บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 82
มาเดลีนจับแก้มขวาข้างที่พึ่งโดนตบอย่างปวดร้าว เธอรู้งงงวยกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอันรวดเร็วนี้
“มาเดลีน ยัยผู้หญิงสารเลว! ยัยแม่มดชั่วร้าย!” เอโลอิสกรีดร้องขณะที่เธอชี้ไประยะจมูกของมาเดลีน
มาเดลีนไม่เข้าใจว่าทำไมเธอถึงรู้สึกอกสั่นขวัญผวาเมื่อเห็นการจ้องมองที่กินเลือดกินเนื้อของ เอโลอิส
“คุณนายมอนต์โกเมอรีเหตุใดคุณถึงตบฉัน?” มาเดลีนพยายามสงบสติอารมณ์แต่หัวใจของเธอกลับเต้นแรง
“เธอยังมีหน้าจะถามฉันอีกหรอว่าทำไม?” เอโลอิสชี้ไปที่มาเดลีนอย่างโกรธเกรี้ยว “เธอร่วมมือกับคนอื่นลักพาตัวหลานชายของฉันไปหนำซ้ำเธอยังกล้ารังแกลูกสาวที่แสนเลอค่าของฉัน เมเรดิธ! และตอนนี้ เธอกำลังยั่วยุผู้ชายอีกคนเพื่อให้เขาอยู่ข้างเธอ เขาส่งจดหมายของทนายความให้เมอร์และบอกว่าเธอจงใจทำร้ายคนด้วยกาแฟร้อน!”
หลังจบประโยคเพียงเสี้ยววินาที จดหมายถูกโยนไปที่ใบหน้าของมาเดลีนด้วยความโกรธ
“มาเดลีน เธอมันเป็นหญิงที่ร้ายกาจ! ขอบคุณพระเจ้าที่พ่อแม่ของเธอเสียชีวิตเร็ว ถ้าไม่อย่างนั้นพวกเขาจะต้องตายเพราะความอับอาย! หากเธอเป็นลูกสาวของฉันล่ะก็นะ ฉันคงตัดหางปล่อยวัดไม่เหลียวแลเธออีกต่อไป!”
เมื่อมาเดลีนได้ยินเอโลอิสตะคอกใส่เธอ คำพูดแต่ละคำของหญิงกลางคนแทงเข้ามาในหัวใจของเธอขณะรับฟังราวกับเศษแก้วนับพัน
ตอนนี้เธอเข้าใจถึงสาเหตุแล้ว ที่เอโลอิสมาที่นี่และทำทุกอย่างนั้นเธอต้องการมาระบายความแค้นแทนเมเรดิธ ลูกสาวที่มีค่าของเธอ
เฮ้อ
ช่างเป็นแม่ที่ยอดเยี่ยม เธอไม่รู้ความจริงหรือสิ่งที่เกิดขึ้น เป็นเรื่องปกติ ที่แม่มักจะเชื่อลูกโดยไม่มีเงื่อนไขใดๆ ใช่ไหม?
มาเดลีนรู้สึกว่ามีน้ำตาไหลออกมาที่มุมตาของเธอ เธอรู้สึกราวกับว่าหัวใจของเธอถูกบีบคั้นด้วยมือที่มองไม่เห็น เธอรู้สึกเลวร้ายมากจนเจ็บแม้กระทั่งหายใจ
“มาเดลีน ฉันขอเตือนเธอไว้ก่อน อย่าคิดว่าเธอจะทำอะไรก็ได้เพราะมีคนคอยหนุนหลังเธอ! ฉันจะให้เธอเจ็บเป็นสองเท่ากับสิ่งที่เธอทำกับเมอร์และหลานชายของฉัน!”
เอโลอิสชี้ไปที่มาเดลีนพร้อมกับคำเตือนที่ชี้ขาดของเธอ นั้นคือ ก่อนเธอจะหันหลังจากไปพร้อมกับใบหน้าที่มืดมัวของเธอได้แสดงออกมา
“ฉันคิดว่าพวกเขาแค่มีชื่อที่เหมือนกันเท่านั้น แต่ฉันไม่คิดว่าเธอจะเป็นมาเดลีน ครอว์ฟอร์ด ตัวจริง”
“เธอเป็นคนที่ฉกแฟนของพี่สาวตัวเองและทำให้หล่อนแท้งลูก”
“ชิส์ เราจะทำงานกับคนแบบนี้ต่อไปได้ไง?”
