ตอนที่ 543 ในเวลาต่อมา เขาก็รู้ความจริง! (1)
อวี๋เยว่หานหยิบรูปวาดที่วางอยู่บนโต๊ะขึ้นมาอีกรอบ เพ่งมองดูนานกว่าเดิม พอเลื่อนสายตาก้มมองไปที่ใบหน้าเล็กที่กำลังตื่นเต้นของเหนียนเสี่ยวมู่ เขาก็วางรูปลงเบาๆ
“น่าจะเป็นแฟนคลับบ้าคลั่งคนหนึ่ง”
เหนียนเสี่ยวมู่ “??”
“ตอนที่ผมเพิ่งรับช่วงต่อบริษัทตระกูลอวี๋ ยังถือว่าเป็นมือใหม่ในแวดวงธุรกิจ เคยไปร่วมงานเลี้ยงประชุมทางธุรกิจที่เมืองอื่น ที่งานเลี้ยงคืนนั้น ผมเจอผู้หญิงประหลาดมากอยู่คนหนึ่ง……”
เหมือนว่าอวี๋เยว่หานจะนึกอะไรขึ้นมาได้ คิ้วขมวดแน่น
ไม่ได้พูดเรื่องผู้หญิงคนนั้นมากสักเท่าไหร่ แค่อธิบายสั้นๆ จากนั้นก็บีบไปที่แก้มของเหนียนเสี่ยวมู่
“ตอนนั้นเกิดเรื่องบางอย่างขึ้น เธอช่วยเหลือผมเรื่องหนึ่ง แล้วก็บอกว่าจะให้ของขวัญผม พอผมกลับมาที่เมืองเอชในวันรุ่งขึ้น ก็ได้รับพัสดุ ซึ่งก็คือภาพวาดภาพนี้”
คิดแค่ว่าเป็นการเล่นพิเรนทร์ของเด็กสาวคนหนึ่งเฉยๆ ชายหนุ่มใส่มันไว้ในลิ้นชักลวกๆ แล้วก็ลืมเรื่องนี้ไปเสียสนิท
ถ้าวันนี้เธอไม่พูดถึงมันขึ้นมา เขาก็นึกถึงเรื่องนี้ไม่ออก
“แล้วพองานเลี้ยงจบแล้ว พวกคุณได้ติดต่อกันอีกหรือเปล่า” เหนียนเสี่ยวมู่ถามด้วยความสนใจ
“หึงหรือไง” อวี๋เยว่หานได้ยินคำพูดของหญิงสาว ใช้มือสองข้างรองศีรษะเอาไว้ ก้มมองดูเธอ เรียนแบบเธอในเวลาปกติที่ชอบล้อเลียนเขา ริมฝีปากบางค่อยๆ เอ่ยขึ้น “เหนียนเสี่ยวมู่ คู่หมั้นของคุณเป็นเทพบุตร ถ้าคุณหึงไปทั่วแบบนี้ คุณจะจมกองน้ำสมสายชู[1]ตายนะ”
เหนียนเสี่ยวมู่ “……” หน้าไม่อายเลยจริง!
เหนียนเสี่ยวมู่ “คุณไม่เคยมีแฟนมาก่อนจริงๆ เหรอ”
อวี๋เยว่หาน “ไม่มี”
เหนียนเสี่ยวมู่ “ไม่มีผู้หญิงที่แอบชอบด้วยเหรอ”
“……” อวี๋เยว่หานเหล่ตามองเธอแวบหนึ่ง ไม่เอ่ยพูดอะไร
เหนียนเสี่ยวมู่ก็ร้อนรนขึ้นในทันที
มือทั้งสองข้างบีบคอของชายหนุ่มเอาไว้ พูดขู่อย่างดุดัน “พูดมาให้เคลียร์!”
“เคยมี” อวี๋เยว่หานถูกหญิงสาวบีบคอเอาไว้ แต่สีหน้ายังคงสงบนิ่งตามเดิม สายตาจ้องนิ่งไปที่เธอ แล้วพูดออกมาทีละคำ “แต่ว่าตอนนี้จับได้แล้ว กลายมาเป็นแม่ของลูกสาวผม”
เหนียนเสี่ยวมู่ “……”!!
