“ขอแค่สังหารนักพรตมนุษย์คนนั้น หุ่นนี่ก็จะหยุดเคลื่อนไหว นี่เป็นวิธีการกู้สถานการณ์ที่เร็วที่สุด” เทพมรณะปะการังหลบดาบเลเซอร์ของกันดั้มแล้วพูดด้วยน้ำเสียงร้อนรน
“ข้าจะใช้เคล็ดวิชาพันธนาการหุ่นไว้ พวกเจ้าลุยพร้อมกัน ฉวยโอกาสสังหารนักพรตมนุษย์คนนั้นเสีย!”
ดวงตาสีม่วงของวาฬจอมอหังการสว่างไสว เอ่ยอย่างเชื่องช้า
จู่ๆ ร่างของมันก็ขยายใหญ่อย่างรวดเร็ว พลังไต่ขึ้นสูงเรื่อยๆ หมอกดำท่วมท้นท้องฟ้ากระจายไปทั่วทุกสารทิศประหนึ่งคลื่นยักษ์
“เขตอาคมจอมอหังการ หมื่นปีศาจพันธนาการ!”
เมื่อสิ้นเสียงแผดร้องของวาฬจอมอหังการ หมอกดำรวมตัวเป็นโซ่สมจริงนับหมื่น ลุกลามไปทางกันดั้มสองตัวอย่างบ้าคลั่ง
กันดั้มปล่อยดาบเลเซอร์ฟันโซ่จนขาดสะบั้น กันดั้มอีกตัวปล่อยระเบิดแสงออกมาบดขยี้โซ่จนแหลกลาญ แต่โซ่หมอกดำเหล่านี้เป็นเหมือนตาข่ายฟ้าดิน กว้างใหญ่ไพศาล ไม่จบไม่สิ้น พันธนาการกันดั้มสองตัวไว้
“ทะเลจองจำ!”
ร่างของจักรพรรดิว่านฉงเลื้อยขยุกขยิก บนดักแด้ยักษ์สีขาวปล่อยเส้นไหมนับหมื่นที่ตัดเหล็กกล้าได้พุ่งไปคลุมเป่ยเหลียน ดุจเกลียวคลื่นสีขาวที่ทำลายล้างทุกสรรพสิ่ง
ไม่นาน เป่ยเหลียนก็ถูกลูกบอลเส้นไหมห่อหุ้มหน้าอกจนสายฟ้าคำราม แต่กลับทำลายพันธนาการปานกำแพงเหล็กไม่ได้
ปีศาจเทพวายุกางปีกพุ่งไปทางกำแพงเมือง
ปีศาจทะเลสองตนอย่างปีศาจเทพวายุและเทพมรณะปะการังพุ่งตัวใส่อันหลินด้วยอานุภาพทรงพลัง
ใช่แล้ว ขอเวลาเพียงชั่วครู่ให้พวกมัน ก็สามารถฉวยจังหวะจัดการนักพรตมนุษย์คนนี้ได้ พลิกสถานการณ์ภายในกระบวนท่าเดียว!
การโจมตีของเหล่าทหารไข่มุกเป็นเพียงการจั๊กจี้พวกมันเท่านั้น ปีกสีเงินของปีศาจเทพวายุปานกระบี่คมทลายค่ายกลพิทักษ์กำแพงเมืองอย่างง่ายดาย
“ตายเสียเถอะนักพรตมนุษย์!” เทพมรณะปะการังปล่อยพิษสีเขียว กลายเป็นกะโหลกสีเขียวใหญ่ยักษ์ อ้าปากดำสนิทดุจเหวลึก กระโจนใส่อันหลินที่นั่งสมาธิ
เจ้าอัปลักษณ์กับต้าไป๋พุ่งมาขวางหน้าอันหลิน เปลวไฟสีดำและใบมีดลมพุ่งแหวกเวหาโจมตีกะโหลกสีเขียว
ตูม! การปะทะของพลังงานทำให้กะโหลกสีเขียวแตกสลายเป็นหมอกสีเขียวราวกับถูกกระแทกอย่างรุนแรง
เจ้าอัปลักษณ์สวมหน้ากากนักรบคราม พลังระเบิดโดยพลัน ขัดขวางการโจมตีของเทพมรณะปะการัง
แต่บัดนี้ ปีศาจเทพวายุเข้ามาประชิดเบื้องหน้าแล้ว
การปะทุของพลังระดับแปลงจิตขั้นกลาง หากพวกเจ้าอัปลักษณ์ไม่ถอย เกรงว่าต้องตายเพราะแรงกระแทก
แต่ไม่ว่าจะเป็นเจ้าอัปลักษณ์หรือต้าไป๋ ล้วนเลือกจะยืนขวางอันหลินด้วยใบหน้าที่แน่วแน่
ปีศาจเทพวายุพุ่งมาด้วยพลังมหาศาล กำลังจะบดขยี้ทุกอย่างตรงหน้าให้แหลกลาญ
เปรี้ยง!
