ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก บทที่ 71
“ถ้าเราไม่ซื้อก็ลองไม่ได้งั้นเหรอ ใช่ไหม?” ฮาร์วี่ย์ยิ้มมุมปาก นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเจอกับพนักงานขายแบบนี้ ถ้าไม่ไม่ได้ลองสวมใส่มันทั้งเสื้อผ้าและรองเท้าแล้วจะตัดสินใจซื้อได้อย่างไร?
แมนดี้รู้สึกอึดอัด เห็นได้ชัดว่าพนักงานดูถูกพวกเรา เป็นความจริงที่ว่าบริษัทของเธอกำลังตกต่ำ บริษัทของเธอต้องดำเนินกิจการไปด้วยความอย่างยากลำบากด้วยเงินเพียงแค่แปดแสนดอลลาร์ที่ฮาร์วี่ย์ได้ให้ไว้กับเธอ เธอไม่สามารถนำเงินไปซื้อรองเท้าที่มีราคาราวหนึ่งหมื่นหกพันดอลลาร์
“ฮาร์วี่ย์ ไปกันเถอะ เราไปดูที่อื่นก็ได้…” แมนดี้พูดอย่างเก้ ๆ กัง ๆ
เมื่อเห็นท่าทีของแมนดี้แบบนั้น ฮาร์วี่ย์ก็พยักหน้า ยังมีแบรนด์ดี ๆ อีกมากในศูนย์การค้าแห่งนี้ นั่นเป็นเพราะพนักงานที่ร้านนี้ทำตัวไม่เหมาะสม พวกเขาควรไปใช้บริการร้านอื่นจะดีกว่า ตราบใดที่พวกเขามีเงินพวกเขาก็ไม่ต้องกังวลว่าจะซื้อรองเท้าไม่ได้
แต่ก่อนที่ทั้งสามคนจะออกจากร้านนั้นพวกเขาก็ได้ยินเสียงผู้หญิงดังมาจากด้านหลังพวกเขา ผู้หญิงคนนั้นพูดว่า “เฮ้! เอารองเท้าคู่นั้นให้ฉันหน่อย ฉันจะลอง!”
ผู้หญิงคนนั้นดูเหมือนเธอจะมีอายุยี่สิบปลาย ๆ เธอดูเซ็กซี่และยั่วยวน ในขณะนั้นเธอกำลังชี้ไปที่รองเท้าคู่หนึ่งที่แมนดี้และเพื่อนของเธอสนใจ นอกจากนี้ยังมีชายหัวโล้นและอ้วนท้วมอยู่ข้าง ๆ เธอ ซึ่งดูเหมือนเขาอยู่ในวัยห้าสิบ เขาสวมสร้อยคอทองขนาดใหญ่ มันดูกระทบวิบวับเข้าตาเสียจริง
ชายหัวโล้นก็จ้องมองผู้หญิงเซ็กซี่คนนั้นอย่างเหม่อลอย เขาไม่รู้เลยว่าหลังจากนี้เขาอาจต้องเสียเงินจำนวนมหาศาล เขาดูเหมือนพวกขี้เกียจที่เอาแต่หมดเงินกับปรนเปรอผู้หญิง
ก็เห็นว่าพนักงานคนนั้นกลับพูดอย่างสุภาพว่า “คุณผู้หญิง กรุณารอสักครู่นะคะ ดิฉันจะเอารองเท้าคู่นั้นให้คุณ กรุณานั่งรอตรงนี้นะคะ คุณต้องการให้ดิฉันรินน้ำให้คุณสักแก้วไหมคะ?”
