“แกหูหนวกรึไง? ไม่ได้ยินที่หัวหน้าพูดเหรอวะ? หยิบบอลเวรนั่นมา! ได้ยินฉันไหม?”
“แกกล้าดียังไงจ้องที่เทรนท์! แกว่งเท้าหาเสี้ยนอยู่ใช่ไหม?”
ผู้ติดตามหลายคนของเทรนท์จ้องเชสเตอร์อย่างเอาเรื่อง พร้อมที่จะเข้าโจมตีเขาทันทีที่ได้รับสัญญาณ
เมื่อเห็นภาพตรงหน้า แดร์ริลจึงหัวเราะเย็น ๆ ออกมา เขาทนไม่ไหวอีกเมื่อเห็นคนพวกนี้รังแกเชสเตอร์อย่างเปิดเผย เชสเตอร์ไม่ได้ทำอะไรผิดเลย
เทรนท์หันกลับไปแล้วพบกับดวงตาของแดร์ริล เขาตกใจ ก่อนจะคุกรุ่นด้วยโทสะ “ไอ้เ-ี้ยเอ๊ย นั่นแกเหรอ?! ทำไมฉันยังเจอแกอยู่อีก!” เขาพุ่งเข้าไปหาแดร์ริลเพื่อจะต่อสู้ บัดซบเอ๊ย มันเป็นเพราะแดร์ริล เขาถึงได้มาจบลงที่คุก ตอนนี้ในเมื่อเขาพบแดร์ริลแล้ว เขาก็จะฆ่าชายคนนี้ซะ!
ในขณะที่เขากำลังจะทุบตีแดร์ริล เขาก็หยุดลงกะทันหัน
‘เ-ี่ย เกิดอะไรขึ้น? ไม่ใช่ว่าก่อนหน้านี้เขามีระดับปรมาจารย์ขั้นสองเหรอ? ทำไมเขาเพิ่มระดับกลายเป็นปรมาจารย์ขั้นสี่ในเวลาอันสั้นได้? เราชนะมันคนเดียวไม่ได้’ เทรนท์คิด
เขาโบกมือให้ลูกน้งอของเขาแล้วสั่งการ “พี่น้องของฉัน เราจะจัดการมันด้วยกัน!”
ชายหลายคนล้อมแดร์ริล ในคุกแห่งนี้ พวกเขาเป็นลูกน้องของเทรนท์ ไม่ว่าเทรนท์จะบอกอะไร พวกเขาก็จะทำตามโดยไม่มีข้อแม้
แดร์ริลกล่าวอย่างสงบ “ฉันเพิ่งจะเข้ามาเองนะ ฉันไม่ยอากมีปัญหา อย่าบังคับให้ฉันต้องลงมือ”
ในตอนนั้นเอง เชสเตอร์ก็หยิบแว่นและหนังสือของเขาขึ้นมา เขายืนขึ้นแล้วมองแดร์ริล ทำไมชายคนนี้ถึงได้สงบนักแม้ว่าจะอยู่ต่อหน้าคนจำนวนมากกว่า เขาต้องเป็นคนที่แข็งแกร่งแน่!
แดร์ริลสังเกตเห็นสายตาของเชสเตอร์แต่ไม่ได้ตอบสนองอะไร เมแกนได้เตือนเขาว่าเชสเตอร์ทั้งเจ้าเล่ห์และเฉลียวฉลาดมาก เพื่อไม่ให้เป็นที่น่าสงสัย แดร์ริลจะแสดงความเชี่ยวชาญของเขามากไม่ได้
ในเวลาเดียวกัน ผู้คุมก็เข้ามาหาพวกเขาแล้วตะโกน “พวกแกกำลังทำอะไร? พวกแกอยากโดนเพิ่มโทษกันใช่ไหม?”
ดวงตาของแดร์ริลฉายประกายเมื่อเขาเห็นว่าผู้คุมเป็นผู้หญิง เธอดูหน้าตาดีมากทีเดียว
“คุณเจ้าหน้าที่ เราไม่ได้กำลังสู้กัน ฮ่าฮ่า! พวกเราก็แค่ไร้สาระไปเรื่อยเท่านั้นเอง!” เทรนท์หัวเราะ
ในคุกแห่งนี้ ไม่มีใครกล้าที่จะหยาบคายเกินไป
เจ้าหน้าที่จ้องพวกเขา หันหลัง แล้วจากไป เธอพึมพำ “อย่ารังแกเด็กใหม่” เธอรู้ว่าผู้ต้องขังคนใหม่ แดร์ริล นั้นเป็นโจรลักขโมย โจรลักเล็กขโมยน้อยนั้นมักถูกดูถูกในคุก แน่นอนว่าแดร์ริลต้องถูกรังแก โดยเฉพาะจากเทรนท์และพรรคพวกของเขา ‘เขาต้องมีช่วงเวลาที่เลวร้ายที่นี่แน่’ เธอถอนหายใจ
“ลูกพี่เทรนท์ เราจะทำยังไงกับเจ้าแดร์ริลนั่นดี?” ลูกน้องของเขาถามในเวลามื้อกวางวัน
เทรนท์ตอบอย่างเย็นชา “ไม่ต้องห่วง เราจะจสยบแดร์ริลผ่านทางเชสเตอร์ ถ้าแดร์ริลเห็นเชสเตอร์ถูกทำร้าย เขาจะไม่กล้าจองหองอีก!”
“นั่นเป็นความคิดที่ดีมาก!”
“ลูกพี่เทรนท์สุดยอดมากเลยครับ!” พวกลูกน้องนั้นชื่นชมเทรนท์มาก ไม่ว่าเขาจะทำอะไร มันก็ไร้ที่ติในสายตาพวกเขาหมด
หลังจากพักเที่ยง ในเวลาพักเข้าห้องน้ำ แดร์ริลและเชสเตอร์กำลังฉี่อยู่ ในตอนนั้นเทรนท์กับคนของเขาก็เข้ามา พวกเขาล้อมเชสเตอร์แล้วฉี่ใส่กางเกงของเขา ซึ่งนั่นมันน่าขยะแขยงมาก
เชสเตอร์โมโหจนแทบคลั่ง แต่เขาเก็บมันไว้ โชคไม่ดี นั่นไม่ใช่ทั้งหมดที่เขาจะเจอ
ในช่วงมื้อค่ำ เมื่อเทรนท์เดินผ่านเชสเตอร์ เขาก็หยุดแล้วถ่มน้ำลายใส่อาหารของเชสเตอร์ ผู้ต้องขังทุกคนเห็นเหตุการณ์นี้
อาหารในคุกนั้นล้ำค่ามาก หากคุณไม่กินมัน คุณจะต้องอดอยาก