สายฟ้าสีทองเส้นหนึ่งฟาดลงมาจากฟ้า ประดุจกระบี่คมแหวกท้องนภา ทลายเขตอาคมของเทพวายุ กระแทกศีรษะของมันอย่างแรง
“อ๊าก!” ปีศาจเทพวายุกรีดร้อง ร่างกายเหมือนโดนภูเขาไท่ซานทับ ตกลงสู่พสุธา
ตูม! ปีศาจทะเลบนพื้นถูกร่างของปีศาจเทพวายุทับแบน เกิดหลุมขนาดใหญ่กินเนื้อที่ร้อยจั้ง
เลือดไหลออกจากหัวของมัน ผู้ที่ยืนเหนือศีรษะของมันคือเป่ยเหลียนที่มีสีหน้าเย็นเยือก
กลิ่นอายของเป่ยเหลียนทรงพลังขึ้นมาทันที เส้นสีแดงทั่วร่างประหนึ่งเส้นชีพจรกะพริบวิบวับ กระแสไฟสีทองปกคลุมร่างกาย ปล่อยพลังงานสายฟ้าอันน่าสะพรึงกลัวออกมา
“ไม่คิดเลยว่า สุดท้ายข้าจะใช้เคล็ดวิชานี้…” เสียงเย็นเยียบเจือความเศร้าดังขึ้น
ธิดามังกรน้อยยิ้มเศร้าสร้อย แลดูหดหู่ นางไม่คิดเลยว่าตนจะใช้เคล็ดวิชาตัดหนทางมรรคของตนเพื่อนักพรตหนุ่มคนนั้น…
“ว่านฉง เจ้าทำบ้าอะไรน่ะ!” ปีศาจเทพวายุทั้งตกใจและโกรธเกรี้ยว มันไม่คิดเลยว่าเป่ยเหลียนจะโผล่มากะทันหัน ในยามที่จวนจะสำเร็จแล้ว
กรงจองจำทรงกลมสีขาวของจักรพรรดิปีศาจว่านฉงถูกระเบิดจนเป็นรู มีควันสีขาวลอยโขมง
ปีศาจเทพวายุเริ่มปล่อยกระแสไฟสีขาวโจมตีธิดามังกรน้อย
ธิดามังกรน้อยอยู่ท่ามกลางสายฟ้าสีทอง การโจมตีของกระแสไฟสีขาวถูกสะท้อนกลับแล้วสลายหายไป ราวกับพบเจอสายฟ้าที่เหนือชั้นกว่า ขณะเดียวกัน หมัดของธิดามังกรน้อยก็พุ่งลงมาหาปีศาจเทพวายุอย่างไม่ปราณี แต่ละหมัดปานสายฟ้าคำราม ทำให้แผ่นดินสั่นสะเทือน
เสียงกรีดร้องของปีศาจเทพวายุดังไม่ขาดสาย
ในตอนนั้นเอง อันหลินที่หลับตาพริ้มก็ลืมตาขึ้น กระบี่พิชิตมารดำขลับดุจน้ำหมึกสั่นระริกขึ้นมา
เทพมรณะปะการังที่ถูกเจ้าอัปลักษณ์รั้งไว้เห็นอันหลินที่อยู่ไม่ไกลลุกขึ้นและกางปีกสีขาว
อันหลินปรากฏกายด้านหลังมันในชั่วพริบตา กระบี่สีดำห้อมล้อมด้วยกระแสลมดุจแพรไหม
เทพมรณะปะการังเบิกตากว้าง รู้สึกเย็นวาบที่ลำคอ
จากนั้น ก็ไม่มีหลังจากนั้นแล้ว…
กะโหลกสีดำค่อยๆ ร่วงลงมาช้าๆ เลือดพุ่งกระฉูด
อันหลินรู้สึกถึงพลังที่เต็มเปี่ยม ยามเขาใช้กระบี่สายลมในระดับหล่อเลี้ยงวิญญาณขั้นต้น ก็แทบจะหมดเรี่ยวแรง ตอนนี้เขาบรรลุระดับหล่อเลี้ยงวิญญาณขั้นปลายแล้ว ทะเลปราณขยายตัวหลายเท่าตัว การดูดซึมพลังปราณของขุมพลังสัตว์มีประสิทธิภาพสูงยิ่งนัก กระบวนท่าที่ทรงพลังอย่างกระบี่สายลม เขาสามารถใช้ได้ห้าถึงหกครั้ง
ร่างสีขาวของจักรพรรดิปีศาจว่านฉงหายลับไปในชั้นเมฆสีดำตั้งแต่เมื่อใดไม่รู้
อันหลินเห็นเป่ยเหลียนที่มีสายฟ้าสีทองโอบล้อม ใต้ฝ่าเท้าของนาง คือปีศาจเทพวายุที่ถูกนางซัดจนสิ้นลมหายใจแล้ว
เป่ยเหลียนเอียงหัวยิ้มให้อันหลิน ผิวหนังขาวผุดผ่องเหนือหิมะมีเส้นสีแดงกะพริบแปลบปลาบ “เจ้าไม่เป็นไรใช่ไหม”
อันหลินใจสั่น ส่ายหน้าแล้วพูดว่า “ข้าไม่เป็นไร รีบเก็บเคล็ดวิชาของเจ้าเร็ว!”
