บัญชามังกรเดือด บทที่ 179 ชมรมคนรักหมา
ฉินเทียนกลับมาถึงที่โรงแรมเจี๋ยหลง
เวลาในตอนนี้ ไม่มีคนเข้ามาพัก แขกที่มาพักล้วนอยู่ในความฝัน โรงแรมอันใหญ่โต แสงไฟส่องสว่าง เหลืองอร่ามแวววาว
แต่ก็เป็นฉากที่เงียบสงัด
แม้แต่พนักงานที่ถูกฝึกอบรมอย่างเข้มงวดเสมอ ไม่อาจจะหลีกเลี่ยงความเหนื่อยล้าในการเข้ากะตอนกลางคืนได้
มาถึงชั้นที่ซูซูพัก ฉินเทียนกลับตาสว่าง
เหลิ่งเฟิงนำทีมหมาป่าทั้งหมด เตรียมพร้อมที่จะต่อสู้
ดูไปพวกเขา ไม่เพียงแต่ไม่มีการเผาผลาญที่จะนำมาสู่ความเหนื่อยล้า แต่ยังกระปรี้กระเปร่ายิ่งขึ้นไปอีก
เพราะว่าพวกเขาเต็มไปด้วยประสบการณ์ ล้วนรู้ว่า ยิ่งเป็นช่วงเวลาแห่งความเหนื่อยล้า ก็ยิ่งเป็นช่วงเวลาที่ศัตรูใช้ประโยชน์มากที่สุด
ฉินเทียนอบอุ่นใจ ซ่อนยิ้ม : “ทุกคนลำบากแล้ว”
“พี่เทียน!”เมื่อเห็นเขา เหลิ่งเฟิงรีบขึ้นมาต้อนรับ
เมื่อวานฉินเทียนออกไปอย่างปีศาจ พวกเขาล้วนรู้ว่า เขาไปเสี่ยงอันตรายคนเดียว แน่นอนว่าต้องเป็นการสู้รบที่ดุเดือดอย่างน่าเวทนาสนามหนึ่ง
“เป็นยังไงบ้าง?”
“พี่เทียน คุณไม่ได้รับบาดเจ็บใช่ไหม?”พวกเขาถามด้วยความเป็นห่วง
ที่นี่เป็นถิ่นของตระกูลพาน แต่ฉินเทียนตัวคนเดียว พวกเขาล้วนคิดว่าต้องเป็นการต่อสู้ที่ลำบากมากอย่างแน่นอน
“บาดเจ็บ?”ฉินเทียนเลิกคิ้วขึ้น : “คิดอะไรอยู่!”
“ฉันก็แค่ออกไปกินหม้อไฟมาแค่นั้น”
“หม้อไฟ?”ในเวลานี้ เหลิ่งเฟิงก็ได้กลิ่นหม้อไฟจากตัวของฉินเทียน สีหน้าของเขาดูเหมือนตื่นเต้นอย่างมาก
“ไม่ใช่สิพี่เทียน”เขาไม่สามารถจะจินตนาการได้ : “คุณไม่กลับมาทั้งคืน ก็คือไปกินหม้อไฟมา?”
“ไม่อย่างงั้น?”ฉินเทียนยิ้ม : “ห่างจากนี่ไม่ไกล มีร้านไฮติเหลาเยว่ร้านหนึ่ง รสชาติไม่เลว ที่สำคัญคือ เปิดให้บริการ 24 ชั่วโมง”
“พวกนายไปลองกินดูไหม?”
เหลิ่งเฟิงและคนอื่นๆ ได้แต่มองกันไปมา ล้วนทำหน้าประหลาด
ในที่สุด เหลิ่งเฟิงก็ยิ้ม : “พี่เทียนคุณกลับมาก็ดีแล้ว พวกเราไปกินนิดหน่อยที่ห้องอาหารก็ได้แล้ว”
เหล่าลิ่วเลียริมฝีปาก ยังไม่หายอยาก : “หม้อไฟนั้น รอจนถึงหลังเลิกงาน กินไปดื่มไป นั้นถึงจะเรียกว่าความสุข”
ฉินเทียนยิ้ม : “หลังจากกลับไป ฉันจะพาพวกนายไปที่ที่หนึ่ง รับรองสนุกสุดๆ”
“ฉันจะเชือดหมาให้พวกนายหนึ่งตัว มาทำหม้อไฟเนื้อหมาสักหม้อ”
เห็นหน้าที่ประหลาดใจของชาย 2-3 คนนี้ ฉินเทียนอดไม่ได้พูด : “มีอะไรเหรอ?””
