ตอนที่ 1318 เมืองบูรพา (2)
“นายหญิง เด็กคนนี้…มีกลิ่นของผลไม้วิญญาณ!”
ผลไม้วิญญาณ? อวิ๋นลั่วเฟิงชะงักแล้วมองเด็กชายด้วยสีหน้าเคร่งเครียด
“ไม่มีการไหลเวียนของพลังฌานภายในร่างเด็กคนนี้เลย เหตุใดเขาถึงมาอยู่ที่นี่ แล้วทำไมบนตัวเขาถึงมีกลิ่นผลไม้วิญญาณกัน”
หูหลีดึงเด็กชายขึ้นมาจากทรายแล้วรีบเดินมาหาอวิ๋นลั่วเฟิง
“เด็กคนดูเหมือนจะบาดเจ็บหนักมาก อวิ๋นลั่วเฟิง ในเมื่อวิชาแพทย์เจ้าดีมาก เจ้าคงมีหนทางช่วยเขาใช่หรือไม่”
อวิ๋นลั่วเฟิงครุ่นคิดสักพักแล้วพยักหน้า “แผลของเขารักษาได้ ข้าจะให้หญ้าวิญญาณกับเขา หูหลี เจ้าไปหาโรงเตี๊ยมแล้วเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เขา”
นางต้องการผลไม้วิญญาณมากที่สุดเท่าที่จะมากได้ ดังนั้นนางไม่มีทางละเลยเบาะแสเกี่ยวกับมัน! โชคดีที่โรงเตี๊ยมที่ใกล้ที่สุดอยู่ไม่ห่างจากชายแดนทั้งสองเมืองมากนัก แถวนี้มีโรงเตี๊ยมเปิดทำการอยู่มากเพราะหลายคนมักจะมาที่นี่เพื่อล่าสัตว์อสูร
ตอนที่อวิ๋นลั่วเฟิงกำลังนั่งจิบชาอย่างเกียจคร้านอยู่ในโรงเตี๊ยมก็มีมือคู่หนึ่งผลักประตูให้เปิดออก แล้วหูหลีก็เดินเข้ามาพร้อมเด็กชายตัวน้อย
เมื่อเด็กชายตัวน้อยล้างหน้าและสวมเสื้อคลุมสีเงินสะอาดสะอ้านแล้ว เขาก็ดูเหมือนเด็กชายน่ารักไร้เดียงสา ใบหน้าไร้รอยตำหนิของเขาดูขี้ขลาด เขามองอวิ๋นลั่วเฟิงที่นั่งอยู่ในห้องอย่างหวาดกลัว
“ข้าอาบน้ำให้เขาแล้ว” หูหลียิ้มขณะขยี้ผมเด็กชายแล้วเงยหน้ามองอวิ๋นลั่วเฟิง
อวิ๋นลั่วเฟิงวางถ้วยชาลงแล้วก้มมองเด็กชาย “ชื่ออะไร”
เด็กชายส่งสายตาเปราะบางมาให้นางแล้วพูดเสียงเบาจนคล้ายกระซิบ “ข้า…ข้าจำไม่ได้”
“เจ้าจำไม่ได้งั้นหรือ” อวิ๋นลั่วเฟิงถามแล้วเลิกคิ้วขึ้น
เด็กชายพยักหน้าแล้วมองนางด้วยสายตาอ่อนแอน่าสงสาร “ข้าจำอะไรไม่ได้เลย ท่านเอาข้าไปด้วยได้หรือไม่ ข้าสัญญาว่าข้าจะไม่สร้างปัญหาให้ท่าน”
เขากัดริมฝีปากน้ำตาคลอเหมือนว่าเขากำลังโดนรังแก
“ใครทำร้ายเจ้า” อวิ๋นลั่วเฟิงถามต่อ
เด็กชายตัวน้อยดูเหมือนกำลังนึกถึงอะไรที่น่าหวาดกลัว ดวงตาเขาเต็มไปด้วยความกลัว เขาเอามือกุมศีรษะแน่นมากนั่งขดตัวอย่างเจ็บปวด
“โจร! พวกมันต้องการเอาข้าไปเป็นทาสบำเรอ ข้าไม่ยอม พวกเขาเลยทำร้ายข้า!”
