ทีแรกฉินหร่านมาอวิ๋นเฉิงก็เพื่อจะเรียนปีสามซ้ำอีกครั้งเนื่องจากพักการเรียนไปหนึ่งปี
เรื่องนี้ตระกูลหลินเคยได้ยินมาเกือบทุกคน
พอได้ยินฉินอวี่พูดแบบนี้ คนอื่นในตระกูลหลินต่างก็มองหน้ากันอย่างเงียบๆ
หนิงฉิงเม้มริมฝีปาก
ตั้งแต่เฉินซูหลานจากโลกนี้ไป เธอก็ไม่ได้ไปหาฉินหร่านอีกเลย ส่วนเรื่องอาจารย์เว่ยและเฟิงโหลวเฉิงอีกหลายคน เธอก็ยังไม่กระจ่างเสียที
อย่างไรก็ตาม ฉินหร่านก็เหมือนจะหายตัวไป ไม่ได้รับข่าวคราวของเธอเลย
และไม่ใช่ว่าหนิงฉิงจะไม่เคยตามรังควานฝั่งหนิงเวย แต่สุดท้ายเธอก็ยังไม่ได้ข่าวฉินหร่าน
เธอรู้แค่ว่าฉินหร่านหายตัวไปกะทันหันเมื่อหนึ่งปีก่อน และเธอก็เพิ่งรู้มาจากเมิ่งซินหรานว่าฉินหร่านจะไม่กลับมาจนกว่าจะสอบเข้ามหาวิทยาลัย
ทีแรกฉินหร่านเรียนซ้ำชั้นมาหนึ่งปี ไม่ได้ร่วมสอบเข้ามหาวิทยาลัยเพราะผลการเรียนไม่ถึง
ตอนนี้ยังพักการเรียนอีกครึ่งปี
“แม่ พี่ได้คุยกับแม่หรือเปล่าว่าพอถึงตอนนั้น เธอจะเรียนซ้ำชั้นอีกหนึ่งปีไม่ได้แล้ว? ปีนี้เธออายุยี่สิบแล้วนะ” ฉินอวี่คีบอาหารเข้าปากพลางมองหนิงฉิง พูดด้วยความกังวล “ถ้ายังซ้ำชั้นรอสอบเข้ามหาวิทยาลัยปีหน้า อายุเธอก็ปาไปยี่สิบเอ็ดแล้ว”
หลินจิ่นเซวียนกินข้าวคำสุดท้ายเสร็จก็วางถ้วยลง เขาลุกขึ้นทักทายคนบนโต๊ะอาหารด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “เดี๋ยวผมจะต้องไปหาเฟิงฉือ”
ทุกคนในตระกูลหลินสนับสนุนให้เขาเริ่มทำธุรกิจของตัวเอง เขากับเฟิงฉือกำลังสร้างตัวอยู่ที่เมืองหลวง
“ไม่รู้เหมือนกันว่าเธอจะเอายังไงกันแน่” พอพูดถึงฉินหร่าน หนิงฉิงก็ไม่อยากจะพูดอะไรมาก จึงตอบไปด้วยความหงุดหงิด
ฉินอวี่ยิ้มและพูดปลอบ “ไม่แน่ว่าหลังปีใหม่ พี่อาจจะกลับมาเรียนต่อก็ได้นี่นา? เมื่อก่อนเธอยังบอกน้าเล็กอยู่เลยว่าตัวเองอยากสอบเข้ามหาวิทยาลัยเมืองหลวง”
คนอื่นบนโต๊ะที่ได้ยินฉินอวี่พูด “…”
เมื่อนายท่านหลินได้ยินว่าฉินหร่านไม่ได้ไปเรียนอีก ดูเหมือนเขาจะถอนหายใจด้วยความโล่งอกพลางเหลือบมองหนิงฉิงและยิ้มอย่างใจดี “ก็จริง ไม่แน่ว่าเธออาจจะกลับมาอีกไม่กี่วันนี้ก็ได้ มหาวิทยาลัยเมืองหลวงก็ดี จิ่นเซวียนก็เรียนที่นั่น เธอเองก็อยู่ที่เมืองหลวงด้วย ต่อไปจะได้ดูแลกัน”
คนอื่นก็เห็นด้วยไปตามๆ กัน แต่เมื่อพวกเขาสบตากัน สายตาก็แฝงไปด้วยความเหน็บแนม
“เธอจะเรียนหรือไม่เรียนมันต่างกันตรงไหน?” หนิงฉิงเริ่มไม่อยากอาหาร เธอวางตะเกียบและกินอะไรไม่ลง
เมิ่งซินหรานที่นั่งข้างหลินจิ่นเซวียนเหลือบมองคนที่อยู่บนโต๊ะ ตอนนี้เธอไม่ได้เย่อหยิ่งเหมือนแต่ก่อนแล้ว หว่างคิ้วเต็มไปด้วยความประหลาดใจ
เธอสวมเสื้อสเวตเตอร์สีขาว ทานข้าวเกือบจะเสร็จแล้ว จึงวางตะเกียบมองไปทางหลินฉี “การที่ฉินหร่านสอบเข้ามหาวิทยาลัยเมืองหลวงมันแปลกมากเหรอคะ?”
