เรือนจำ
เหล่าผู้ต้องขังทั้งหลายนั้นมีเวลาว่างสามช่วงในแต่ละวัน แต่ละช่วงอยู่หลังมื้ออาหาร มีชายกลุ่มใหญ่เล่นบาสเกตบอลอยู่ที่สนาม ถึงมันจะดูธรรมดา แต่พวกเขาก็ตื่นเต้นที่จะได้เล่น
เหล่าคนที่ไม่ได้เล่นบาสเกตบอลจะเชียร์พวกเขาอยู่ข้าง ๆ ยกเว้นเพียงคนเดียว เขานั่งอยู่ข้างสนาม และจมดิ่งอยู่กับการอ่าน
เขาดูเหมือนจะมีอายุราว ๆ สามสิบหรือสี่สิบปี ด้วยผมที่แยกลงมาจากกลางหัว เขาจึงดูติ๋มไม่น้อย
เมื่อแดร์ริลเข้ามา เขาก็พลันสนใจในชายคนนี้ทันที เนื่องจากเขาเลือกที่จะอ่านหนังสือแทนที่จะทำกิจกรรมในเวลาว่าง แดร์ริลลอบดูรูปภาพของเชสเตอร์ที่เมแกนมอบให้เขามา กลายเป็นว่าชายที่กำลีงอ่านหนังสืออยู่นี้คือเป้าหมายของเขา!
นี่มันเป็นไปไม่ได้ ชายที่เมแกนระบุถึงนั้นเป็นสมาชิกระดับสูงของนิกายตำหนักอมตะ เขาควรดูทรงพลังมาก ในขณะที่ชายตรงหน้าเขานั้นมีรังสีที่ค่อนข้างอ่อนแอ หรือบางทีเขาอาจเป็นปรมาจารย์ระดับหนึ่ง?
มากไปกว่านั้น เจ้าเชสเตอร์ วิลสัน คนนี้ทั้งดูบ้าวิชาการและอ่อนแอ! และหนังสือที่เขาอ่านนั้น… อะไรเนี่ย?! ตำราพิชัยสงครามของซุนวู?! ใครเขาอ่านตำราพิชัยสงครามของซุนวูในคุกกัน?
แดร์ริลคิดว่านี่มันตลก ในขณะที่เขาคิดว่าจะเข้าชายคนนี้ยังไงให้ดีที่สุด ลูกบอลก็กระแทกกับหัวของเชสเตอร์เข้า
ปัง!
การกระแทกนั้นแทบทำให้เชสเตอร์สลบ ทั้งหนังสือและร่างกายของเขาปลิวไปเลย
“โอ้ ไม่นะ ฉันขอโทษจริง ๆ ลูกบอลมันหลุดมือน่ะ” ชายร่างใหญ่กล่าวอย่างประชดประชัน
ชายร่างโตนี่ดูคุ้นตาแดร์ริล หรือว่าหมอนี่… เทรนท์ ยัง?! แดร์ริลเกือบหลุดหัวเราะออกมาเสียงดัง ชายคนนี้คือเทรนท์ ยัง! เขาฉวยโอกาสจากลิลี่ครั้งที่แล้ว เขาจึงถูกแดร์ริลทุบตี เทรนท์ถูกตัดสินลงโทษเนื่องจากก่อปัญหา แล้วถูกส่งมาที่เรือนจำ
‘ฮ่าฮ่า! หมอนี่ยังไม่ได้ออกไปอีกเหรอ?!’ แดร์ริลคิดอย่างชอบใจ
แม้ว่าเทรนท์ ยัง จะเป็นเจ้าของสถาบันฝึกศิลปะการต่อสู้ แต่เขาก็เป็นพวกอวดเบ่งและชอบทำร้ายคนอื่น เขาจึงคุ้นเคยกับคุกดี
สังคมในคุก คือสังคมปลาใหญ่กินปลาเล็ก ผู้แข็งแกร่งจะรังแกคนอ่อนแอ—คุณอาจจะร่ำรวยหรือทรงอำนาจข้างนอกนนั่น แต่คุณต้องทำตามกฎเมื่ออยู่ในคุก ยังไงก็ตาม เทรนท์ ยัง นั้นเป็นข้อยกเว้น เพราะเขาสู้เป็น เขารวบรวมผู้ติดตามไว้ไม่น้อย ดังนั้นเขาจึงจองหองเอามาก ๆ ในคุกแห่งนี้
ในตอนนั้นเอง เทรนท์ไม่ได้สังเกตแดร์ริล เขาเพียงแต่จับตาที่เชสเตอร์—หนุ่มเนิร์ดที่เข้ามาอยู่ในคุกได้ไม่กี่วันแต่ก็ยังไม่เข้าใจกฎ! กล้าดียังไงไม่มาทำความเคารพเทรนท์ หัวหน้าแก๊งในคุก ทำตัวสูงส่งยิ่งใหญ่ พยายามเสแสร้งว่าตัวเองเป็นปรมาจารย์หรือยังไง?
เมื่อเห็นเชสเตอร์อ่านหนังสือข้างสนามยิ่งทำให้เทรนท์โมโหจนควันขึ้น กล้าดียังไงทำกับสนามบาสเกตบอลเหมือนเป็นห้องสมุด? ด้วยเหตุนี้ เทรนท์จึงเขวี้ยงบอลใส่เชสเตอร์อย่างชั่วร้าย
เชสเตอร์ดาวขึ้นหัว เขาคลานไปกับพื้นมองหาแว่นตา เมื่อเขาพบมัน เทรนท์ก็หยิบบอลขึ้นมาแล้วปาใส่เขาอีกครั้ง
ปัง!
บอลกระแทกอัดใบหน้าของเชสเตอร์อย่างจัง
เชสเตอร์ยืนขึ้นแล้วกล่าวอย่างเย็นชา “นายมีปัญหาอะไร?” เขาโกรธมาก ถึงแม้เขาจะเป็นสมาชิกระดับสูงของนิกายตำหนักอมตะ แต่โชคไม่ดีที่เขาถูกจับมาอยู่ในคุกแห่งนี้ เขามาถูกรังแกโดยคนธรรมดาได้ยังไง? เขาแค่อยากใช้เวลาที่มีในคุกไปกับการอ่านหนังสือ
“ฉันมีปัญหาอะไร? แกตาบอดรึไง? ไม่เห็นเหรอว่าฉันเล่นบาสเกตบอลอยู่? เห็นแกอ่านหนังสือแล้วมันรบกวนอารมณ์ว่ะ” เทรนท์กล่าวอย่างไม่มีเหตุผล
จากนั้นเขาก็มองไปที่หนังสือบนพื้นแล้วเยาะเย้ย “แหม แหม ตำราพิชัยสงครามของซุนวู ดูเหมือนจะมีใครบางคนมีการศึกษานะเนี่ย แกจะทำยังไงกับมันต่อล่ะ? นำกองทัพเข้าสู้ศึก? ตอนนี้เราใช้ชีวิตอยู่ในโลกยุคใหม่ หนังสือนั่นมันหมดยุคไปแล้ว ไอ้งั่ง”
เทรนท์ชี้ไปที่บอลแล้วกล่าวอย่างเย็นชา “หยิบบอลนั่นมา จากนั้นหยิบหนังสือของแกแล้วไสหัวไปซะ!”
เชสเตอร์โกรธสุด ๆ แต่เขาไม่กล้าแม่แต่จะพูดอะไร