ตอนที่ 17 แอดมินแนะนำ
ตอนที่ลู่เฉินยังอยู่ในห้องพักใต้ดิน พูดคุยกับพวกแฟนคลับในเฟยซวิ่นอย่างครึกครื้นสนุกสนาน ห่างออกไป 10 กิโลเมตรที่หอพักของตึกวิจัยสถาบันเทคโนโลยีปักกิ่ง ห้อง 307 หวางอวี่กำลังตรวจสอบพื้นที่ในการควบคุมของตัวเอง
กลางดึกสงัด แสงไฟในตึกดับลงนานแล้ว ในห้องมืดมิด มีเพียงแสงเดียวจากหน้าจอคอมพิวเตอร์ที่ให้ความสว่างแก่พื้นที่แคบๆ หน้าโต๊ะ
ใบหน้าผอมๆ ของหวางอวี่ที่ถูกแสงสว่างริบหรี่สาดส่องช่างดูซีดเผือดมาก ผมเผ้ายุ่งเหยิงบ่งบอกว่าปกติแล้วเขาไม่ค่อยดูแลตัวเอง แต่ดวงตาหลังแว่นหนาเตอะเป็นประกายสดใส ไม่มีวี่แววของความเหนื่อยล้าแต่อย่างใด
มือขวาของเขากุมเม้าส์ เคลื่อนไหวสั่งการคอมพิวเตอร์ตรงหน้าอย่างฉับไวด้วยความชำนาญอย่างที่สุด
การเป็นผู้ดูแลบอร์ดฟอรัมเป่ยไห่เฉิง หวางอวี่ชื่นชอบงานของตัวเองมากเป็นพิเศษ ต่อให้ต้องทำงานถึงดึกดื่นมืดค่ำแค่ไหน เขายังคงตั้งใจดูแลจัดการบอร์ดของตัวเองในเว็บไซต์ ใช้อำนาจของการเป็นผู้ดูแลบอร์ดลบข้อมูลโพสต์ที่ผิดกฎ ขณะเดียวกันก็จัดการข้อพิพาทของสมาชิกในบอร์ดด้วยความขยันขันแข็ง
บอร์ดเป่ยไห่เฉิงหรือก็คือเว็บบอร์ดของเมืองมหาวิทยาลัยย่านเป่ยไห่ มีประวัติยาวนานถึง 20 ปี เป็นกระดานข่าวอิเล็กโทรนิคส์ที่มีชื่อเสียงไปทั้งประเทศในหมู่นักศึกษามหาวิทยาลัย เป็นศูนย์รวมของนักศึกษามหาวิทยาลัยในเมืองหลวง จำนวนสมาชิกมีแต่จะเพิ่มขึ้นไม่มีลดลง
บอร์ดเป่ยไห่เฉิงมีจำนวนกลุ่มมากมาย นอกจากกลุ่มของมหาวิทยาลัยหลายสิบกลุ่มแล้ว ยังมีกลุ่ม ‘มุมมองนานาชาติ’ ‘เรื่องดังนาทีเด็ด’ ‘โรงเตี๊ยมชีวิต’ ‘อิสระโลกกว้าง’ เป็นต้น
หวางอวี่เป็นหนึ่งในสามผู้ดูแลบอร์ดแห่งกลุ่ม ‘อิสระโลกกว้าง’ กลุ่ม ‘อิสระโลกกว้าง’ นี้เป็นกลุ่มที่ได้รับความนิยมสูงมาก สมาชิกของบอร์ดมากมายชอบเข้ามาเสวนาพาทีกันในกลุ่มนี้ บอกเล่าเรื่องของตัวเอง ทั้งการเรียน การใช้ชีวิต ท่องเที่ยว ความรัก…ยังมีคลิปวีดีโอและรูปภาพต่างๆ ด้วย
ในบอร์ดมีผู้คนมากหน้าหลายตา ยิ่งเป็นบอร์ดที่ได้รับความนิยมยิ่งเกิดปัญหาง่าย ทั้งโฆษณา นายหน้า สร้างกระแส เป็นต้นที่ลงโพสต์ผิดกฎของกลุ่ม ดังนั้นจะต้องมีผู้ดูแลบอร์ดตาไวคอยจัดการ เพื่อปกป้องหน้าเว็บบอร์ดให้มีเสถียรภาพ
หวางอวี่ลบโพสต์โฆษณาสองโพสต์ออกอย่างเคยชิน ขณะเดียวกันก็รายงานหัวข้อของผู้ส่งข้อมูล เขาใช้หางตาเหลือบมองดูเวลาด้านมุมซ้ายล่างของหน้าจอ คอมพิวเตอร์แจ้งเวลา 1:50 น.