จบกัน จบกัน ตาก้อนน้ำแข็งเปลี่ยนไป
เปลี่ยนไป จนทำให้เธอรักษาอาการไม่ไหวแล้ว……
อวี๋เยว่หานเห็นว่าหญิงสาวกำลังซาบซึ้ง จึงรีบฉวยโอกาส “เหนียนเสี่ยวมู่ ดึกแล้ว สามารถนอนได้แล้ว”
ครั้งนี้เหนียนเสี่ยวมู่ไม่ได้ปฏิเสธชายหนุ่ม แต่กลับยื่นมือไปลูบใบหน้าหล่อเหลาของเขา
แววตาซาบซึ้งของเธอ มีเพียงแค่ความเจ้าเล่ห์หลงเหลืออยู่ เอ่ยพูดอย่างไม่รีบร้อน
“จู่ๆ ฉันก็นึกขึ้นมาได้ ประจำเดือนฉันมา ดังนั้น……คุณคงเข้าใจสินะ”
อวี๋เยว่หาน “……”!!
ชายหนุ่มชะงักค้างไป เหนียนเสี่ยวมู่หันหน้ากลับ แล้วลุกขึ้นจากตักของเขา ก้าวเท้าวิ่งออกไปด้านนอก
พอวิ่งไปถึงหน้าประตู ก็นึกอะไรขึ้นมาได้ ชะงักฝีเท้าไปเล็กน้อย
หันกลับมามองผู้ชายที่ยังคงนั่งอึ้งอยู่บนเก้าอี้ แล้วพูดใส่เขาอีกประโยค “ฉันเอาเสี่ยวลิ่วลิ่วไปด้วยนะ คุณก็ทนเอาหน่อย อาบน้ำด้วยน้ำเย็นจะทำให้เป็นหวัดง่าย!”
[1] กินน้ำส้มสายชู เป็นสำนวนหมายถึงหึงหวง เปรียบน้ำส้มสายชูเป็นความหึงหวง
ตอนที่ 544 ในเวลาต่อมา เขาก็รู้ความจริง! (2)
เหนียนเสี่ยวมู่กอดเจ้าก้อนข้าวเหนียวเสี่ยวลิ่วลิ่วเอาไว้ แล้วหลับสนิทไป
ส่วนชายหนุ่มที่ถูกทิ้งเอาไว้คนเดียว นอนพลิกไปพลิกมา ทำอย่างไรก็นอนไม่หลับ
ฟ้ายังไม่ทันสว่าง ชายหนุ่มก็ลุกขึ้นจากเตียง หันไปมองนาฬิกาปลุกที่อยู่บนหัวเตียง
ให้ตายเถอะ ทำไมเพิ่งจะตีหนึ่งเอง
เธอไม่อยู่ข้างกายเขา เวลาก็ช้าราวกับจะหยุดเดิน
อวี๋เยว่หานสะบัดผ้าห่มออกอย่างหงุดหงิด สวมรองเท้าแตะ เดินไปยังตู้เก็บไวน์
เปิดตู้ออก รินไวน์แดงให้ตัวเองแก้วหนึ่ง
ดื่มหมดในรวดเดียว
จากนั้นก็รินอีกแก้ว
ชายหนุ่มดื่มมันหมดทั้งขวดภายในเวลาสั้นๆ
เมื่อเขาดื่มมันหมด เวลาก็ผ่านไปประมาณชั่วโมงกว่าๆ
และเมื่อไวน์เริ่มออกฤทธิ์ เขาก็เดินกลับที่เตียง เพื่อนอนต่อ
แต่ว่านอนอยู่นาน ก็ยังคงนอนไม่หลับ
ในอ้อมกอดขาดคนคนหนึ่งไป ก็รู้สึกราวกับขาดอะไรไปบางอย่าง
เขาใช้ชีวิตอยู่คนเดียวมาตั้งหลายปี คิดว่าตัวเองจะเคยชินแล้ว
แต่เธอที่เพิ่งมาปรากฏตัวข้างกายเขาในเวลาไม่นาน กลับเปลี่ยนแปลงความเคยชินทุกอย่างของเขาไป……
เขาไม่เคยรู้สึกทุกข์ใจแบบนี้มาก่อน ทุกข์ราวกับส่วนหนึ่งของใจขาดหายไป
แต่พอนึกถึงภาพตอนที่เธอเดินหนีออกไปในวันนี้ นึกถึงท่าทีซุกซนนั่น มุมปากของเขาก็ยกยิ้มขึ้น
ช่างเถอะ เธอมีสุขขนาดนั้น ปล่อยให้มีความสุขต่อไปอีกหน่อยแล้วกัน
พรุ่งนี้ค่อยไปลากกลับมา
อวี๋เยว่หานหลับตาลง บังคับตัวเองให้หลับ
ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไหร่ ชายหนุ่มก็ตื่นขึ้นมาอีกครั้ง
ความทรมานตลอดคืนนี้ ทำให้สีหน้าของเขายิ่งดูเคร่งขรึมลงกว่าเดิม
ร่างทั้งร่างเปล่งรัศมีที่ทำให้ทุกคนไม่อยากเข้าใกล้
เขาหันไปมองทางหน้าต่าง ท้องฟ้าสว่างขึ้นแล้ว
ด้านนอกหน้าต่าง แสงอาทิตย์ในฤดูหนาวสาดส่องให้ความอบอุ่น
หิมะที่เกาะอยู่บริเวณกิ่งไม้ละลายไปหมดแล้ว
อากาศดีมาก
แต่ว่าเขาอารมณ์กลับไม่ดีเอาซะเลย
อดทนมาทั้งคืน ตอนนี้ทนไม่ไหวแล้วจริงๆ
ชายหนุ่มสวมเสื้อคลุมลวกๆ เตรียมลงไปด้านล่าง ลากตัวคนที่หนีไปให้กลับมานอนเป็นเพื่อนเขาอีกรอบ
พอเดินไปถึงห้องรับแขก ก็เห็นผู้ช่วยเดินเข้ามาอย่างเร่งรีบ
เมื่อเห็นเขา ก็รีบตรงเข้ามาหา
“รู้ผลแล้วเหรอ” อวี๋เยว่าหานมองผู้ช่วย ฝีเท้าชะงักไป เดินไปนั่งบนโซฟาที่ห้องรับแขก เอ่ยถามขึ้น
ผู้ช่วยรีบเอ่ยตอบ “ตามที่คิดครับ ผลตรวจดีเอ็นเอฉบับที่อยู่กับเซียวเวยเป็นของปลอม เธอกับคุณหนูไม่มีส่วนเกี่ยวข้องอะไรกันเลย เหวินหย่าไต้เป็นคนจ้างให้เธอมาหลอกแสดงเป็นแม่ของคุณหนู อยากเรียกร้องเอาเงิน”
ผู้ช่วยหยุดไปเล็กน้อย แล้วพูดต่อ
“ทางตำรวจยังสืบเพิ่มได้อีกเรื่อง ไม่ใช่แค่เรื่องลักพาตัวและแบล็กเมล์ ดาราตัวประกอบอย่างจางฉีที่เคยมีเรื่องกับคุณเหยียน เหวินหย่าไต้ก็มีการโอนเงินไปให้อย่างดูผิดสังเกต ถ้าเดาไม่ผิด เรื่องของจางฉี เหวินหย่าไต้ก็คงมีส่วนเกี่ยวข้องด้วยแน่ๆ”
เรื่องไม่ดีที่เหวินหย่าไต้ทำ ค่อยๆ ปรากฏออกมาให้เห็นทีละเรื่อง
ความอดทนที่อวี๋เยว่หานมีให้เธอ มันถึงขีดสุดแล้วจริงๆ
“ให้ทางตำรวจเป็นคนตัดสิน ลงโทษตามสมควร ให้ทนายจัดการเรื่องหลักฐานทั้งหมด”
“ครับ” ผู้ช่วยโค้งตัวลงอย่างเคารพ
ทันใดนั้น เขาก็นึกอะไรขึ้นมาได้ “คุณชายหานครับ ในเมื่อแน่ใจแล้วว่าเซียวเวยไม่ใช่แม่ของคุณหนู พวกเรายังจะสืบหาตามเบาะแสเก่าหรือเปล่าครับ”
“……”
อวี๋เยว่หานนิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง
จู่ๆ ก็มีคำพูดของเหนียนเสี่ยวมู่ที่พูดขึ้นเมื่อวานแล่นขึ้นมาในสมอง
ถ้าเกิดเธอไม่ได้พูดไปเพราะแค่อยากจะช่วยเสี่ยวลิ่วลิ่ว แต่เป็นแม่แท้ๆ ของเสี่ยวลิ่วลิ่วจริงๆ จะดีแค่ไหนกันนะ
ชายหนุ่มหลุบตา ริมฝีปากบางเอ่ยขึ้น “สืบต่อไป!”
ผู้ช่วยจากไปโดยเร็ว
อวี๋เยว่หานนั่งอยู่ในห้องรับแขกอีกครู่หนึ่ง จากนั้นก็เดินไปที่ห้องของเสี่ยวลิ่วลิ่ว
เอื้อมมือไปเปิดประตู
เตรียมเรียกให้สองแม่ลูกตื่นนอน