ทั้งครอบครัวของซูหว่านพักที่โรงแรมเล็กๆ ที่ชานเมืองเยียนจิง ถึงแม้ว่าคมนาคมที่นี่จะเจริญแล้ว แต่ในยุคที่เทคโนโลยีก้าวไกลเช่นนี้ สภาพที่พักแบบตึกเก่าอย่างนี้น่าจะถูกกำจัดไปแล้ว แต่ผู้คนที่เดินทางไปมาที่นี่ก็จะเป็นกลุ่มคนที่ไม่ร่ำรวย
ก็เพราะแบบนี้ เมื่อรถลีมูซีนหรูรุ่นพิเศษสีดำขับเข้ามา ผู้คนทั้งถนนก็ตื่นเต้นไปด้วย
คุณได้ยินรถลีมูซีนไหม?
คุณเคยเห็นรถลีมูซีนจริงๆ หรือเปล่า?
ว่ากันว่าทั้งหวากั่วมีเพียง1คัน! เป็นเพียงคันเดียวจริงๆ ไม่มีคู่ที่แท้จริง
คนส่วนใหญ่เคยเห็นรถคันนี้ผ่านจอฉาย3Dโปรเจคเตอร์ แต่ความตกใจในตอนนี้มันไกลเกินกว่าที่เห็นผ่านภาพแบบนั่น
นี่คือรถชั้นยอดของจริง กลุ่มคนรักรถอดไม่ได้ที่จะตามล้อมรอบรอยรถสีดำมาตลอดทาง แล้วมองดูรถคันนี้ที่บ่งบอกถึงสถานะและความร่ำรวยที่กำลังจอดด้านหน้าโรงแรมที่ดูแสนจะธรรมดา
ประตูรถเปิดออกอย่างช้าๆ และฝูงชนที่อยู่รอบๆ ก็อดไม่ได้ที่จะกลั้นหายใจไปด้วย ทุกคนรู้ว่ารถคันนี้เป็นของตระกูลตู่ และเจ้าของรถคันนี้คือลูกชายคนโตของตระกูลตู่ที่ชอบทำตัวลึกลับไม่ค่อยปรากฏตัวในที่สาธารณะเขาคือ ตู้หัน
“อ้าว! ”
ท่ามกลางเสียงอุทาน คนแรกที่ลงจากรถคือชายวัยกลางคนอายุ 40 กว่าเขาสวมชุดลำลองธรรมดามาก แต่สีหน้าของเขาในตอนนี้ดูหยิ่งผยองยิ่ง กับคนที่ตามเขาไปดูอ่อนกว่าวัยของเขาเป็นหญิงวัยกลางคน
สองคนนี้นั่น……
มีคนจำได้ว่าคนที่เพิ่งลงจากรถเป็นแขกในโรงแรมนี้ หรือว่าพวกเขาจะเป็นญาติกับตระกูลตู่หรือเปล่า?
ในเวลานี้นายหญิงของโรงแรมที่อยู่เคาเตอร์ต้อนรับตั้งแต่เช้าได้ยินเสียงข้างนอก ก็วิ่งไปที่ประตูและมองไปที่รถหรูเท่ห์ๆ รุ่นลิมิเต็ดที่จอดตรงหน้า แล้วมองไปที่ซูเจี้ยนจวินยืนอยู่หน้ารถด้วยใบหน้าดูทะเยอทะยานภาคภูมิใจ ทันทีที่ดวงตาคู่สวยของเธอหันมา เธอก็หันมาตะโกนเบาๆ ในล็อบบี้ทันที “น้องเสี่ยวหว่าน น้องเสี่ยวหว่าน พ่อแม่ของของน้องมาพาแขกมา ที่นี่! ”
อย่ามองว่าซูเจี้ยนจวินเขาเป็นคนขี้กลัว แต่อวดเก่งมากๆ ปกติเวลาเขาอยู่ในโรงแรม เขาชอบคุยโม้กับแขกโรงแรมและคนรอบข้างว่าลูกเขยของเขาคือลูกเขยของบ้านจระกูลตู้ และเขามักจะพูดถึง บ้านของตระกูลตู้หรูหราแค่ไหน สระว่ายน้ำหรูหราแค่ไหน คนรับใช้ที่บ้านทั้งหมดล้วนเป็นหุ่นยนต์อัจฉริยะ
แน่นอนว่า ผู้คนที่อาศัยอยู่ในโรงแรมเหมือนอพาร์ทเมนต์เล็กๆ แห่งนี้ ล้วนเป็นผู้ที่สิ้นเนื้อประดาตัวหรือพบกับความล้มเหลวในชีวิต เมื่อทุกคนมารวมตัวกันพวกเขาจะพูดถึงตามอำเภอใจ ไม่มีใครสนใจคำพูดของซูเจี้ยนจวินอย่างจริงจัง
แต่ตอนนี้ ความคิดของนายหญิงเจ้าของโรงแรมเริ่มมีชีวิตชีวาขึ้นมาแล้ว หรือว่าซูเจี้ยนจวินไม่ได้โม้ สามีของซูหว่านเป็นลูกชายของตระกูลตู้จริงหรือ?
