ตอนที่ 267 : การต่อสู้ของอัจฉริยะ
ณ.ที่นั่งแขกพิเศษ เหล่าผู้อาวุโสและคนจากตระกูลใหญ่ต่างก็มองขึ้นไปบนเวที ชัดแล้วว่าพวกเขาสนใจการต่อสู้ของยอดอัจฉริยะคู่นี้เป็นอย่างมาก
ผู้อาวุโสของภูเขาอู่ตังมองไปที่ลู่หาน ก่อนจะมองไปที่เหล่ยอู่ฉวนพร้อมกับคิ้วที่ขมวดแน่น
จริง ๆ แล้วแม้ว่าเขาจะมั่นใจในความแข็งแกร่งของเหล่ยอู่ฉวน แต่เขาก็ไม่กล้าบอกว่าศิษย์ของเขาจะชนะ เพราะคู่ต่อสู้ก็เป็นอัจฉริยะที่ไม่ได้ด้อยกว่ากันเลย
เฉี่ยนเจินเฉียนและผู้ตรวจสอบ 4 ดาวคนอื่น ๆ พากันแสดงความสนใจกับการต่อสู้นี้ บางทีในอนาคตพวกนี้อาจจะมาแทนที่พวกเขาก็ได้
ฟางฉิงหัวยังแสดงสีหน้าเยือกเย็นออกมา ชายแก่บนเวทีเองก็เช่นกัน ไม่รู้เลยว่าทั้งสองคิดอะไรอยู่
ด้วยการประกาศเริ่มต่อสู้ของชายแก่ บรรยากาศบนเวทีก็อึมครึมขึ้นมาทันที ราวกับมีสายฟ้าก่อตัวขึ้นมา
เหล่ยอู่ฉวนค่อย ๆ ดึงดาบที่หลังออกมาพร้อมกับเสียงดาบที่ถูกชักออกมา
ลู่หานที่อยู่ตรงข้ามได้ยกหอกขึ้นมา
ฉับพลันสายลมที่มองไม่เห็นก็ก่อตัวขึ้นมาบนเวที ในพริบตานั้นเองทั้งสองฝ่ายก็เคลื่อนไหว
เกิดเสียงเหล็กปะทะกันดังขึ้น ดาบและหอกได้ปะทะกันพร้อมกับประกายไฟที่กระเด็นออกมา ร่างของทั้งสองพุ่งผ่านกันไปมา แต่ต่อมาเหล่ยอู่ฉวนก็ได้ใช้ดาบฟันเข้าใส่ลู่หาน
แต่ลู่หานได้ยกหอกขึ้นมากันดาบเอาไว้พร้อมกับปัดดาบออกไปทางขวาแล้วใช้หอกเข้าโจมตี
มือของลู่หานสะบัดไปมาพร้อมกับหอกที่ระดมเข้าโจมตีเหล่ยอู่ฉวนเป็นชุด จนทำให้เหล่ยอู่ฉวนต้องหลบออกมา
เหล่ยอู่ฉวนไม่ได้ถอยกลับไปเฉย ๆ ดาบของเขาส่องแสงออกมาจากนั้นพายุที่มองไม่เห็นก็ก่อตัวขึ้น เสียงเหล็กปะทะกันดังขึ้นอย่างต่อเนื่องพร้อมประกายไฟกระจายออกมา
ปัง !
ทั้งสองปะทะกันกว่าร้อยครั้งแต่ก็ไม่ได้หยุดแค่นั้น
เพื่อจะเอาชนะอีกฝ่าย พวกเขาไม่อาจจะหยุดได้
“นี่สิการต่อสู้ที่แท้จริง การต่อสู้ก่อนหน้านี้ไม่อาจจะเทียบได้ ! ” ผู้ชมมองดูการต่อสู้บนเวทีและอดไม่ได้ที่จะพึมพำออกมา ผู้คนโดยรอบต่างก็พยักหน้าเห็นด้วย
พวกเขาจ้องเขม็งไปที่เวทีโดยไม่กระพริบตาเพราะกลัวว่าจะพลาดช่วงเวลาสำคัญ
เสียงปะทะกันดังขึ้นก่อนที่เหล่ยอู่ฉวนและลู่หานจะดีดตัวออกจากกัน
“ฉันต้องบอกว่านายนี่แข็งแกร่งจริง ๆ นายต่างจากคนอื่น ๆ อย่างสิ้นเชิง” เมื่อเห็นอีกฝ่ายยังยืนไหว เหล่ยอู่ฉวนก็พูดขึ้นมา
“ใช่ นายเองก็เหมือนกัน นายแกร่งพอที่จะเป็นคู่ต่อสู้ของฉันได้” ลู่หานตอบกลับ
“ฮ่าฮ่า ดี ต่อไปฉันจะใช้พลังทั้งหมดแล้ว เตรียมตัวให้พร้อมล่ะ” เหล่ยอู่ฉวนหัวเราะออกมาพร้อมกับเพิ่มความแข็งแกร่งให้กับพลังของตัวเองต่อ สายลมรอบตัวเขาเหมือนจะรุนแรงขึ้น
“ฉันเองก็จะใช้พลังทั้งหมดเหมือนกัน” เมื่อพูดจบ ลู่หานก็ได้ยกหอกขึ้นชี้ไปที่ฟ้า หอกของเขาเหมือนจะแทงทะลุทุกอย่างได้
การปะทะกันก่อนหน้านี้ไม่ใช่พลังที่แท้จริงของทั้งสองคน ถ้าอย่างนั้นทั้งสองคนนี้แข็งแกร่งแค่ไหนกัน ?