เกือบตี2 แล้ว!
เขาอดไม่ได้ที่จะหาวออกมา ในที่สุดก็รู้สึกถึงความเหนื่อยล้าแล้ว จึงเตรียมปิดคอมพิวเตอร์เพื่อเข้านอน
ร่างกายเป็นต้นทุนของการสู้ชีวิต การนอนดึกมากเกินไปทำร้ายร่างกายมากไปแล้ว
ตอนนี้เองที่มือขวาของหวางอวี่ไปเลื่อนเม้าส์ให้วาดเป็นครึ่งวงกลมอย่างไม่ได้ตั้งใจ ภาพบนหน้าจอถูกดึงลงมา ข้อมูลโพสต์หนึ่งปรากฏขึ้นแก่สายตาของเขา
‘คืนนี้ที่บาร์โฮ่วไห่ ได้พบกับพี่ชายรูปหล่อคนหนึ่ง กับเพลงที่เพราะจับใจ!’
ชื่อโพสต์ยาวมาก เวลาที่เผยแพร่คือ 20:15 น. ผู้เผยแพร่ใช้ชื่อว่า มินิเบบี้ ดูจากชื่อบัญชีแล้วน่าจะเป็นผู้หญิง แต่นั่นไม่มีประโยชน์ โพสต์นี้ถูกกดเข้าไปดูแค่ 100 กว่าครั้ง มีตอบกลับเพียง 15 ครั้ง
โพสต์ที่ไม่ค่อยมีคนสนใจแบบนี้มีมากมายเหลือเกินในบอร์ดเป่ยไห่เฉิง เฉพาะในบอร์ด ‘อิสระโลกกว้าง’ ทุก 1 นาทีจะมีคนส่งโพสต์เข้ามาสูงสุดหลายสิบหรืออาจมากถึงร้อย ถ้าไม่มีใครได้เห็นหัวข้อเหล่านี้หรือตอบกลับอยู่เรื่อยๆ โพสต์พวกนี้จะก็จะปรากฏอยู่บนหน้าหลักได้แค่ไม่กี่วินาที
ทุกอย่างเกิดขึ้นจากความสงสัย หวางอวี่เปิดโพสต์นี้ดู
เนื้อหาที่โพสต์ธรรมดามาก คือเป็นวีดีโอที่มีความยาวเพียง 3 นาที 25 วินาที
พี่รูปหล่อ? เพลงที่เพราะ?
หวางอวี่เบะปาก แล้วเลื่อนเม้าส์ไปคลิกที่วีดีโอ
เขาตัดสินใจว่าดูวีดีโอนี้จบแล้วจะไปนอน ถ้าเป็นเนื้อหาสร้างกระแส ก็ต้องกำจัดทิ้งให้สิ้นซาก!