มาเดลีนได้ยินเพื่อนร่วมงานเริ่มนินทาเธอ เธอยืนอยู่ที่ประตูห้องทำงาน เธอรู้สึกอับอายมากจนไม่รู้ว่าควรไปที่ไหน
ทำไมชีวิตของเธอถึงยากลำบากขนาดนี้?
เธอเหนื่อยเหลือเกิน
เธอต้องการที่จะมีพ่อแม่เช่นกันอย่างน้อยเธอจะได้พึ่งพวกเขาในเวลาที่เธอเศร้าและอ่อนแอเช่นนี้
นอกจากความเจ็บป่วยและความอับอายของเธอที่มีแล้ว เธอก็ไม่มีอะไรอย่างอื่นอีกเลย
น้ำตาไหลอาบแก้มของเธออย่างเงียบงันขณะที่เธอก้มลงหยิบจดหมาย เธอไม่คิดว่าเฟลิเป้จะฟ้องเมเรดิธจริงๆ
มันดีแล้ว หล่อนได้ทำร้ายพวกเขา เฟลิเป้ไม่ได้ทำอะไรผิด
…
การกระทำที่ดีไม่มีใครสังเกตเห็น แต่เรื่องอื้อฉาวจะแพร่กระจายอย่างรวดเร็ว
มาเดลีนเป็นเหมือนเรื่องตลกในช่วงบ่ายทั้งหมดนี้ ผู้คนจากแผนกอื่นต่างพากันแวะมาดูเธอ พวกเขาต้องการที่จะเห็นว่าใบหน้าของผู้หญิงที่ชั่วร้ายและจอมลอกเลียนผลงานหน้าตาเป็นอย่างไร
มาเดลีนรู้สึกว่าเธอจะไม่มีโอกาสได้มีส่วนร่วมกับโครงการของอลิซาเบธอีกแล้วเนื่องจากทุกคนไม่ยอมเชื่อใจเธอ แต่แล้ว อลิซาเบธเองกล่าวอย่างชอบธรรมว่า “ทุกคนทำผิดพลาดเป็นเรื่องปกติ มันดีอยู่แล้วถ้าเธอแก้ไขตัวเองเพื่อเปลี่ยนแปลง โครงการนี้มีความสำคัญมาก ดังนั้นทุกคนต้องร่วมมือกัน”
เธอตั้งใจเดินมาหยุดที่ข้างตัวมาเดลีนและให้กำลังใจเธอ “มาเดลีน ทำให้ดีที่สุด อย่าทำให้ฉันผิดหวัง”
ถึงแม้ว่ามาเดลีนจะสงสัยเกี่ยวกับการเปลี่ยนไปในเชิงปฎิบัติอย่างกะทันหันของอลิซาเบธที่มีต่อเธอ แต่เมื่อมันเป็นเช่นนั้น เธอก็ไม่กล้าที่จะประมาท
ทัศนคติของเพื่อนร่วมงานที่มีต่อเธอก็เปลี่ยนไปเล็กน้อยก็จริง มาเดลีนรู้ว่าพวกเขาแค่ทำสิ่งนี้เพื่ออลิซาเบธ อย่างไรก็ตาม ไม่ว่าจะเป็นอย่างไร ชีวิตยังคงดำเนินต่อไปและเธอต้องจริงจังกับงานของเธอ นอกจากนี้ มาเดลีนยังชอบงานนี้มาก
ได้เวลาเลิกงานแล้วเพื่อนร่วมงานของเธอก็เริ่มเก็บของเพื่อกลับบ้าน มาเดลีนจิบน้ำและตั้งหน้าตั้งตาทำงานต่อ
อลิซาเบธเดินออกจากห้องทำงานและเห็นมาเดลีนยังคงอยู่ที่นี่ “เธอไม่กลับบ้านเหรอ”
มาเดลีนเงยหน้าขึ้น “ฉันต้องการทำแบบร่างสำหรับสร้อยข้อมือเสร็จก่อน”
“กลับไปทำให้เสร็จที่บ้านก็ได้ ไม่มีประโยชน์ที่จะแสร้งทำเป็นทำงานหนักที่นี่” เอลิซาเบธพูดอย่างเย็นชาและกลอกตาไปมา