“กบในกะลา!” ไดทันส์ขมวดคิ้วและพูดอย่างเย็นชา “หรือว่าเจ้าเองก็ต้องการแค่มีชีวิตที่ดี? จะไม่พยายามเข้าไปในมิติสูญสลายแล้วหรือ?”
ชีอ้าวชวางมองการแสดงออกของไดทันส์และหยุดลง ไดทันส์ก็หยุด เขาขมวดคิ้วและมองชีอ้าวชวาง
“ไดทันส์ แม้ว่าข้าจะไม่เห็นด้วยกับวิธีการฝึกของเจ้า แต่ข้าก็มีเหตุผลที่จะต้องก้าวเข้าสู่มิติสูญสลายให้ได้ ดังนั้นข้าจะเข้ามิติสูญสลายแน่นอน!” ชีอ้าวชวางพูดด้วยใบหน้าที่ไม่มีรอยยิ้มแบบเมื่อสักครู่แล้ว ตอนนี้มีแต่ความยืนหยัด
ไดทันส์มองชีอ้าวชวางอย่างมั่นคงโดยไม่พูดหรือเคลื่อนไหวอะไรเป็นเวลานาน
ชีอ้าวชวางมองไดทันส์อย่างเงียบๆ ด้วยสายตาหนักแน่น
“ชีอ้าวชวาง ข้าเชื่อในตัวเจ้า เจ้ากับข้าจะต้องก้าวเข้าสู่มิติสูญสลายด้วยกันได้อย่างแน่นอน” ทันใดนั้นรอยยิ้มก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าที่หล่อเหลาของไดทันส์
ชีอ้าวชวางยิ้มจางๆ หยุดพูด และเดินไปข้างหน้า ไดทันส์ก็เดินตามไปด้วยใบหน้ายิ้มแย้มแจ่มใส
พวกเขาเดินไปตามถนนใหญ่ ชีอ้าวชวางมองทุกสิ่งรอบตัว เมื่อผู้สัญจรไปมาเห็นเครื่องแต่งกายของทั้งสองคน พวกเขาก็หลบทางให้โดยอัตโนมัติ ขณะที่สายตาของชีอ้าวชวางอยู่ที่ร้านขายยา เสียงที่คุ้นเคยก็ดังมาเข้าหูของนาง “ชีอ้าวชวาง! ในที่สุดข้าก็จับได้แล้ว!”
ชีอ้าวชวางหันไปเห็นพาริน่าที่กำลังวิ่งตรงมา
ไดทันส์ขมวดคิ้วเล็กน้อย ความเศร้าโศกปรากฏขึ้นในแววตาของเขา
“ข้าเป็นหนี้บุญคุณนาง ถ้าตอบแทนเสร็จก็จบ” ชีอ้าวชวางพูดประโยคนั้นออกมา เพราะนางเห็นความเศร้าโศกผ่านสายตาของไดทันส์ ไดทันส์เป็นอย่างที่ฉางคงพูดไว้จริงๆ เขาเป็นคนที่อันตรายและเย็นชามาก ไม่รู้ว่าทำไมตอนที่ไดทันส์มองพาริน่า ชีอ้าวชวางถึงรู้สึกเยือกเย็นอยู่ในใจ เพราะนางจำฉากที่ไดทันส์ฆ่าเลนนี่อย่างไร้ความปรานีได้ นางไม่อยากให้พาริน่าต้องเป็นอะไรไป แม้ว่าบางครั้งพาริน่าจะเอาแต่ใจ แต่โดยรวมแล้วนางยังเป็นคนดีอยู่
“อืม เช่นนั้นก็ดี ข้าจะกลับไปก่อน เจ้าก็รีบแก้นะ” ไดทันส์พูดประโยคนั้นออกมาอย่างว่างเปล่า มีเพียงความมืดมิดในดวงตาเท่านั้นที่หายไป ความหนาวเย็นที่ปกคลุมหัวใจของชีอ้าวชวางก็หายไปในทันที ชีอ้าวชวางเข้าใจว่าคำที่นางพูดเมื่อครู่คือสิ่งที่ไดทันส์จะฟัง พอไดทันส์ได้ยินชีอ้าวชวางบอกว่านางแค่เป็นหนี้บุญคุณพาริน่า ไดทันส์ก็ไม่พูดอะไรอีก
“อืม” ชีอ้าวชวางตอบ
พอพาริน่าวิ่งมาถึงชีอ้าวชวางนางก็กระทืบเท้า “ชีอ้าวชวา งทำไมเจ้าไม่รอข้าที่ประตูสถาบันล่ะ?”
