บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 59
แท้ที่จริงแล้ว มาเดลีนค่อนข้างกระวนกระวายใจและไม่สบายใจอย่างมาก ด้วยความสามารถในปัจจุบันของเธอ ไม่สามารถสู้กับเมเรดิธได้เลย
นอกจากนี้ทเธอไม่สามารถอ่านการกระทำของเจเรมี่ที่มีต่อเธอในวันนี้ได้
ขณะที่เธอยังคงคิดวนเวียนอยู่กับเรื่องนี้ เธอรับรู้ว่ามีบางอย่างกำลังเคลื่อนไหวจากโถงทางเดิน กำลังเข้าใกล้เธอทุกที
มาเดลีนเงยหน้าขึ้นขณะที่ร่างสูงโปร่งอย่างสง่าของเจเรมี่เข้ามาบดบังทัศนียภาพในการมองเห็นของเธอ
สายฝนยังคงโหมกระหน่ำลงมาไม่ขาดสาย และด้วยนิสัยที่เยือกเย็นตามปกติของเขาในเวลานี้อุณหภมูิที่แผ่ออกมาดูเยือกเย็นขึ้นไปอีกเเพราะฝนที่กำลังตกหนักอยู่ตอนนี้
เขาตั้งใจที่จะมองลึกเข้าไป ในดวงดวงตาของเขามีมาเดลีนสะท้อนอยู่ ดวงตาของเขาจ้องมองเธอช่างลึกเหลือเกิน ราวกับว่าเธอจะจมดิ่งลงไปในดวงตานั้นมันเป็นการสบตาแบบนั้นอีกครั้ง
หัวใจของมาเดลีนถูกสูบฉีดอย่างอธิบายไม่ถูก เมื่อเธอกำลังจะหลีกเลี่ยงการจ้องมองนี้ เธอรู้สึกได้ถึงลมกรโชกแรงที่พัดผ่านข้างๆเธอ
เมเรดิธกุมใบหน้าข้างหนึ่งก่อนจะตั้งหน้าตั้งตาวิ่งไปหาเจเรมี่พร้อมกับสะอื้น จากนั้น หล่อนฝังตัวเองลงไปในอกของเขา
“เจเรมี่…” เสียงของหล่อนสั่นราวกับว่าหล่อนทำบางอย่างผิดอย่างมาก
ได้เลย!
ยัยกิ้งก่าสองสีกำลังจะเริ่มการแสดงอีกแล้วสินะ
มาเดลีนยกมุมริมฝีปากของเธออย่างขบขัน เธอเหนื่อยเหลือเกินกับเรื่องนี้
สายตาจับจ้องของเจเรมี่หยุดอยู่บนใบหน้าของมาเดลีนสองสามวินาทีก่อนที่เขาจะปลอบโยนเมเรดิธ “เกิดอะไรขึ้น?”
น้ำเสียงนุ่มและทุ้มของเขาฟังดูดีมาก แต่น่าเสียดายเขาไม่เคยใช้น้ำเสียงที่อ่อนโยนนี้ปลอบโยนมาเดลีนมาก่อน
เมเรดิธพิงอกพร้อมส่ายหัว “มันเป็นความผิดของฉันทั้งหมด ทุกอย่างไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับ แมดดี้ เจเรมี่ ฟังฉันนะหากคุณอยากจะโทษใครสักคนสำหรับทุกเรื่องที่เกิดขึ้นนี้ ขอให้โทษเราทั้งสองคนที่ตกหลุมรักกันและกันผิดเวลา อย่าบังคับให้แมดดี้หย่ากับคุณฌลย ฉันกลัวว่าหากคุณยังทำเช่นนี้ต่อไป แมดดี้เองจะเป็นตัวอันตรายต่อฉันและแจ็คจริงๆ ฉันจะปล่อยให้ใครมาทำร้ายลูกของเราไม่ได้อีกแล้ว”
เธอพูดคำพูดที่เห็นอกเห็นใจและไร้เดียงสาอย่างนุ่มนวล แต่คำพูดเหล่านั้นมุ่งเป้าไปที่มาเดลีน อย่างชัดเจน
เมื่อมาเดลีนเห็นปฏิกิริยาที่เจเรมี่มีต่อเมเรดิธจากการตั้งคำถามของ เธอเลือกที่จะไม่อธิบาย ในที่สุด เธอตัดสินใจพยักหน้าด้วยท่าทางที่ดูเห็นด้วยกับสิ่งที่เมเรดิธพูด “ใช่แล้ว ผู้หญิงอย่างเธอก็ระวังตัวไว้ดีกว่า ฉันอาจจะบ้าขึ้นมาอีกครั้ง ไม่เพียงเท่านั้นนะนอกจากจะฆ่าเธอแล้ว แต่ฉันจะจัดการกับเจ้าตัวเล็กนั้นด้วย”
เมเรดิธหยุดสะอื้นและมองไปที่มาเดลีนด้วยสายตาที่งุนงง เธอเช็ดน้ำตาอย่างน่าสงสารในไม่กี่วินาทีต่อมา
“เจเรมี่ ฉันกลัวมาก เรามาแค่คิดว่าเราเป็นคู่รักเเบบดาราสร้างกระเเสเถอะนะ ฉันจะเลี้ยงดูแจ็คด้วยตัวฉันเอง”
หลังจากที่หล่อนพูดจบ หล่อนผลักตัวเองให้ลุกออกจากอ้อมแขนของเจเรมี่และวิ่งไปที่ประตู
มาเดลีนคิดว่าเมเรดิธกำลังจะจากไปที่ไหนสักที่ แต่แล้วสิ่งที่เธอเห็นเมเรดิธทำคือหล่อนวิ่งไปที่ห้องโถงทางเดินและทำท่าข้อเท้าบิด หลังจากนั้น หล่อนก็ล้มลงบนพื้นด้วยความเจ็บปวด
เฮ้อออ
เห็นแก่พระเจ้าเถอะ
“เมอร์” เจเรมี่วิ่งไปทันทีในขณะที่รู้สึกกังวล
เมื่อเธอเห็นแบบนั้น มาเดลีนเองก็รู้สึกแย่ในใจ
กี่ครั้งแล้วที่เขาทิ้งเธอไป กี่ครั้งที่เธอเจ็บปวดมากจนไม่สามารถยืนตัวตรงได้? เขาเคยดูแลเธอตั้งแต่เมื่อไหร่? เขามีแต่จะเตะเธอและเฝ้าดูอย่างเย็นชา
มาเดลีนกำหมัดแน่นและหันหลังเดินไปในห้องอาหาร
ไม่นานหลังจากนั้น เจเรมี่และเมเรดิธตามเข้ามา
เขาช่วยเมเรดิธที่กำลังเดินโซซัดโซเซให้นั่งลง จากนั้นเขา สั่งให้แม่บ้านฮิวจ์เสิร์ฟพาสต้าเพิ่มอีกหนึ่งชาม
ริมฝีปากของเมเรดิธแสยะขึ้นอย่างลับๆในขณะที่หล่อนส่งมันให้มาเดลีนอย่างดูมีชัย ภายในวินาทีเดียวกัน ริมฝีปากบางของเธอกรีดออกอย่างอ่อนโยนพร้อมกับน้ำเสียงอ่อนหวานที่ถูกเปร่งออกมา “เจเรมี่เท้าของฉันเจ็บจัง ฉันอยากอยู่ที่นี่คืนนี้ ฉันมีเสื้อผ้าเปลี่ยนและของใช้ส่วนตัวของฉันก็อยู่ที่นี่”