คลิปวีดีโอถูกเปิดขึ้น เสียงกีตาร์และเสียงขับร้องถูกส่งผ่านลำโพงคอมพิวเตอร์ออกมา
หวางอวี่ตกใจสะดุ้ง รีบกดหยุด เขาหันกลับไปมองรูมเมทที่นอนหลับไปแล้วอย่างเกรงใจ จากนั้นค่อยเสียบหูฟังที่เขาไม่ชอบใส่หู
ฟังต่อ
คลิปวีดีโอถูกถ่ายด้วยโทรศัพท์มือถือ สถานที่ถ่ายทำถูกระบุไว้อย่างชัดเจนแล้วในหัวข้อด้านบน ผู้ถ่ายคลิปนั้นแอบถ่ายอย่างไม่ต้องสงสัย ภาพหน้าจอสั่นไหวไปมาด้วยการหลบๆ ซ่อนๆ คุณภาพเสียงที่ถูกอัดไม่ดีนัก
หวางอวี่เป็นคนมีความรู้กว้างขวาง รู้จักการแอบถ่ายซึ่งความจริงแล้วทำเพื่อการสร้างกระแสเป็นอย่างดี แต่คลิปวีดีโอชิ้นนี้น่าจะไม่ใช่การจัดฉากถ่าย เพราะสภาพแวดล้อมเหมือนจริง
เนื้อหาในคลิปเป็นชายหนุ่มที่กำลังร้องเพลงอยู่บนเวทีในบาร์แห่งหนึ่ง ใส่เสื้อเชิ้ตสีฟ้าและกางเกงยีนส์ ท่าทางถือกีตาร์ดูเท่ห์ไม่เบา แต่มองจากที่ไกลๆ แล้วไม่ได้น่าตะลึงมากมายนัก
สิ่งที่ทำให้หวางอวี่ชะงักคือเสียงร้องเพลงของเขา
“…เมื่อก่อนเธอระวังมาก ที่จะยืมยางลบครึ่งก้อนจากฉัน เธอเคยพูดขึ้นมาลอยๆ ว่าชอบอยู่กับฉัน…”
น้ำเสียงบริสุทธิ์ สะอาด เจือความโหยหา ทำให้คนฟังรู้สึกเศร้าโศก กระทบกระเทือนอารมณ์ตามอย่างไม่รู้ตัว เรื่องราวในอดีตมากมายผุดขึ้นมาในดวงจิตสารพัด
เพียงแค่ฟังเพลงท่อนเดียว หวางอวี่ก็รู้สึกหลงใหล
เขานึกถึงตอนเรียนมัธยมต้น เด็กหญิงหน้าตาน่ารัก นิสัยขี้อาย เคยถูกเขาแกล้งแต่กลับไม่เคยโกรธ เธอเลือนหายไปจากความทรงจำของเขาเมื่อนานมาแล้ว เหมือนเธอจะเคยบอกเขาว่าเธอชอบอยู่กับเขา…
หวางอวี่ในวัยเยาว์ไม่เข้าใจความรู้สึกของเด็กสาว
หวางอวี่ในตอนนี้ ยังเป็นหมาโสดอยู่เลย!
คลิปวิดีโอจบลงอย่างรวดเร็วภายใน 3 นาที 25 วินาที หวางอวี่กลับไปดูตั้งแต่ต้นใหม่อีกครั้ง
เขาฟังเพลงนี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า
ฟังจนครบห้ารอบ หวางอวี่ยังไม่พอใจ เพราะเขายังไม่ได้ฟังเพลงฉบับสมบูรณ์ จึงเปิดเว็บไซต์ค้นหา ใช้คำในเนื้อร้องนั้นเป็นคีย์เวิร์ดในการค้นหา
หวางอวี่คิดไม่ถึงว่าเขาไม่สามารถหาเพลงที่เหมือนกันหรือคล้ายกันได้จากอินเตอร์เน็ต!
หรือจะเป็นผลงานเพลงใหม่?
หวางอวี่แทบไม่อยากเชื่อ แต่ความจริงปรากฏอยู่ตรงหน้า ผู้เผยแพร่คลิปก็ไม่ได้ให้ข้อมูลใดๆ อีก อย่างเช่นชื่อเพลง
ความคิดเห็นตอบกลับมีน้อยครั้ง ส่วนมากบอกว่า
“เพราะดี”
“อยู่บาร์ไหน”
“หล่อจังเลย!”
เป็นคำพูดประเภทนี้มากกว่า ไม่มีใครตอบคำถามที่เขาอยากรู้
คิดไปคิดมา เขาจึงตอบลงในช่องแสดงความคิดเห็นว่า
“เพลงนี้ไม่เลวเลย ขอแนะนำให้ทุกท่านได้ฟัง พร้อมกับถามว่าเพลงนี้ชื่ออะไร ผู้เผยแพร่กรุณาบอกด้วย ขอบคุณ!”
