“จะดึงข้าลงไปรึ? ฝันไปเถิด!”
นักฆ่าฟาดฝ่ามือเต็มแรงจนตัดเถาวัลย์น้ำเต้าทองที่พันธนาการรอบแขนขาขาดทันที ทว่าก็ยังไม่สามารถหลุดพ้น ทันใดนั้น! ความเจ็บปวดแล่นขึ้นมาจากข้อเท้าอย่างรุนแรง แสงเย็นวาบสาดส่อง มันคือทวนหลีฮวาของหลินมู่อวี่!
‘พรึ่บ!’
เถาวัลย์น้ำเต้าสองเส้นพันรอบทวนหลีฮวาพร้อมดึงนักฆ่าลงน้ำอย่างรวดเร็ว!
…
สายน้ำเย็นไหลเข้าปาก ตา และหูของนักฆ่า หลินมู่อวี่ที่อยู่ในน้ำใช้แขนข้างหนึ่งคว้าเถาวัลย์น้ำเต้าไว้ พร้อมกระชากศัตรูลงน้ำ
“ตายซะ!”
จิตสังหารของนักฆ่าที่อยู่ใต้น้ำรุนแรงขึ้น ก่อนจะว่ายน้ำพุ่งตรงไปพร้อมตวัดแท่งโลหะลงไปที่ไหล่ของหลินมู่อวี่เต็มแรงจนกระดูกหัก ทว่าหลินมู่อวี่ไม่สนใจความเจ็บปวดขณะที่เรียกเถาวัลย์น้ำเต้าออกมาทันที มันพันธนการศัตรูสลับไปมาราวกับหนอนไหมในฤดูใบไม้ผลิ ไม่ว่าอีกฝ่ายจะตายหรือไม่ เขาก็ต้องดึงมันลงไปใต้น้ำ เพื่อไม่ให้ศัตรูกลับขึ้นไปฆ่าฉินอิน
ใต้ผืนน้ำ พลังแห่งความมืดและความอาฆาตของนักฆ่าอ่อนแอลงเรื่อยๆ ขณะที่เถาวัลย์น้ำเต้าพันธนาการเขาไว้อย่างสมบูรณ์ ทว่านักฆ่าผู้นี้แข็งแกร่งมาก เขาพลันยกฝ่ามือระเบิดพลังอย่างรุนแรง!
หลินมู่อวี่รับแรงระเบิดอันทรงพลังโดยตรงจนเสื้อผ้าท่อนบนฉีกขาดและผิวหนังเต็มไปด้วยเลือด
หลินมู่อวี่พลันโจมตีกลับ ทว่าแขนซ้ายใช้การไม่ได้ จึงเปลี่ยนไปถือกระบี่ด้วยมือขวาและตวัดออกไปอย่างรวดเร็ว!
แม่น้ำถูกย้อมเป็นสีเลือดแดงฉาน
“ไอ้สารเลว!’
นักฆ่าตะโกนลั่นด้วยความโกรธ ทว่าน้ำก็ไหลเข้าปากอย่างรวดเร็วจนไม่สามารถพูดต่อได้ ทันใดนั้นนักฆ่าก็ปล่อยหมัดกระแทกร่างกายหลินมู่อวี่ครั้งแล้วครั้งเล่า
“ผัวะ…”
ด้วยการโจมตีอย่างหนักหน่วงทำให้กระดูกแขนซ้ายของหลินมู่อวี่แตกเป็นเสี่ยงๆ นักฆ่าเต็มไปด้วยพลังทำลายล้างมหาศาลราวกับไม่ใช่พลังของมนุษย์!
ทันใดนั้น! นักฆ่าชุดดำก็กระโจนตัวไปด้านหน้าพร้อมอ้าปากกัดไหล่หลินมู่อวี่จนเนื้อฉีกออกมาทันทีพร้อมเลือดไหลทะลักลงสู่แม่น้ำ!
ขณะเดียวกันก็มีเงาของบางสิ่งว่ายตรงมาหลังได้กลิ่นเลือด ฌานสัมผัสของหลินมู่อวี่บอกให้ระวัง ทันใดนั้น! เถาวัลย์น้ำเต้าก็พันรอบตัวและดึงเขาหลบทันที ก่อนที่แขนดาบทั้งสี่ของมังกรจะหนีบเข้าหากันกระแทกร่างนักฆ่าอย่างรุนแรง!
‘เคร้ง!’