“หืม อย่างนั้นหรือ? ข้าไม่เห็นเจ้าที่ประตูเลย” ชีอ้าวชวางพูดโกหกไปแบบไม่สนใจ
“เจ้า!” พาริน่ากระทืบเท้าอย่างโกรธจัด
“ไปกันเถอะ”
“ไปที่ไหน?”
“ข้าจะพาเจ้าไปปกินอาหารเย็นเป็นการตอบแทนบุญคุณ” ชีอ้าวชวางตอบอย่างไร้อารมณ์
“ข้าจะเอาส้อมแทงเจ้าให้ตาย!” พาริน่าพูดอย่างโกรธเคือง “ข้าไม่ได้มาหาเพื่อให้เจ้าพาไปเลี้ยงข้าว อีกอย่างนะ เจ้าคิดว่าการเลี้ยงข้าวมันตอบแทนบุญคุณได้หรือ? ข้าช่วยคนอื่นเพื่อเจ้าตั้งสี่คน เจ้าฟังให้ชัดนะ ตั้งสี่คน!”
“ข้าไม่ได้ให้เจ้าช่วยมากขนาดนั้น ข้าให้เจ้าช่วยทารีน่าคนเดียว” ชีอ้าวชวางโต้กลับเบาๆ
“เจ้า! คนเลว!” พาริน่าจ้องไปที่ชีอ้าวชวางไม่เข้าใจว่ามันเกิดอะไรขึ้น ทำไมผู้ชายคนนี้มักจะทำให้นางโกรธได้ตลอด “ข้าไม่สนหรอก วันนั้นข้าช่วยคนสี่คนรวมถึงทารีน่าที่เจ้าต้องการให้ช่วยด้วย”
“อะไรนะ?” เสียงอุทานดังมาจากด้านข้าง เป็นเสียงที่ชีอ้าวชวางก็คุ้นเคย
ชีอ้าวชวางปวดหัว วันนี้มันเกิดอะไรขึ้น? ทำไมผู้หญิงที่มีปัญหามากันทีละคนนะ เสียงนี้คือเสียงของทารีน่า!
“เจ้าคือผู้หญิงที่ช่วยเราในทะเลสาบในวันนั้นหรือ? เจ้า วันนั้นเจ้าแต่งหน้าหรือ?” ทารีน่าที่มายืนอยู่ข้างพาริน่าเมื่อไหร่ไม่รู้มองพาริน่าด้วยความประหลาดใจ
พาริน่าขยับปาก สีหน้าของนางเต็มไปด้วยความรำคาญ บนถนนเส้นนี้มีคนพลุกพล่านไปมา นางสนใจแค่ชีอ้าวชวางจึงไม่ได้สนใจว่ามีคนเข้ามาใกล้ แถมยังเป็นผู้หญิงคนนี้อีก!
“ใช่ จะทำไม? พวกเนรคุณจะทำอะไรหรือ? ไม่มีอะไรก็ออกไปให้พ้นๆ นี่เป็นเรื่องหนี้บุญคุณของข้ากับชีอ้าวชวาง ไม่ใช่เจ้า” พาริน่ามองทารีน่าอย่างอารมณ์เสีย ทุกครั้งที่ผู้หญิงตรงหน้ามองชีอ้าวชวาง ผู้หญิงด้วยกันก็จะรู้ว่ามันหมายความว่าอะไร ชีอ้าวชวางก็ยังจะขอให้ตนเองไปช่วยนางอีก หึ ความสัมพันธ์ของสองคนนี้ต้องไม่ธรรมดาแน่นอน น่าโมโหสุดๆ!
