ตอนที่ 553 ความจริงที่ปรากฏ (1)
เหนียนเสี่ยวมู่นึกว่าชายหนุ่มจะถามอะไร พอได้ยินเขาถามเรื่องนี้ เธอก็เหวี่ยงหมอนทิ้งแล้วโผเข้าใส่เขา
บ่นพึมพำอย่างน่าสงสาร “ตอนที่นึกว่าตัวเองจะถูกทิ้ง……”
อวี๋เยว่หาน “……”!!
“ก็หลังจากงานประมูลจบ คุณซื้อแหวนราชินีวงนั้นแต่ไม่ได้มอบมันให้ฉัน แล้วฉันก็ดันไปเห็นภาพวาดในห้องหนังสือนั่น ก็นึกว่าคุณ……นึกว่าคุณ……”
“นึกว่าผมมีผู้หญิงคนอื่น” อวี๋เยว่หานพูดต่อประโยคให้เธอด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ
ท่อนแขนที่โอบอยู่บริเวณเอวของเธอกระชับแน่นขึ้น รั้งเธอให้เข้ามาแนบชิด
“ฮะฮะ ฉันมีเหตุผลนะ ไม่ได้คิดไปเอง เพราะฉะนั้นโทษฉันไม่ได้!” เหนียนเสี่ยวมู่ถูกชายหนุ่มรัดจนแทบหายใจไม่ออก สองมือยันแผ่นอกของเขาเอาไว้ เรียบเอ่ยบอกอย่างร้อนรน
“จากนั้นล่ะ” อวี๋เยว่หานคลายอ้อมกอด เอ่ยถามต่อ
“จากนั้นบริษัทมีตรวจสุขภาพ ฉันก็พบว่าตัวเองเคยคลอดลูก กะจะกลับมาบอกคุณ แต่คุณกลับไม่สนใจฉัน” เหนียนเสี่ยวมู่พูดถึงตรงนี้ ก็ยื่นมือไปจิ้มแผงอกชายหนุ่มอย่างรู้สึกน้อยใจ
เขาไม่รู้หรอกว่าตอนนั้นเธอกังวลขนาดไหน
รู้สึกเหมือนโลกทั้งใบจะถล่มลงมา
นึกว่าชายหนุ่มจะไปหาแม่แท้ๆ ของเสี่ยวลิ่วลิ่ว ไม่ต้องการเธอแล้ว แถมตอนนั้นก็ยังพบว่าตัวเองเคยมีลูกมาก่อนอีก
ลูกอยู่ที่ไหนก็ไม่รู้……
คำพูดของหญิงสาว ทำให้อวี๋เยว่หานนึกถึงเหตุการณ์วันนั้น
ตอนนั้นเขาได้ข่าวว่าชายชราที่ไม่ยอมขายคฤหาสน์ให้เขา พอรู้ว่าเขาจะมอบคฤหาสน์ให้คนที่เขารัก เพื่อขอแต่งงาน ชายชราคนนั้นเลยเปลี่ยนใจยอมขายมันให้
เขาเลยกังวลว่าถ้าช้าไปกว่านี้อาจจะมีอะไรเปลี่ยนแปลงอีก
ดังนั้นเลยรีบบึ่งไปที่นั่นในทันที……
“เป็นความผิดของผมเอง” อวี๋เยว่หานใช้มือประคองใบหน้าของเธอเอาไว้ ก้มหน้าจูบลงไปที่หน้าผากของเธอ
เขาควรจะอยู่เป็นเพื่อนเธอ
“หลังจากที่คุณไป ฉันกำลังเสียใจอยู่ คุณย่ามาหาฉัน แล้วก็มอบกำไลมังกรหงส์ให้ จากนั้นฉันก็ได้รับโทรศัพท์จากธนาคาร แจ้งว่าตู้เซฟนิรภัยของฉันใกล้จะหมดอายุแล้ว……” เหนียนเสี่ยวมู่เอนพิงอกของชายหนุ่ม คิดย้อนไปถึงเรื่องราววันนั้นอย่างละเอียด
เล่าเรื่องทั้งหมดที่เธอจำได้ให้เขาฟัง
“ตู้เซฟนิรภัย?” อวี๋เยว่หานขมวดคิ้ว
“ใช่ ฉันเองยังจำไม่ได้เลยว่าตัวเองเคยเช่าตู้เซฟนิรภัยไว้”
เหนียนเสี่ยวมู่พูดพลางก็นึกถึงภาพเหตุการณ์วันนั้น แล้วก็ผละจากอ้อมอกของชายหนุ่ม ลุกขึ้นนั่ง
“ตอนนั้นฉันตัวคนเดียว พอเห็นผลพิสูจน์ดีเอ็นเอที่อยู่ในจดหมายนั่น ก็รู้สึกเหมือนกำลังฝันไป……”
