ทริสตันเองก็กระวนกระวายเช่นกัน เขากล่าว “อีวอน ทำไมเธอไปปกป้องเขา? เขาบอกเองว่าเม็ดยาเทวะเป็นของปลอม อย่าไปปกปิดมันให้เขาสิ”
จูเลียนขมวดคิ้ว เขามีหน้าที่การรักษาความสงบเรียบร้อยในงานประมูล หากเป็นคนอื่น เขาคงส่งคนพวกนี้ออกไปข้างนอกแล้ว ยังไงก็ตาม นี่คืออีวอนแห่งตระกูลยัง เขาจึงเลือกเชื่อเธอ เขาพยักหน้าแล้วกล่าวด้วยรอยยิ้ม “มันโอเคหากคุณแค่ล้อเล่น โปรดเบาเสียงด้วยครับ”
ในขณะที่จูเลียนกำลังจะไป แดร์ริลก็กล่าวอย่างแผ่วเบา “คุณโรเจอร์ เม็ดยาเทวะของคุณสูญเสียสรรพคุณทางยาไปแล้ว คุณไม่ควรขายมันนะ”
ทั้งฝูงชนหันไปมองแดร์ริล
หมอนี่ต้องบ้าแน่ มันจะเป็นไปได้ยังไงที่งานประมูลพิเศษที่ใหญ่โตแบบนี้จะขายยาไร้สรรพคุณ?
จูเลียนหยุดเดิน เขาถาม “คุณว่าไงนะ?”
อีวอนกระวนกระวาย เธอดึงแขนเสื้อของแดร์ริลแล้วกล่าวขอร้อง “แดร์ริล ได้โปรดหยุดพูด”
อีวอนเชื่อในทักษะการประเมินวัตถุโบราณ แต่เขาจะไปรู้เรื่องการบ่มเพาะได้ยังไง? เธอโน้มน้ามจูเลียนก่อนหน้านี้ได้ แต่แดร์ริลก็ยังพูดออกมา นี่เป็นเรื่องยุ่งที่ยากจะจัดการ
“ฉันท้าให้แกพูดมันอีกรอบดูสิ!” จูเลียนขู่
แดร์ริลยืนขึ้นอย่างเชื่องช้า เขามองไปที่จูเลียนด้วยท่าทางจริงจัง แล้วกล่าว “ฉันบอกว่าเม็ดยาเทวะนั่นสูญเสียสรรพคุณไปแล้ว ถ้ามีคนกินมันเข้าไป พวกเขาอาจตาย”
สูญเสียสรรพคุณ?
จูเลียนแค่นเสียง โดยไม่โต้เถียงใด เขากล่าวอย่างเย็นชา “ฉันไม่สนใจว่านายเป็นใคร โปรดออกไปซะ!”
เขาจะไม่ยอมให้ใครมาสร้งปัญหาในระหว่างงานประมูล
อีวอนกัดริมฝีปากของเธออย่างหมดหนทาง เธอขอร้องจูเลียน “คุณโรเจอร์ ฉันขอร้อง ได้โปรดใจเย็นก่อน เขาไม่ได้รู้เรื่องการบ่มเพาะมากนัก ดังนั้นเขาจึงพูดออกไปแบบนั้น ฉันขอโทษแทนเขาด้วย ได้โปรดอย่าไล่เขาออกไป”
“คุณยัง ผม…” จูเลียนอึกอัก
ตระกูลยังเป็นนักสะสมวัตถุโบราณ เหล่าชนชั้นสูงนั้นล้วนมอบวัตถุโบราณให้กันเป็นของขวัญ ดังนั้นเขาจึงเดินเส้นทางสายเดียวกับพวกยัง หากเขาเมินคำขอร้องของอีวอน มันอาจแย่กับเขาในอนาคต
อีกอย่าง เขาเหลือบไปมองแด๊กซ์ แซนเดอร์ส ที่นั่งข้างเขา ทำไมแดร์ริลเป็นเพื่อนกับเขาได้ พวกแซนเดอร์สนั้นได้รับการเคารพอย่างสูง และไม่มีใครกล้าล่วงเกินพวกเขา
ดังนั้น จูเลียนจึงแค่นเสียงหัวเราะแล้วเดินจากไปพร้อมพวกยาม
เมื่อเห็นสถานการณ์ถูกคลี่คลาย ทริสตันจึงตะโกนอย่างไม่พอใจ “อีวอน ทำไมเธอต้องไปขอร้องแทนเขา? หมอนี่มันเพ้อเจ้อไร้สาระ เขาควรโดนเตะออกไป!”
