ตอนที่ 1310 ไป๋ซู่ (5)
อวิ๋นเซียวขมวดคิ้วแล้วเบี่ยงตัวจากหยดแก่นเลือด ทว่าแก่นเลือดถูกห่อหุ้มด้วยพลังจึงลอยมาแล้วพุ่งเข้าสู่หัวใจอวิ๋นเซียวดังฉึก…
“อวิ๋นเซียว เจ้าหลบมันไม่ได้หรอก ฮ่าๆ! แก่นเลือดของข้าจะตามติดเจ้าจนกว่าจะเข้าร่างเจ้าได้” ไป๋ซู่ยิ้มร้ายแล้วส่งสายตาดูถูกให้อวิ๋นเซียว
“ตราบใดที่แก่นเลือดของข้ายังอยู่ในร่างเจ้า เจ้าไม่มีทางแตะต้องตัวอวิ๋นลั่วเฟิงได้อีกแล้ว! แน่นอนว่ามีหนทางกำจัด.. ซึ่งวิธีนั้นก็คือการที่เจ้าต้องหาสตรีอื่นมาร่วมหลับนอนด้วย! แต่นั่นก็จะทำให้อวิ๋นลั่วเฟิงไม่มีวันยอมรับเจ้าอีก!”
นี่เป็นเรื่องจริง
ไป๋ซู่รู้จักอวิ๋นลั่วเฟิงดีว่าถ้าอวิ๋นเซียวนอกใจนาง นางไม่มีทางมองหน้าเขาอีก!
ใบหน้าของอวิ๋นเซียวเย็นเยียบ แล้วจิตสังหารในตาเขาก็รุนแรงขึ้น เขาปล่อยพลังโจมตีกระแทกหน้าอกไป๋ซู่จนเกิดเสียงดังตูม
พรวด!
ไป๋ซู่อาเจียนออกมาเป็นเลือดแต่ก็ยังจ้องอวิ๋นเซียวอย่างดูแคลน “อวิ๋นเซียว จากนี้ไปเจ้าไม่มีทางได้แตะต้องอวิ๋นลั่วเฟิงอีก ไม่อย่างนั้นเจ้าจะต้องเจ็บปวดอย่างแสนสาหัส! แต่ข้าสามารถให้คำแนะนำเจ้าได้ หาสตรีมาหลับนอนด้วยซะ แล้วเจ้าก็จะทำลายคำสาปเลือดของข้าได้ ตราบใดที่อวิ๋นลั่วเฟิงไม่รู้ นางก็จะไม่จากเจ้าไป”
ตูม!
อวิ๋นเซียวยกมือขึ้นปล่อยการโจมตีใส่ไป๋ซู่อีกครั้ง เมื่อไป๋ซู่โดนเขาโจมตีก็รู้สึกเหมือนร่างทั้งร่างแตกละเอียด ถ้าเขาฟื้นความแข็งแกร่งเดิมของตัวเองกลับมาได้ เขาก็คงไม่สนการโจมตีของอวิ๋นเซียว แต่โชคร้ายที่เขาฟื้นตัวช้าเกินกว่าจะทำร้ายอวิ๋นเซียวได้!
“เรื่องที่เจ้าต้องการ…” อวิ๋นเซียวเหลือบตามองแล้วพูดอย่างเย็นชาว่า “ไม่มีทางเกิดขึ้น! ข้าไม่มีวันนอกใจนาง!”
ไป๋ซู่เยาะเย้ย “แม้ว่าเจ้าจะไม่มีวันได้แตะต้องนางอีกน่ะหรือ ตราบใดที่คำสาปเลือดนี้ยังอยู่ ทุกครั้งที่เจ้าสัมผัสนาง เจ้าก็จะทรมานจากความเจ็บปวดเหมือนเครื่องในถูกบิด! เจ้าทนการทรมานนี้ได้หรือ”
“เพื่อนางแล้วข้าไม่กลัวที่จะตกไปยังจุดใต้สุดของนรก แล้วจะกังวลอันใดกับแค่คำสาปเลือดนี่น่ะหรือ!”
สีหน้าหน้าของอวิ๋นเซียวเย็นชาขึ้น และกลิ่นอายของเขาก็เปลี่ยนเป็นเย็นเยียบ แต่ตอนที่เขากำลังจะโจมตีไป๋ซู่อีกครั้ง หัวใจเขาก็กระตุกจนเขาต้องเอามือกุมหน้าอกด้วยความเจ็บปวด
“เจ้ารู้สึกหรือไม่” ไป๋ซู่ค่อยๆ ลุกขึ้นจากพื้น “เพียงแค่นางคิดถึงเจ้า หัวใจเจ้าก็จะเจ็บปวด!”
