ตอนที่ 507 ป้ายประจำตลาดมืดออกโรง!
เฟิ่งจิ่วมองทั้งสองคน บอกว่า “ข้ามาหาผู้ดูแลพวกเจ้า” ระหว่างพูดก็ยื่นแผ่นป้ายไป
เมื่อทหารอารักขาเห็นแผ่นป้ายนั้น แววตาหดลง รีบร้อนใช้สองมือรับไปแล้วเอ่ยด้วยความเคารพ “เชิญคุณชายขอรับ ข้าน้อยจะไปรายงานผู้ดูแลเดี๋ยวนี้”
คนหนึ่งถือแผ่นป้ายไปรายงานผู้ดูแลอย่างรวดเร็ว อีกคนก็พาพวกเขาเข้าไป หลังจากส่งต่อให้คนด้านในทหารอารักขาก็ถอยออกไป คนด้านในพาพวกเขามายังห้องโถงวางเปล่า แล้วยกน้ำชากับขนมอบมาต้อนรับ
หลังจากผู้ดูแลที่กำลังพูดคุยกับชายวัยกลางคนสองคนในห้องปีกอีกห้องได้ยินเสียงเคาะประตู ก็สบถด่าโดยฉับพลัน “เจ้าพวกไร้มารยาท! ไม่รู้หรือว่าข้ากำลังรับรองแขกผู้มีเกียรติ?”
เสียงเคาะประตูด้านนอกชะงักไปพักหนึ่ง ทหารอารักขาลังเลสักพัก ยังคงรายงานว่า “ท่านผู้ดูแล มีคนถือป้ายประจำตลาดมืดมาขอพบท่านขอรับ”
ได้ยินเช่นนี้ผู้ดูแลด้านในแปลกใจเล็กน้อย มองสองคนที่เหลือเห็นพวกเขาพยักหน้า ถึงจะบอกว่า “เข้ามาสิ!”
ทหารอารักขาเข้ามาไม่กล้ามองสะเปะสะปะ เพียงยื่นป้ายประจำตลาดมืดในมือไปด้วยความยำเกรง “ท่านผู้ดูแล นี่คือป้ายประจำตลาดมืดพวกเรา ข้าน้อยไม่กล้าปล่อยปละละเลย จึงให้คนพาพวกเขาไปยังห้องโถงใหญ่แล้วขอรับ”
ผู้ดูแลรับมาดู เห็นเป็นแผ่นป้ายตลาดมืดพวกเขาที่แทนตัวแขกผู้มีเกียรติจึงแปลกใจอย่างอดไม่ได้ แล้วยื่นแผ่นป้ายนั้นให้สองคนที่นั่งข้างๆ ขณะเดียวกันก็ถามว่า “ผู้ที่ถือป้ายประจำตลาดมืดนี้มาเป็นคนเช่นไรหรือ?”
“เป็นคุณชายชุดแดงที่หน้าตางดงามมาก ท่าทางแค่อายุสิบห้าสิบหก ข้างกายมีเพียงผู้ติดตามชายหญิงสองคนขอรับ” ทหารอารักขาคนนั้นรายงาน
“อืม เจ้าออกไปก่อนเถอะ!” เขาโบกๆ มือให้สัญญาณเขาถอยไป
“ขอรับ”
ทหารอารักขาถอยไปและปิดประตูห้อง ยามนี้สามคนในห้องก็มีเสียงพูดคุยดังขึ้นอีกครั้ง
“ป้ายประจำตลาดมืดนี้เป็นของพวกเราจริงๆ ทุกคนที่ส่งมอบไปจะต้องลงบันทึกไว้ หนำซ้ำคนทั่วไปอยากจะได้ป้ายประจำตลาดมืดนี้ก็ยากเย็น เด็กหนุ่มที่อายุยังน้อย เหตุใดจึงมีป้ายประจำตลาดมืดเช่นนี้ได้?”