“ศิษย์พี่ เจ้ามาที่นี่ทำไม?” ชีอ้าวชวางถามด้วยสีหน้าตกใจเล็กน้อย ข้างหลังทารีน่ามีผู้หญิงคนหนึ่งที่ดูคุ้นเคย ดูเหมือนว่าจะเป็นคนที่เห็นระหว่างการประเมินนะ
“ข้า สำนักเทียนต้าวอาศัยอยู่ในโรงแรมด้านหน้านี้ ดังนั้น…” ทารีน่ามองการแสดงออกที่ไม่แยแสของชีอ้าวชวาง หัวใจของนางก็รู้สึกซับซ้อนมาก ที่แท้ผู้หญิงใจร้ายที่ช่วยพวกเขาไว้คือพาริน่า หนึ่งในสี่ดาวสถาบัน นางใช้หนี้บุญคุณนี้มาบังคับชีอ้าวชวางให้ทำสิ่งที่เขาลำบากหรือไม่? ถ้าเป็นเช่นนี้…ทารีน่ากำหมัดแน่น ถ้าเป็นเช่นนี้ นางจะไม่มีวันยอมเด็ดขาด ถ้ารู้แต่แรกนางก็จะไม่รับความช่วยเหลือของพาริน่า!
“โอ้ อยู่ข้างหน้าหรือ? อีกสักพักข้าจะไป” ชีอ้าวชวางยิ้มและพยักหน้าแล้วก็พูดกับทารีน่า “ข้าไปตอบแทนบุญคุณพาริน่าก่อน เดี๋ยวข้าไป”
“อืม ได้” รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าของทารีน่า เป็นรอยยิ้มที่ร่าเริงและเต็มไปด้วยความคาดหวัง
“เฮ้! ชีอ้าวชวาง ข้าคิดได้แล้ว! ข้าคิดได้แล้วว่าจะให้เจ้าตอบแทนข้าอย่างไรดี!” พาริน่าหงุดหงิดที่เห็นสองคนคุยกันแบบนี้จึงโพล่งประโยคนั้นออกไปทันที
“หืม?” ชีอ้าวชวางถาม
ใจของทารีน่าบีบแน่นขึ้น และนางก็สบตากับดวงตาที่ดูภาคภูมิใจของพาริน่า จากนั้นหัวใจของนางก็เต้นระรัวเล็กน้อย ผู้หญิงคนนี้ต้องการจะทำอะไร?
“นั่นก็คือ…” พาริน่ายิ้มเจ้าเล่ห์ ยื่นมือออกไปแล้วจับแขนของชีอ้าวชวาง จากนั้นก็ยกคางขึ้นแล้วพูดเสียงดัง “คำขอของข้าง่ายมาก นั่นคือข้าต้องการให้เจ้าเป็นแฟนของข้า!”
ทารีน่าหรี่ตาลงอย่างกะทันหัน แต่หัวใจของนางเจ็บปวดราวกับว่าถูกเข็มแทง นางจ้องมองไปที่พาริน่าที่ดูภาคภูมิใจ แฟนงั้นหรือ? นางต้องการให้ชีอ้าวชวางเป็นแฟนของนางจริงๆ หรือ?! เพียงเพราะชีอ้าวชวางขอให้นางช่วยเหลือตนเองเนี่ยนะ นี่คือสิ่งที่ต้องทำหรือ?
ไม่ได้! จะเป็นแบบนี้ไปได้อย่างไรกัน!
ร่างกายของทารีน่าสั่นเล็กน้อย ไม่ได้อย่างเด็ดขาด!
