กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ บทที่ 52
แคลร์ และลอเรนทักทายทุกคนอย่างอบอุ่น คลินตันกัดฟันด้วยความตกใจขณะที่เขามองไปที่แคลร์ซึ่งกำลังเปล่งประกายออร่า และเธอสวยงามมากขึ้น
ตอนที่พวกเขาเรียนอยู่ในวิทยาลัยเขาพยายามอย่างมากที่จะเอาชนะใจเธอ แต่เธอก็ไม่สนใจเขา
อย่างไรก็ตามเธอเลือกที่จะแต่งงานกับคนขี้แพ้อย่างเขา
โถ่เว้ย ทำไมกัน?!
พระเจ้าต้องตาบอดแน่ ๆ !
เขาเหล่ตาด้วยความตื่นเต้น และเย้ยหยัน “เฮ้ ชาร์ลี ดูเหมือนนายจะมีชีวิตที่ดีหลังจากแต่งงานกับแคลร์นะเนี่ย! นายสามารถขับ BMW ได้แล้ว! แคลร์ซื้อให้นายหรือเปล่า? นายนี่มันเป็นแบบอย่างที่ดีของแมงดาจริง ๆ!”
แคลร์รู้สึกหงุดหงิดกับคำพูดของเขาในขณะที่ลอเรนรีบพูดว่า “คลินตัน คุณคิดผิดแล้ว ไม่ใช่แคลร์ที่ซื้อรถ แต่เป็นชาร์ลีที่ซื้อให้แคลร์เอง!”
“ว้าว!” คลินตันกระตุกริมฝีปาก “เยี่ยมไปเลย นายยังสามารถซื้อ BMW Series 5 ได้ด้วย!”
จากนั้นเขาก็พูดด้วยน้ำเสียงยั่วยุว่า “เฮ้ ที่นี่ถนนเงียบมาก แถมยังทางตรง และกว้างมาก ทำไมเราไม่ลองแข่งกันเพื่อดูว่าใครขับได้เร็วกว่ากันล่ะ?”
ชาร์ลีขมวดคิ้วด้วยความรำคาญ และรู้สึกบึ้งตึงเล็กน้อยกับเจตนาไม่ดีของคลินตัน
‘ทำไมนายถึงปล่อยฉันเฉย ๆ ไม่ได้ซะที? ฉันไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับคนอย่างนาย” ชาร์ลีคิดกับตัวเองเงียบ ๆ ‘นอกจากนี้รถใครจะเร็วกว่าของฉันอีกเหรอ? นี่คือ BMW 760 รุ่น BMW ที่แพงที่สุด และเร็วที่สุดอีกด้วย! ฉันจะถูกตราหน้าว่าเป็นคนไม่มีความยุติธรรมแน่ ๆ ถ้าฉันรับคำท้านี้’
คลินตันถือว่าความเงียบของชาร์ลีเป็นเรื่องที่เขาคงไม่มั่นใจ เขาจึงหัวเราะเยาะทันที “เฮ้ ชาร์ลี ทำไมนายถึงยังเป็นคนขี้ขลาดเหมือนตอนที่นายอยู่ในวิทยาลัยอีกล่ะ? คำท้าฉันจะไม่ใช้น้ำมันของนายมากนักหรอก! ฉันจะจ่ายให้นายเต็มถังทันทีเลยล่ะ”
ลอเรนบ่นอย่างโกรธเคือง “เฮ้ คลินตัน หยุดเถอะน่า รถของนายคือ 540 ชาลีเป็น 520 แม้ว่าฉันจะรู้ว่ามีช่องว่างขนาดใหญ่ระหว่างแรงของเครื่องยนต์ของรถทั้งสองคัน! นายคิดว่าการแข่งขันบนท้องถนนที่นายแนะนำนั้นมันยุติธรรมมากเหรอ?”