เด็กชายผิวพรรณไร้ตำหนิและหน้าตาน่าเอ็นดูซึ่งเป็นลักษณะที่ดึงดูดพวกกามวิตถาร แต่ว่า…
ด้วยเหตุผลบางประการ อวิ๋นลั่วเฟิงระแคะระคายว่าการปรากฏตัวของเขามันบังเอิญเกินไป อวิ๋นลั่วเฟิงบิดขึ้เกียจแล้วพูดอย่างอ่อนโยนว่า “กลับห้องเจ้าไปพักก่อนเถอะ”
“ก็ได้” เด็กชายพยักหน้าอย่างเชื่อฟังมองอวิ๋นลั่วเฟิงเป็นครั้งสุดท้ายแล้วหันหลังไป
ปัง!
หลังจากเขาออกไป อวิ๋นลั่วเฟิงก็โบกมือเพื่อปิดประตู
“หูหลี จับตาดูเขา” เสียงของนางเย็นชา “แต่ไม่ว่าเขาจะทำอะไรก็ไม่ต้องหยุดเขา! ข้าอยากรู้ว่าเขามีเป้าหมายอะไร!”
อวิ๋นลั่วเฟิงไม่ไล่เขาไปก็เพราะมีกลิ่นผลไม้วิญญาณอยู่บนตัวเขาและนางก็ต้องการผลไม้วิญญาณจากตัวเขา!
“เจ้าหมายความว่าเด็กชายคนนี้มีปัญหางั้นหรือ” หูหลีมองอวิ๋นลั่วเฟิงอย่างตกใจ
ตอนที่ 1319 เมืองบูรพา (3)
อวิ๋นลั่วเฟิงส่ายหน้า “ข้าไม่ได้บอกว่าเขามีปัญหา ข้าแค่คาดเดาเฉยๆ แล้วก็หวังว่าข้าจะเดาผิด! อย่างไรก็ดี หูหลี จับตามองดูเขาไว้ด้วย!”
มีคนไม่มากบนโลกนี้ที่นางจะเชื่อใจ นางไม่มีทางเชื่อใจคนแปลกหน้าที่ไม่เคยรู้จักกันมาก่อน
“เข้าใจแล้ว” หูหลีพยักหน้าอย่างจริงจัง “ข้าจะจับตาดูเขาไว้เอง ถ้ามีอะไรผิดปกติข้าจะบอกเจ้าทันที”
“ตกลง” อวิ๋นลั่วเฟิงวางมือไว้หลังศีรษะแล้วปิดตา หูหลีไม่พูดอะไรอีก เขาเดินออกจากห้องไป
ทันทีที่เขาออกไป อวิ๋นลั่วเฟิงก็ลืมตา ดวงตานางก็เป็นประกายยากจะคาดเดา “เสี่ยวโม่ เจ้าเจออะไรผิดปกติเกี่ยวกับเด็กคนนั้นหรือไม่”
เสี่ยวโม่ส่ายหน้า “ไม่เจอ”
เสี่ยวโม่มีสัมผัสไวมาก แม้แต่เขาก็ยังไม่เจออะไรแปลก หรือว่านาง…จะเข้าใจเด็กคนนั้นผิดจริงๆ
“ข้าขอให้หูหลีจับตาดูเขาไว้แล้ว ถ้าเขามีอะไรผิดปกติ หูหลีจะรู้ทันที ถ้ามีหลักฐานว่าเขาเข้าหาพวกเราด้วยเจตนาชั่วร้าย… ข้าไม่มีทางปล่อยเขาแน่!”
อวิ๋นลั่วเฟิงค่อยๆ ลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วเดินไปที่เตียง
“ถ้าข้าหาผลไม้วิญญาณเจอเร็วๆ นี้ก็จะได้ฟื้นฟูเสี่ยวไป๋แล้วออกตามหาอวิ๋นเซียว!”