ใช้อำนาจของผู้ดูแลบอร์ด หวางอวี่เพิ่มรางวัลลงไปด้วยที่โพสต์นี้
เขาลังเลเล็กน้อย แล้วเพิ่มตรา
‘ผู้ดูแลบอร์ดแนะนำ’
ลงไปให้ด้วย
โพสต์ในเว็บบอร์ด ถ้ามีตราประทับ ‘ผู้ดูแลบอร์ดแนะนำ’ ภายใน 24 ชั่วโมงนี้จะเด้งขึ้นอยู่ในหน้าแรกชั้นบนสุดอย่างอัตโนมัติ เพื่อให้ทุกคนที่เข้ามาได้เห็นโพสต์นี้
สิทธิพิเศษระดับสูงเช่นนี้ไม่ใช่ว่าจะให้เท่าไหร่ก็ได้ หวางอวี่มีสิทธิ์ให้สูงสุด 10 ครั้ง หรือก็คือในทุกเดือนเขามีสิทธิ์จะให้ตรา ‘ผู้ดูแลบอร์ดแนะนำ’ ได้เพียง 10 ครั้งเท่านั้น
ที่สำคัญคือ เมื่อให้การแนะนำไปแล้วก็จะถูกคนจำนวนนับไม่ถ้วนวิพากษ์วิจารณ์
ดังนั้นเหล่าผู้ดูแลบอร์ดที่ชอบสงวนตัว หรือรักชื่อเสียงมักจะไม่ค่อยให้ตราแนะนำแก่ใครง่ายๆ
หวางอวี่ไม่เสียใจภายหลัง
เขาดูคลิปวีดีโออีกครั้ง แล้วปิดคอมพิวเตอร์ลงเงียบๆ ขึ้นไปนอนบนเตียง
ค่ำคืนอันยาวนาน เขานอนพลิกตัวไปมาทั้งคืน
…
เช้าตรู่วันจันทร์ ฟ้ายังมืดอยู่ ลมพัดเม็ดฝนโปรยปราย
ลู่เฉินตื่นแต่เช้าเหมือนเคย เขาล้างหน้าแต่งตัวเสร็จแล้ว ใส่รองเท้ากีฬาที่เพิ่งซื้อมาไม่นาน ออกจากบ้านไปวิ่งออกกำลังกาย
ตั้งแต่ออกจากมหาวิทยาลัยย้ายมาอยู่ที่เมืองหลวงเพียงลำพัง ลู่เฉินแทบไม่ได้ออกกำลังกายเลย ส่วนหนึ่งเพราะไม่มีเวลา อีกส่วนหนึ่งเพราะไม่มีเงิน
มีคำบอกว่าคนจนเป็นบุ๋น คนรวยเป็นบู๊ หากอยากออกกำลังกายจนมีรูปร่างสวยงาม อย่างแรกจะต้องได้รับสารอาหารที่เพียงพอ กินดื่มอย่างดี ถึงจะทำให้มัดกล้ามเนื้อแข็งแรงแน่นหนา ไม่อย่างนั้นจะมีแต่ผลเสียมากกว่าผลดี
คนอย่างเขาที่ทำงานวันละสองกะ พักผ่อนไม่เพียงพอ รับประทานอาหารไม่ตรงเวลา ดำรงชีพด้วยบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปเป็นหลัก แบบนี้ไม่สมควรจะไปออกกำลังกายเพื่อทำร้ายตัวเอง
ตอนนี้สภาวะเปลี่ยนไปแล้ว ลู่เฉินค้นหาเป้าหมายชีวิตเจอแล้ว ไหนจะมีความทะเยอทะยานอีก
ถ้าอยากบรรลุเป้าหมายกับความทะเยอทะยานของเขา อาศัยเพียงรูปร่างที่สมบูรณ์สวยงามอย่างเดียวไม่พอ!
