ผู้ประมูลเคาะค้อนของเขาเพื่อให้ทุกคนฟัง
เขาตะโกน “เม็ดยาเทวะ เริ่มต้นจากหนึ่งพันล้าน การประมูลเริ่มได้!”
ฝูงชนโห่ร้อง พวกเขาเสนอราคากันไม่หยุด เพียงนาทีเดียว ราคาของเม็ดยาก็พุ่งทะยานไปถึงสี่พันล้าน!
‘เ-ี่ยอะไรเนี่ย?’ แดร์ริลตกใจ ก่อนหน้านี้เขาขายเม็ดยาเทวะให้แบรนดอนในราคาสองพันล้าน และให้ซาคาเรียห์—ผู้ที่แบรนดอนแนะนำให้—ในราคาสามพันล้าน ตอนนั้นเขานึกว่าเขาได้กำไร
ใครจะไปรู้ว่าเม็ดยาจะมีราคาสูงกว่าในโรงประมูล! ราคาเสนอพุ่งไปถึงสี่พันล้าน และไม่มีทีท่าว่ามันจะหยุดสูงขึ้นเลย
แด๊กซ์เองก็กำลังจะเสนอราคา แต่แดร์ริลดึงเข้าไว้ เขาถามด้วยความสับสน “แดร์ริล คุณทำอะไรน่ะ?”
แด๊กซ์คิดจะคว้าเม็ดยานี้ไว้ไม่ว่าจะยังไงก็ตาม เขาไม่อยากติดอยู่ในระดับปรมาจารย์ขั้นห้าไปตลอดชีวิต! เม็ดยาเทวะนี่เป็นของหายาก ไม่ว่าเขาจะต้องเสียเงินไปเท่าไหร่ เขาก็จะต้องได้มันมาให้ได้
เมื่อเห็นแด๊กซ์ที่กำลังหัวร้อน แดร์ริลก็ส่ายหัว “แด๊กซ์ อย่าร่วมกับคนพวกนั้น เม็ดยาเทวะนั่นเป็นของจริง แต่พลังวิญญาณของมันหายไปหมดแล้ว มันเสียสรรพคุณไปแล้ว มากยิ่งกว่านั้น เม็ดยานี้มีพิษอยู่หนึ่งในสาม พลังวิญญาณที่คอยสร้างสมดุลนั้นหายไป มันจึงมีเพียงพิษที่เหลืออยู่ การกินมันเข้าไปจะสร้างผลร้ายกับนายแทน”
พลังวิญญาณหายไปแล้ว?
แด๊กซ์งงงวย เขานั่งลง ดูประหลาดใจ เขาถาม “แดร์ริล คุณรู้ได้ยังไง?”
เพื่อนของเขาคนนี้ทำให้เขาประหลาดใจได้ไม่หยุดหย่อน
‘ฉันสร้างมันด้วยตัวเองตั้งหลายครั้ง แน่นอนสิว่าฉันต้องรู้’ แดร์ริลคิด
เขาหัวเราะ “ฉันบอกนายไม่ได้ตอนนี้ แต่นายต้องเชื่อฉัน”
แด๊กซ์พยักหน้า—เขาเชื่อแดร์ริลหมดใจ
ทริสตันที่นั่งอยู่ข้างพวกเขาได้ยินบทสนทนา เขาระเบิดหัวเราะออกมา เขาชี้ไปที่แดร์ริลแล้วกล่าว “แดร์ริล ฉันเพิ่งรู้ว่าแกเป็นคนพิเศษ! แกทำให้ฉันอับอายที่ไม่สามารถหาคำสรรเสริญจากคริสตัลมาได้ แล้วตอนนี้แกก็ยังบอกว่าเม็ดยานั่นเป็นของปลอม! นี่แกโดนพวกลินดันทรมานมากไปจนเป็นบ้ารึไง? นี่แกพยายามจะสร้างปัญหาให้การประมูลหรือแค่อวดรู้กันแน่?”
เสียงหัวเราะของทริสตันทำให้คนจำนวนไม่น้อยมองเขา
แดร์ริลตอบอย่างสุขุม “นายเกี่ยวอะไรไม่ทราบ นายไม่มีปัญญาซื้อมันด้วยซ้ำ” สำหรับแดร์ริล ทริสตันก็แค่ตัวตลก
ทริสตันถึงกับโง่งม เขาเห็นว่ามีบางคนมองเขา เขาจึงปฏิเสธอย่างเย็นชา “ใช่ ฉันไม่มีปัญญาจ่ายเงินหลายพันล้าน แต่แกล่ะ? ฉันพนันว่าหลังจากประมูลคำสรรเสริญจากคริสตัลเสร็จ แกจะต้องหมดตัว ฉันเดาว่าแกจะมีเงินเหลือประมาณสองร้อยด้วยใช่ไหม? ฮ่าฮ่า!”
ทริสตันไม่พอใจกับการโต้แย้งของเขา เขาตะโกนกับฝูงชน “ทุกคน ไอ้ลูกเขยบ้านคนอื่นนี่บอกว่าเม็ดยาเทวะเป็นของปลอม!”
ทุกคนระเบิดหัวเระาออกมา
“หมอนี่เป็นลูกเขยบ้านคนอื่น? ทุกวันนี้มันเกิดอะไรขึ้น เดี๋ยวนี้โรงประมูลใครจะเข้ามาก็ได้เหรอ?”
“ใช่ หมอนี่มันเพ้อเจ้อ”
ทุกคนเริ่มปั่นป่วน ชายหนุ่มที่มียามหลายคนเข้าหาพวกเขา ชายหนุ่มคนนี้คือจูเลียน โรเจอร์ ผู้ประสานงานของงานประมูล
เขากล่าว “คุณผู้ชาย ได้โปรดเงียบด้วย” จูเลียนกล่าวอย่างสุภาพแต่ชัดเจน
ในฐานะของผู้ประสานงานขอการประมูล เขาต้องการมั่นใจว่าทุกอย่างเรียบร้อยไปตลอดการประมูล
ทริสตันยักไหล่ เขากล่าว “คุณเข้าใจผิดแล้ว ผมไม่ใช่คนที่ส่งเสียงดัง มีคนอื่นที่พยายามจะสร้างปัญหากับการประมูลของคุณต่างหาก”
เขาชี้ไปที่แดร์ริลแล้วกล่าว “หมอนี่ เขาบอกว่าเม็ดยาเทวะของคุณเป็นของปลอม ถ้าคุณไม่เชื่อผม ก็ลองถามเขาดู”
ในตอนนั้น อีวอนเริ่มตื่นตระหนกเล้กน้อย เธอกล่าวกับจูเลียนอย่างขออภัย “คุณโรเจอร์ ฉันต้องขอโทษจริง ๆ เราจะเงียบ พวกเขาแค่ล้อเล่น ฉันมั่นใจว่าของทุกชิ้นในงานประมูลของคุณจะต้องไม่ใช่ของปลอม มันจะเป็นแบบนั้นได้ยังไงจริงไหม?”