มันเป็นแบบนั้นจนถึงสินค้าชิ้นที่ห้า ที่ทำให้หญิงสาวทุกคนในโถงถึงกับหยุดหายใจ ดวงตาเป็นประกายของเธอจดจ้องไปที่รองเท้าที่แสดงอยู่ รองเท้าจากงานฝีมือที่ประณีตและสร้างมาจากคริสตัล
มันคือ ‘คำสรรเสริญจากคริสตัล’!
อีวอนกำหมัดแน่นในทันที ดวงตาของเธอเปล่งประกายด้วยความตื่นเต้น เธอต้องการรองเท้าคู่นั้นมาตลอดแต่ก็หามาไม่ได้ ในที่สุดเมื่อเธอได้พบมัน เธอก็ตัดสินใจจะซื้อมัน
เธอนั่งไม่ติดที่ในขณะที่ให้ความสนใจกับรองเท้า หลังจากเห็นราคาเริ่มต้นที่ห้าสิบล้าน ใบหน้าที่ลุกโชนของเธอก็มอดลงด้วยความผิดหวัง
เรียกราคาที่ห้าสิบล้าน? ทุกคนรู้ดีว่าราคาดั้งเดิมของมันคือแค่สามสิบล้าน แต่พวกเขากลับเริ่มที่ห้าสิบล้านแล้ว! ไม่ใช่แค่นั้น ยังมีหญิงสาวมากมายที่ต้องการจะคว้ามันไปเป็นของพวกเธอเอง การประมูลนี้จะต้องดุเดือดมาก ยังไงก็ตาม อีวอนมีเงินสดกับเธอเพียงหกสิบล้านเท่านั้น
“อีวอน ฉันรู้ว่าเธอต้องการมันมาสักพักแล้ว ไม่ต้องห่วง ฉันจะช่วยเธอเอามันมาเองในวันนี้” ทริสตันรู้ว่านี่เป็นโอกาสงามของเขา
เมื่อกล่าวแบบนั้น เขาก็ยกมือ
“ห้าสิบล้าน! คุณซิงก์ประมูลที่ห้าสิบล้าน!”
ผู้ประมูลที่เป็นหญิงสาวที่งดงามยิ้มด้วยริมฝีปากแดงเล็กน้อย
“หกสิบล้าน”
“เจ็ดสิบล้าน”
“เจ็ดสิบห้าล้าน!”
“แปดสิบล้าน!”
ภายในไม่กี่นาที ราคาก็พุ่งสูงไปถึงแปดสิบล้าน!
หา?
ทริสตันตะลึง นี่มันเกิดอะไรขึ้น? ผู้หญิงพวกนี้เป็นอะไร จ่ายเงินแปดสิบล้านเพื่อรองเท้าส้นสูงโง่ ๆ คู่เดียว? เขาสัญญากับอีวอนแล้วว่าจะประมูลรองเท้านั้นมา เขาจึงไม่มีทางเลือกนอกจากเสนอราคาอีกครั้ง
“แปด…แปดสิบเอ็ดล้าน!” ทริสตันตะโกนลอดไรฟัน
ฮ่าฮ่าฮ่า
ทั้งโถงระเบิดเสียงหัวเราะหลังจากการเสนอราคาของเขา มันเยอะกว่าราคาก่อนหน้าเพียงแค่หนึ่งล้าน!
ทริสตันไม่มีทางเลือก ถึงแม้ตระกูลของเขาจะนับได้ว่าร่ำรวย แต่เขาก็ไม่ควรผลาญเงินทั้งแบบนั้น!
“เก้าสิบล้าน!” หญิงสาวผมสั้นกล่าวออกมา และยกบัตรในมือ
“เก้าสิบล้าน! คุณโกยาร์ดได้เสนอเก้าสิบล้าน!” ผู้ประมูลตะโกนอย่างตื่นเต้น
ผู้ประมูลนั้นจะได้รับค่าคอมมิชชันในทุกสินค้าที่เธอขายได้ ถึงแม้ค่าคอมมิชชั่นจะต่ำ แต่เปอร์เซ็นต์จากเก้าสิบล้านก็เยอะมาก!
ในขณะเดียวกัน ทั้งห้องโถงนั้นฮือฮา ด้วยความสัตย์จริง ‘คำสรรเสริญจากคริสตัล’ นั้นดูไร้ที่ติ แต่จะมีสตรีกี่คนในโลกกันที่สามารถสวมมันได้? มันมีเพียง 99 คู่ในโลก ไม่ใช่ทุกคนที่จะสวมมันได้
แขกส่วนใหญ่นั้นมีธุรกิจเป็นของตัวเอง พวกเขาฉลาดมากพอที่จะไม่ประมูลต่ออีกเมื่อคุณโกยาร์ดได้เสนอราคาเก้าสิบล้าน
ใบหน้าของทริสตันแดงก่ำ มันเหนืองบที่เขามีแล้ว! เอาจริงเหรอ 90 ล้านเนี่ยนะ?!
อีวอนเข้าใจทริสตันและรู้สึกประทับใจ
“ทริสตัน ฉันรู้ว่านายพยายามแล้ว” เธอปลอบ “ช่างมันเถอะ ไม่ต้องลำบากแล้ว ฉันไม่ชอบมันแล้ว”
อีวอนโกหกอย่างชัดเจน เธอชอบรองเท้านั้นมาก แต่เธอรู้ว่าทริสตันประมูลมันไม่ไหว
“อีวอน ถ้าเธอไม่ชอบมันแล้ว ฉันก็จะไม่ประมูลมันอีก” ทริสตันถอนหายใจ
“ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!”
แดร์ริลกลั้นหัวเราะไม่ไหวอีกแล้ว เขาหัวเราะออกมาเสียงดัง เด็กนี่ตลกชะมัด! ไม่ใช่ว่าเขาอวดว่าตัวเองรวยมากเหรอ? ทำไมยอมแพ้ง่ายแบบนี้ซะล่ะ?
“แกหัวเราะอะไร?!” ทริสตันคำราม “อย่างน้อยฉันก็มีถึงเก้าสิบล้าน แล้วแกล่ะ? แกมีปัญญาจ่ายเก้าสิบล้านไหม? แดร์ริล แกเป็นลูกเขยบ้านคนอื่น ฉันจินตนาการไม่ออกว่ามันต้อยต่ำขนาดไหน นี่แกมาที่นี่เพื่อจะได้รู้สึกมีชีวิตชีวาเพราะที่บ้านแกมันไม่ได้รับการยอมรับสินะ?”
ทริสตันไม่อยากจะล่วงเกินแดร์ริลไปมากกว่านี้ เพราะยังไงเสีย หมัดของแด๊กซ์ก็ยังเจ็บปวดอยุ่
อีวอนรู้สึกหงุดหงิดเพราะทริสตัน เธอดีใจตอนที่เขาพยายามจะประมูลรองเท้าให้เธอ แต่ตอนนี้เขาเริ่มกลั่นแกล้งแดร์ริลอีกแล้ว เธอไม่ประทับใจเลยสักนิด ถึงแดร์ริลจะจน เขาก็เป้นชายที่กล้าหาญและจริงใจ
“ทริสตัน ถ้านายยังทำตัวแบบนี้ ฉันจะไป” เธอขมวดคิ้ว