ตอนที่ 441 หลงใหล
ความร้ายกาจพลันปรากฏขึ้นในหัวใจที่เปล่าเปลี่ยวมาตลอด นัยน์ตาสุกใสประกายระยับ เธอขับรถไปจนพบกับร้านดอกไม้ร้านหนึ่ง
หากหุนหันเข้าไปในบริษัทของเขาอาจทำให้เขาไม่พอใจได้ งั้นถ้าเธอมีดอกไม้ไปให้เขา ผลลัพธ์มันคงไม่แย่ขนาดนั้นหรอกมั้ง?
ร้านดอกไม้ไม่ได้มีขนาดใหญ่มากนัก ทว่ากลับตกแต่งได้อย่างอบอุ่นและหวานละมุน
แค่เปิดประตูเข้าไป เสียงกระดิ่งไพเราะก็ดังขึ้น กลิ่นหอมจากพฤกษาที่ฟุ้งอยู่ทั่วห้องก็เข้ามาปะทะกับจมูกของเธอ
หญิงสาวคนหนึ่งในกระโปรงชีฟองสีขาวนั่งวาดรูปอยู่หน้ากระดานวาดรูปตรงใจกลางของห้อง
เมื่อเห็นว่าเธอมาก็รีบลุกขึ้นมาพร้อมกับใบหน้าที่เปื้อนไปด้วยรอยยิ้มอ่อนหวาน
“สวัสดีค่ะ ยินดีต้อนรับนะคะ”
เฉินฝานซิงพยักหน้ารับเบาๆ นัยน์ตาสวยเริ่มสอดส่ายสายตาไปมากลางวงล้อมของดอกไม้สดที่วางอยู่รอบตัวเธอ
ก่อนจะหยุดนิ่งลงที่กุหลาบสีแดงสดที่กำลังเบ่งบาน
เมื่อแน่ใจในเป้าหมายแล้วเธอจึงยกมือขึ้นอย่างว่องไว “ฉันเอาดอกกุหลาบค่ะ”
หญิงสาววัยรุ่นเผยยิ้มจางๆ “ไม่ทราบว่าคุณผู้หญิงต้องการเท่าไหร่ดีคะ อืม…กุหลาบหนึ่งดอกคู่กับดอกลิลลี่สามดอกมีความหมายว่า ‘ฉันจะรักคุณตลอดไป’ กุหลาบสีแดงคู่กับดอกยิปโซเป็นตัวแทนของ ‘ความหลงใหล’…”
ดอกยิปโซ?
เฉินฝานซิงตาเป็นประกาย เธอเงยหน้าขึ้นมองไปรอบๆ ก่อนจะหยุดสายตาลงตรงดอกยิปโซที่วางอยู่ไม่ไกล ดอกไม้เล็กๆ สวยงามเกาะกลุ่มรวมตัวอยู่ด้วยกันดูสวยราวกับทางช้างเผือก
ความหลงใหล?
“งั้นฉันขอเป็นกุหลาบกับดอกยิปโซค่ะ รบกวนจัดเป็นช่อใหญ่ให้ฉันด้วยนะคะ”
เด็กสาวพยักหน้ารับ “ได้ค่ะ รอสักครู่นะคะ”
ระหว่างรอเด็กสาวจัดช่อดอกไม้ให้เธอ เธอจึงถือโอกาสนี้เดินดูไปรอบๆ ร้าน ดอกไม้นานาชนิดมีให้เห็นจนลานตา เมื่อผ่านมาถึงกระดานวาดรูปของเด็กสาว เธอมองงานที่เพิ่งวาดไปได้ครึ่งหนึ่ง เป็นย่านชนบทที่มีแม่น้ำไหลผ่านหน้าประตู และมีดอกไม้ปลูกไว้เต็มหน้าบ้าน…
ใช้ชีวิตภายในเมืองที่สับสนวุ่นวาย ผู้คนต่างก็เห็นแก่ตัวและมีจังหวะชีวิตที่รีบเร่งเช่นนี้มานาน ก็ต้องเคยจินตนาการถึงชีวิตที่เรียบง่ายและสงบสุข…
หากจะใช้ชีวิตในอย่างที่ใฝ่ฝันบ้างก็ไม่เห็นจะเป็นไร เพราะเกิดมาในยุคสมัยนี้ อย่างไรก็แยกกับสิ่งของล้ำสมัยไม่ออกอยู่แล้ว
เพียงไม่นาน เด็กสาวก็นำช่อดอกไม้ที่ห่อเสร็จเรียบร้อยแล้วออกมายื่นให้เธอ ช่อดอกไม้ช่อโตกินพื้นที่ไปทั้งอ้อมแขนของเธอ ใบหน้าเล็กๆ เองก็ถูกบดบังไปในเสี้ยวนาที
เธอเอียงศีรษะเล็กน้อยเพื่อใช้สายตามองออกมา จากนั้นก็ก้มหน้าสูดดม นาทีนั้นกลิ่นหอมชื่นใจได้เข้าปกคลุมไปทั่วทั้งร่างกาย กลิ่นหอมจางๆ ที่เต็มไปด้วยความหอมกรุ่นแสนอบอุ่นซึมซาบเข้าสู่กระแสเลือด
เธอพยักหน้าอย่างพึงใจ หลังจากที่จ่ายเงินเรียบร้อยแล้วก็ปลีกตัวออกมาจากร้านดอกไม้ทันที
–