ได้ยินแบบนั้นอวิ๋นเซียวก็ยกยิ้มบาง
“ก็ไม่แย่นะ”
ไป๋ซู่ตะลึงและมองอวิ๋นเซียวอย่างแปลกใจ
อวิ๋นเซียวเผยรอยยิ้มอ่อนโยนแม้จะใช้มือกุมหน้าอกอยู่ “แม้ข้าจะไม่ได้อยู่ข้างนางแต่ข้าสามารถ…รู้สึกถึงนางได้”
นี่ไม่ใช่เรื่องที่ดีมากหรอกหรือ
“อวิ๋นเซียว เจ้าจะไม่หาสตรีอื่นมาเพื่อทำลายคำสาปเลือดจริงหรือ” ใบหน้าของไป๋ซู่มืดลงอย่างชัดเจน
อวิ๋นเซียวเงยหน้าแล้วรอยยิ้มบนหน้าก็หายไป เขาพูดอย่างเฉยชาว่า “ข้าจะไม่แตะต้องหญิงอื่นนอกจากนาง!”
ไป๋ซู่มองอวิ๋นเซียวเป็นครั้งสุดท้ายก่อนยกตัวจิ่นอวี้ขึ้นแล้วก้มหน้าพูดว่า “ไปกันเถอะ!” จากนั้นเขาก็รีบหันหลังแล้ววิ่งหนีผ่านประตูเมืองออกไป
ดวงตาของอวิ๋นเซียวดำมืด เขาปลดปล่อยพลังไล่ตามทั้งคู่ที่พยายามหลบหนี…
ตูม!
พลังของเขาโจมตีถูกไป๋ซู่จนสะดุดแล้วเกือบร่วงลงมาจากฟ้า อาจเพราะการโจมตีของอวิ๋นเซียวรุนแรงเกินไป แผ่นหลังของไป๋ซู๋จึงเว้าโหว่เป็นรู แล้วเลือดก็ไหลทะลักออกมาจนย้อมชุดสีเงินของเขากลายเป็นสีแดง
ตอนที่ 1311 ไป๋ซู่ (6)
ไป๋ซู่ไม่กล้าหยุด ทำได้แค่อดทนต่อความเจ็บปวดแล้วพุ่งตัวไปข้างหน้า เมื่ออวิ๋นเซียวกำลังจะไล่ตามต่อ ความเจ็บปวดก็แล่นเข้าสู่หัวใจเขาทำให้ต้องหยุดชะงักไป
“นายท่าน!” ร่างสีเทาร่วงลงมาจากฟ้ามา หยุดอยู่ที่ข้างอวิ๋นเซียว “ให้ข้าไล่ตามพวกเขาไปหรือไม่”
“ไม่ต้อง” อวิ๋นเซียวขมวดคิ้ว “ถึงแม้ไป๋ซู่จะบาดเจ็บสาหัส เจ้าก็สู้เขาไม่ได้อยู่ดี”
อวิ๋นเซียวเอามือกุมหน้าอกแน่น คำสาปเลือดที่กินพลังชีวิตหนึ่งพันปีงั้นหรือ ถ้าไม่ใช่เพราะคำสาปเลือด วันนี้คงเป็นวันตายของไป๋ซู่แล้ว! อวิ๋นเซียวครุ่นคิดอยู่สักครู่ก่อนออกคำสั่ง “อย่าให้เฟิงเอ๋อร์รู้เรื่องนี้เด็ดขาด”
หลินฉงหยุดแล้วเสนอความคิดอย่างระมัดระวัง “นายท่าน ข้าคิดว่าท่านควรหาสตรีอื่นมาอย่างที่ไป๋ซู่บอกนะขอรับ แค่อย่าให้นายหญิงรู้…”
อวิ๋นเซียวมองหลินฉงอย่างเย็นชา สายตาเย็นเยียบของเขาทิ่มแทงเข้าไปถึงกระดูกหลินฉง เขารู้สึกเหมือนตกลงไปในห้องเก็บน้ำแข็งจนตัวสั่นสะท้าน
“กลับไปรับโทษซะ” เสียงของชายหนุ่มเย็นชาและเลือดเย็น บางทีนอกจากอวิ๋นลั่วเฟิงแล้ว เขาก็ไม่เคยปรานีใคร…
หลินฉงก้มทำความเคารพเขาด้วยใบหน้าซีดเผือด “ขอรับ นายท่าน!”