ในตอนนี้ ซูหว่านค่อยๆ เดินมาที่หน้าประตู เมื่อเห็นรถหรูเหมือนในละครนั่น ซูหว่านเพียงแค่เหล่ตาและยิ้ม ๆ
แต่ในเวลาต่อมา รอยยิ้มบนใบหน้าของซูหว่านก็เกร็งขึ้นเล็กน้อย ซูเสี่ยวซูออกจากรถอย่างมีความสุข พุ่งไปอยู่ในอ้อมแขนของซูหว่าน “แม่จ๋า แม่จ๋า ฉันคิดถึงแม่มาก! ”
นี้คือ…
ซูหว่านตกตะลึงเธอมองว่า ซูเสี่ยวซูเป็นสัตว์เลี้ยงในโลกของ “หลิงเสิน” มาโดยตลอดและไม่ถือว่าเป็นญาติของเธอจริง ๆ
มีไม่กี่คนในโลกนี้ที่สามารถทำให้ซูหว่านยอมรับ และทำให้เธอยอมที่จะเปิดใจพูดคุยอย่างแท้จริงมีน้อยมากๆ เลย
“เธอคือ……ซูซู?”
กว่าครึ่งวัน ที่ซูหว่านใช้เวลานานในการค้นหาเสียงของตัวเอง เธอลดสายตาลงมองไปที่ซูเสี่ยวซูที่กำลังส่งเสียงดังในอ้อมแขนของเธอด้วยความประหลาดใจ เป็นท่าทางแบบนี้ แรงที่ทำทาท่างแบบนี้เหมือนกับซูเสี่ยวซูใน ” หลิงเซิน”เลย
“ฉันเอง ฉันเอง ฉันกลับมาแล้ว! ”
ซูเสี่ยวซูเงยหน้าน้อยๆ ขึ้นทันทีเมื่อเธอได้ยินคำพูดของซูหว่าน กระพริบตาที่ดูเหมือนซูรุ่ยและมองไปที่ซูหว่านอย่างน่าสงสาร “แม่คิดถึงฉันไหม? ”
ในฐานะที่เป็นหุ่นยนต์ประดิษฐ์ขั้นสูงที่มีระบบโปรแกรมอารมณ์มนุษย์ของซูเสี่ยวซู มีญาติเพียงสองคนคือซูหว่านกับซูรุ่ย เมื่อเธอท่องไปในโลกที่ไร้ขอบเขตของ “หลินเซิน” เธอไม่ว่าเวลาไหนก็คิดถึงพวกเขาอยู่ตลอด
ในตอนนั้นซูเสี่ยวซูรู้อย่างชัดเจนว่าเขาเป็นเพียงแค่สตรีมข้อมูลที่จำลองขึ้นมา กลัวว่าในชีวิตนี้จะไม่ได้เจอพวกเขาอีก แต่เมื่อไม่นานที่ผ่านมา โลกข้อมูลของ “หลินเซิน” ก็ถูกเปิดขึ้นอีกครั้งอย่างกะทันหัน ซูเสี่ยวซูได้ตามช่องทางข้อมูลที่คุ้นเคยกลับไปยังโลกเดิมที่เขาอยู่
แน่นอนว่าทั้งหมดนี้เกิดจากการตั้งค่าเทคโนโลยีขั้นสูงของโลกนี้ ทำให้ซูรุ่ยสามารถทำลายกำแพงข้อมูลได้อย่างง่ายดายและอนุญาตให้สตรีมข้อมูลทั้งสองเชื่อมต่อแบบไร้สาย และข้อมูลที่พยายามลองเพื่อให้โลกของ “หลินเซิน” ทำงานได้
ดังนั่น แม้ว่าซูรุ่ยจะใช้เวลามากกว่านี้ แต่เขาก็ยังสามารถรับซูเสี่ยวซูได้ ทำให้การไหลของข้อมูลของเธอพอดีกับร่างกายของหุ่นยนต์เชื่อมอย่างสมบูรณ์แบบในตอนนี้ …
ความคิดถึงคือแบบเจ็บปวดแบบหนึ่ง
ในขณะนี้ซูหว่านดูเหมือนจะรู้สึกถึงความเจ็บปวด และความคาดหวังในสายตาของซูเสี่ยวซูได้อย่างชัดเจน
“แม่คิดถึงฉันไหม” น้ำเสียงที่อ่อนโยนของการถามยังคงดังก้องอยู่ในหู ซูหว่านสูดหายใจเข้าลึกๆ ยิ้มและกอดซูเสี่ยวซู่ไว้ในอ้อมแขนของเขา “อื้ม ฉันก็คิดถึงเธอ”
