“ไม่เป็นไร จากที่นี่ไปยังหมู่บ้านเสี่ยวเหอ คงไปไม่ถึงในเวลาชั่วครู่ชั่วยาม อยู่ที่นี่อีกสักสองวันจะดีกว่า”
เอ้อ……
ไม่ใช่ว่าเยี่ยเฟิงรีบร้อนจะกลับไปหรือ？
ทำไมถึงจะไม่กลับไปแล้ว？
ต้องมีอะไรปิดบังอย่างแน่นอน
และต้องเป็นเรื่องที่ใหญ่มาก
“เจ้า……คงไม่ได้คิดไม่ตกใช่หรือไม่……” กู้ชูหน่วนลองถาม
เยี่ยเฟิงตกตะลึงไปชั่วขณะหนึ่ง จากนั้นเขาก็เข้าใจความกังวลของนาง หาได้ยากที่เขาจะยิ้มอย่างอ่อนโยนเช่นนี้
“ไม่ต้องห่วง ข้าไม่ได้อ่อนแอเช่นนั้น ยิ่งไปกว่านั้น……ข้ายังมีครอบครัวที่ต้องดูแล” นอกจากท่านยายแล้ว ยังมีพ่อแม่ที่ต้องการให้เขาดูแล
แม้ว่าเขาจะไม่สามารถทำความรู้จักกับพ่อแม่ได้ แต่เขาจะสวดมนต์ขอพรให้พวกเขาอย่างเงียบ ๆ
กู้ชูหน่วนถอนหายใจด้วยความโล่งอก “บอกมาเถอะว่าเจ้าจะซื้ออะไร ต้องการให้ข้าช่วยหรือไม่？”
“ไม่ต้อง ข้าไปคนเดียวก็พอ ข้าชินแล้ว”
“ก็ได้ หากต้องการให้ข้าช่วยอะไรก็บอกมา”
“อืม”
รูปร่างอันผอมบางของเยี่ยเฟิงหายเข้าไปในวัด กู้ชูหน่วนลูบคางของตัวเองและพึมพำ “ฝูกวง เจ้ารู้สึกว่าเยี่ยเฟิงดูผิดปกติหรือไม่？”
“งั้นหรือ？ข้าน้อยรู้สึกว่าก็ปกตินะขอรับ”
กู้ชูหน่วนก็ไม่บอกไม่ถูกว่าผิดปกติตรงไหน เพียงแค่รู้สึก……ราวกับว่ามีบางอย่างผิดปกติ
ตัวอย่างเช่น ปกติแล้วเขาจะเป็นห่วงท่านยายมาก
หลังจากออกมาจากหุบเขาพิศวิญญาณ เขาก็อยากจะกลับไปหาท่านยายของเขาอย่างใจจดใจจ่อ ตอนนี้เขาสามารถรีบกลับไปได้ แต่กลับอยากอยู่ที่วัดไป๋อวิ๋นต่อ
ในวัดไป๋อวิ๋นมีอะไรคุ้มค่าแก่การที่เขาจะอยู่ต่องั้นหรือ？
กู้ชูหน่วนหาวและกลับไปที่ห้องเพื่อนอนต่อ
หลังจากหลับตาลงได้ไปนาน นางก็ถูกเณรน้อยเรียกให้ไปทานอาหารเจ
กู้ชูหน่วนขอบตาดำคล้ำ
นับตั้งแต่ข้ามเวลามาในโลกนี้ นางก็ไม่เคยหลับอย่างสบายเลย
แม้ว่าวันนี้นางจะหลับไปเพียงหนึ่งชั่วยาม นางก็น่าจะพอใจแล้ว
ยังดีกว่าการที่นางไม่ได้นอน
ความรู้สึกของการนอนไม่พอเช่นนี้ ยากที่จะพูด
นางเดินไปตามทาง ตั้งแต่พระไปจนถึงศาสนิกชนของวัดไป๋อวิ๋น ทุกคนต่างพูดคุยกันถึงความอร่อยของอาหารเจในวันนี้
ฝูกวงเดินตามกู้ชูหน่วนและอธิบายว่า “นายท่าน คุณชายเยี่ยทำอาหารมากมายให้กับพระและศาสนิกชนในวัด ฝีมือการทำอาหารของเขายอดเยี่ยม ทุกคนล้วนแต่ชมเชยเขา”
กู้ชูหน่วนส่งเสียงอ้อ นางจะไม่รู้ว่าเยี่ยเฟิงผิดปกติอะไร
ฝูกวงกล่าวอย่างลึกลับว่า “นายท่าน คุณชายเยี่ยยังทำอาหารมังสวิรัติอีกหลายอย่าง กลิ่นหอมมาก เขาน่าจะทำไว้ให้นายท่าน เพื่อขอบคุณอาจารย์ที่นายท่านช่วยเขาไว้”
“งั้นหรือ？”
“ข้าน้อยจะกล้าโกหกนายท่านได้อย่างไร”
“เยี่ยเฟิงเป็นคนดีและรู้จักที่จะตอบแทนบุญคุณ ไม่เสียแรงที่ข้าไปช่วยเขาที่เผ่าปีศาจมาอย่างยากลำบาก เราไปรอเขานำอาหารมาให้ที่ห้องอาหาร และแสร้งทำเป็นประหลาด”
“ขอรับ”
เมื่อกู้ชูหน่วนมาถึงห้องอาหาร เยี่ยเฟิงก็จัดเตรียมอาหารไว้แล้ว
กู้ชูหน่วนมองดูจากไกล ๆ มีกับข้าวสามอย่างและน้ำแกงหนึ่งถ้วย ล้วนแต่เป็นอาหารมังสวิรัติ และได้กลิ่นหอมน่ากินมาแต่ไกล
นางไอเบา ๆ เพื่อแสดงให้เห็นว่านางมาแล้ว และไม่ต้องนำอาหารใส่ในตะกร้า
เมื่อเยี่ยเฟิงได้ยินเสียงของพวกเขาก็กล่าวทักทาย “อรุณสวัสดิ์”
“อรุณสวัสดิ์ ได้ยินมาว่าเจ้าตื่นแต่เช้ามาทำอาหาร”
“ใช่”
“เจ้าทำของอร่อยอะไร”
“เป็นอาหารมังสวิรัติ”
ทำไมน้ำเสียงเมินเฉยเช่นนี้？
ช่างเถอะ เดิมทีเขาก็มีนิสัยเยือกเย็นอยู่แล้ว และคงจะพูดอะไรดี ๆ ไม่เป็น
“เจ้าทำอาหารได้น่ากินมาก”
เยี่ยเฟิงยิ้มเล็กน้อยและเงยหน้าขึ้น นัยน์ตาที่เยือกเย็นของเขาดูมีความหวัง
“น่ากินจริง ๆ หรือ？”
“แน่นอน เห็นแล้วก็อยากกิน และอดไม่ได้ที่จะกินข้าวสักสองถ้วย”