เวยเวยที่นอนอยู่บนเตียงหลังจากถูกเสี่ยวเชี่ยนสะกดจิตพอได้ยินเสียงนี้ก็ดูเป็นทุกข์ เสี่ยวเชี่ยนตบบ่าปลอบ “ไม่ต้องกลัวนะ ผ่านวันนี้ไปก็ไม่มีใครทำร้ายหนูได้แล้ว ค่อยๆสัมผัสถึงความรู้สึกสำนึกผิดของคนเลวคนนี้ หนูจะให้อภัยไหมก็ขึ้นอยู่กับตัวหนู คอยฟังนะ”
นักข่าวไป๋จิ่นอยู่ที่ห้องรับแขก เธอพูดกับเย่ต้าเชียนตามที่เสี่ยวเชี่ยนสั่งไว้ “คุณเริ่มคำนับได้ ฉันจะเป็นคนนับ บอกแล้วนะว่า81ก็81 ขาดหนึ่งทีก็ไม่ได้!”
ไอดอลสั่งไว้ นี่เป็นวิธีรักษาเด็กคนนี้ได้ดีที่สุด ไป๋จิ่นเคยเห็นฝีมือของเสี่ยวเชี่ยนมาแล้วจากการเจรจากับคนร้าย ดังนั้นเธอจึงเชื่อเสี่ยวเชี่ยนโดยไม่มีข้อสงสัย
เย่ต้าเชียนแค่อยากจะหลุดจากฝันร้าย เขารีบคำนับทันที น้ำเสียงของเสี่ยวเชี่ยนดังออกมาจากห้องนอนอย่างชัดเจน
“ต้องคำนับพร้อมพูดคำว่าขอโทษ ผมผิดไปแล้ว!”
“เมื่อกี้ไม่นับ เอาล่ะ เริ่มใหม่” ไป๋จิ่นเริ่มนับใหม่อีกครั้ง
เสียงหน้าผากกระแทกพื้นตามมาด้วยเสียงสำนึกผิดของคนเลวดังก้องอยู่ในหัวของเวยเวยครั้งแล้วครั้งเล่า เสี่ยวเชี่ยนคอยอยู่ข้างเธอตลอด
เห็นตั้งแต่เวยเวยหวาดกลัว ต่อมาก็น้ำตาไหล จนสุดท้ายคิ้วที่ขมวดก็คลายออก รู้สึกได้ว่าเด็กผู้หญิงคนนี้กำลังดิ้นรนจากความตายเพื่อให้มีชีวิตอยู่ต่อ
“ขอโทษ ผมผิดไปแล้ว ผมขอโทษ…”
เสียงสำนึกผิดดังก้องอยู่ในห้อง บาดแผลที่ลบไม่ออก ความทุกข์ที่ลืมไม่ลง เวลาและช่องว่างได้เกิดการบิดเบี้ยวขึ้นในเวลานี้ ความทรงจำของเวยเวยที่อยู่ในสภาวะกึ่งถูกสะกดจิตเริ่มเลือนราง อดีตที่เคยถูกทำร้ายเหล่านั้นในที่สุดก็ได้รับคำขอโทษ ถึงใจของเธอจะยังคงเจ็บแต่กลับไม่ได้ฝังลึกอยู่ในส่วนลึกของจิตใจแล้ว
“ทุกอย่างที่เกิดขึ้นเป็นความผิดของเขา ตอนนี้คนเลวสำนึกผิดแล้ว หนูเป็นเด็กผู้หญิงที่สะอาดและสวยงาม ทั้งหมดเป็นความผิดของเขา ไม่ใช่ความผิดของหนู หนูเป็นเด็กที่ใสสะอาดและสวยงาม”
ถัดจากเสียงสำนึกผิดของเย่ต้าเชียนเป็นเสียงพูดของเสี่ยวเชี่ยนที่เต็มไปด้วยความรักของแม่กระซิบข้างหูเวยเวย
ได้รับคำขอโทษจากคนที่ทำผิด ได้รับการยอมรับจากคนข้างกาย นี่เป็นทางเดียวที่จะฟื้นฟูบาดแผลในจิตใจ
คำปลอบโยนของเสี่ยวเชี่ยนทำให้จิตใจของเวยเวยสงบลง เย่ต้าเชียนยังคงขอโทษต่อไป
การคำนับพร้อมพูดขอโทษไปด้วยทำให้เขาเริ่มมึนหัว ไข่ที่ยังไม่หายดีก็ถูกเสียดสีตามการเคลื่อนไหวของเขา เวลานี้เย่ต้าเชียนทรมานมาก ระหว่างที่เขาขอโทษในสมองก็ปรากฏภาพตอนที่เขาทำเรื่องเลวๆ ตอนนั้นเขาคิดว่าไม่มีใครรู้และลงโทษเขาได้ แต่ตอนนี้ตอนที่เขากำลังถูกลงโทษกลับพบว่า ไม่มีใครช่วยเขาได้
