เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 71 เธอไม่เหมาะที่จะนอนในห้องนี้
แอเรียน ลุกขึ้นและขึ้นไปชั้นบน แต่ก็ต้องหยุดอีกครั้งเมื่อเธออยู่ที่หน้าห้องของมาร์ค
ในขณะที่แอเรียนกำลังลังเลอยู่นั้น พ่อบ้านเฮนรี่ก็เปิดประตูออกโดยไม่มีที่ว่างให้เธอได้เตรียมใจ
เธอหลีกเลี่ยงที่จะจ้องมองไปภายในห้อง เธอจะตอบสนองอย่างไรหากเห็นสิ่งที่ไม่ควรเห็น?
“นายท่านครับ นายหญิงสุขภาพไม่ดีดังนั้นตอนนี้เธอจำเป็นต้องพักผ่อนครับ กรุณาส่งบุคคลที่ไม่สำคัญไปที่ห้องรับรองแขกด้วยครับ” น้ำเสียงของพ่อบ้านเฮนรี่ดูอ่อนน้อมถ่อมตน แต่ก็มีน้ำหนักของผู้มีอำนาจ
มาร์คสูบบุหรี่อยู่บนเก้าอี้ตรงหน้าต่างสไตล์ฝรั่งเศส เขาเพียงแค่มองไปที่แอเรียนอย่างเงียบ ๆ
“คุณเรียกใครว่า บุคคลที่ไม่สำคัญ มิทราบ?” แอรี่โต้กลับอย่างรวดเร็ว “พี่มาร์คที่รักยังคงสูบบุหรี่อยู่ ถ้าเธอรู้สึกไม่สบายแล้วทำไมเธอไม่ไปนอนในห้องรับรองแขกล่ะ พี่ใหญ่?”
แอเรียนไม่พูดอะไร เธอเพียงมองไปที่มาร์คเท่านั้น
พ่อบ้านเฮนรี่ค่อย ๆ สะกิดเธอเข้าไปในห้อง มันเป็นการผลักดันอย่างเงียบ ๆ ของเขาที่เตือนให้แอเรียนรู้ว่าเธอไม่ควรเป็นคนขี้ขลาดอีกต่อไป “เธอไม่เหมาะที่จะนอนในห้องนี้เว้นแต่ว่าฉันจะหย่ากับเขาแล้ว กรุณาออกไปด้วย”
แอรี่เม้มริมฝีปากทันทีและวิ่งไปหามาร์ค เธอพันแขนรอบคอของเขาและเริ่มสะอื้น “พี่มาร์คที่รัก ฉันแค่บอกพี่ใหญ่เพื่อประโยชน์ของเธอเอง ดูสิว่าเธอพูดกับฉันอย่างไร…”
มาร์คเขี่ยบุหรี่ออกแล้วพูดเบา ๆ “ไปที่ห้องรับรองแขก”
ภาพลักษณ์ที่ดูสุขุมปรากฏบนใบหน้าของแอรี่ ทันที “ไม่ได้ยินเหรอไง? พี่มาร์คที่รักกำลังบอกให้เธอไปที่ห้องรับรองแขก”
พ่อบ้านเฮนรี่ไม่เคยชอบยุ่งเกี่ยวกับเรื่องของใคร แต่ถึงอย่างนั้นตอนนี้เขาก็โกรธเล็กน้อย ในขณะที่เขากำลังจะพูดอะไรบางอย่างเขาก็ถูกมาร์คขัดจังหวะ “ผมกำลังพูดถึงคุณ”
การแสดงออกบนใบหน้าของแอรี่เปลี่ยนไปในทันที ก่อนที่เธอจะน้ำตาไหลพรากออกมา “ไม่ ฉันไม่ต้องการ!” เธอสะอื้น “มันน่ากลัวที่จะนอนคนเดียว ดังนั้นฉันจึงอยากอยู่กับพี่… ”
มาร์คผลักมือเธอออกอย่างเย็นชาแล้วลุกขึ้นยืน จากนั้นริมฝีปากของเขาก็โค้งงอเป็นรอยยิ้มที่น่าขบขัน “นี่คุณยังเป็นเด็กสามขวบอยู่หรือเปล่า?”
เห็นได้ชัดว่าแอรี่ฟีบไปเลยอย่างกับลูกโป่งลมออก จากนั้นก็เธอก็ต้องออกไปอย่างไม่เต็มใจ เธอจงใจชนแอเรียนเมื่อเธอเดินผ่านประตูออกไป
พ่อบ้านเฮนรี่ปิดประตูและเดินออกไป แอเรียนสำลักกลิ่นควันที่คละคลุ้งในห้องทันทีที่เธอเข้าไป เธอเปิดหน้าต่างเพื่อระบายอากาศภายในห้อง เมื่อในที่สุดเธอก็หยุดไอ แต่ก็มีอีกเสียงไออีกหนึ่งเข้ามาแทนที่เธอ
อยู่ดี ๆ มาร์คก็พูดขึ้นจากข้างหลังเธอ “การลืมผู้ชายคนแรกของคุณมันเป็นเรื่องยากมากเลยเหรอ?”
ผมยาวของเธอยุ่งเหยิงไปตามสายลมที่พัดผ่านมาจากนอกหน้าต่างและแช่แข็งในส่วนที่ต้องห้ามในหัวใจของเธอ
เขาไม่ได้คาดหวังคำตอบจากเธอจริง ๆ เขาหยิบกระเป๋าเดินทางออกมาและเก็บเสื้อผ้าของเขาเข้าไปในนั้น
แอเรียนเดินไปช่วยเขาเก็บของอย่างเงียบ ๆ แต่เขาตอบสนองด้วยการเตะกระเป๋าเดินทางออกไป
ในขณะนั้นเองที่น้ำตาเอ่อคลอในดวงตาของเธอ รู้สึกราวกับว่ามีเม็ดทรายเข้ามาในดวงตาของเธอ “แมรี่ไม่อยู่ที่นี่ ให้ฉันช่วยคุณ…”
ดวงตาของมาร์คเต็มไปด้วยความโกรธ “คุณคิดว่าผมจะปล่อยให้คุณไปหาวิล ซีวาน เหรอ? ไม่ต้องห่วงหรอก คุณไม่จำเป็นต้องไปหาเขา ผมจะทำให้เขากลับมาเอง!”
เธอเงยหน้าขึ้นมองเขาด้วยความรู้สึกสับสนด้วยเหตุผลบางอย่าง เขาจะทำให้วิลกลับมาได้อย่างไร … ?