หลังเขาฝากฝังแล้วก็กางปีกวายุสีขาว พุ่งขึ้นฟ้า มุ่งหน้าไปหาวาฬจอมอหังการที่พันธนาการกันดั้มทั้งสองตัวของเขา
ในใจอันหลินมีแต่ความโกรธและเคียดแค้น เขาประเมินความสามารถของปีศาจทะเลเหล่านี้ต่ำเกินไป ไม่คิดเลยว่าในช่วงเวลาที่ทะลวงขั้น เกือบจะทำให้ตัวเองตาย เกือบทำให้ต้าไป๋ เจ้าอัปลักษณ์ตายด้วย ซ้ำยังทำให้เป่ยเหลียนต้องใช้เคล็ดวิชา
เขาเคยเห็นเคล็ดวิชานั่นในความทรงจำของเสิ่นอิง เป็นเคล็ดวิชาที่สังเวยด้วยความบริสุทธิ์ของสายเลือด เมื่อใช้มัน สายเลือดจะด่างพร้อย ยากต่อความก้าวหน้าในการบำเพ็ญเพียร…
อันหลินพุ่งไปประจันหน้ากับวาฬจอมอหังการ มันหนีไปถึงชายหาดแล้ว เมื่อเห็นอันหลินตามมา โซ่สีดำนับพันหมื่นเส้นก็เริ่มพุ่งมาหาเขาประหนึ่งเป็นงูวิเศษ
ร้อยกระบี่ กระบวนท่าที่สาม!
กระบี่พิชิตมารแผดเสียงแล้วลอยขึ้นฟ้า
เมื่อพลังปราณโหมซัด จู่ๆ กระบี่สวรรค์สี่ขาวเก้าสิบเก้าเล่มก็โผล่มาทันใด
เมื่อกระบี่สวรรค์ปรากฏ ราวกับมีไอกระบี่นับไม่ถ้วนลอยล่องเหนือผืนสมุทร ทำให้มิติสั่นระริก
ผืนน้ำเยือกแข็ง ฟ้าดินเย็นเยียบ
กระบี่สวรรค์สีขาวทุกเล่มคมกริบอย่างยิ่ง แฝงด้วยพลังงานที่ยิ่งใหญ่ที่สุด
“ไป!”
อันหลินดีดนิ้ว กระบี่สวรรค์เก้าสิบเก้าเล่มพุ่งหวีดหวิวไปหาวาฬจอมอหังการ
วาฬจอมอหังการสัมผัสได้ถึงภัยคุกคามที่รุนแรงเป็นที่สุด โซ่สีดำเปลี่ยนเส้นทางที่โจมตีอันหลิน ขดตัวเป็นโล่หลายชั้นกำบังอยู่ด้านหน้า
ครืน!
กระบี่สวรรค์สีขาวทลายโซ่สีดำด้วยความแหลมคมที่เฉือนฟ้าดิน ท้องทะเลด้านหลังวาฬจอมอหังการได้รับผลกระทบจากไอกระบี่ เริ่มแหวกออกเป็นสองทาง
คมไม่มีสิ่งใดเทียบ!
กระบี่สวรรค์เก้าสิบเก้าเล่มทำลายการป้องกันของโซ่สีดำจนพินาศสิ้นภายใต้สายตาพรั่นพรึงของวาฬจอมอหังการ กลายเป็นลำแสงสีขาว เริ่มทะลวงร่างกายมหึมาของมัน เลือดไหลพรั่งพรู
“โฮก…” วาฬจอมอหังการกรีดร้อง
กระบี่เล่มสุดท้าย กระบี่พิชิตมาร ดำขลับดุจน้ำหมึก
มันทิ้งแสงสีดำสนิทเป็นสายประหนึ่งอุกกาบาตบุกจันทรา ทะลวงศีรษะของวาฬจอมอหังการ
ไอกระบี่ที่ลอยล่องกลางนภา ถึงขั้นว่าตัดทะเลด้านหลังวาฬจอมอหังการแยกเป็นช่องว่างสองร้อยจั้ง หนึ่งกระบี่ตัดทะเล!
