ตอนที่ 539 ความจริง! ฉันนี่แหล่ะคือแม่แท้ๆ! (7)
ตอนแรกคิดว่า เมื่ออวี๋เยว่หานได้ยินเธอพูดแบบนี้ จะได้รู้ซะทีว่า เรื่องที่เธอพูดไปเมื่อครู่ไม่ใช่เรื่องล้อเล่น และไม่ใช่เพราะสถานการณ์บังคับ แต่เป็นการเผลอพูดความจริงออกไป
แต่เธอรออยู่เป็นนาน ก็ไม่ได้ยินว่าเขาจะเอ่ยพูดอะไร
อดทนต่อไปไม่ไหวจึงลืมตาขึ้น
เมื่อพบกับสายตาเอ็นดูปนขำขัน เธอก็ชะงักค้างไป!
เขาคงไม่ได้โมโหจนเป็นบ้าไปใช่ไหม
รู้ว่าเธอคือคนที่แอบคลอดลูกเขา เขากลับไม่โกรธ ไม่อาละวาด แต่กลับยิ้มออกมา……
ยิ้มแบบหล่อบาดตา
เหนียนเสี่ยวมู่ปล่อยมือที่จับแขนชายหนุ่มออก กลัวจนอยากจะเดินถอยหลังหนี แต่ก็ได้ยินเสียงของเขาเอ่ยพูดขึ้นเสียก่อน
“อือ คุณพูดไม่ผิดหรอก คุณคือแม่ของเสี่ยวลิ่วลิ่ว”
“……”
“แม่เลี้ยงก็คือแม่ อีกอย่าง คุณเป็นแม่เลี้ยงที่เสี่ยวลิ่วลิ่วชอบ”
เหนียนเสี่ยวมู่ “……” เขาเข้าใจเธอผิดแน่ๆ!
เหนียนเสี่ยวมู่โมโหกับน้ำเสียงที่ชายหนุ่มพูดล้อเลียน ยืนเท้าเอว ตะคอกไปยังเขาอย่างโมโห “คุณสิแม่เลี้ยง! ฉันบอกว่าฉันเป็นแม่แท้ๆ! เป็นแม่แท้ๆ ของเสี่ยวลิ่วลิ่ว!แม่แท้ๆ คุณเข้าใจไหม”
เห็นเธอโมโหขึ้นมา อวี๋เยว่หานไม่เพียงแต่ไม่ง้อเธอ แถมยังอุ้มเสี่ยวลิ่วลิ่วที่อยู่ตรงหน้าเธอขึ้น
อีกเดี๋ยวถ้าเธอคลุ้มคลั่งขึ้น ลูกสาวของเขาจะได้ไม่ตกใจ
ทำเอาเหนียนเสี่ยวมู่โมโหจนแทบจะลอยได้
“อวี๋เยว่หาน คุณหมายความว่ายังไง คุณสงสัยในตัวฉันเหรอ ฉันหน้าเหมือนแม่เลี้ยงหรือไง หรือว่าฉันปฏิบัติต่อเสี่ยวลิ่วลิ่วเหมือนแม่เลี้ยง คุณพูดมาให้ชัดเจนนะ!” เหนียนเสี่ยวมู่เด้งตัวขึ้นมาจากโซฟา พุ่งตัวไปหาชายหนุ่ม
อวี๋เยว่หานอุ้มเสี่ยวลิ่วลิ่วแล้วเดินตัวปลิว หนีเธอไปได้อย่างง่ายดาย
จากนั้นก็กอดเสี่ยวลิ่วลิ่วเอาไว้แน่น เดินขึ้นไปยังชั้นสอง
“เสี่ยวลิ่วลิ่ว เห็นรึเปล่า แบบนี้เรียกว่าเขินจนโมโห พ่อจะสอนลูกนะ ต่อไปถ้าเจอเหตุการณ์แบบนี้ ลูกต้องอยู่ห่างจากเธอหน่อย”
“อวี๋เยว่หาน——“
เหนียนเสี่ยวมู่โมโหจนท้องแทบจะระเบิดออกมา!
กว่าเธอจะพูดความจริงออกไปมันง่ายนักหรือไง
อ๊ายยย！
เขากลับไม่ยอมเชื่อเธอ
ไม่เชื่อก็แล้วไป แต่สายตามที่มองมาทางเธออย่างดูถูกนั่นมันอะไรกัน
ไม่เชื่อว่าเธอจะสามารถคลอดลูกสาวที่น่ารักอย่างเสี่ยวลิ่วลิ่วออกมาได้หรือไง
เขาก็ไม่คิดซักนิดนะ ถ้าไม่ใช่เพราะยีนส์ของเธอ อาศัยแค่ก้อนน้ำแข็งอย่างเขา จะคลอดลูกสาวที่น่ารักน่าเอ็นดูอย่างเสี่ยวลิ่วลิ่วออกมาได้ยังไง
ถ้าไม่มีเธอ เขาก็คงคลอดได้แค่ก้อนน้ำแข็งเท่านั้น!