อย่าใช้กำลังที่เหนือกว่าของตัวเองรังแกคนอื่น เพราะโลกก็ใหญ่แค่นี้ มันย่อมมีคนที่แข็งแกร่งกว่ารอแก้แค้นตัวเองอยู่ ตอนที่เย่ต้าเชียนใกล้สลบได้เกิดความคิดนี้ขึ้นในสมอง แต่น่าเสียดายที่มันสายไปแล้ว
เสียงคำนับพร้อมคำขอโทษช้าลงเรื่อยๆ เสียงหน้าผากกระแทกพื้นก็เบาลง ดูเหมือนร่างกายของเย่ต้าเชียนมาจนถึงขีดสุดแล้ว
ไป๋จิ่นยืนนับอยู่ข้างๆ เย่ต้าเชียนคำนับถึงครั้งที่ 80 แล้ว สำหรับคนทั่วไปนี่ไม่ใช่เรื่องยาก แต่ตอนนี้เขาเป็นผู้ชายที่ไข่หายไปครึ่ง ร่างกายบาดเจ็บ แค่ขยับนิดหน่อยก็รู้สึกว่าแผลที่ถูกเย็บตรงไข่เหมือนจะปริออก เจ็บปวดทรมานมาก
รู้สึกเหมือนมีของเหลวซึมเลอะกางเกง ไม่รู้ว่าเป็นเลือดหรือเหงื่อ เจ็บจนชาไปหมดรู้สึกเหมือนจะตาย
ยังขาดครั้งสุดท้าย แต่เขาลุกไม่ขึ้นแล้ว ร่างกายหนักอึ้ง
การรักษาเวยเวยของเสี่ยวเชี่ยนดำเนินมาจนถึงขั้นสุดท้ายแล้ว
“ได้ยินเสียงขอโทษของคนเลวนั่นแล้วใช่ไหม อนาคตของหนูยังมีทางต้องเดินอีกไกล หนูจะไม่ให้อภัยคนเลวคนนี้ก็ได้ จะเก็บความโกรธแค้นเอาไว้ก็ได้ แต่ขอให้ปลดปล่อยตัวเอง มา ตื่นขึ้นพร้อมกับเสียงดีดนิ้วของพี่ ไปเผชิญหน้า ไปเลือก จะให้อภัยเขาหรือไม่ก็ไม่เป็นไร สิ่งที่หนูต้องทำก็คือปลดปล่อยตัวเอง”
คำพูดของเสี่ยวเชี่ยนทำให้หยดน้ำตาที่อยู่ตรงหางตาของเวยเวยหยดลง เธอลืมตาขึ้นหลังเสียงดีดนิ้วของเสี่ยวเชี่ยน จากนั้นก็มองหน้าเสี่ยวเชี่ยนทั้งที่น้ำตาคลอเบ้า เสี่ยวเชี่ยนตีมือเธอเบาๆเป็นการให้กำลังใจ
“ไอดอลคะ! ยังขาดอีกหนึ่งทีค่ะ! เขาลุกขึ้นมาไม่ไหวแล้วทำไงดีคะ?” เสียงของไป๋จิ่นดังมาจากข้างนอก
เสี่ยวเชี่ยนมองเวยเวย อำนาจในการเลือกครั้งสุดท้ายเธอมอบให้เวยเวย
“อีกด้านหนึ่งของประตูมีคนเลวที่เคยทำร้ายหนู เขากำลังขอโทษในสิ่งที่ได้ทำลงไป แน่นอนว่ามันเทียบไม่ได้ถึงหนึ่งในสิบของสิ่งที่เขาเคยทำร้ายหนูเลยด้วยซ้ำ ตอนนี้หนูสามารถเลือกที่จะเปิดประตูไปเผชิญหน้ากับเขา ไปทำร้ายร่างกายเอาคืนเขาได้ ภายในบ้านนี้หนูจะทำอะไรก็ได้ ต้องเชื่อมั่นในตัวเอง คนที่ผิดคือเขาไม่เกี่ยวอะไรกับหนู หนูยังเป็นเด็กที่ใสสะอาด นับจากวันนี้ไป คนชั่วคนนี้จะไม่มีวันทำร้ายหนูได้อีก ชีวิตของหนูจะเริ่มต้นใหม่”
