ตอนที่ 268 : ทักษะดาบพายุสายฟ้า

ระบบพี่เลี้ยงอสูรขั้นเทพ (神宠进c化系统)

ตอนที่ 268 : ทักษะดาบพายุสายฟ้า

ทั้งสนามตกอยู่ในความเงียบงัน ทุกคนต่างก็อ้าปากค้างกับฉากตรงหน้าราวกับว่าพวกเขายังไม่ทันได้ตั้งสติ

ตอนแรกทั้งสองคนดูทัดเทียมกัน แต่ตอนนี้แค่ชั่วพริบตากลับมีคนหนึ่งกำลังจะพ่ายแพ้ไปแล้ว…..

ไม่..ไม่ใช่

บางทีการต่อสู้นี้อาจจะจบลงแล้วก็ได้ ?

“เหล่ยอู่ฉวนแพ้งั้นหรือ ? ” คนอื่น ๆ ที่ดูการต่อสู้อยู่ไม่อาจจะทำใจเชื่อได้

หวังเย่ามองไปที่หลุมบนเวที เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย เขาถึงกับคิดว่าเหล่ยอู่ฉวนจะมีแรงสู้ต่อไปรึเปล่า เพราะเขาเจอการโจมตีที่หนักหน่วงขนาดนี้

ณ. ที่นั่งแขกพิเศษ คนจากตระกูลใหญ่ต่างก็มองไปที่ผู้อาวุโสของภูเขาอู่ตัง พวกเขาอยากจะเห็นสีหน้าตกใจของอีกฝ่าย แต่ก็ต้องผิดหวัง เพราะอีกฝ่ายยังคงแสดงท่าทีเยือกเย็นออกมา มันทำให้พวกเขารู้สึกแย่ขึ้นมา

ถึงอย่างนั้นภายใต้สีหน้าเยือกเย็นนี้ที่เขาแสดงออกมา แต่ภายในใจเขากลับรู้สึกแปลกใจเป็นอย่างมาก

“เหล่ยอู่ฉวนแพ้งั้นหรือ ? เขายังไม่ทันได้ใช้ทักษะดาบพายุสายฟ้าของตัวเองเลย เขาไม่น่าจะแพ้ได้ง่ายดายขนาดนี้…”

ในตอนที่ผู้อาวุโสครุ่นคิดอยู่นั้น ภายในหลุมบนเวทีที่ยุบลงไป เหล่ยอู่ฉวนก็ค่อย ๆ ลุกขึ้นมา เสื้อของเขาขาดหลุดลุ่ยจนเปลือยให้เห็นแผ่นอก

ตัวของเขาเต็มไปด้วยเส้นเลือดที่ปูดขึ้นมา กล่าวได้ว่าการโจมตีของลู่หานนั้นไม่ได้ทำให้เหล่ยอู่ฉวนบาดเจ็บมากนักเลย

เหล่ยอู่ฉวนหันไปมองลู่หานก่อนจะยิ้มออกมา “นี่แหละ นี่แหละคือการประลองที่แท้จริง ฉันต้องบอกว่านายทำให้ฉันเลือดร้อนขึ้นมาได้หน่อยแล้ว มา มาสู้กันอีก ! ”

เมื่อได้ยินคำพูดของอีกฝ่าย ลู่หานก็สีหน้าอึมครึม เขาเริ่มรู้สึกอึดอัดใจขึ้นมา

พวกคนดูต่างก็พากันโห่ร้องออกมา

เพราะการต่อสู้ของสุดยอดอัจฉริยะยังไม่จบ…

ในที่นั่งที่หนึ่ง มีคนคนหนึ่งนั่งแฝงตัวอยู่กับกลุ่มผู้ชมได้เป็นอย่างดี เขาเงยหน้ามองจอภาพด้วยสายตาเย็นชา เขามองไปที่เหล่ยอู่ฉวนพร้อมกับพึมพำออกมาด้วยเสียงที่คนทั่วไปไม่อาจจะได้ยินได้ “ ลู่หานเสียเปรียบในการต่อสู้นี้ หากอยากจะชนะคงยาก เขามีโอกาสสูงที่จะแพ้…”

นี่คือคนจากตระกูลลู่

การชุมนุมครั้งนี้ตระกูลลู่ส่งคนเข้าร่วมไม่มากนัก ตระกูลลู่ส่งแค่ชายคนนี้มา เขาไม่ได้ไปยังที่นั่งของแขกพิเศษ แต่กลับนั่งอยู่กับผู้ชมคนอื่น ๆ เพื่อชมการต่อสู้

เมื่อเหล่ยอู่ฉวนพูดจบ ทั้งสองก็ได้ทำการสู้กันอีกครั้ง

พายุเริ่มใหญ่ขึ้นเรื่อย ๆ และก่อตัวเป็นพายุลูกเล็ก ๆ ห่อหุ้มทั้งเวทีเอาไว้ จนผู้ชมไม่อาจจะเห็นได้ว่าเกิดอะไรขึ้นด้านใน พวกเขาได้ยินแค่เสียงเหล็กปะทะกันเท่านั้น

ปัง !