เรื่องก็เป็นแบบนี้แหล่ะ
ตอนแรกเธอรู้สึกเหมือนโลกจะถล่ม ต่อมากลับพบว่า มีขนมพายหล่นลงมาจากฟ้า
จู่ๆ เธอก็มีลูกสาวที่น่ารักน่าเอ็นดูเพิ่มขึ้นมา
“จริงสิ ฉันไปหาสวีเปิงเปิงแล้วด้วย!” เหนียนเสี่ยวมู่นำคำพูดที่สวีเปิงเปิงพูดกับเธอเล่าให้อวี๋เยว่หานฟังอีกรอบ
เมื่อฟังเธอพูดจบ อวี๋เยว่หานก็นิ่งขรึมลง
หลังจากที่เหนียนเสี่ยวมู่ถูกสวีเปิงเปิงช่วยชีวิตเอาไว้ เธอก็ลืมเรื่องราวในอดีตไปหมดสิ้น
ขนาดเสี่ยวลิ่วลิ่วเธอยังจำไม่ได้เลย ยิ่งไม่ต้องถามเลยว่าเธอตั้งท้องเสี่ยวลิ่วลิ่วได้อย่างไร
แล้วผลพิสูจน์ดีเอ็นเอที่อยู่ในตู้เซฟนิรภัย
เธอเป็นคนเก็บไว้เอง หรือยังมีคนอื่นอยู่เบื้องหลัง……
แววตาของอวี๋เยว่หานเป็นประกายขึ้น!
นึกถึงประเด็นสำคัญได้ ก้มหน้ามองเธอ “คุณบอกว่าสวีเปิงเปิงไปเจอคุณเข้า คุณสลบไปนาน อย่างนั้นคุณได้สติฟื้นขึ้นตอนไหน”
“สองปีก่อน”
เหนียนเสี่ยวมู่โดนเข้าถามก็อึ้งไป ตอบออกไปตามตรง
เห็นชายหนุ่มขมวดคิ้ว ก็เอ่ยถามอย่างกังวล “มีอะไรไม่ถูกเหรอ”
“……”
เสี่ยวลิ่วลิ่วถูกส่งมาอยู่กับเขาเมื่อสองปีที่แล้ว
ผลพิสูจน์ดีเอ็นเอที่ติดตัวเสี่ยวลิ่วลิ่วมาตอนนั้น เหมือนกับฉบับที่เธอเห็นที่ตู้เซฟนิรภัย
แต่ว่าผลพิสูจน์เปลี่ยนเป็นเขาแทนเท่านั้น
ตอนที่ 554 ความจริงที่ปรากฏ (2)
ใครกันแน่ ที่ทำเรื่องทุกอย่างได้อย่างเงียบเชียบและไร้ร่องรอยแบบนี้
เธอบาดเจ็บจนศูนย์เสียความทรงจำ เป็นเพราะอุบัติเหตุหรือมีใครจงใจทำ
ในหัวสมองของอวี๋เยว่หานมีความเป็นไปได้มากมายผุดขึ้นมา
แต่พอสบกับสายตาไม่สบายใจของหญิงสาว เขาก็กลบสายตาเย็นชานั่นไป ขยี้ไปที่ศีรษะของเธออย่างอ่อนโยน
“ไม่มีอะไรไม่ถูกหรอก เรื่องนี้ ผมจะให้คนไปสืบให้ชัดเจน”
“แต่ว่า……”
“ไม่มีแต่” อวี๋เยว่หานตัดบทคำพูดของเธอ อุ้มเธอขึ้น แล้วเดินไปยังเตียงใหญ่
เหนียนเสี่ยวมู่กำลังจะเอ่ยเตือนชายหนุ่มว่าตนมีประจำเดือน แต่ก็ได้ยินเขาเอ่ยพูดขึ้นก่อน
“ผมไม่ทำอะไรหรอก นอนเป็นเพื่อนผมแปปนึง”
“ตอนนี้ยังเช้าอยู่เลย หยุดพักไม่ได้พักแบบนี้นะ……” เหนียนเสี่ยวมู่มองดูท้องฟ้าที่สว่างจ้าด้านนอกแล้วอดไม่ได้ที่จะบ่นพึมพำ
มองดูสีหน้าอ่อนล้าของอวี๋เยว่หาน พบว่าเปลือกตาของเขาดูหนักมาก
ดูแล้ว เหมือนว่าเมื่อคืนเขาจะไม่ได้นอนทั้งคืน
จึงอดที่จะเอ่ยแซวขึ้นไม่ได้ “คงไม่ใช่เพราะเมื่อคืนฉันไม่ได้อยู่ด้วย คุณนอนคนเดียวเลยนอนไม่หลับใช่ไหม”
สิ้นเสียงของเธอ ฝีเท้าของอวี๋เยว่หานก็หยุดชะงักลง
ก้มมองคนในอ้อมแขน สบกับสายตาซุกซนของเธอ แล้วยอมรับ “อือ”
เหนียนเสี่ยวมู่ “??”