เสียงของทองกระทบกับหินดังขึ้น แขนดาบของอสูรไม่สามารถตัดร่างกายนักฆ่าได้
นักฆ่าเลิกคิ้วแหลมคมก่อนจะคำรามลั่น “เดรัจฉาน!” พร้อมปล่อยหมัดทรงพลังทะลวงร่างมังกรเกราะน้ำแข็งอายุสองพันหนึ่งร้อยปีจนระเบิดออกเป็นชิ้นเนื้อทันที!
ทว่าแรงระเบิดนั้นดึงดูดมังกรเกราะน้ำแข็งจากทั่วทุกทิศวิ่งปรี่เข้ามาพร้อมอ้าปากกว้าง ‘กร้วม!’ สัตว์อสูรขย้ำฟันแหลมเข้าที่แขน ขา หน้าท้อง และหัว ราวกับจะจับนักฆ่าแยกออกเป็นห้าส่วน
หลินมู่อวี่ฉวยโอกาสนี้ป้องกันตนเองด้วยกันห่อหุ้มร่างกายด้วยเถาวัลย์น้ำเต้าอันหนักอึ้ง และเนื่องจากมังกรเกราะน้ำแข็งไม่ใช่สัตว์กินพืช มันจึงไม่จู่โจมเถาวัลย์
“พิโรธ!”
เสียงคำรามดังก้องจากทางแม่น้ำขณะที่พลังแห่งความมืดลุกโชนปกคลุมทั่วร่างกายนักฆ่า ทันใดนั้น! มันก็ระเบิดออกอย่างรุนแรงฉีกร่างมังกรกว่าครึ่งจนย้อมแม่น้ำเป็นสีเลือด คลื่นพลังขนาดใหญ่ที่ทรงพลังนี้บ่งบอกได้ชัดเจนว่านักฆ่าปริศนาผู้นี้มิใช่มนุษย์อย่างแน่นอน!
กระนั้นใบหน้านักฆ่าก็ซีดเผือดลงขณะที่กวัดแกว่งแท่งโลหะทุบหัวมังกรเกราะน้ำแข็ง ขณะเดียวกันขาของเขาก็สั่นเทาจากการโดนมังกรเกราะน้ำแข็งอายุสามพันเจ็ดร้อยปีกัดเนื้อจนฉีกขาด ทันใดนั้นสัตว์ร้ายอีกตัวก็พุ่งกัดแขนซ้ายแน่น…พวกมันรุมโจมตีอย่างโหดเหี้ยม!
“ปล่อย!”
นักฆ่าคำรามก้องพร้อมยกแท่งโลหะฟาดมังกรเกราะน้ำแข็งจนกะโหลกยุบ ทว่ามันก็ยังไม่ปล่อย เขาจึงฟาดลงอีกครั้ง กระทั่งสมองไหลออกมาสัตว์ร้ายจึงคลายคมเขี้ยวออก ทันใดนั้น! อสูรอีกตัวก็พุ่งขย้ำท้องของนักฆ่าอย่างรวดเร็ว ด้วยพลังกัดเพียงครั้งเดียว ทำให้เนื้อฉีกขาดเป็นแผลเหวอะ เลือดสาดกระเซ็นเป็นวงกว้าง ก่อนที่ลำไส้จะทะลักออกมาอย่างน่าเวทนา!
เป็นการต่อสู้ที่ดุเดือดมาก!
เสียงคำรามลั่นดังขึ้นพร้อมน้ำพวยพุ่งสู่ท้องฟ้า ทันใดนั้น! สัตว์ร้ายก็ทะยานออกจากก้นแม่น้ำ มันคือมังกรเกราะน้ำแข็งที่มีเส้นสีทองสิบสี่เส้นบนหัว! สัตว์โบราณอายุหนึ่งหมื่นสี่พันปี!
‘กร้วม!’
มังกรเกราะน้ำแข็งอ้าปากเขมือบหัวของนักฆ่าอย่างรวดเร็ว!
นักฆ่าคำรามลั่นพร้อมกวัดแกว่งแท่งโลหะทุบหัวอสูรยักษ์ตัวนี้ ทว่าทำได้เพียงฟาดโดนเกล็ด และทำให้มันดุร้ายยิ่งขึ้น! สุดท้ายขาทั้งสองของนักฆ่าปริศนาก็อ่อนแรงและถูกฉีกขาด ทันใดนั้น! อสูรร้ายก็ขบฟันแหลมลงที่หัวของนักฆ่าอีกครั้งอย่างรุนแรงจนกะโหลกแตก! ‘โผละ!’