หลินฉีที่ถือตะเกียบชะงักเล็กน้อย
นายท่านหลินทำบรรยากาศกลับมาเป็นปกติ “ซินหราน กินข้าวเถอะ อาหารจะเย็นแล้ว”
เมิ่งซินหรานดึงกระดาษมาเช็ดปากพลางครุ่นคิด
แม้ฉินหร่านจะไม่เก่งฟิสิกส์ แต่ถ้ามหาวิทยาลัยเมืองหลวงรับเธอเข้าเรียนด้วยวิชาอื่นก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร
ขนาดวิชาคณิตศาสตร์ที่ออกจะพิสดาร เธอยังได้คะแนนเต็ม
ทว่า…
ดูจากท่าทีของคนตระกูลหลินแล้ว เหมือนพวกเขาจะยังไม่รู้อะไร…
เมิ่งซินหรานมองไปทางฉินอวี่ ในใจแอบรู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย เมื่อก่อนเธอเป็นคนที่ได้รับความสนใจที่สุดตอนที่อยู่ตระกูลหลิน หลังจากเกิดเหตุการณ์ครั้งที่แล้ว หลินฉีก็ไม่ได้เห็นความสำคัญเธอเลย นายท่านหลินเองก็ปฏิบัติกับเธอด้วยความเย็นชา
หลังจากฉินอวี่กลับมา ทุกคนต่างพุ่งความสนใจไปที่ตัวฉินอวี่
พอคิดถึงตรงนี้ เมิ่งซินหรานก็ก้มหน้าลง กลืนเรื่องฉินหร่านเข้าปาก
**
อวิ๋นเฉิง คลับเฮาส์
แสงไฟสลัว คลาคล่ำไปด้วยผู้คนที่ยกแก้วเหล้าชนกัน
หลินจิ่นเซวียนเปิดประตูเข้ามาข้างใน
กลุ่มคนที่อยู่ข้างในทักทายเขา “คุณชายหลิน”
หลินจิ่นเซวียนถอดผ้าพันคอออก ยื่นมือถอดเสื้อโค้ตแล้วนั่งลงบนที่นั่งที่คนเหล่านั้นเว้นไว้ให้
“มีเรื่องสำคัญอะไรถึงได้เรียกฉันออกมาเวลานี้?” เขาเอียงตัวพาดเสื้อโค้ตไว้บนเก้าอี้ มองเฟิงฉือ
เฟิงฉือวางแก้วเหล้าลง ไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่
พอได้ยินคำพูดของหลินจิ่นเซวียน เขาก็เงยหน้าขึ้นด้วยสายตาร้อนรุ่ม “แน่นอนว่าเป็นเรื่องสำคัญ ฉันเพิ่งได้ยินข่าวจากพ่อฉัน poppyกลับมาแล้ว”
“poppy?” หลินจิ่นเซวียนเงยหน้าขึ้น ใบหน้าที่เก็บอารมณ์ไว้อย่างดี ขณะนี้กลับแตกระแหงแล้วในที่สุด
จนแทบจะได้ยินเสียงหัวใจเต้นแรง
poppy ท่านเทพดอกถานฮวาชั่วข้ามคืนแห่งวงการไอที
หลินจิ่นเซวียนกับเฟิงฉือเรียนมหาลัยวิทยาลัยสองสาขาวิชา เขาเรียนวิชาเอกเป็นการเงิน วิชาโทคือคอมพิวเตอร์ แต่เฟิงฉือตรงข้ามกับเขาคือเรียนวิชาเอกเป็นคอมพิวเตอร์ วิชาโทคือการเงิน
