คิงส์ตันหน้าบึ้งในขณะที่เขาทำท่าทางจริงจังให้ทริสตัน ทริสตันเข้าใจเขาในทันทีแล้วเดินเข้าไป “โอ้ ดูสิ นี่มันลูกเขยบ้านลินดันไม่ใช่เหรอ?” ในขณะที่ทริสตันกล่าว เขาก็โอบแขนของเขารอบเอวของอีวอน “อีวอน เธอจะไปทักเขาทำไม? เขามันก็แค่ลูกเขยบ้านคนอื่น!”
อีวอนกระทืบเท้าเพราะทริสตันเข้าถึงตัวเธอกะทันหัน “นายทำอะไรของนาย? แดร์ริล ได้โปรดอย่าเข้าใจผิดนะ”
ทริสตันยิ้มแล้วถามเธอ “อีวอน ถ้าเขาเข้าใจผิดแล้วมันยังไง?”
“เพื่อน นายรู้จักฉันไหม?” เขาจ้องแดร์ริล “ฉันคือทริสตัน ซิงก์ ตระกูลของฉันทำธุรกิจอัญมณี เราเป็นเจ้าของร้าน ‘ซิงก์ จิวเวลรี่’ ถึงห้าร้านในเมืองตงไห่ อีกอย่างหนึ่ง นายชอบอีวอน เพราะฉะนั้นอยู่ให้ห่างจากเธอ!”
ไม่แปลกที่เขาดูขี้โม้นัก เขาอยู่ในวงการธุรกิจเครื่องประดับ
แดร์ริลหัวเราะออกมา เขาไม่ได้สนใจแม้แต่น้อย
ในขณะเดียวกัน ฝูงชนเริ่มเดินตรงเข้าห้องโถงเพราะงานประมูลเริ่มแล้ว
“มันน่าตลกที่ลูกเขยบ้านคนอื่นสามารถเข้ามาในที่แบบนี้ได้นะ” ทริสตันหยาม “ที่แบบนี้มันเป็นที่ที่นายจะมีปัญญาเข้ามาได้รึไง?”
“มันมีกฎบอกด้วยเหรอว่าฉันจะอยู่ที่นี่ไม่ได้ถ้าฉันไม่มีเงิน?” แดร์ริลหัวเราะ เขารู้ว่าชายคนนี้กำลังตามจีบอีวอน ทริสตันพยายามอวดร่ำอวดรวยต่อหน้าเธอ ไม่แปลกอะไรที่เขาจะทำเหมือนแดร์ริลเป็นศัตรู
“ฮ่าฮ่า! นายพูดถูก คนจนแบบนายสามารถมาได้เหมือนกัน” ทริสตันหัวเราะ และจ้องเข้าไปในดวงตาของแดร์ริล “นายคงมองออก ว่าฉันเป็นคนใจกว้าง ฉันไม่รังเกียจจะให้นายยืมเงินหรอกนะ ถ้านายอยากจะซื้ออะไรสักอย่าง ในเมื่อนายเป็นเพื่อนของอีวอน”
“โอ้ จริงเหรอ? นายใจดีมากเลยนะเนี่ย” แดร์ริลแสยะยิ้ม
“ไม่ต้องอายหรอก” ทริสตันตอบ “คนจนแบบนายน่ะไม่มีเงิน และคนรวยแบบฉันก็ไม่ได้ขาดมัน ทำไมนายไม่เรียกฉันว่า ‘คุณพ่อ’ และเรียกอีวอนว่า ‘คุณแม่’ ดูล่ะ? ฉันจะจ่ายให้นายสองล้านเหรียญเหรียยตอนนี้เลย ว่ายังไง?”