‘กร้วม!’
มังกรเกราะน้ำแข็งเคี้ยวมันหัวของนักฆ่า ตาสีน้ำตาลของมังกรฉายแววพึงพอใจ
หลินมู่อวี่มองมันก่อนจะรีบขึ้นฝั่ง ขณะที่รีบใช้เถาวัลย์น้ำเต้าห่อหุ้มแท่งโลหะ สิ่งนี้แข็งแกร่งจนทุบหัวมังกรได้ มันต้องเป็นของดีแน่!
ทันทีที่นักฆ่าตาย ร่างกายก็สลายกลายเป็นลูกประคำสีดำร่วงลงสู่แม่น้ำ มันเป็นลูกประคำวิเศษที่เต็มไปด้วยพลังงานวิญญาณ!
หลินมู่อวี่ไม่ปล่อยโอกาสดีเช่นนี้ จึงรีบเรียกเถาวัลย์น้ำเต้าพันลูกปัดเหล่านั้นอย่างรวดเร็ว
กระนั้นมันก็ไม่ง่ายดายอย่างที่คิด สัตว์อำมหิตอายุหนึ่งหมื่นสี่พันปีพุ่งเข้ามาพร้อมอ้าปากกว้างขย้ำแขนซ้ายของหลินมู่อวี่ทันที ทว่าหลินมู่อวี่สูญเสียความรู้สึกที่แขนซ้ายไปนานแล้ว! จากนั้นสัตว์ร้ายอีกหลายสิบตัวก็ตรงปรี่เข้ามาพร้อมพลังแห่งความมืด ดวงตาพวกมันเต็มไปด้วยความหิวกระหายน่าสะพรึงกลัว!
ไม่ว่าหลินมู่อวี่จะดิ้นรนอย่างไรก็ไม่สามารถหลุดพ้นจากมังกรตัวนี้ได้
ขณะเดียวกันก็มีเสียงของฉินอินดังขึ้น “อาอวี่…ข้ามาช่วยแล้ว”
ไม่ หลินมู่อวี่ไม่สามารถดึงฉินอินเข้ามาพัวพันได้
เขายกกระบี่วิญญาณมังกรขึ้นอย่างไม่ลังเลพร้อมตวัดออกไป ทันใดนั้น! แขนซ้ายก็ขาดออกจากลำตัว ก่อนที่ดวงตาเปลี่ยนเป็นแดงก่ำและกระอักเลือด ทว่าหลินมู่อวี่ยังคงหัวเราะและตะโกนใส่เหล่าสัตว์ร้ายตรงหน้า “ไอ้พวกสารเลว! อยากกินข้านักใช่ไหม? เอาสิ กินแขนของข้าไปเลย!”
เลือดหลั่งไหลลงสู่แม่น้ำและความเจ็บปวดแผ่ซ่านจากแขนซ้าย หลินมู่อวี่รีบวิ่งขึ้นฝั่งขณะที่เถาวัลย์น้ำเต้าถักทอเป็นกำแพงปิดกั้นเหล่ามังกรร้ายที่ตามมา ก่อนจะตะโกนบอกฉินอิน “เด็กโง่ เร็วเข้า! หนีไปซะ!”
มือขวาหลินมู่อวี่ถือกระบี่วิญญาณ แท่งโลหะ และลูกประคำวิเศษเข้าด้วยกัน ก่อนจะวิ่งตามฉินอินที่อยู่ไกลออกไป อีกด้านหนึ่งหมาป่าวาโยวิ่งตามหลินมู่อวี่พร้อมหางที่ตกลงด้วยความกลัว หลินมู่อวี่จ้องมันและเอ่ยเสียงแผ่วเบา “เจ้าหมาป่าน้อย ช่างไร้ประโยชน์เสียจริง…”
ฉินอินมองไปที่แขนของหลินมู่อวี่ก่อนจะตกใจจนน้ำตาไหลอาบแก้ม “อาอวี่ ข…แขนของเจ้า…”
หลินมู่อวี่ปวดร้าวไปทั้งกาย ทว่าหัวใจของเขาเจ็บปวดยิ่งกว่า สำหรับนักรบแล้วแขนนั้นสำคัญมากเพียงใด? การสูญเสียแขนไปหนึ่งข้าง อาจทำให้ความแข็งแกร่งของเขาลดลงกว่าครึ่ง ดูเหมือนว่าหลินมู่อวี่จะไม่มีคุณสมบัติเพียงพอที่จะเป็นสี่แม่ทัพวาโย พิรุณ อสนี และอรุณอีกต่อไป!