ทั้งสองมุ่งทำธุรกิจในวงการไอที
ธุรกิจด้านไอทีส่วนใหญ่ภายในประเทศเห็นได้ชัดว่าอวิ๋นกวงกรุ๊ปเป็นผู้ครอบครองตลาด
ทุกคนในวงการอุตสาหกรรมรู้ดีว่าอวิ๋นกวงกรุ๊ปมีทีมผู้นำทางด้านไอที ซึ่งpoppyก็เป็นหนึ่งในนั้น อีกฝ่ายมีความคิดล้ำหน้าและยังเปิดตัวเทคโนโลยีฟรีเวอร์ชั่นอีกมากมาย
ขณะนี้วงการอุตสาหกรรมไอทีทั้งหมดล้วนใช้รูปแบบการจัดการแบบpoppyซะส่วนใหญ่
อย่างไรก็ตาม มีเพียงไม่กี่คนที่รู้ข่าวpoppy แม้ว่าอีกฝ่ายจะตีพิมพ์บทความหรือเผยแพร่เนื้อหาทางเทคนิค แต่ก็เป็นการตีพิมพ์บนวารสารเท่านั้น
ไม่มีการจัดงานแถลงข่าวหรือให้สัมภาษณ์ใดๆ นอกจากคนวงในแล้ว ก็แทบจะไม่มีใครรู้เลยว่าเขาเป็นใคร
ไม่มีใครในโลกภายนอกที่เคยเห็นใบหน้าที่แท้จริงของเขา
ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา บัณฑิตที่จบการศึกษาด้านคอมพิวเตอร์ส่วนใหญ่จะใช้เนื้อหาทางเทคนิคของเขาในการทำแผนจบการศึกษา
ในคลาสเรียนมหาวิทยาลัย อาจารย์อาวุโสเหล่านั้นมักจะพูดถึงชื่อบุคคลนี้เป็นประจำ
เวลาผ่านมาปีกว่าๆ แล้วนับตั้งแต่การแถลงเปิดตัวเทคโนโลยีครั้งล่าสุดของเขา หลังจากนั้นเขาก็ไม่เคยปรากฏตัวอีกเลย
อีกฝ่ายหลบตัวมาปีกว่าแล้ว และทางอวิ๋นกวงกรุ๊ปก็ไม่ได้อธิบายอะไรให้กับบุคคลภายนอกในตลอดหนึ่งปีที่ผ่านมา
มีการคาดเดากันว่าpoppyแก่เกินไปและล่วงลับไปแล้ว
คนส่วนใหญ่ไม่อยากจะเชื่อแบบนี้
แน่นอนว่าหลินจิ่นเซวียนกับเฟิงฉือเองก็ไม่เชื่อ
ช่วงปิดเทอมหน้าร้อนปีที่แล้ว หลินจิ่นเซวียนยังพบเว็บไซต์ทางการของ129อยู่เลย เขาตาม129เพื่อสืบข่าวpoppyโดยเฉพาะ แต่ถูกปฏิเสธโดยตรง
คิดไม่ถึงเลยว่าเฟิงฉือจะนำข่าวมาบอกเขาในเวลานี้
“จริงแท้แน่นอน” เฟิงฉือวางแก้วเหล้าในมือลง เขาดันกรอบแว่นตา ดวงตาล้ำลึก “วงในอวิ๋นกวงกรุ๊ปตัดสินใจแล้วว่าจะเปิดตัวระบบปัญญาประดิษฐ์ระดับโลกปลายเดือนหกปีนี้ นำทีมโดยpoppy”
หลินจิ่นเซวียนไร้การตอบสนอง