นางรู้สึกได้ว่าอวิ๋นเซียวกำลังปิดบังอะไรบางอย่างกับนาง ดังนั้นนางจึงออกตามหาเขา ไม่ว่าจะยากลำบากแค่ไหนพวกเขาก็ต้องเผชิญหน้าด้วยกัน!
…
ยามค่ำคืนที่อากาศเย็นสบายดังสายน้ำและเงียบสงบแต่ให้ความรู้สึกดี
อวิ๋นลั่วเฟิงรู้สึกได้ว่าประตูห้องถูกเปิด นางขมวดคิ้วแล้วไม่ส่งเสียง
ฝ่ามือยกมุมผ้าห่มของนางขึ้นแล้วค่อยๆ สอดตัวเข้ามา อวิ๋นลั่วเฟิงไม่อาจทำตัวเงียบอยู่ได้จึงยื่นมือออกไปจับมือเล็กๆ นางลืมตาแล้วส่งสายตาคมกริบจ้องไปที่เด็กชายที่อยู่ข้างเตียง น้ำเสียงนางเย็นเยียบ “เจ้าต้องการอะไร”
เด็กชายตัวน้อยชะงักแล้วมองอวิ๋นลั่วเฟิงอย่างน่าสงสาร น้ำตาคลอเจียนจะไหล “ข้า…ข้าแค่อยากนอนกับท่าน”
อวิ๋นลั่วเฟิงหรี่ตา “ขอโทษด้วย แต่มีแค่สามีข้าเท่านั้นที่มีสิทธิ์นอนกับข้า เจ้าไม่ได้รับอนุญาตแม้จะเป็นแค่เด็กก็ตาม!”
เด็กชายก้มหน้า เขาดูท่าทางสิ้นหวังเหมือนทำเรื่องผิดผลาดใหญ่หลวงลงไป “ท่านเหมือนท่านแม่ข้าจริงๆ ข้าคิดถึงนางมากก็เลย…”
ดวงตาอวิ๋นลั่วเฟิงเป็นประกายอันตราย “ไม่ใช่ว่าเจ้าความจำเสื่อมหรอกหรือ”
เด็กชายเอาแต่ก้มหน้า ดังนั้นนางจึงไม่รู้ว่าใบหน้าเล็กๆ อันแสนน่ารักของเขาแสดงอารมณ์อะไรอยู่
“ข้าจำอดีตไม่ได้แต่ข้ามีรูปเหมือนของท่านแม่ ข้าขอโทษจริงๆ ข้าไม่ได้ตั้งใจ…”
แอด
ตอนนั้นเองประตูก็เปิดออกอีกครั้ง หูหลีแกล้งทำเป็นไม่รู้อะไรแล้วเดินเข้ามาข้างใน เขาดูงัวเงียและอ้าปากหาวอย่างเกียจคร้าน “ทำไมเจ้าถึงมาอยู่ในห้องอวิ๋นลั่วเฟิงล่ะ ไปกันเถอะ กลับไปนอนกัน”
เด็กชายถูกหูหลีดึงตัวไปแต่ก็ไม่ได้ขัดขืน ทว่าตอนที่เขากำลังจะเดินออกประตูไป เขาก็หันกลับมามองอวิ๋นลั่วเฟิงอีกครั้ง ดวงตาเขาเต็มไปด้วยความผูกพันและเศร้าสร้อย…
ถ้าอวิ๋นลั่วเฟิงเป็นสตรีทั่วไปก็คงเกิดสัญชาตญาณความเป็นแม่กับเด็กชายตัวน้อยคนนี้ไปแล้ว โชคไม่ดีที่อวิ๋นลั่วเฟิงไม่ใช่สตรีธรรมดา…
เด็กชายคนนี้ไม่ได้ทำให้ความรู้สึกนางเปลี่ยนไปแต่อย่างใด