…
พวกเขาวิ่งหนีออกจากแม่น้ำไปหลายไมล์ แม่น้ำต้าวเจียงแห่งนี้เป็นต้นแม่น้ำที่สำคัญของจักรวรรดิ ทว่าสำหรับหลินมู่อวี่และฉินอินแล้ว…ที่แห่งนี้เป็นดั่งนรกโลกันตร์ชัดๆ!
เมื่อมองบาดแผลของหลินมู่อวี่ ฉินอินก็อดไม่ได้ที่จะร้องไห้ แล้วนางจะทำสิ่งใดได้อีก? ในเมื่อแขนข้างนั้นขาดหายไป!
“หยุดก่อน ข้าวิ่งไม่ไหวแล้ว…”
หลินมู่อวี่ตัวสั่นเทา ความเจ็บปวดแผ่ซ่านอย่างรุนแรงจนแทบสิ้นสติ เขาหยิบยาสมานแผลออกมาด้วยมือที่สั่นเทา ก่อนจะพูดว่า “เสี่ยวอิน ช่วยข้าทายาที…”
น้ำตาฉินอินเอ่อล้นจนภาพเบื้องหน้าพร่ามัว นางรับขวดยามาด้วยมือที่สั่นเทาเล็กน้อย
ขณะเดียวกันเสียงราชาปีศาจเจ็ดประทีปดังขึ้นจากส่วนลึกของทะเลจิต “ไอ้ไก่อ่อนหลิน ไอ้ไก่อ่อนหลิน ไอ้ไก่อ่อนหลิน!”
หลินมู่อวี่พลันเลิกคิ้วและตอบในทะเลจิต “ไอ้ปีศาจ เจ้าว่าใครเป็นไก่อ่อน?!”
“เจ้าอย่างไรล่ะ! ไอ้ไก่อ่อนหลิน! เจ้าสัตว์เลื้อยคลานขนาดเล็กที่ก้นแม่น้ำทำให้เจ้าเสียแขนและหนีหัวซุกหัวซุน คิดว่าตัวเองเป็นตุ๊กแกหรืออย่างไร? ฮ่าๆๆ ไอ้ไก่อ่อนหลิน ไอ้ไก่อ่อนหลิน!”
“ไอ้ราชาปีศาจบัดซบ!” หลินมู่อวี่เริ่มสบถด่า
ราชาปีศาจเจ็ดประทีปไม่เคยรู้สึกมีความสุขเช่นนี้มาก่อนขณะที่หัวเราะลั่น “ไอ้ไก่อ่อนหลินช่างน่าสงสาร เพื่อปกป้ององค์หญิงจึงต้องตกอยู่ในสภาพน่าอนาถเยี่ยงนี้ คิดว่าองค์หญิงจะยอมแต่งงานกับเจ้าหรือ? เจ้าถูกนางใช้งานแล้วล่ะ ไอ้ไก่อ่อนหลิน ฮ่าๆๆ…”
“หากยังพูดคำว่าไอ้ไก่อ่อนหลินอีกแม้แต่คำเดียว ข้าจะตายไปพร้อมกับเจ้าเดี๋ยวนี้!” หลินมู่อวี่พูดพร้อมจิตสังหาร
ราชาปีศาจเจ็ดประทีปรู้ดีว่าเจ้าเด็กนี่บ้าเพียงใด จึงหยุดยั่วโมโห ก่อนจะพูดว่า “น้องไก่อ่อน…จักรพรรดิองค์นี้ต้องการถามเจ้าว่า เจ้ายังต้องการเป็นคนสมประกอบ…ต้องการแขนซ้ายเจ้าหรือไม่?”
“ข้าไม่สมประกอบอย่างไร!”