ชายแก่ที่อยู่ที่ใกล้ขอบพายุยังยืนนิ่งไม่เคลื่อนไหว พายุนี้ทำได้แค่ทำให้ชุดของเขาปลิวไปตามลมแต่ไม่อาจจะส่งผลต่อร่างกายของเขาได้

สุดท้ายก็เกิดเสียงระเบิดดังขึ้นพร้อมกับพายุที่สลายตัวลงไป ร่างของทั้งสองที่ถือดาบและหอกได้ปรากฏขึ้นมาอีกครั้ง

เห็นได้ชัดแล้วว่าร่างกายส่วนบนของเหล่ยอู่ฉวนนั้นบาดเจ็บไม่ใช่น้อย มันมีเลือดไหลออกมาแต่เขากลับไม่สนใจ สายตาของเขายังคงมุ่งมั่นดังเดิม

เหมือนว่ายิ่งเขาสู้มากเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งเสพติดมันมากเท่านั้น

ส่วนลู่หานหน้าถอดสี แขนเสื้อของเขาขาดและมีเลือดไหลไปตามหอก ก่อนจะหยดลงที่พื้น

สายตาของเขาก็ยังคงมุ่งมั่นดังเดิม แววตาของเขาเหมือนกับลูกธนูที่ทิ่มแทงเข้าไปในใจของคนได้ คนที่อยู่ใกล้กับเวทีไม่กล้ามองเข้าไปในดวงตาของเขาเลยแม้แต่น้อย

เหล่ยอู่ฉวนไม่พูดอะไร เขาสะบัดแขนของตัวเอง ภายใต้สายตาผู้ชมมากมายก็มีพายุก่อตัวขึ้นมาที่ดาบของเขาอีกครั้ง

ตอนนั้นมันไม่ใช่แค่พายุอย่างเดียว มันยังมีสายฟ้าไหลวนอยู่ในพายุนั้นด้วย

“เดาว่าทักษะดาบพายุสายฟ้าของภูเขาอู่ตังนี้น่าจะมีอะไรดี” หวังเย่ามองไปที่ดาบในมือของเหล่ยอู่ฉวน พร้อมตาที่เป็นประกาย ไม่รู้เลยว่าเขาคิดอะไรอยู่

“ทักษะดาบนี่โดดเด่นจริงๆ ” ฟางฉิงหัวพยักหน้า

ในอีกด้านผู้อาวุโสของภูเขาอู่ตังก็พูดขึ้นมา “ เป็นธรรมดา ในฐานะศิษย์ของภูเขาอู่ตังแล้ว มีน้อยคนนักที่ฝึกฝนมาถึงระดับนี้ได้ แต่ถึงอย่างนั้นคงไม่อาจจะเทียบกับท่านเจ้าเมืองได้ ”

ฟางฉิงหัวไม่ได้สนใจคำพูดของอีกฝ่าย เขาไม่ได้ค้านอะไรออกมาราวกับว่าเห็นด้วยกับคำพูดของอีกฝ่าย

คนที่เหลือต่างก็มองไปที่ผู้อาวุโสผู้นั้นและคิดว่าจะปล่อยให้ผู้อาวุโสผู้นี้ดีใจไปก่อน หากเหล่ยอู่ฉวนแพ้ งั้นจะลองดูสิว่าเขาจะเอาหน้าไปไว้ไหน เดาว่าสีหน้าของผู้อาวุโสคนนี้จะต้องตลกอย่างมากแน่นอน

เมื่อคิดแบบนั้น ผู้อาวุโสคนอื่น ๆ ก็พากันมองไปที่เวทีต่อ

เมื่อเห็นว่าไม่มีใครสนใจตัวเองอีก ผู้อาวุโสของภูเขาอู่ตังก็ไม่คิดจะพูดคุยกับใครต่อ เขาหันไปสนใจที่เวที

ยังไงซะเรื่องสำคัญในตอนนี้คือต้องเอาชนะการต่อสู้นี้ให้ได้

ถ้าเหล่ยอู่ฉวนแพ้ งั้นเขาก็จะเสียหน้า คนรอบข้างก็จะพากันหัวเราะเยาะเขา เขาไม่อยากให้เรื่องแบบนั้นเกิดขึ้น

ดังนั้นเหล่ยอู่ฉวนจะต้องชนะ !

….

ไม่ว่าคนอื่นจะคิดยังไง ลู่หานที่อยู่บนเวทีก็มองไปที่ดาบของเหล่ยอู่ฉวน แม้ว่าสายตาของเขาจะเคร่งเครียด แต่ไม่ได้มีความกลัวอยู่เลยแม้แต่น้อย

หอกของเขาชี้ไปที่พายุสายฟ้าพร้อมกับคลื่นเสียงที่กระจายออกมาจากหอก

คลื่นเสียงนี้คนทั่วไปไม่อาจจะได้ยินได้ มีแค่คนที่แข็งแกร่งเท่านั้นที่จะพอได้ยินมัน