“ไม่ว่าเขาได้มายังไง ยามนี้ถือป้ายประจำตลาดมืดมาข้าต้องไปพบสักครั้ง” ผู้ดูแลกล่าว เมื่อจะหยิบแผ่นป้ายคืนกลับเห็นมือชายวัยกลางคนที่กำแผ่นป้ายไว้เคลื่อนหลบออก เขาตกใจเล็กน้อย ก่อนจะมองเขาอย่างไม่รู้เจตนา
“แผ่นป้ายนี้ไม่มีเจ้าของ” เขามองผู้ดูแลพลางเอ่ยคำพูดเช่นนั้นออกมาทันที
ผู้ดูแลกับชายวัยกลางคนข้างๆ ต่างตกใจ และชะงักไปทันใด ผ่านไปเนิ่นนานผู้ดูแลก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย บอกว่า “เช่นนี้เกรงว่าไม่ดีเท่าไหร่ พวกเราล้วนทำงานในตลาดมืดควรรู้กฎระเบียบ หนำซ้ำหนุ่มน้อยคนนั้นได้แผ่นป้ายมา ฐานะเขาเกรงว่าคงไม่ธรรมดา หากเบื้องบนรู้เข้าผลที่ตามมาไม่ใช่สิ่งที่พวกเราจะรับผอดชอบไหว”
“ข้าจะลองไปดูด้วยกันกับท่านแล้วกัน! ข้าก็อยากรู้ว่าหนุ่มน้อยคนนี้มีที่มาที่ไปเช่นไรกันแน่? นึกไม่ถึงว่าจะมีป้ายประจำตลาดมืดได้?” ชายวัยกลางคนผู้นั้นลุกยืนขึ้น มองๆ แผ่นป้ายในมือ บอกว่า “ไม่แน่แผ่นป้ายนี้อาจไม่ใช่ของเขา”
คนข้างๆ กันอยากแนะนำอะไรบ้าง เพียงขยับริมฝีปากสุดท้ายก็ไม่พูดอะไร แต่ลุกยืนขึ้นหมายความว่าคิดจะลองไปดูว่าผู้มาเยือนเป็นคนเช่นไร
ผู้ดูแลรู้ความคิดพวกเขา จึงถอนใจเบาๆ บอกว่า “แต่ข้าขอเตือนไว้ก่อน อีกฝ่ายได้รับป้ายประจำตลาดมืดมา เป็นแขกผู้สูงศักดิ์ของตลาดมืดเรา พวกท่านจะก่อเรื่องไม่ได้”
“ก่อเรื่อง? เหอะๆ ท่านคิดมากไปแล้ว” ชายวัยกลางคนยิ้ม แล้วทำท่ามือเชื้อเชิญให้เขาเดินไปก่อน
ดังนั้นทั้งสามจึงออกจากห้องไปยังห้องโถงใหญ่…
………………………………………………….
ตอนที่ 508 ต่างกันหรือ?
เมื่อมาถึงนอกห้องโถงใหญ่และสาวก้าวเดินเข้าไปด้านใน สายตาพวกเขาหยุดลงบนร่างหนุ่มน้อยชุดแดงผู้นั้น เห็นหนุ่มน้อยงดงามโดดเด่นเช่นนี้ แววตาพวกเขาฉายแววเล็กน้อย แล้วเดินเข้าไปอย่างเงียบๆ
หนุ่มน้อยที่นั่งอยู่ฝั่งซ้ายห้องโถง ชุดสีแดงแพรวพราวเปิดเผยชัดเจนดุจเปลวไฟ รูปโฉมหล่อเหลาประณีตเห็นได้ยากยิ่ง กลิ่นอายบนร่างเขามีเพียงกลิ่นอายพลังเร้นลับ หนำซ้ำยังเป็นกลิ่นอายระดับยอดปรมาจารย์นักรบ อายุน้อยเท่านี้มีวรยุทธ์ระดับยอดปรมาจารย์ มองออกได้ว่าเป็นเด็กหนุ่มมีชาติตระกูล และมีพรสวรรค์อยู่บ้าง
มองเด็กหนุ่มคนนั้นอีกครั้ง กลับไม่นั่งตัวตรงมีระเบียบเหมือนลูกชายตระกูลสูงศักดิ์ทั่วไป แต่สองเข่าซ้อนกันสองขายกขึ้นนั่งไขว่ห้าง ในความเกียจคร้านมีความซุกซนรักอิสระ และปล่อยตัวตามใจบางส่วน
นั่งในห้องโถงใหญ่ หนุ่มน้อยไม่มีความประหม่ากระวนกระวายสักนิด ตรงกันข้ามบนร่างเขามีกลิ่นอายหนาวเหน็บชั่วร้ายกระจายอยู่ เป็นกลิ่นอายชั่วร้ายที่ไม่ค่อยเข้าคู่กับรูปโฉมที่ดูเหมือนหล่อเหลาและไร้พิษสง ทำให้สามคนที่เข้ามาเก็บความคิดก่อนหน้าไป
ส่วนชายหญิงคู่นั้นที่ยืนอยู่ด้านหลังเขาก็ถูกพวกเขามองข้ามไปทันที เพราะกำลังนั้นไม่มากพอให้เชยชมเท่าไหร่จริงๆ
“เหอะๆ ทำให้แขกผู้เกียรติต้องรอนานแล้ว” ผู้ดูแลเก็บความคิดไว้ บนหน้าเผยรอยยิ้มอบอุ่นออกมา และเข้าไปประสานมือคาราวะโดยไม่สนใจว่าอีกฝ่ายเป็นเพียงเด็กหนุ่มอายุสิบห้าสิบหก
“ข้าแซ่หวง เป็นผู้ดูแลตลาดมืดที่นี่ ไม่ทราบว่าแขกผู้มีเกียรตินามว่าอะไรหรือขอรับ?”