ตูม!
วาฬจอมอหังการสิ้นลมหายใจ ร่วงหล่นสู่พื้นน้ำ สุดท้ายก็วายชนม์
กระบี่พิชิตมารดื่มเลือดของจักรพรรดิปีศาจสามตนอย่างอิ่มหนำ ส่งเสียงดังวิ้งอย่างสบายอารมณ์แล้วลอยกลับไปหาอันหลิน
“แบบนี้สิถึงจะมีมาดของนายข้าหน่อย”
เสียงเย็นชาเรียบเฉยดังขึ้นในสมองของอันหลิน
อันหลินยิ้มเล็กน้อย เหมือนนี่จะเป็นครั้งแรกที่กระบี่พิชิตมารเป็นฝ่ายพูดก่อน
แต่ตอนนี้เขาไม่มีอารมณ์จะหยอกเย้าเสี่ยวเสีย ร้อยกระบี่ผลาญพลังปราณได้น่ากลัวเหลือหลาย เขาเริ่มมีอาการหมดแรงแล้ว หลังกินยาบำรุงเลือดลมแล้วก็เดินไปหาเป่ยเหลียน
จักรพรรดิปีศาจห้าตัว ตายสี่รอดหนึ่ง ทำให้เหล่าปีศาจทะเลงุนงง
ภายใต้การตอบโต้ของเจ้าอัปลักษณ์ ต้าไป๋และกองทัพไข่มุก ไม่นานกองทัพปีศาจทะเลก็พากันหนีกระเจิดกระเจิง สงครามค่อยๆ ปิดฉากลง
เป่ยเหลียนยืนตระหง่านอยู่บนศีรษะของปีศาจเทพวายุ มองชายหนุ่มที่เดินมาทางเขาด้วยแววตาสับสน
นางไม่คิดเลยจริงๆ ว่านักพรตหล่อเลี้ยงวิญญาณจะสังหารปีศาจทะเลระดับจักรพรรดิได้ ยิ่งไม่คิดเลยว่านักพรตหล่อเลี้ยงวิญญาณคนหนึ่งจะมีเพลงกระบี่ที่น่าตะลึงขนาดนี้
นางที่เป็นอัจฉริยะแห่งวังมังกร แอบตีตรา ‘อัจฉริยะ’ ให้อันหลินในใจ
อันหลินเก็บต๋าอีกับต๋าเอ้อร์ใส่แหวนมิติ มายืนตรงหน้าเป่ยเหลียน เอ่ยเสียงเบาด้วยใบหน้าที่รู้สึกผิด “ข้าขอโทษ…”
เป่ยเหลียนชะงักไป จากนั้นก็เอ่ยยิ้มๆ ว่า “ควรจะขอโทษจริงๆ นั่นแหละ เจ้าบุ่มบ่ามเกินไป ต้องให้ข้ามาช่วยเจ้าอีก”
อันหลินพยักหน้า ไม่ได้พูด ‘เดือดร้อนเจ้าต้องใช้เคล็ดวิชา ตัดอนาคตของตัวเอง’ ออกไป
เป่ยเหลียนอาจไม่ต้องการให้คนอื่นรู้ว่า เลือดของเธอด่างพร้อยแล้ว นี่เป็นความทระนงของธิดามังกรน้อย
นางไม่พูด อันหลินจะทำเป็นไม่รู้
ความจริงแล้วในภาพความทรงจำของเสิ่นอิง อันหลินรู้จักวิธีโบราณอย่างหนึ่ง สามารถทำให้เลือดบริสุทธิ์ได้อีกครั้ง เสิ่นอิงเคยสังเวยเลือดของตัวเองในตอนที่เทพอสูรหกภพภูมิบุกวังมังกร จากนั้นก็ค้นหาวิธีกระตุ้นเลือดของตัวเองให้กลับมาบริสุทธิ์อีกครั้ง
เพียงแต่ว่าวิธีที่ทำให้เลือดกลับมาบริสุทธิ์อีกครั้งค่อนข้างยาก อันหลินตัดสินใจว่าจะบอกเป่ยเหลียนเมื่อจวนสำเร็จแล้ว
“ไปกันเถอะ ธิดามังกรน้อย กลับไปรักษาตัว”
“อืม”