เธอโกหกแล้ว แต่เธอจะพยายามทำให้ชีวิตของซูเสี่ยวซูดีขึ้นไปอีกในอนาคต…
“ที่รัก”
ซูรุ่ยเป็นคนสุดท้ายที่ลงมาจากรถ อันที่จริงเขาคิดถึงซูหว่านมากกว่าคนอื่นๆ ในเมื่อเขามาที่โลกนี้ก็เกือบ 1 เดือนแล้ว เขายุ่งตลอดเวลา ในที่สุดวันนี้เขาก็ถูกปลดปล่อยให้ออกจากห้องทดลองมาได้
“ผมมารับเธอกลับบ้านแล้ว! ”
ไม่มีคำพูดมากกว่านี้ ซูรุ่ยยื่นมือไปทางซูหว่าน
มือใหญ่ของเขาอบอุ่นและทำให้รู้สึกปลอดภัยเสมอ
จนกระทั่งรถหรูลีมูซีนค่อยๆ หายไปบนถนน ผู้คนบนถนนและในโรงแรมก็ตื่นขึ้นมาราวกับความฝัน และมีหลายคนที่เคยพูดคุย ซูเจี้ยนจวินเสียดายไม่น้อย ถ้าฉันเชื่อคำพูดของซูเจี้ยนจวินและเป็นมิตรกับเขา ก็สามารถยืมชื่อเสียงตระกูลตู้ทำให้กิจการกลับมาเติบโตอีกครั้งได้หรือไม่?
อดพูดไม่ได้เลยว่า ในโลกนี้มีคนมากมายที่ชอบฝันกลางวัน อยู่ไม่น้อยเลย
แน่นอนว่าไม่ใช่แค่คนในโรงแรมเท่านั้น แม้แต่ซูเจี้ยนจวินกับหลี่เหม่ยเจวียนก็ยังอยู่ในความฝันของพวกเขา เมื่อพวกเขากลับเข้าไปในล็อบบี้ของบ้านพักตากอากาศสุดหรูของตระกูลตู้ ยังคงอยู่ในความฝัน
พวกเขากลับมาแล้วจริงเหรอ?
“พี่ใหญ่พี่นี้คือ……”
ในเวลานี้ครอบครัวของตู้เฉินทั้งสามคนเพิ่งทานอาหารเย็นเสร็จ ตู้เฉินเห็นซูรุ่ยพาครอบครัวของซูหว่านเข้ามาแล้ว ใบหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปเลย
และเสี่ยวเทียนเทียนที่ซ่อนตัวอยู่ในอ้อมอกแม่กำลังทำหน้าตาน่ารักก็มองมาที่ซูหว่านอย่างไม่เป็นมิตร
ในทางตรงกันข้ามหลิงชีเย่ว์ดูสงบนิ่งมาก แน่นอนว่า จริงๆแล้วเธอค่อนข้างอยากรู้เกี่ยวกับซูหว่าน ดังนั้นสายตาของเธอจึงอยู่ที่ ซูหว่านเป็นเวลาหลายวินาที
หลิงชีเย่ว์จำได้ว่าหลิงอิ๋นโจวเคยบอกว่าหน้าตาเขาเหมือนคนรักของตู้เฉินในสมัยก่อนมาก แต่กาลเวลาเปลี่ยนไป ตอนนี้พวกเขายืนอยู่ด้วยกันมองไม่เห็นความเหมือนกันแต่อย่างใด
ในช่วง 6 ปีที่ผ่านมา หลิงชีเย่ว์เปลี่ยนแปลงอยู่ตลอด และก้าวหน้าอย่างต่อเนื่อง
เจ้าของเดิมคือซูหว่านได้แต่จมอยู่กับความทรงจำในอดีต และหยุดนิ่งอยู่กับที่
เมื่อเห็นตู้เฉินพ่อลูกที่แสดงความไม่พอใจอย่างชัดเจนต่อซูหว่าน ตาของซูรุ่นก็เย็นชาเช่นกัน เขายกมือขึ้นจับไหล่ของซูหว่าน “ผมจะพาที่รักของผมกลับบ้าน พวกคุณมีความคิดเห็นหรือ?”
ที่รัก?
ทันทีที่คำพูดนี้ออกมา แม้แต่หลิงฉีเยว์ที่สงบนิ่งยังอึ่งเลย
ตู้เฉินมีที่รัก?