เฟิงฉือเงยหน้ามองหลินจิ่นเซวียน “ที่ฉันเรียกนายมาก็เพื่อจะบอกนายว่าตราบใดที่มีโอกาสร่วมมือแค่เล็กๆ น้อยๆ ก็อย่าปล่อยโอกาสให้หลุดไป ผู้ประกอบการแทบทุกรายก็คิดแบบนี้เหมือนกัน คราวนี้จะต้องดังระเบิดแน่ๆ ”
**
ชายแดนทวีปM
คนของฮอลล์ทำความสะอาดชั้นสี่ของอาคารใหญ่เสร็จหมดเรียบร้อยแล้ว
“นายท่าน คุณฉิน ชั้นสี่เข้าพักได้แล้วครับ” ภายในห้อง ฮอลล์ถอดหมวกผ้าสักหลาดไว้ชั่วคราว ขณะที่พูด รอยแผลเป็นบนสันคิ้วก็ยิ่งดูโหดเหี้ยมยิ่งขึ้น
ลานจอดเครื่องบินที่ชายแดนรัฐMเก็บข้อมูลผู้คนไว้มากมาย รวมไปถึงนักเดินทางที่ไปๆ มาๆ อีกนับไม่ถ้วน
อาคารใหญ่ที่ฮอลล์ประจำการนั้นมีระบบรักษาความปลอดภัยแยกต่างหาก การก่อสร้างตัวอาคารหลังนี้ก็ค่อนข้างล้ำสมัยมาก
ฉินหร่านเดินรอบๆ ชั้นหนึ่ง
“ฐานข้อมูลของพวกคุณใหญ่ขนาดนี้เลยเหรอ?” ฉินหร่านหยุดอยู่ข้างหลังพนักงานไอทีคนหนึ่ง ชี้ไปที่ข้อมูลที่เขาใช้อยู่พลางเลิกคิ้วถาม
นี่ไม่ใช่อัตราการหลั่งไหลของคนในรัฐM แต่เป็นอัตราการหลั่งไหลของคนในทวีปเอเชีย
เฉิงเจวี้ยนอยู่ข้างหลังเธอ พูดด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ “น่าจะเป็นเพราะคนหลั่งไหลมาก”
“จริงเหรอ” ฉินหร่านเหลือบมองเขา
“เอ๊ะ” เฉิงเจวี้ยนยืนอยู่ข้างหลังเธอโดยที่มือยังคงถือแก้วน้ำ เขาก้มหน้ายิ้ม “หรือจะไม่ใช่จริงๆ ”
“ไปกันเถอะ ไปดูชั้นสี่กัน” เฉิงเจวี้ยนวางแก้วน้ำไว้บนโต๊ะ จากนั้นก็พาเธอขึ้นไปบนชั้นสี่
หลังจากที่ทั้งสองไปแล้ว คนของฮอลล์ก็เหลือบมองฮอลล์
ฮอลล์ขมวดคิ้วและไม่พูดอะไร แต่เดินตามทั้งสองคนขึ้นไปข้างบน
ผู้บริหารระดับสูงคนอื่นอีกหลายคนก็เดินตามพวกเขาไปที่ลิฟต์อย่างเงียบๆ
ชั้นสี่มีห้องรับรองและยังมีสนามฝึก อันที่จริงสถานที่ทำงานก็ไม่ได้กว้างมาก
แต่ฉินหร่านแค่คนเดียว ไม่จำเป็นต้องใช้พื้นที่กว้างอะไรขนาดนั้น โครงสร้างอื่นๆ ก็แทบไม่ต่างอะไรกับที่คฤหาสน์ นี่เป็นหนึ่งในเหตุผลที่เฉิงเจวี้ยนเลือกชั้นสี่
“นี่คือห้องสตูดิโอ” เฉิงเจวี้ยนเปิดประตูกระจกฝ้าที่มีคอมพิวเตอร์สีดำอยู่ข้างในสามแถว คิดอยู่สักพักก็หันมาถามฉินหร่าน “เธอพอใช้ไหม?”