แดร์ริลยิ้มเป็นการตอบสนอง แด๊กซ์ ผู้ซึ่งยืนอยู่ข้างเขา ทนไม่ไหวอีกต่อไป “แกเป็นบ้าอะไร?” เขาโมโห
แด๊กซ์มีอารมณ์ร้อนเสมอ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อมีคนเหยียดหยามแดร์ริล เขาไม่ทนอีกต่อไปแล้ว เขาอยากจะสั่งสอนทริสตันสักบทเรียน
“จุ๊ จุ๊ จุ๊ ลูกเขยบ้านคนอื่นมีผู้ช่วยด้วยเหรอ หือ?” ทริสตันเย้ย เขาไม่กลัวเพราะเขาไม่รู้ว่าแด๊กซ์ แซนเดอร์ส นั้นเป็นใคร เขาคิดว่าเพื่อนของแดร์ริลจะต้องเป็นแค่คนไร้ค่า
เมื่อคิดได้แบบนั้น เขาจึงยื่นหัวเข้าไปหา
“เอาสิ ตีฉันเลย ตีตรงนี้ หัวของฉันนี่!” เขาชี้ตัวเอง “ถ้าแกกล้าแตะแม้แต่ปลายนิ้วของฉัน แกก็เตรียมตัวใช้ชีวิตที่เหลือในคุกได้เลย ไอ้—”
ผัวะ! แด๊กซ์ซัดหมัดเข้าเต็มหัวทันที
“เ-ี้ย!”
ทริสตันร้องออกมาในขณะที่หัวของเขาปูดบวม
“แกระวังตัวไว้ให้ดี!” ทริสตันตะโกน “เมื่อการประมูลจบลง ฉันอยากจะเห็นพวกแกสองคนกองกับพื้น!”
แด๊กซ์ต่อยเขาแรงมากจนเขาเกือบสลบ
“ทริสตัน พอที! หยุดทำตัวงี่เง่าได้แล้ว!” อีวอนตัดคำแล้วเดินเข้าห้องโถงไปด้วยส้นสูง
“อีวอน รอด้วย!” ทริสตันตะโกน
ห้องโถงนั้นมีความกว้างเท่าสี่สนามบาสเกตบอล และมันถูกเติมเต็มด้วยผู้เข้าร่วมที่มาจากสังคมชั้นสูงในประเทศ
เพิร์ลนั้นนั่งอยู่ข้างหน้าในฐานะตัวแทนของ บริษัท แพลทินัม แดร์ริลตัดสินใจไม่นั่งกับเธอ เขาเลือกที่นั่งสุ่มกับแด๊กซ์และภรรยาของเขา
อีวอนเดินเข้ามา “ฉันขอนั่งด้วยได้ไหม?” เธอกระซิบ
มีสองเหตุผลที่เธออยากนั่งที่นี่ อย่างแรก เธอต้องการขอคำแนะนำในการประมูลวัตถุโบราณจากเขา อย่างที่สอง คือเธอคิดถึงเขามาก ๆ
“อีวอน ที่นั่งตรงหน้าเห็นชัดกว่าอีก เราไปตรงนั้นกันดีกว่าไหม?” ทริสตันรีบตามเธอมา เขาจ้องแดร์ริลด้วยหางตา
ลูกเขยบ้านคนอื่นนี่น่าดึงดูดตรงไหน? แดร์ริลมีอะไรถึงทำให้อีวอนลดศักดิ์ศรีของตัวเองลง แล้วตามเขาเหมือนเป็นนนักเรียน?
“ไม่จำเป็น ฉันจะนั่งตรงนี้” อีวอนตอบอย่างไม่สนใจ
ทริสตันไม่มีทางเลือก เขานั่งลงข้างเธอ
ที่นั่งนั้นถูกเติมด้วยผู้เข้าร่วมเกือบพันคน มันเป็นการประมูลที่ยิ่งใหญ่อย่างแท้จริง
ไม่นานนัก งานประมูลก็เริ่มขึ้น พวกเขาเริ่มจากของธรรมดาอย่างเครื่องประดับและวัตถุโบราณ ราคาเริ่มต้นของพวกมันอยู่ที่เพียงไม่กี่พันเหรียญ ในฐานะของทายาทหญิงของตระกูลธถรกิจวัตถุโบราณ อีวอนนั้นไม่มีความสนใจ เธอเคยเห็นพวกมันมาหมดแล้ว