“อย่าบอกนะว่า พวกคุณล้วนเป็นชมรมคนรักสุนัข? วางใจเถอะ ที่พวกเราไปกินล้วนเป็นร้านอาหารสำหรับเนื้อหมา”
เหล่าลิ่วกลืนน้ำลายอย่างแรง : “พี่เทียน ไม่รักหมาไม่ได้นะ ไม่อย่างนั้นพี่หมาจะโกรธเอานะ”
“ตอนนี้ทีมโล่ฟ้า ทั้งหมดล้วนเป็นชมรมคนรักหมา”
ฉินเทียนตั้งสติได้ หัวเราะลั่น
“งั้นดี งั้นพวกเรากินแกะ”
“ตอนนี้ฉันจะประกาศอย่างเป็นทางการ งานของพวกคุณเสร็จสิ้น เลิกงานได้แล้ว!”
“ครับ!”เหลิ่งเฟิงขานรับคำสั่ง โบกไม้โบกมือนำบรรดาพี่น้องไปห้องอาหาร
พวกเขาล้วนรู้ดีว่า ขอแค่ฉินเทียนกลับมา ก็ไม่ต้องใช้พวกเขาแล้ว
ในเวลานี้ หลินเซวี่ยที่อยู่ในห้อง ได้ยินเสียง เปิดประตูออกมา
“คุณผู้ชาย คุณกลับมาแล้ว”
ฉินเทียนพูดเบาๆ : “อาการเป็นยังไงบ้าง?”
หลินเซวี่ยพูดเบาๆ : “ยังไม่ตื่น แต่ก็ยังนอนหลับไม่สนิทมาตลอด หลับไปสักพักก็ตกใจตื่นขึ้นมา ไปอีกสักพักก็ตกใจตื่น”
“คุณรีบไปดูเถอะ”
ฉินเทียนเจ็บปวดใจไม่มีที่สิ้นสุด รู้ว่าครั้งนี้สำหรับซูซูแล้วเป็นละครบทเศร้าบทหนึ่งจริงๆ
เขาเดินเข้าไปในห้อง หลิวชิงนอนกึ่งหลับกึ่งตื่นขดตัวอยู่บนโซฟา เธอไม่เหมือนกันกับหลินเซวี่ย ไม่เคยได้รับการฝึกอย่างมืออาชีพ
ได้ยินเสียง เธอลืมตาขึ้นและลุกนั่งขั้นมา
ดูดูแล้ว หน้าซูบผอมลงเยอะมาก
ฉินเทียนเห็นซูซูนอนอยู่บนเตียง สีหน้าเธอซีดเล็กน้อย แต่ยังดีที่ลมหายยังสม่ำเสมออยู่
“ขอบคุณพวกคุณมากที่ช่วยดูแลเธอแทนผม”
“ตอนนี้ยกให้เป็นหน้าที่ผม พวกคุณรีบไปห้องอาหารกินข้าวสักหน่อย กลับมานอนดีดีที่ห้อง”
หลิวชิงยังอยากพูดอะไรต่อ ฉินเทียนพูดเบาๆ : “คุณก็รู้ว่า หลังจากนี้คุณยังมีงานมากมายที่ต้องจัดการ”
หลิวชิงคิดถึงความยุ่งยากที่จะเกิดขึ้นหลังจากนี้ พยักหน้าด้วยจิตใจร้อนรุ่มกระสับกระส่าย
หลินเซวี่ยก็ออกไปด้วย ปิดประตูลงเบาๆ
“อย่า นายอย่าเข้ามานะ!”หรือว่าจะถูกเสียงรบกวน ซูซูที่หลับอยู่ในความฝันร้องออกมาด้วยความหวาดกลัว
ฉินเทียนนอนลงบนขอบเตียงเบาเบา ค่อยๆดึงตัวเธอเข้ามาในอ้อมกอด กระซิบเบาๆที่ข้างหู : “คนดี ไม่มีอะไรแล้ว”
“ผมฉินเทียน เป็นสามีของคุณ”
“ทั้งหมดล้วนผ่านไปแล้ว หลังจากนี้ฉันจะไม่ให้ใครหน้าไหนมาทำร้ายคุณได้อีก”
“สามี….”ซูซูได้ยินเสียงนี้ ซบในอ้อมกอดของฉินเทียนโดยไม่รู้ตัว
เมื่อนกน้อยที่อยู่ท่ามกลางมรสุม ได้หาชายคาที่กำบังลมเจอแล้ว เธอรู้สึกถึงความสะดวกสบาย ผ่อนคลายลงอย่างช้าๆ
นี้ถึงจะเป็นการหลับจริงๆ
ในห้องเงียบสงัด แสงแดดที่เพิ่งขึ้นจากนอกหน้าต่าง ลอดผ่านเข้ามาตามรอยต่อของผ้าม่าน
ฉินเทียนเพลิดเพลินกับช่วงเวลาที่เงียบสงบที่หาได้ยาก มองดูผู้หญิงที่อยู่ในอ้อมกอด ตกอยู่ในภวังค์
ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไรแล้ว หลิวชิงผลักประตูเดินเข้ามาอีกครั้ง
ใบหน้าเธอเต็มไปด้วยความกังวล
มองเห็นภาพตรงหน้า เธอลังเลสักพัก พูดเบาๆ : “ยังไม่ตื่นเหรอ?”