ในห้องยังมีกลิ่นกาแฟอยู่ น่าจะมาจากกลุ่มคนที่เพิ่งย้ายไปชั้นหนึ่ง
ฉินหร่านแตะคางโดยไม่พูดอะไร
ผู้บริหารระดับสูงที่ตามมารีบเอ่ยขึ้นมาว่า “ไม่ทราบว่าคุณฉินจะทำอะไรครับ? ถ้ายังไม่พอ ยังมีกลุ่มเจ้าหน้าที่ไอทีอยู่ที่นี่ สามารถเรียกใช้ชั่วคราวได้สักสองคน และยังมีคอมพิวเตอร์ S5 ที่สำนักงานชั้นหนึ่งก็ย้ายมาที่นี่ได้อีกสามเครื่องนะครับ”
พวกเขาได้ยินมาว่าคุณฉินท่านนี้จะพัฒนาเทคโนโลยีไอทีอยู่ที่นี่
เหตุผลที่ย้ายมาจากคฤหาสน์ก็เพราะอุปกรณ์ที่นี่ดีกว่า
เมื่อเฉิงเจวี้ยนยังเห็นฉินหร่านขมวดคิ้ว เขาก็ก้มดูเวลาแล้วพูดด้วยเสียงอบอุ่น “ไปเถอะ ไปกินข้าวกันก่อน เรากินไปด้วยคิดไปด้วย”
ฉินหร่านพยักหน้าเดินตามเขาไป
ทั้งสองเดินไปทานอาหาร ฮอลล์กับผู้บริหารระดับสูงคนอื่นๆ ก็ไม่ได้ตามไปในทันที
“เมสัน เมื่อกี้นายพูดไร้สาระอะไร เรียกเจ้าหน้าที่มาสองคนก็พอแล้ว คอมพิวเตอร์S5ในสำนักงานสามเครื่องนั้นนายท่านอุตส่าห์ใช้แรงกายแรงใจไปมาก กว่าจะเอามาได้ ถึงบุคคลภายในของอวิ๋นกวงจะใช้กันน้อยมาก แต่เรายังต้องพึ่งพวกเขาในการขับเคลื่อนระบบโฮสต์” ผู้บริหารระดับสูงอีกคนลดเสียงพูด “นายคิดจะเอาหน้ากับนายท่านล่ะสิ”
เมสันเหลือบมองพวกเขา “ไม่อย่างงั้นนายจะรอให้นายท่านเอ่ยปากเองหรือไง? ลืมที่คุณเฉิงสุ่ยบอกไปแล้วเหรอ?”
เอ๊ะ ลืมไปเลยว่านายท่านพวกเขาเป็นปีศาจที่ลุ่มหลงความงาม
คนอื่นๆ เงียบไปครู่หนึ่ง
หลังจากนั้นไม่นานก็มีใครคนหนึ่งพูดขึ้นมาอย่างเงียบๆ “งั้นนายก็ขยันประจบคุณฉินหน่อย ดีร้ายยังไงจะได้พาเราได้ดีไปด้วย”
เมสัน “…”
ยิ่งพูดก็ยิ่งวุ่นวาย ฮอลล์ขมวดคิ้วและพูดเสียงเข้ม “เมสัน คุณฉินจะต้องไปแผนกไอทีของพวกนายอยู่บ่อยๆ แน่ ลำบากพวกนายแล้วที่ต้องเตรียมพร้อมตลอดเวลา คุณฉินจะกลับไปสอบเข้ามหาวิทยาลัยปลายเดือนห้าที่อวิ๋นเฉิง ในช่วงเวลาสี่เดือนกว่านี้ ขอให้ทุกคนอดทนหน่อยแล้วกัน”