“นี่คือสุดยอดอัจฉริยะ พวกเขาไม่ต่างอะไรจากปิศาจเลย”
“ฉันตื่นเต้นชะมัดที่ได้ดูการต่อสู้ของอัจฉริยะระดับสูงทั้งสองคนนี้ ฉันเดินทางมาดูถึงที่นี้ไม่เสียเปล่าจริง ๆ ”
…
คนทั้งในโดมและคนในเมืองอื่นต่างก็พากันมองดูการต่อสู้ด้วยตาที่เป็นประกาย
“แข็งแกร่งจริง ๆ….” หวังเย่าพูดขึ้นมา
ดาบในมือเหล่ยอู่ฉวนนั้นห่อหุ้มไปด้วยพายุอันน่ากลัว มันมีเสียงลมตัดอากาศดังขึ้นมา ราวกับดาบพายุ
ในอีกด้านแม้ว่าลู่หานจะดูไม่เปลี่ยนไปจากเดิมมากนัก แต่ร่างกายของเขาพร้อมกับหอกนั้นดูเหมือนว่าจะตัดทุกอย่างขาดได้
สายตาทั้งสองจ้องมองกันและกัน ไม่ต้องพูดอะไรก็เข้าใจความหมายได้เป็นอย่างดี
“พายุคลั่ง” เหล่ยอู่ฉวนตะโกนออกมา เขายกดาบขึ้นก่อนจะชี้ไปที่ลู่หาน
ตอนนั้นพายุอันบ้าคลั่งก็ได้พุ่งเข้าใส่ลู่หานอย่างรุนแรง
เมื่อรู้สึกได้ถึงพลังของพายุ ลู่หานก็ไม่ได้แสดงท่าทีหวาดกลัวเลยแม้แต่น้อย แววตาของเขาเต็มไปด้วยความเยือกเย็น
เขายกหอกในมือขึ้นแล้วแทงใส่พายุที่พุ่งเข้ามาทันที
หอกในมือสั่นไหวอย่างรุนแรง การสั่นไหวของมันราวกับพยายามสลายแรงต้านของพายุทิ้งไป
เมื่อหลายคนเห็นว่าการโจมตีนี้สลายไปในพริบตาก็อดไม่ได้ที่จะตะลึง
“แข็งแกร่ง แข็งแกร่งจริง ๆ ! ”
เหล่ยอู่ฉวนเห็นว่าการโจมตีของตัวเองโดนทำลายก็เข้าใจได้ เขาอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา “ฮ่าฮ่า แน่นอนว่านายต้องรับมือมันได้ การต่อสู้นี้ช่างน่าสนุกจริง ๆ ”
“ฉันเองก็สนุกเหมือนกัน” ลู่หานพูดจบก็หายไปจากตำแหน่งเดิม เขาปรากฏตัวขึ้นตรงหน้าเหล่ยอู่ฉวนในพริบตา
หอกอันทรงพลังที่เหมือนมีพลังฉีกทุกอย่างได้ พุ่งเข้าใส่เหล่ยอู่ฉวน จนทำให้เหล่ยอู่ฉวนต้องใช้สันดาบต้านรับมันไว้
พายุรอบตัวดาบสลายไปทันที หอกได้พุ่งเข้าโจมตีตัวดาบ หอกนี้ราวกับรวมพลังของลู่หานทั้งหมดเอาไว้
เมื่อก้าวเท้าอีกครั้ง ลู่หานก็ได้ปรากฏตัวขึ้นที่ข้างกายของเหล่ยอู่ฉวน เท้าของเขาเตะเข้าที่ท้องน้อยของอีกฝ่ายอย่างแรงจนทำให้อีกฝ่ายกระเด็นขึ้นไปบนท้องฟ้า
ลู่หานกระโดดขึ้นไปเหนือร่างของเหล่ยอู่ฉวน ก่อนจะใช้เท้าเตะฟาดเขาลงมาที่เวที
ร่างกายของเหล่ยอู่ฉวนกระแทกเข้ากับเวทีจนเกิดเสียงระเบิดดังก้อง หินของเวทีแตกออก ทุกอย่างดูเหมือนจะเกิดขึ้นช้า แต่ความจริงแล้วมันเกิดขึ้นในพริบตาเดียว จนคนทั่วไปมองตามไม่ทัน
ทั้งสนามกีฬาตกอยู่ในความเงียบงันทันที