เมื่อมาถึงด้านล่างตึกของสมาคมสกุลป๋อ เธอก็ยกหน้ากากขึ้นมาสวมก่อนจะก้าวลงจากรถ
ยิ่งช่วงนี้เธอเองก็เป็นบุคคลธรรมดาที่ ‘ชื่อเสียง’ ไม่ธรรมดาอยู่ด้วย ไหนจะเสียงวิพากษ์วิจารณ์ที่มีอยู่ดาษดื่นบนอินเตอร์เน็ต หากความสัมพันธ์ของเธอกับป๋อจิ่งชวนแพร่สะพัดออกไปตอนนี้ สิ่งที่พยายามมาก่อนหน้านี้จะไม่กลายเป็นศูนย์ไปหรอกหรือ
เธอกอดกุหลาบช่อใหญ่เดินเข้าไปในออฟฟิศของสมาคมสกุลป๋อ เป็นอาคารที่ดูโอ่อ่า แม้แต่ภายในเองก็ยังตกแต่งได้อย่างหรูหราและดุดัน
ภายในโถงใหญ่ ผู้คนที่เดินสวนกันไปมาต่างก็อยู่ในชุดสูทรองเท้าหนัง มีทั้งหญิงและชายทุกผิวพรรณและภาษาที่ดูภูมิฐาน
ที่นี่แทบจะไม่ต่างอะไรกับโลกย่อส่วน
ที่แท้วันๆ ป๋อจิ่งชวนก็คุยธุรกิจอยู่กับคนจากทั่วทุกมุมโลกนี่เอง
อย่าว่าแต่ภาษาของแต่ละประเทศจะสื่อสารกันไม่ได้เลย แม้แต่ความเคยชินกับนิสัยก็ยังแตกต่างกันราวฟ้ากับเหว เขารักษาเครือข่ายขนาดใหญ่แบบนี้ไว้ได้ยังไงกันนะ
แค่เธอคิดก็เหนื่อยแล้ว
เมื่อเปรียบเทียบกับคนพวกนั้นแล้ว เธอที่ยืนกอดช่อกุหลาบอยู่เช่นนี้ และการแต่งตัวตั้งแต่หัวจรดเท้าของเธอ ดูอย่างไรก็ไม่เข้าพวก
แต่ว่าไหนๆ ก็มาแล้ว…
ตอนที่ 442 เทพบุตรสมบัติแห่งชาติ
เธอโทรหาอวี๋ซงตลอดทาง แต่ก็ไม่มีทีท่าว่าจะติดต่อได้เลย
โทรศัพท์ของป๋อจิ่งชวนมีเสียงตอบกลับ แต่ทว่ากลับไม่มีคนรับสาย
ตอนนี้เธอได้แต่ฝืนเดินเข้าไปยังหน้าเคาน์เตอร์หลักของห้องโถงโอ่อ่า เจ้าหน้าที่ต้อนรับสาวหลายคนมองเธอวูบหนึ่งด้วยความฉงนระคนหยามเหยียด แต่ก็ยังยื่นใบหน้าที่ประดับไปด้วยรอยยิ้มทางการขึ้นมาถามเธอ
“ไม่ทราบมีธุระอะไรรึเปล่าคะ”
เฉินฝานซิงพยักหน้า “ฉันมาหาประธานป๋อของพวกคุณ”
รอยยิ้มบนใบหน้าของพนักงานต้อนรับเหล่านั้นแข็งทื่อ พวกเธอแลกเปลี่ยนสายตากันไปมา ความดูถูกเหยียดหยามในดวงตานั้นฉายชัดมากยิ่งขึ้น
“ขอโทษนะคะ ไม่ทราบว่าได้นัดไว้ก่อนไหมคะ”
สุดท้าย…
ก็บุกเข้ามากะทันหันแบบนี้ไม่ได้สินะ
“นัดตอนนี้ได้ไหมคะ”
“ไม่ได้ค่ะ” พนักงานต้อนรับสาวปฏิเสธโดยไม่แม้แต่จะหยุดคิด
ใบหน้าของเฉินฝานซิงขรึมลง
ในฐานะผู้นำของบริษัทคนหนึ่ง ย่อมรู้ดีว่าการนัดเช่นนี้เป็นเรื่องธรรมดามาก แต่ว่าการแจ้งกะทันหันเช่นนี้ก็ใช่ว่าจะทำไม่ได้
แต่ดูจากสีหน้าของพวกเธอแล้ว นี่มันจงใจกลั่นแกล้งกันเห็นๆ
เมื่อเห็นสีหน้าของเฉินฝานซิงดูไม่สบอารมณ์ สีหน้าของพนักงานต้อนรับสาวพวกนั้นก็ขรึมลงเช่นกัน
“นี่เป็นกฎค่ะ คุณผู้หญิงคะ ยิ่งไปกว่านั้น…”
พนักงานต้อนรับพูดไปพลางจ้องมองไปยังกุหลาบช่อใหญ่ในอ้อมกอดของเธอ
“ทุกวันมีคนเหมือนๆ คุณมาหาท่านประธานของพวกเรานับไม่ถ้วน ท่านประธานของเรายุ่งมากจริงๆ นะคะ เพราะฉะนั้นคุณผู้หญิง หากคิดจะจีบท่านประธานของเราละก็ ช่วยไปจีบกันเป็นการส่วนตัวเถอะนะคะ”
“ทุกวันมีคนมาจีบประธานของพวกคุณ…นับไม่ถ้วน?”