พูดจบอวิ๋นเซียวก็หันกลับไปใช้มือกดหน้าอกอย่างแรง
เพียะ!
หลินฉงตบหน้าตัวเอง ข้าคิดอะไรอยู่ นายท่านรำคาญข้าอีกแล้ว! เมื่อสองสามปีก่อนข้าก็ถูกลงโทษเพราะให้หนังสือชุนกงถู [ 1 ] เหมือนว่าเขาพึ่งออกมาเองแล้วตอนนี้เขาก็ต้องกลับไปถูกขังในคุกมืดอีกครั้งเพราะปากไม่รักดี!
นายท่านรักนายหญิงมาก เขาไม่มีทางทรยศนายหญิงแม้จะต้องสละชีวิตตัวเอง!
…
บริเวณพื้นที่เสื่อมโทรม
บนถนนที่แน่นเนืองไปด้วยผู้คน พวกเขาชี้นิ้วไปที่การต่อสู้แล้วกระซิบกระซาบกัน
หูหลีโดนโจมตีก็ถอยหลังไปสองก้าว เขาเช็ดเลือดที่มุมปากแล้วเงยหน้าผู้คนเบื้องหน้าเขา
“ผู้ฝึกฌานระดับราชันปราชญ์!”
คนเหล่านี้ตะลึงเมื่อรู้ถึงความแข็งแกร่งของหูหลี ไม่มีใครคาดคิดว่าหูหลีจะเป็นผู้ฝึกฌานระดับราชันปราชญ์ โชคร้ายที่แม้เขาจะเป็นผู้ฝึกฌานระดับราชันปราชญ์ แต่เขาเพียงคนเดียวก็สู้คนจำนวนมากไม่ได้ เขาถูกกดดันโดยจำนวนที่แตกต่างกันมากจนไม่มีทางชนะ เมื่อคิดได้แบบนี้ ผู้อาวุโสก็ปล่อยการโจมตีใส่หูหลีอีกครั้งอย่างไร้ความปรานี
“อวิ๋นลั่วเฟิง” หูหลินกังวล เขามองอวิ๋นลั่วเฟิงแล้วขอร้อง “เจ้าไปช่วยน้องชายข้าหน่อยได้หรือไม่”
อวิ๋นลั่วเฟิงเลิกคิ้ว
ก่อนที่นางจะตอบเขา เสียงของหูหลีก็ดังขึ้น “ไม่ ข้าจัดการคนพวกนี้เองได้!” เขาจ้องคนตระกูลหูอย่างเย็นเยียบแล้วเผยรอยยิ้มเย็นชา
…
“เหมือนว่าช่วงนี้เมืองลั่วฮวาจะค่อนข้างวุ่นวายนะ เกิดอะไรขึ้นที่นี่” ทันใดนั้นก็มีเสียงคนสูงอายุดังขึ้นจากด้านหลังฝูงชน
“ข้าก็ไม่รู้ พวกเราควรหาหูหลีและเฟิงเอ๋อร์ให้เร็วที่สุด ไม่อย่างนั้นเจ้าคนบ้าคลั่งนั่นจะหาเฟิงเอ๋อร์เจอก่อน” แล้วก็มีเสียงของสตรีที่ค่อนข้างมีเสน่ห์และดึงดูดความสนใจอย่างมาก
“ได้ ข้าขอไปถามก่อนว่าบ้านของหูหลีอยู่ที่ไหน” หลิงไห่ยิ้มแล้วสุ่มเรียกคนสัญจรมาถาม “มีคนที่ชื่อหูหลีในเมืองลั่วฮวาหรือไม่ เขาอาศัยอยู่ที่ใดกัน”
“หูหลีงั้นหรือ” ชายหนุ่มชะงักไปชั่วครู่แล้วชี้ไปด้านหน้า “เขากำลังสู้กับใครบางคนอยู่…”
“อะไรนะ” สีหน้าของหลิงไห่เปลี่ยนไปเป็นเดือดดาล “หูหลีกำลังสู้กับใครบางคนอยู่งั้นหรือ หมายความว่าอีกฝ่ายสร้างปัญหาให้เฟิงเอ๋อร์สินะ มันเป็นใคร ใครกล้าสร้างปัญหาให้ศิษย์ข้า”
——
[ 1 ] หนังสือชุนกงถู (春宫图 Chūngongtú) หนังสือปกขาวหรือหนังสือลามก