คลินตันยักไหล่อย่างไม่แยแส “มันขึ้นอยู่กับทักษะของคนขับเป็นอย่างมาก! รถที่ดีไม่ได้แปลว่าจะไปได้เร็ว แต่ขึ้นอยู่กับทักษะ และสิ่งสำคัญคือใครอยู่หลังพวงมาลัย ฉันสงสัยว่าชาร์ลีจะมีความกล้ามากพอหรือไม่? ฉันเข้าใจได้ถ้าเขาไม่ต้องการ เพราะเขาเป็นคนขี้แพ้ที่ไม่สามารถทำอะไรได้เลย ทุกคนต่างก็รู้ดี”
พวกที่ยืนอยู่รอบ ๆ เขาพูดแทรกทันที “ใช่คลินตันพูดถูก! ถ้านายกลัวก็ยอมรับซะเถอะ ไม่ต้องอายหรอก”
ชาร์ลีไม่ได้รู้สึกตื่นเต้นกับเรื่องนี้ แต่เขายิ้ม และพูดว่า “ฉันโอเคที่จะแข่งขันนะ แต่มันจะสนุกแค่ไหนถ้าเราพูดถึงการเดิมพัน มาหาอะไรสนุก ๆ ให้กับคนที่แพ้ดีกว่า การแข่งครั้งนี้จะได้น่าสนใจมากขึ้น”
“ได้เลย!” คลินตันกังวลว่าชาร์ลีจะไม่ตกหลุมพรางกลอุบายของเขา ดังนั้นเมื่อชาร์ลีเสนอขึ้นมาเองแบบนี้ เขาก็โพล่งอย่างตื่นเต้นโดยคิดว่าชาร์ลีกำลังขุดหลุมฝังศพของตัวเอง “มาเดิมพันกันเถอะ – ใครก็ตามที่แพ้การแข่งขันจะต้องคุกเข่าลงบนพื้น และขอโทษผู้ชนะ นายคิดว่าเป็นไง?”
ชาร์ลีส่ายหัว “ไม่ นั่นมันเป็นการพนันแบบเด็ก ๆ เราทุกคนต่างก็เป็นผู้ใหญ่แล้ว ลองนึกถึงสิ่งที่โตกว่านี้ดูสิ”
ในขณะเดียวกันนี้ ดักลาสสวมชุดสมาร์ทสูทเดินออกจากร้านอาหารพร้อมกับประทัดกองโต ทันทีที่เห็นชาร์ลีเขาก็เดินไปข้างหน้าอย่างดีใจ และพูดว่า “เฮ้ ชาร์ลี ในที่สุดนายก็มาถึง!”
ชาร์ลีพยักหน้าด้วยรอยยิ้มที่อบอุ่น และตอบว่า “ดักลาส ขอแสดงความยินดีกับการเปิดร้านอาหารใหม่ของนายนะ!”
“ขอบใจมากเพื่อน!”
คลินตันเริ่มต้นอีกครั้งด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ชาร์ลี อย่ามาเปลี่ยนเรื่อง บอกฉันมาว่านายคิดอะไรอยู่?”
ดักร์ลาสถามอย่างสงสัย “มีอะไรเหรอ? พวกนายกำลังทำอะไรกันอยู่?”
ชาร์ลีมองไปที่ดอกไม้ไฟในอ้อมแขนของดักร์ลาส และถามว่า “ดั๊ก ประทัดเหล่านั้นมันจะยาวแค่ไหน?”
“สามเมตร!” ดักลาสหัวเราะ “นี่มันไม่ถูกเลยนะ ฉันใช้เงินไปตั้งหกร้อยเหรียญ!”
ชาร์ลีพยักหน้าขณะหันไปหาคลินตัน และพูดว่า “ฉันมีไอเดีย การแข่งขันครั้งนี้ ใครที่แพ้ จะโดนจุดประทัดไว้ในรถของเขา นายคิดว่าไง?”