พฤติกรรมและกิริยาท่าทางของพนักงานคนนั้นแตกต่างจากเมื่อกี้อย่างมาก มันน่าตกใจจนทำให้ต้องถอนหายใจแรง ๆ
ฮาร์วี่ย์ถอนหายใจและไม่พูดอะไร เขาเคยชินกับสิ่งเหล่านั้นมาตลอดในช่วงสามปีนี้ เขาไม่สนใจสิ่งเหล่านั้นเนื่องจากนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาประสบกับการถูกคนอื่นดูถูก
ฮาร์วี่ย์ไม่ได้มีนิสัยชอบสร้างปัญหา แต่พวกเขายังไม่ได้ออกไป พนักงานคนนั้นได้หยิบรองเท้าคู่นั้นส่งให้ผู้หญิงที่ยั่วยวนในตอนนี้ เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่ประจบประแจงว่า “คุณผู้หญิงรองเท้าคู่นี้เตรียมได้ถูกจัดเตรียมไว้สำหรับคุณเลยค่ะ…ไม่เหมือนกับใครบางคน ไม่มีเงินแต่อยากทำตัวเหมือนคนรวยบางคนที่นี่ พวกเขาอยากจะลองสวมและถ่ายรูปเก็บไว้สักสองสามภาพ หลังจากนั้นพวกเขาคงจะไปเข้าเว็บอเมซอนซื้อของปลอมเพื่อที่จะได้ทำเหมือนว่าพวกเขาร่ำรวยมาก ใช่ไหมคะ?
“พวกคนจน พวกเขาต้องการทำตัวให้ดูใจกว้างและเย่อหยิ่ง คนอย่างพวกเขาจะกล้าเข้ามาที่นี่ได้ยังไงโดยอ้างแค่ว่าอยากลองรองเท้าคู่นี้งั้นเหรอ ตลกสิ้นดี!”
พนักงานคนนั้นไม่ได้จงใจที่จะเก็บซ่อนความคิดของเธอเลยสักนิด เพราะเนื่องจากเสียงของเธอดังมากพอให้ทุกคนได้ยิน และในขณะนั้นก็มีลูกค้าหลายคนมองมาที่พวกเขาแล้วเริ่มกระซิบกันเกี่ยวกับฮาร์วี่ย์และคนอื่น ๆ
ในตอนแรกฮาร์วี่ย์ไม่ได้อยากจะยุ่งเกี่ยวกับพวกเขา แต่เมื่อเขาสังเกตเห็นว่าการสีหน้าของแมนดี้แย่ลงเขาก็ไม่สามารถอดทนอดกลั้นตัวเองได้อีกต่อไป เขาหันกลับมาและพูดอย่างเยือกเย็นว่า “คุณเป็นแค่พนักงานของที่นี่ ทำไมกัน? คุณแค่มาขายเสื้อผ้าและรองเท้าที่นี่เท่านั้น คุณจะทำตัวเหมือนว่าตัวเองเหนือกว่าคนอื่น ๆ แบบนี้ได้อย่างไร? คุณคิดว่าคุณเป็นเจ้าของร้านนี้งั้นหรือ? คุณแสร้งทำตัวผู้ดีอยู่งั้นหรือ?”
“ฉันแกล้งทำตัวเป็นผู้ดีงั้นเหรอ” ไม่เคยมีใครมาต่อล้อโต้เถียงกับเธอเหมือนฮาร์วี่ย์ทำมาก่อน เธอกำลังถูกสบประมาทอย่างรุนแรง “คุณมันน่าขยะแขยงที่สุด! ถ้าคุณไม่สามารถซื้อสินค้าที่นี่ได้ ก็อย่ามาที่ศูนย์การค้าหรูหราแบบนี้! คุณสวมเสื้อผ้าราคาถูกและยังใช้โทรศัพท์รุ่นเก่า คุณกล้ามากที่มาโผล่ที่นี่! คุณต้องการแค่มาลองเสื้อผ้าและรองเท้า แต่สุดท้ายแล้วคุณก็ไม่ซื้อมัน คุณจะทำเราเสียเวลาไปเปล่า ๆ ! ฉันเกลียดคนอนาถาอย่างคุณที่สุด! คุณมันจน แต่ยังมาทำตัวอวดรวยที่นี่!”