เขาไม่ได้แต่งงานและไม่มีแฟน? ไม่ ไม่ถูก เขาเคยมีลูกสาวและผู้หญิงคนนั้นในเวลาต่อมา…
เมื่อนึกมาถึงตอนนี้ ลิงชีเย่ว์มองตามไปที่ซูหว่านอย่างสงสัย ซูเสี่ยวซูที่มีรูปร่างหน้าตาที่เหมือนกันซูรุ่ยเป๊ะ ๆ
อื้ม ข้อมูลนี้มีน้ำหนักมาก นายหญิงก็ยอมรับไม่ได้เช่นกันอ่านะ
“พี่ใหญ่ พี่กำลังพูดอะไร? ”
ในตอนนี้ ใบหน้าของตู้เฉินเปลี่ยนไปอย่างมาก แม้ว่าเขาจะคิดถึงความเป็นไปได้อย่างรวดเร็ว แต่เขาก็ปฏิเสธความคิดที่ไร้สาระแบบนี้ออกทันที
“คุณไม่เข้าใจภาษาจีนกลางเหรอ? ”
เมื่อได้ยินคำถามของตู้เฉิน ซูรุ่ยก็ขมวดคิ้วอีกครั้ง พูดด้วยน้ำเสียงที่เยือกเย็นและไม่แยแส “ซูหว่าน เป็นแม่แท้ๆ ของลูกสาวผมและนับจากนี้เป็นต้นไปเธอเป็นภรรยาของผม และเป็นนายหญิงของตระกูลตู้”
ซูหว่านเป็นแม่ของตู้อวี่? ถ้าอย่างนั่นก็คือแปดปีที่แล้ว…ผู้หญิงลึกลับคนนั้น?
ตู้เฉินมองไปที่ซูหว่านด้วยความลำบากใจ “ซูหว่าน บอกฉันสิ ว่าสิ่งที่พี่ชายของฉันพูดนั้นไม่เป็นความจริง? ”
8 ปีที่แล้วตู้เฉินไม่รู้จัก ซูหว่านด้วยซ้ำ ถ้าตอนนั้นเธอเป็นแฟนของพี่ชายแล้วทำไมเธอถึงเป็นแฟนผม?
ในขณะที่ ในสมองของตู้เฉินเต็มไปด้วยความคาดการณ์หลากหลาย เมื่อได้ยินคำถามของเขา ซูหว่านแค่เพียงยิ้มเล็กน้อย และพูดอย่างไม่เร่งรีบ “อย่างแรกโปรดเรียกฉันว่าพี่สะใภ้ อย่าเรียกฉันด้วยชื่อ ขอบคุณสำหรับความร่วมมือ อย่างที่2 สามีของฉันกล่าวมาทุกอย่างเป็นความจริง เขาโกหกคุณเพื่ออะไร?
“นั่นน่ะซิ นั่นน่ะซิ พ่อแม่จะไม่พูดโกหกหรอก”
ด้านซู่เสี่ยวซู่รีบฉวยโอกาสนี้เพื่อแสดงความโกรธต่อหน้านายท่านเพื่อให้รู้สึกมีตัวตน
ในเวลานี้ อัจฉริยะตัวน้อยหลิงลี่ผู้ซึ่งมองดูสถานการณ์อยู่อย่างเงียบๆ ก็มองไปที่ซู่เสี่ยวซู่เป็นครั้งแรก
นี่เป็นการพบกันครั้งแรกระหว่างเสี่ยวเจิงท่ายและน้องโลลิต้า
ไม่มีชีวิตที่เป็นเวรเป็นกรรมต่อกัน ไม่มีดาวเคราะห์ที่กระทบพื้นโลก ยิ่งไม่ใช่ตำนานรักแรกพบแบบนิยาย
หลิงลี่ เหอๆ อย่ามองเธออายุมากกว่าฉัน 2 ปี ทันทีที่อัจฉริยะอย่างฉันได้ยินเสียงของเธอฉันรู้ว่าเธอไอคิวไม่สูง ไม่สามารถสร้างความเดือดร้อนได้
ซูเสี่ยวซู “เด็กน้อยที่อยู่ตรงนั่น เธอมองอะไร? ถ้ายังมองฉันอีก ฉันไม่ให้ลูกอมเธอหรอก ฉันมีลูกอมเพียงชิ้นเดียว โอ๋โอ๋โอ๋ พูดอย่างน่าสงสาร แม้ว่าหุ่นยนต์จะไม่รู้รสหวานของลูกอม แต่ฉันก็ชอบมันนะ”
ดังนั้นระยะทางที่ไกลที่สุดในโลกนี้ไม่ใช่ชีวิตและความตาย แต่คือคุณยืนอยู่หน้าของฉัน แต่คลื่นสมองของฉันกับคุณไม่เคยมีความถี่เดียวกันเลย