ตั้งแต่เขาเข้ามาเฟิ่งจิ่วก็รู้สึกถึงสายตาที่พวกเขาพินิจมอง และไม่ไปสนใจ ยามนี้หลังจากจิบน้ำชาถึงจะเงยหน้ามองไปทางพวกเขา
แววตามองผ่านสองคนด้านหลังผู้ดูแลหวง และจับจ้องบนร่างผู้ดูแลหวงทันที กวาดมองคร่าวๆ ก็มองออกว่าเขาเป็นผู้ฝึกตนระดับหลอมแก่นพลัง ใช่แล้ว ยิ่งเป็นตลาดมืดในแคว้นระดับสูง กำลังผู้ดูแลยิ่งสูงตาม เธอจึงไม่แปลกใจที่เขามีระดับพลังเช่นนี้
ส่วนสองคนด้านหลังนั้นเป็นผู้ฝึกตนระดับหลอมแก่นพลังเช่นกัน วรยุทธ์ล้วนอยู่ขั้นกลาง แต่สายตาคนหนึ่งในนั้นที่มองมา ทำไมเธอถึงไม่ชอบใจเท่าไหร่?
“ไม่ทราบว่าผู้ดูแลหวงจะมารับแขก? หรือมาพบข้า?” เธอหลุบตาลง มือหนึ่งถือถ้วยชาอีกมือใช้ฝาเกลี่ยน้ำชาเบาๆ พลางเอ่ยถามอย่างไม่สนใจใยดี
ได้ยินคำพูดนี้แววตาผู้ดูแลหวงก็ฉายแววเล็กน้อย ถึงจะเอ่ยยิ้มๆ ว่า “เหอะๆ ขอแนะนำให้แขกผู้มีเกียรติรู้จัก สองท่านนี้คือผู้รับใช้ตลาดมืดแคว้นมหาสันติ อันที่จริงครั้งนี้เข้ามาเพื่อปรึกษาเรื่องบางอย่างกับข้า พอดีได้ยินว่ามีคนถือป้ายประจำตลาดมืดมา ตอนแรกสงสัยจึงเข้ามาด้วยกัน หวังว่าท่านจะไม่ถือสา”
“โอ้? ที่แท้ก็เป็นคนของตลาดมืด” เธอถึงจะหยักหน้า วางถ้วยชาลงลุกยืนขึ้น สายตาหยุดลงบนร่างสองคนนั้น บอกว่า “ข้ามีธุระจะคุยกับผู้ดูแลเหิงเสียหน่อย สองท่านควรจะกลับไปก่อนใช่หรือไม่?”
“อันที่จริงข้าก็มีเรื่องจะคุยกับคุณชายพอดี ขอรบกวนเวลาคุณชายสักเดี๋ยวเถอะ” ชายวัยกลางคนพูดจบ สายตาก็จับจ้องบนร่างเฟิ่งจิ่วและไม่คิดจะกลับไป
ได้ยินเช่นนี้เฟิ่งจิ่วก็เลิกคิ้วขึ้น มองชายวัยกลางคนที่ใช้สายตาพินิจมองตั้งแต่เข้ามาเมื่อครู่ทำให้เธอไม่ชอบใจยิ่งนัก สะบัดเสื้อคลุมกลับไปนั่งบนเก้าอี้อีกรอบ เอนพิงพนักเก้าอี้พลางเอ่ยถามอย่างมีความสนใจบางส่วน “จะคุยกับข้าเรื่องอะไร? ลองว่ามาซิ”
“ไม่ทราบว่าป้ายประจำตลาดมืดนี้เป็นของคุณชาย? หรือพ่อท่าน?” ชายวัยกลางคนเอ่ยปากทันควัน
กล่าวไปเช่นนี้ เฟิ่งจิ่วดวงตาฉายแวว รอยยิ้มตรงริมฝีปากยิ่งลึกขึ้น “แล้วมันต่างกันหรือ?”