“ตอนนี้เจ้าเป็นผู้ชายไม่สมประกอบ…”
“แม่ง! ไอ้ปีศาจบัดซบ! ไอ้หมาหัวเน่า! ไอ้…” หลินมู่อวี่พ่นคำด่าออกมา ก่อนจะพบว่าความเจ็บปวดค่อยๆ บรรเทาลงไปมาก
ปีศาจเจ็ดประทีปผู้นี้คือใคร…เขาเป็นสิ่งมีชีวิตจากยุคโบราณที่ดำรงอยู่ในยุคปัจจุบัน ราชาปีศาจมิได้นึกโกรธหลินมู่อวี่แต่อย่างใด เขาเพียงกล่าวด้วยรอยยิ้ม “น้องไก่อ่อน หากเจ้าต้องการแขนคืน ก็ควรอ้อนวอนต่อจักรพรรดิผู้นี้ บางทีข้าอาจช่วยเจ้าได้”
“ช่วยข้า? เจ้ากำลังคิดสิ่งใด?”
“เจ้าไก่อ่อนหลินเป็นภาชนะของราชาปีศาจเจ็ดประทีป ก่อนที่ข้าจะเจอร่างใหม่ ข้าไม่ต้องการให้เจ้ากลายเป็นเพียงขยะ หากวันใดที่ข้ายึดร่างเจ้าสำเร็จ ข้าก็ไม่อยากได้ร่างกายที่ไม่สมประกอบเช่นนี้”
หลินมู่อวี่กล่าวเสียงแผ่วเบา “แขนของข้าถูกมังกรกินไปแล้ว เช่นนั้นจะฟื้นฟูมันได้อย่างไร?”
“เจ้าโง่ นี่ไม่รู้เลยเหรอ?”
ราชาปีศาจเจ็ดประทีปยิ้มเยาะ “เจ้านี่ช่างเป็นไก่อ่อนผู้น่าสงสาร! เจ้าเห็นแท่งโลหะในมือและสัมผัสได้ถึงพลังแห่งการเกิดใหม่หรือไม่? แท่งโลหะนี้เป็นของวิเศษ หลอมมันและพึ่งพาพลังเกิดใหม่เพื่อปรับแต่งร่างกายของเจ้าซะ อีกทั้งลูกประคำสีดำนั่นก็เป็นของวิเศษ หลอมและดูดซับมันพลังของมัน จะช่วยฟื้นฟูพลังเจ้าสูญเสียแขนไป บางทีอาจฟื้นฟูความแข็งแกร่งที่เสียไปทั้งหมดด้วย!”
“จริงหรือ?”
“บัดซบ! เจ้าไม่สามารถสัมผัสถึงพลังในแท่งโลหะนั่นรึ? เอาล่ะ ข้าจะช่วยเอง แล้วเจ้าจะตอบแทนข้าอย่างไร?”
“พูดมาสิว่าเจ้าต้องการให้ข้าตอบแทนอย่างไร”
“เจ้าด่าข้ามาตั้งนาน และข้ามิได้โต้ตอบแม้แต่น้อย เช่นนั้นสำหรับสิ่งตอบแทน…ข้าขอด่าเจ้าโดยที่เจ้าไม่สามารถโต้ตอบเลย เจ้าคิดว่าอย่างไร?”
หลินมู่อวี่ขบฟันแน่น “เช่นนั้นก็ด่าข้ามา!”
“ฮ่าๆ ข้าช่างเป็นผู้ที่มีความสุขอะไรเช่นนี้!”
ราชาปีศาจเจ็ดประทีปไม่สนใจว่าหลินมู่อวี่จำเป็นต้องใช้สมาธิกับการหลอมมากเพียงใด ราชาปีศาจพลันใช้สำเนียงตงเป่ยสบถด่าหลินมู่อวี่ “เฮ้ย! ไอ้ลูกวัว ไอ้อาหารหมา ไอ้คนไร้ประโยชน์ เจ้ามันมีเพียงขี้อยู่ในเสมอง ไอ้…”
หลังจากสาปแช่งหลินมู่อวี่ด้วยสำเนียงตงเป่ยกว่ายี่สิบนาที เขาก็เปลี่ยนไปใช้สำเนียงปักกิ่งอีกครึ่งชั่วโมง
…
ผลสุดท้ายหลินมู่อวี่ใช้เวลาหลอมแท่งโลหะถึงห้าชั่วโมง ขณะที่ราชาปีศาจเจ็ดประทีปก็ด่าเขาเป็นเวลาห้าชั่วโมงจนรู้สึกเหนื่อยและกลับไปพักผ่อนที่ส่วนลึกของทะเลจิต
หลินมู่อวี่มีเหงื่อไหลเย็น ในที่สุดการหลอมแท่งโลหะมาถึงจุดสำคัญที่ไม่สามารถผิดพลาดได้!
…………………