เขาเริ่มออกวิ่ง ฝ่าปรอยฝนที่สาดซัดใส่หน้า ลู่เฉินวิ่งไปตามชายฝั่งแม่น้ำ จนไปถึงสวนสาธารณะเล็กๆ
ระยะทางที่วิ่งมานี้ เพียงพอแล้วกับการอบอุ่นร่างกาย เขาทำท่ายืดเส้นยืดสายตามที่เคยจำได้
ลู่เฉินอายุ 22 ปี โครงสร้างร่างกายยังมั่นคง แต่กล้ามเนื้อขาดความยืดหยุ่นและความอดทน หากจะทำท่าออกกำลังกายที่อยู่ในความทรงจำทั้งหมดให้ครบทุกท่า ดูจะเป็นภารกิจที่ยากจะสำเร็จ
ความเมื่อย ความแสบ ความปวด อาการชา ความคัน…เพียงออกกำลังกายท่าธรรมดา เขายังรู้สึกเจ็บปวดไปทั้งตัวเหมือนโดนมดทั้งรังรุมกัด เจ็บปวดจนอยากจะล้มตัวลงนอนบนพื้น
แต่ลู่เฉินกัดฟันทนเอาไว้
คำโบราณสอนได้ดี คนที่อดทนต่อความยากลำบากได้จะได้เป็นยอดคน ไม่มีใครสำเร็จได้ชัยชนะมาอย่างง่ายดาย ต่อให้เขามีคลังความรู้ในโลกแห่งความฝัน เขาไม่อยากและไม่ยอมเป็นหนอนขี้เกียจที่นอนอยู่บนกองเงินกองทอง
กัดฟัน ฝืนใจ ออกแรงฮึด!
ลู่เฉินค่อยๆ ทำท่าบริหารจนครบตามกระบวนท่า เหงื่อซึมเปียกเสื้อผ้า แขนขาค่อยๆ ชาซาบซ่านไปทั่ว เขาไม่สนใจสายตาของผู้ที่มาออกกำลังกายยามเช้าที่มองเขาอย่างประหลาด เขาอดทนออกกำลังกายอยู่ท่ามกลางปรอยฝน!
จนเมื่อออกกำลังกายจบ เขาเหนื่อยจนแทบคลานลงบนพื้น รู้สึกราวกับร่างกายไม่ได้เป็นของตัวเองอีกต่อไป เขายังนั่งลงในทันทีไม่ได้ ต้องเดินช้าๆ เพื่อคลายกล้ามเนื้อที่อ่อนล้าเสียก่อน
ถ้าไม่อดทนทำด้วยความแน่วแน่ ก็จะไม่มีทางทำจนจบ
หากเป็นเมื่อหลายปีก่อน ครอบครัวของลู่เฉินสมบูรณ์พร้อม เขาคงไม่ฝืนทรมานตัวเองแบบนี้
ตั้งแต่บิดาจากโลกนี้ไป ชีวิตที่ยากลำบากทำให้เขาอดทนและเข้มแข็ง ลู่เฉินไม่ยอมก้มหัวให้โชคชะตา ด้วยเหตุนี้เขาจึงมีวุฒิภาวะสูงกว่าคนในวัยเดียวกัน และยิ่งรู้จักรักษาโอกาสที่ได้มา
ท่าออกกำลังกายเหล่านี้มาจากความทรงจำของโม่หราน นักแสดงคนที่อยู่ในโลกแห่งความฝันที่มีทั้งความสามารถทางการแสดงและสติปัญญาล้ำเลิศ แต่สุดท้ายก็เป็นได้แค่เพียงตัวประกอบ
ความทรงจำส่วนของโม่หรานบอกลู่เฉินว่า เพียงแค่เขาอดทนพยายามออกกำลังกายด้วยท่าทางเหล่านี้ต่อไป ร่างกายของเขาจะสมบูรณ์แข็งแรงและสวยงาม และสามารถทำท่าทางที่คนธรรมดาทั่วไปไม่สามารถทำได้
ลู่เฉินเชื่อมั่นอย่างไม่มีข้อสงสัย
จากก้าวย่างที่หนักอึ้งเปลี่ยนเป็นเบาลง ความร้อนที่อบอุ่นสบายแผ่ขยายไปตามท่อนแขนท่อนขา ความเจ็บปวดแสบร้อนในกล้ามเนื้อและกระดูกถูกดูดซับกลับไป จากการเดินค่อยเป็นการซอยฝีเท้าให้ถี่ขึ้นเป็นการวิ่งช้าๆ
เขายังไม่กลับบ้าน แต่มุ่งหน้าไปที่ที่ทำงานช่วงกลางวันของเขา
เขาจะไปลาออกจากงาน
………………………………………………………………………