พนักงานต้อนรับจนปัญญาอย่างถึงที่สุด “ก็ใช่น่ะสิคะ คุณดูสิ…”
เฉินฝานซิงเคลื่อนสายตามองไปตามพนักงานต้อนรับ เมื่อหันไปก็เห็นร่างงดงามอ่อนช้อยของสาวต่างชาติเจ้าของผมบลอนด์และนัยน์ตาสีครามก็ได้เดินเข้ามา!
“ไฮ ฉันมาหาประธานของพวกเธอจ้ะ…”
หญิงสาวคนนั้นว่าพลางหันไปมองเฉินฝานซิง ก่อนจะเหยียดมองไปยังกุหลาบในอ้อมกอดของเธอแวบนึงด้วยสีหน้าดูถูก
“รสนิยมต่ำ!”
พนักงานต้อนรับยิ้มถามอย่างเป็นทางการ
“ขอโทษนะคะ ไม่ทราบว่าคุณได้นัดไว้รึเปล่าคะ”
สาวต่างประเทศสะบัดผมหนึ่งครั้ง ก่อนจะหรี่ตาลงชวนให้หลงใหล “มีซี่!”
เฉินฝานซิงหันไปมองเธอวูบหนึ่ง
แม้แต่พนักงานต้อนรับเองก็ยังคาดไม่ถึง ก่อนที่พวกเธอจะได้พูดอะไร หญิงสาวคนนั้นก็ยกมือที่ทาเล็บสีแดงเข้มของตัวเองขึ้นมา
“…”
“ผู้ชายที่สุดยอดอย่างท่านประธานนับว่าเป็นเทพบุตรสมบัติแห่งชาติ จะยอมให้แม่สาวต่างแดนคนนั้นหลอกแต๊ะอั๋งฟรีๆ ไม่ได้เด็ดขาด! ถึงสาวจีนอย่างเราจะแพ้ไปแล้ว แต่ก็ยังมีผู้ชายนะ! ท่านประธานไม่ใช่เกย์ใช่ไหมล่ะ ถ้าวันนี้มีผู้ชายเข้ามาสักคนล่ะก็ ฉันจะปล่อยให้เขาเข้าไปได้เลย เพื่อลดความจองหองของนังอสรพิษนี่!”
“แค่ปล่อยๆ ให้ใครเข้าไปก็ได้ ชีวิตเธอก็ไม่ต้องวุ่นวายแล้วป้ะ…”
“งั้นฉันก็จะรักษาสมบัติแห่งชาติเอาไว้ไม่ได้น่ะสิ โบราณวัตถุที่พระราชวังหยวนหมิงหยวนก็ถูกพันธมิตรแปดชาติแย่งชิงไปมากพอแล้ว! เราต้องต่อสู้เพื่อปกป้องโบราณวัตถุอันล้ำค่าบนแผ่นดินใหญ่ของเราเอาไว้ แม้ชีพมลายก็ไม่สน!”
โบราณวัตถุ…
เฉินฝานซิงยกมุมปาก ผู้หญิงพวกนี้…
แค่เป็นผู้ชายก็ปล่อยให้เข้าไปได้?
เฉินฝานซิงครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะถอยออกมาอย่างเงียบเชียบ
สิบนาทีหลังจากนั้น เฉินฝานซิงกลับมาในสูทวินเทจสีขาว พร้อมหมวกสีเดียวกันบนศีรษะ ในมือถือกุหลาบดอกหนึ่งเอาไว้ ก่อนจะก้าวเดินเข้าไปอย่างสุขุม