อีวอนกัดริมฝีปากของเธอ ถึงแม้เธอจะชอบแดร์ริล แต่ก็จำเป็นต้องพูด ในงานระดับสูงแบบนี้ เราต้องเลือกพูดให้ฉลาด หากเธอไม่อยู่ที่นี่วันนี้ แดร์ริลไม่ไม่ได้แค่ถูกเตะออกไป แต่เขาจะถูกทุบตีด้วย
เมื่อคิดแบบนั้น เธอจึงกระซิบ “แดร์ริล ได้โปรดหยุดพูด การประมูลนี้ไม่ขายของปลอม โรงประมูลของโรเจอร์จัดมาหลายปีแล้ว และพวกเขาก็มีชื่อเสียงมากมาย ถ้าคุณถูกเตะออกไป เขาจะช่วยฉันประเมินวัตถุโบราณ?”
ปฏิเสธไม่ได้ว่าอีวอนมีไอคิวที่สูง ถึงแม้จูเลียนจะไม่ชอบใจแดร์ริล แต่เขาก็ใจเย็นลงเมื่อได้ยินคำพูดของเธอ ความจริงคือ หากแดร์ริลถูกเตะออกไป เขาอาจไม่รู้ว่าเขาจะได้เจอเธอครั้งหน้าเมื่อไหร่
แดร์ริลไม่ได้พูดอะไรออกไปอีก การประมูลเม็ดยาเทวะนั้นดุเดือดเช่นเคย ไม่มีใครเชื่อที่แดร์ริลบอกว่ายานั้นสิ้นสรรพคุณแล้ว
“ห้าพันล้านจากคุณผู้ชายตรงนั้น!” ผู้ประมูลตะโกน
ทั้งฝูงชนฮือฮา
ห้าพันล้าน เม็ดยาถูกขายในราคาห้าพันล้านได้ยังไง?
ทุกสายตาจดจ้องไปที่ชายชราพร้อมกัน เขาส่วมเสื้อคลุมแบบจีน และมีไม้เท้าหัวมังกรอยู่ข้างกาย
ชายคนนี้มีผมสีขาวล้วนและดูเหมือนจะอายุประมาณหกสิบ แต่เขายังเต็มไปด้วยจิตวิญญาณ มากกว่านั้น เขามีรังสีที่ล้ำลึกและทรงพลัง มันชัดเจนว่าเขาไม่ใช่คนธรรมดา
‘เ-ี่ย เม็ดยาเทวะแพงขนาดนี้เชียว? ฉันควรผลิตให้มากกว่านี้คราวหน้า’ แดร์ริลคิด
“ห้าพันล้าน ครั้งที่หนึ่ง, ครั้งที่สอง, ครั้งที่สาม…ขาย! สำหรับคุณผู้ชายด้านหน้า” ผู้ประมูลร้องยินดี
มันเงียบในครั้งแรก ก่อนจะมีเสียงปรบมือดังไปทั่ว
ทั้งฝูงชนอยากรู้ว่าชายชราคนนี้จ่ายเงินห้าพันล้านเพื่อเม็ดยาเทวะได้ยังไง—เขาต้องเป็นคนที่ทรงอำนาจแน่ ยังไงก็ตาม เขาดูไม่ค่อยคุ้นนัก ไม่เหมือนคนดังจากโลกธุรกิจ
ผู้ประมูลพลันส่งเม็ดยาเทวะให้ชายชราทันที
ชายชราตื่นเต้นอย่างที่สุด เขาอุทาน “สิบปี! มันเป็นเวลาสิบปีแล้ว! ในที่สุดฉันก็จะทะลวงระดับจากปรมาจารย์อาวุโสขั้นห้าไปสู่ปรมาจารย์ยุทธได้เสียที!”