“ถูกตัอง สิ่งที่ผู้หญิงคนนี้พูดเป็นความจริง” ในขณะนั้นหญิงสาวเซ็กซี่คนนั้นก็ชำเลืองมองไปที่แมนดี้ เมื่อเธอเห็นว่าแมนดี้นั้นมีเสน่ห์และสวยงามเพียงใดเธอก็เต็มไปด้วยความอิจฉา เธอก็พูดด้วยน้ำเสียงเยาะเย้ยว่า “ไม่ใช่เรื่องง่ายสำหรับพนักงานที่นี่เลย พวกเขามาทำงานที่นี่เพราะต้องการให้บริการแขกที่มีเกียรติ แต่แล้วคุณล่ะ? คุณมาที่นี่แต่ก็ไม่คิดจะไม่ซื้ออะไร จะมาทำให้พวกเขาเสียเวลาไปทำไม ในความคิดของฉันคุณควรไปเลือกดูที่แผงขายของข้างถนน ที่นั่นเหมาะกับคุณมาก!”
“ฮาร์วี่ย์ เราไปกันเถอะ!” ในช่วงเวลานั้นผู้คนที่อยู่รอบตัวพวกเขาก็เพิ่มมากขึ้น เมื่อเห็นแบบนั้นแล้วแมนดี้ก็อดไม่ได้ที่จะพูดออกมาเบา ๆ
เธอรู้ว่าฮาร์วี่ย์เพิ่งได้งานทำ เขาจะมีเงินมากมายขนาดนี้ได้อย่างไร? เธอก็แค่ขำ ๆ เธอไม่เคยคิดว่าเรื่องจะเกิดเรื่องยุ่ง ๆ แบบนี้ขึ้น
ฮาร์วี่ย์ยิ้มจาง ๆ และพูดว่า “ไม่เป็นไร ผมแค่ซื้อของให้ภรรยาของผม ผมมีเงิน…
เขาพูดอย่างนั้นก็หยิบบัตรเครดิตออกมาแล้วโยนให้พวกเขา จากนั้นเขาก็พูดอย่างเยือกเย็นว่า “ผมไม่ได้ต้องการแค่รองเท้าคู่นี้ ผมอยากได้รองเท้าทุกสไตล์ที่คุณมีในร้านนี้”
พนักงานคนนั้นหัวเราะและพูดว่า “ได้ คุณเป็นคนใจกว้างและอวดดีแบบนี้ ใช่มั้ย? รองเท้าที่เรามีในร้านนี้มีไม่มากนัก เรามีรองเท้าแค่ประมาณสี่สิบคู่เท่านั้นรวมถึงรองเท้าคู่นั้นด้วย หากคุณต้องการรองเท้าทุกสไตล์ที่เรามีที่นี่มีราคาก็เพียงเล็กน้อย ก็แค่มากกว่ากว่าหนึ่งแสนห้าหมื่นดอลลาร์ ฉันใจดีปัดเศษให้คุณ แต่ฉันอยากจะบอกกับคุณตรง ๆ ถ้าคุณไม่มีเงินในบัญชีธนาคารฉันจะเรียกเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยมาที่นี่!”
พนักงานหญิงคนนั้นเป็นคนที่ชอบวัตถุนิยมและทะนงตัว แต่เธอไม่ค่อยเป็นคนช่างสังเกตสักเท่าไหร่ เธอกลับไม่สามารถจดจำสิ่งของระดับไฮเอนด์อย่าง บัตรเอเม็กซ์แบล็คการ์ด ได้อย่างไร?
ในขณะนั้นเธอไปที่จุดชำระเงินเพื่อรูดบัตร ไม่นานเครื่องรูดบัตรก็ทำรายการเสร็จสิ้น ‘นี่ฉันเพิ่งรูดบัตรสำเร็จหรือเปล่านะ?’
ทุกคนตกตะลึง
โดยปกติหลังจากรูดบัตรบนเครื่องแล้วเครื่องจะเปิดแสดงยอดเงินคงเหลือในบัญชีนั้น มีพนักงานเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่เห็นมัน
พนักงานขายเห็นเลขศูนย์ที่แสดงอยู่ในยอดคงเหลือของการ์ดของฮาร์วี่ย์พวกเขาก็ประหลาดใจ
‘หนึ่ง สิบ ร้อย พัน หมื่น แสน ล้าน พันล้าน…’
‘ไม่ นั่นไม่ถูกต้อง มันมีเลขศูนย์มากเกินไป ดูเหมือนว่าฉันไม่สามารถใช้พลังสมองได้นับได้อย่างถูกต้อง!