ฉินเทียนเอ่ย : “มีธุระ?”
หลิวชิงกัดฟันพูด : “เห็นได้ชัดว่าพวกเรากำลังถูกคนคิดบัญชีแล้ว”
“พวกเราได้รับโทรศัพท์จากกงลี่ บอกว่าในเว็บไซต์มีแต่ข่าวแง่ลบ คุณดูนี้”
เธอเอาแท็บเล็ตวางต่อหน้าฉินเทียน : “โดยเฉพาะบิวตี้บล็อกเกอร์ที่มีชื่อว่าอลิส”
“เธอเริ่มไลฟ์สดตั้งแต่ไก่โห่ ล้วนพูดเกี่ยวกับครีมซูยู่ของพวกเราในด้านลบ”
“ข่าวที่มู่เฟยเฟยยกเลิกสัญญากับพวกเรา ก็กำลังแพร่กระจาย ไม่รู้ว่าเธอรู้ได้ยังไง”
“ยังบอกว่า เพราะว่ามู่เฟยเฟยรู้แล้วว่าครีมซูยู่เป็นผลิตภัณฑ์คุณภาพไม่ดี ถึงได้ยุติความร่วมมือ”
“งานแถลงข่าวเซ็นสัญญาวันนี้ได้ล้มเลิกแล้ว ตามความคิดของฉัน พวกเรากลับหลงเจียงตอนนี้ หาวิธีลดผลกระทบเชิงลบ”
“หลังจากนั้น หาโอกาสที่เหมาะสม จัดงานแถลงข่าวเชิญแบรนด์แอมบาสเดอร์คนอื่นอีกทีเถอะ”
พูดดังนั้น เธออดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ
มีเพียงเธอที่รู้ดีว่า ในครั้งนี้ล้มเหลว ค่อยหาโอกาสที่เหมาะสมเปิดตัวอีกครั้ง ไม่ว่าจะยากระดับไหน
แต่เรื่องมาถึงขนาดนี้แล้ว ไม่มีวิธีอื่นแล้ว
ไม่คาดคิดว่า ฉินเทียนจะนิ่งเงียบเช่นนี้
เขามองบนจอ อลิสที่แต่งหน้าจัดพูดจาเสียดสีครีมซูยู่และตัวของซูซูเป็นต่อยหอย
บนใบหน้าเขากลับแสดงรอยยิ้มออกมา
อลิสคนนี้เขารู้จัก แต่ก่อนเคยเจอที่หลงเจียง ชื่อเดิมคือหนิวอ้ายลี่ แต่ก่อนเป็นเพื่อนของซูซู
เธอโผล่ออกมาในช่วงเวลาสำคัญเช่นนี้ พูดจาให้ร้าย เห็นได้ชัดมากว่าถูกคนจัดเตรียมมาก่อนอย่างดี
“ผลิตภัณฑ์เข้าสู่ตลาด ต้องการโปรโมตสินค้า คิดไม่ถึงว่าจะได้เริ่มจากเธอคนนี้”
ฉินเทียนยิ้ม : “ประธานหลิว คุณไม่ต้องสนใจ พวกนี้ให้เป็นหน้าที่ผม”
“ตอนนี้ คุณไปบอกสื่อที่เคยติดต่อไว้ก่อนหน้านี้ รีบมาที่ห้องโถงประชุมของโรงแรมให้ตรงเวลา บอกไปว่างานแถลงข่าวจัดขึ้นตามเวลา”
“คุณพูดอะไร?”หลิวชิงอ้าปากค้าง “คุณบ้าไปแล้วเหรอ”
“มู่เฟยเฟยยกเลิกสัญญากับพวกเราแล้ว จะมาเป็นแบรนด์แอมบาสเดอร์ได้ยังไง?”
“จะพูดให้ถูก คนคุณสมบัติแบบเธอ ถึงแม้อยากเป็นแบรนด์แอมบาสเดอร์ พวกเราก็ควรปฏิเสธ เพื่อมาพิจารณาในระยะยาว”
“คุณยังต้องการบอกสื่อให้มา เห็นว่าพวกเรายังขายหน้าไม่พอใช่ไหม?”