เมื่อกี้เขาพูดว่าอะไรนะ
เขานอนไม่หลับเพราะเธอไม่ได้อยู่ด้วยจริงๆ เหรอ
ใจของเหนียนเสี่ยวมู่เหมือนถูกอะไรบางอย่างชนเข้าอย่างจัง จู่ๆ ก็เต้นรัวไม่เป็นจังหวะ
มองดูคนตรงหน้า สายตามีความหวานเชื่อมปนอยู่
อดไม่ได้ที่จะเงยหน้าขึ้นไปแล้วจูบไปที่คางของชายหนุ่ม
เห็นว่าเขาไม่พูดอะไร ก็หอมที่แก้มเขาอีกที
พอเขาวางเธอลงบนเตียง เธอก็พลิกตัวไปอยู่ในอ้อมกอดของเขา โอบรอบเอวเอาไว้ กำลังจะจูบไปที่ริมฝีปากบาง
เมื่อใกล้จะสัมผัสริมฝีปาก มือใหญ่ข้างหนึ่งก็เอื้อมมาอุดปากเธอเอาไว้
น้ำเสียงของเขาแหบต่ำ
“เหนียนเสี่ยวมู่ พอแล้ว”
“……”
เอ๋? หมาป่าเจ้าเล่ห์ไม่ถือโอกาสนี้เอาเปรียบเธอ แถมบอกให้เธอพอแล้วอีก
เธอได้ยินผิดไปหรือเปล่านะ
“ถ้ายังจูบต่ออีก คุณไม่ได้นอนแน่” เมื่อเห็นสายตางงงวยของเธอ ใครบางคนก็กัดฟันพูดออกมาทีละคำ
ดูได้แต่ห้ามกิน เธอกล้ามายั่วเขาในเวลาแบบนี้!
จงใจใช่ไหม
“เข้าใจผิดแล้ว ฉันแค่อยากให้กำลังใจคุณก็เท่านั้น ให้กำลังใจเสร็จแล้ว เรารีบนอนเถอะ!” เหนียนเสี่ยวมู่พูดจบก็ดึงมาผ้าห่มขึ้นมา ห่มคลุมตัวเองตั้งแต่เท้ายันศีรษะ
พอตื่นมาอีกรอบ ก็เป็นเวลาบ่ายแล้ว
เหนียนเสี่ยวมู่กำลังคิดว่าจะไปบริษัทสักหน่อยดีไหม ก็เห็นผู้ชายที่นอนเต็มอิ่ม กำลังเปลี่ยนเสื้อผ้าอยู่
ใส่เสื้อเชิ้ตเสร็จ ก็เดินถือเน็คไทมาทางเธอ
เหนียนเสี่ยวมู่รับเน็คไทมาจากชายหนุ่มอย่างคล่องแคล่ว ผูกให้เขา แล้วจงใจดึงสายเน็คไทให้เขามาชิดตัวจากนั้นก็เขย่งปลายเท้าเงยหน้าไปจูบเขา
พอใจแล้วก็รีบผละอย่างรวดเร็ว
เมื่อเห็นไปหน้าที่คล้ำลงของอวี๋เยว่หาน ในใจก็รู้สึกมีความสุขมากขึ้นไปอีก!
จู่ๆ ตอนนี้เธอก็รู้สึกว่า ประจำเดือนช่างเป็นสิ่งที่ดีจริงๆ
อย่างน้อย ตลอดอาทิตย์นี้เธอก็ไม่ต้องกลัวอวี๋เยว่หาน
อย่างยั่วอย่างไรก็ยั่วไป
แถมยั่วเสร็จก็หนีไปได้ ไม่ต้องรับผิดชอบ
คิดแล้ว ช่างสนุกเสียจริง!
มันช่างเป็นเรื่องที่มีความสุขมาก……
ขณะกำลังคิดซุกซนอยู่ ผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้าเธอ ดึงเธอมาอยู่ตรงหน้า จากนั้นก็กัดฟังกรอด
“รอก่อนเถอะ!”
“……”
ตายแล้ว เล่นมากเกินไปแล้ว!
เหนียนเสี่ยวมู่กำลังจะเอ่ยแก้ตัว อวี๋เยว่หานก็สวมเสื้อคลุมเสร็จ จูงเธอให้เดินออกไปด้านนอกด้วยกัน
“เราไม่ได้ไปบริษัทเหรอ นี่เราจะไปไหนกัน”