“ไม่ได้” หลังจากเอ่ยประโยคเย็นชา ชีอ้าวชวางก็ดึงแขนออกจากมือของพาริน่า
“เจ้ารับปากแล้วว่าจะตอบแทน เจ้าจะกลับคำหรือ?!” พาริน่าเห็นแบบนั้นก็ร้อนใจ
แต่ทารีน่ามองการแสดงออกที่ไม่แยแสของชีอ้าวชวางอย่างตะลึง ฟังน้ำเสียงแข็งกระด้างและเย็นชาของชีอ้าวชวาง หัวใจของนางก็เต็มไปด้วยความสุขในทันที
“ข้าบอกว่าจะตอบแทน แต่ข้าไม่เคยบอกว่าจะตอบแทนด้วยวิธีนี้” ใบหน้าของชีอ้าวชวางทั้งเย็นชาและไร้ความรู้สึกมาก
“แล้วหากข้าต้องการให้เจ้าตอบแทนข้าด้วยวิธีนี้ล่ะ!” พาริน่าหงุดหงิดมาก ชีอ้าวชวางปฏิเสธนางอย่างง่ายดาย ตอนนี้ใบหน้าของนางแดงก่ำด้วยความโกรธและก็กระทืบเท้าถาม
“ถ้าเจ้ายืนยัน ข้าก็ตอบแทนเจ้าไม่ได้ ผลจะมีเพียงอย่างเดียวเท่านั้น” ใบหน้าของชีอ้าวชวางปรากฏรอยยิ้มเย็นชาในทันที
“ข้าตอบแทนเจ้าไม่ได้แล้ว ถ้าอย่างนั้น… ” ชีอ้าวชวางเข้าไปหาพาริน่าเล็กน้อยและพูดคำที่ทำให้สีหน้าของพาริน่าเปลี่ยนไปทันที “ถ้าอย่างนั้นข้าจะฆ่าเจ้า พอเจ้าตายแล้วก็ไม่ต้องตอบแทน”
เมื่อคำพูดของชีอ้าวชวางจบลง ไม่เพียงแต่สีหน้าของพาริน่าเท่านั้นที่เปลี่ยนไป แต่สีหน้าของทารีน่าก็ซีดลงทันที
“เจ้ากล้าหรือ!” พาริน่าตะคอกอย่างโกรธจัด
“ฮ่าๆๆ เจ้ายังคงยืนยันว่าจะให้ข้าตอบแทนด้วยวิธีนี้หรือ?” ชีอ้าวชวางหัวเราะกับท่าทางหงุดหงิดของพาริน่า
“เจ้า! เจ้า! เจ้า!” พาริน่าแทบกระอักเลือดด้วยความโกรธ
“ศิษย์พี่ เจ้ากลับไปก่อนเถอะ ข้าเสร็จเรื่องแล้วจะไปหา” ชีอ้าวชวางหันไปพยักหน้าให้ทารีน่าที่กำลังตกตะลึงอยู่ด้านข้าง
“อืม ได้ๆ” จากนั้นทารีน่าก็กลับมามีสติอีกครั้ง นางพยักหน้าอย่างเร่งรีบจากไปพร้อมกับรุ่นน้องที่อยู่ข้างหลังนาง
ทั้งสองคนเดินออกไปก็มีเสียงต่ำก็ดังขึ้น
“ศิษย์พี่ ไม่ต้องกังวล ข้าดูแล้วศิษย์พี่ชีอ้าวชวางไม่ได้ชอบผู้หญิงสร้างปัญหาคนนั้นหรอก”
“เจ้า เจ้าพูดอะไรไร้สาระ”
“ข้าไม่ได้พูดไร้สาระ ก็เจ้าชอบชีอ้าวชวางนี่”
“พูดเหลวไหลน่า เดี๋ยวข้าจะฉีกปากเจ้าออกมา”
“ไม่เอา ข้าจะไม่พูดความจริงอีกแล้ว”
เสียงของทั้งสองคนค่อยๆ หายไป ส่วนพาริน่าก็จ้องชีอ้าวชวางอย่างโกรธจัด
“นี่เจ้าหัวเราะอะไรเนี่ย!” พาริน่าบ่นอย่างโกรธจัด ชีอ้าวชวางทำให้นางต้องถูกผู้หญิงคนนั้นหัวเราะเยาะ เขาปฏิเสธนางอย่างไร้ความปรานีต่อหน้าผู้หญิงคนอื่นๆ และพูดคำที่น่ากลัวด้วย พูดมาได้ว่าจะฆ่านาง น่ารังเกียจ!
“เอาละ บอกข้ามาว่าทำไมเจ้าถึงมาหาข้า” ชีอ้าวชวางส่ายหัวพลางถามกึ่งขันกับความบ้าคลั่งของพาริน่า นางเข้าใจความคิดของพาริน่าดีว่าอีกฝ่ายจงใจทำให้ทารีน่าโกรธ แต่ใจของชีอ้าวชวางกลับมีเสียงเตือน ดูเหมือนไม่ใช่เรื่องฉลาดสำหรับทารีน่าและพาริน่าที่จะมีความรู้สึกต่อตนเองเช่นนี้ เป็นไปไม่ได้อย่างยิ่งที่จะปล่อยให้มันพัฒนาไปต่อ ต้องรีบตอบแทนให้พาริน่า และอย่าไปยุ่งกับนางอีก
“ข้ามีเรื่องจะถามเจ้า และมันสำคัญมาก” พาริน่าสีหน้าเคร่งขรึม ไม่ได้มีท่าทีแบบเมื่อครู่นี้แล้ว