น่าโมโหจริงๆ! โมโหจะตายอยู่แล้ว!
เหนียนเสี่ยวมู่คิดถึงสถานการณ์หลังสารภาพความจริงเอาไว้มากมาย แต่อย่างไรก็คิดไม่ถึงว่า จะกลายเป็นแบบนี้……
เธอกระทืบเท้า ตะคอกไปยังแผ่นหลังของอวี๋เยว่หานที่กำลังจะหายลับไปตรงมุมของบันได
“อวี๋เยว่หาน คุณคอยดูเถอะ ต้องมีสักวันที่คุณจะเสียใจ!”
ยิ่งคิดเหนียนเสี่ยวมู่ก็ยิ่งโมโห เดินไปมาอยู่ที่ห้องรับแขก
สุดท้ายทนไม่ไหว จึงเดินตามขึ้นไปด้านบน
เตรียมจะเดินเข้าไป ต่อยอวี๋เยว่หานซักหมัดเพื่อระบายความโกรธ เมื่อไปถึงห้องนอน สิ่งที่เธอเห็นก็คือเสี่ยวลิ่วลิ่วที่ซบหลับไปในอ้อมกอดของอวี๋เยว่หาน
เสียงตะคอกที่เตรียมจะออกจากปากของเหนียนเสี่ยวมู่ หยุดชะงักในทันที
เดินย่องเข้าไปหยุดอยู่ที่ข้างกายของชายหนุ่ม ส่งสัญญาณ จากนั้นก็เข้าไปอุ้มเสี่ยวลิ่วลิ่วอย่างอ่อนโยนแทน
วางร่างเล็กนุ่มนิ่มลงบนเตียง
เมื่อจัดท่าให้เธอนอนสบายๆ เสร็จ เสี่ยวลิ่วลิ่วก็พลิกตัวทันที
ใบหน้าเล็กหนุนอยู่ที่หมอน ก้นเล็กๆ โด่งขึ้น ร่างทั้งร่างอยู่ในท่าคลาน เหมือนหนูแฮมเตอร์ตัวเล็กๆ ตัวหนึ่ง
แต่ว่าพออยู่ในท่านี้ ไม่ถึงหนึ่งนาที เธอก็หลับสนิทลง
“ท่านอนของฉันคงไม่ได้แย่แบบนี้หรอกนะ……”
เหนียนเสี่ยวมู่ยืนอยู่ข้างเตียง มองดูก้อนข้าวเหนียวบนเตียง จู่ๆ ก็เกิดนึกสงสัยตัวเองขึ้นมา เธอมองไปทางอวี๋เยว่หานที่ยืนอยู่ข้างๆ
ตอนที่ 540 ความจริง! ฉันนี่แหล่ะคือแม่แท้ๆ! (8)
เห็นมุมปากของชายหนุ่มหยัดขึ้นเหมือนจะยิ้ม ก็มีลางสังหรณ์บางอย่าง
ยังไม่ทันที่เธอจะได้ทำอะไร มือของเขาก็ลูบมาที่ศีรษะของเธอ
“รู้ตัวเองดี พัฒนาขึ้นนะเนี่ย”
เหนียนเสี่ยวมู่ “……”!!
ตอนนี้ขอถอนหมั้นยังทันไหมนะ
เธอไม่อยากได้คู่หมั้นคนนี้แล้ว ใครอยากได้ก็เอาไปเลย!
“แต่ว่าพอดูดีๆ เสี่ยวลิ่วลิ่วตอนอนเหมือนคุณมากจริงๆ” เขาเอ่ยขึ้นอย่างไม่ตั้งใจ
สิ้นเสียง เส้นประสาทของเหนียนเสี่ยวมู่ก็ตึงขึ้นในทันที เงยหน้ามองไปทางชายหนุ่ม
ในที่สุดเขาก็รู้สึกแล้วใช่ไหม?
ยอมเชื่อสิ่งที่เธอพูดแล้ว เชื่อว่าเธอกับเสี่ยวลิ่วลิ่วเป็นแม่ลูกกันจริงๆ?
“แต่ว่าลูกของผมน่ารักกว่าคุณ”
เหนียนเสี่ยวมู่ “……”!!
คุณชายหาน คุณเหมาะที่จะโสดจริงๆ
อยากรู้ว่าคนโสดหน้าตาเป็นยังไงไหม เอากระจกขึ้นส่องดูหน้าตัวเองแล้วกัน!
เหนียนเสี่ยวมู่จ้องไปที่ชายหนุ่มแวบหนึ่ง จากนั้นก็หมุนตัวเดินออกจากห้องไป
ใครก็อย่าเข้ามาพูดกับเธอนะ เธอต้องการสงบสติอารมณ์!