สิ่งที่เสี่ยวเชี่ยนทำตอนนี้ก็คือการสร้างความแข็งแกร่งให้กับจิตใจที่เคยบอบช้ำของเวยเวย เธอต้องการให้เวยเวยเห็นสภาพที่น่าเวทนาที่สุดของคนเลว วิธีกำจัดความกลัวที่ดีที่สุดก็คือทำให้เธอรู้สึกได้ถึงความปลอดภัย ทำให้เธอรู้ว่าคนที่เคยทำร้ายเธอพวกนั้นได้รับผลกรรมแล้วและจะไม่มีวันทำร้ายเธออีก
วิธีสุดโต่งแต่กลับเป็นยาดีที่สุดที่รักษาเวยเวยได้
เวยเวยคิดมาตลอดว่าตัวเองกลัวคนเลวคนนั้นมาก แต่น้ำเสียงที่สงบเยือกเย็นของเสี่ยวเชี่ยนทำให้เธอรู้สึกปลอดภัย มือของเสี่ยวเชี่ยนที่กุมมือเธอไว้อบอุ่นมาก เหมือนมือของแม่
ถ้าแม่ของเธอยังอยู่ก็คงจะปกป้องเธอเหมือนที่พี่เหม่ยเหวยทำ
“ไปเถอะเด็กน้อย หนูจะเป็นเด็กน้อยที่เก่งที่สุดในใจของพี่เหม่ยเหวยตลอดไป”
ประโยคนี้สร้างความอบอุ่นให้กับเด็กที่เคยถูกทำร้ายได้อย่างมาก เวยเวยรวบรวมความกล้าแล้วเดินออกไป ส่วนมือของเสี่ยวเชี่ยนก็ไม่เคยห่างเธอไปไหน จับเธอไว้แน่น เป็นพลังให้กับเธอ บอกเธอว่าไม่ต้องกลัว
เสี่ยวเชี่ยนในเวลานี้มีบทบาทเสมือนแม่ของเวยเวยที่ไม่มีโอกาสได้ทำหน้าที่ เธอใช้ความรักของแม่ไปทำลายความกลัวของเวยเวยที่มีต่อเย่ต้าเชียน
เย่ต้าเชียนคุกเข่าอยู่ที่พื้นลุกไม่ขึ้นแล้ว กางเกงของเขามีเลือดซึมออกมาเหมือนประจำเดือนของผู้หญิง แต่เขาไม่แคร์ พูดให้ถูกก็คือ ไม่มีเวลาสนใจ
กายและใจของเขาตกอยู่ในห้วงแห่งความทุกข์อันหนักหน่วง ขาดครั้งเดียว อีกแค่ครั้งเดียว ขอแค่ตะโกนออกไปได้เขาก็จะได้รับการอภัยจากสวรรค์ เขาก็จะหลุดจากฝันร้ายและเสียงหมาหอนทุกคืนเสียที ถึงขนาดที่ว่าเขาอยากจะใช้โอกาสนี้หนีจากคำสาปที่แสนน่ากลัวนั่น
ชาติหน้าจะไปเกิดเป็นหมา
ประโยคนี้เสี่ยวเชี่ยนให้เย่เสียวอวี่พูดออกไป ซึ่งส่งผลต่อสภาพจิตใจของเย่ต้าเชียนมาก และก็ได้กลายเป็นประโยคที่เขากลัวที่สุดในช่วงชีวิตที่เหลืออยู่
ตอนที่เสี่ยวเชี่ยนจูงมือเวยเวยออกไปก็เห็นเย่ต้าเชียนที่เคยใช้กำลังของตัวเองทำร้ายคนอื่นกลายสภาพเป็นคนน่าเวทนา แต่เสี่ยวเชี่ยนกลับไม่สงสารเลยแม้แต่น้อย
เธอมองออก เย่ต้าเชียนมาขอโทษไม่ใช่เพราะสำนึกผิดต่อเวยเวยจริงๆ แต่เพราะเขากลัวคำสาป กลัวฝันร้าย
ดังนั้นการที่เขามาคำนับขอโทษก็แค่เพราะกลัวสวรรค์จะลงโทษ
สายตาที่เสี่ยวเชี่ยนมองเย่ต้าเชียนเหมือนมองอากาศ คนเลวแบบนี้ในสายตาเธอเหมือนไม่มีตัวตน ถ้าไม่ใช่เพราะเด็กผู้หญิงไร้เดียงสาที่อยู่ข้างตัวเธอล่ะก็ ประธานเชี่ยนยอมทำให้คนๆนี้ตายไปเลยดีกว่า