เหนียนเสี่ยวมู่เดินออกมาจากห้องนอนหลักอย่างกรุ่นโกรธ กำลังจะเดินลงไปด้านล่าง สายตาก็เหลือบไปเห็นแหวนราชินีที่สวมอยู่บนนิ้วนางของตัวเอง เมื่อนึกอะไรขึ้นได้ แววตาก็ค่อยๆ เปลี่ยนไป
จากนั้น ก็เดินกลับเข้าไปในห้องนอนอีกครั้ง จับแขนของอวี๋เยว่หานเอาไว้ แล้วดึงชายหนุ่มออกไปด้านนอก
“คุณตามฉันมานี่!”
“…….”
อวี๋เยว่หานก็ทนเห็นเธอโมโหอยู่คนเดียวไม่ได้อยู่แล้ว กำลังจะตามออกมาง้ออยู่พอดี เมื่อเห็นว่าเธอลากตัวเองไปด้านนอก จึงไม่ได้ขัดขืนอะไร
ขายาวเดินตามหลังเธอไปอย่างไม่รีบร้อน
เห็นว่าเธอจูงเขามาที่ห้องหนังสือ ดวงตาดำขลับส่อแววประหลาดใจ
วินาทีต่อมา หญิงสาวก็ปล่อยมือของเขาออก เดินไปที่หน้าโต๊ะหนังสือของเขา ลากเก้าอี้ออกแล้วนั่งลง
จากนั้น ยืดตัวตรง ใบหน้าเล็กที่นิ่งสงบ เชิดขึ้นเล็กน้อย
พูดกับเขาเสียงต่ำ “ยืนดีๆ ยืนท่าทหารให้ดูหน่อย!”
“……”
“อวี๋เยว่หาน สิ่งสำคัญที่สุดระหว่างคู่รักคืออะไร ความซื่อสัตย์! ความซื่อสัตย์คุณรู้จักไหม ไม่ว่าก่อนหน้านี้คุณจะทำเรื่องอะไรที่ผิดต่อฉัน ไม่ว่าเรื่องอะไรที่ผิดต่อฉัน คุณต้องกล้าที่จะยอมรับและแก้ไขมัน!”
“……”
“ฉันไม่ได้ล้อเล่นนะ ฉันจริงจังมาก ดังนั้นฉันจะให้โอกาสคุณสารภาพออกมาก่อน คุณคิดให้ดีๆ ว่าคุณมีเรื่องอะไรต้องอธิบายให้ฉันฟังหรือเปล่า!”
เหนียนเสี่ยวมู่พูดพร้อมตบโต๊ะไปสองที
ท่าทางราวกับคณะบดี
แล้วอวี๋เยว่หานที่ยืนอยู่ คือนักเรียนที่กระทำความผิด
ตอนนี้เธอจะให้โอกาสเขาได้สำนึกผิดก่อน
ถ้าเกิดเขากล้ายอมรับความผิดของตัวเอง บางทีเธออาจจะยอมให้อภัยเขา ไม่ถ้าล่ะก็……
หึหึ! แส้ยังรออยู่!
“นี่ถือว่าเป็นการสารภาพก่อนแต่งงานเหรอ” อวี๋เยว่หานเห็นท่าทีจริงจังของเธอ ก็ขมวดคิ้ว ถามขึ้นอย่างให้ความร่วมมือ
“ถือว่าใช่ก็ได้ ดูการกกระทำของคุณก่อน ถ้าเกิดฉันรู้ว่าคุณโกหก……” เหนียนเสี่ยวมู่ยังพูดไม่จบ แต่แววตากับบอกทุกอย่างได้อย่างชัดเจน
ถ้าเกิดเขาไม่ตอบไปตรงๆ งานหมั้นยังไม่ทันจัด เขาก็คงไม่มีคู่หมั้นแล้ว
“คุณอยากรู้อะไร” อวี๋เยว่หานเดินมายืนอยู่ข้างหญิงสาว ไม่สนใจท่าทีวางอำนาจของเธอ
อุ้มเธอให้ลุกจากเก้าอี้
ตัวเองนั่งลงไปก่อน จากนั้นก็วางเธอลงบนตักของตัวเอง
แขนสองข้างโอบรอบเอวของเธอเอาไว้ คางเกยอยู่บนไหล่ของเธอ น้ำเสียงเต็มไปด้วยเสน่ห์
“ผมเป็นของคุณไปแล้ว คุณเพิ่งจะถามเรื่องในอดีตของผมเหรอ หืม?”
เหนียนเสี่ยวมู่ “……” !!
ยังไม่ทันพูดอะไรก็เริ่มอ่อยเธออีกแล้ว
คุณชายหาน ตอนคุณพูดประโยคนี้ หนังหนาของคุณไม่ได้อยู่ในบ้านแล้วใช่ไหม
“อย่ามาใช้เล่ห์เหลี่ยมของผู้ชายกับฉัน ฉันถามหน่อย ตอนที่คุณบอกว่ามีฉันแค่คนเดียว คุณหลอกฉันหรือเปล่า”