ลูกน้องสองคนนั้นที่อยู่ด้านหลังของจางหู่ มองตากัน สีหน้าเด็ดเดี่ยว หัวเราะเสียงดังลั่นอย่างกล้าหาญ ตะโกนว่า : “พี่เสือ พวกเราอยู่กับพี่!”
หวงเจิ้นยิ้มเยาะอย่างดูถูก : “รนหาที่ตาย!”
พวกจางหู่ทั้งสามคนยอมตายโดยไม่ยี่หระใดๆทั้งสิ้น ไม่กี่นาทีก็ถูกตีจนล้มลงแล้ว นอนบนพื้นด้วยเลือดที่อาบไปทั้งตัว
หวงเจิ้นยกมือขึ้นอีกครั้ง : “พัง!”
ครอบครัวของเจี่ยงหยาวกอดกันเป็นกลุ่มก้อน สีหน้าเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง มองร้านอาหารที่เพิ่งจะตกแต่งเสร็จโดยใช้เงินที่สะสมจนเกลี้ยง กำลังจะถูกพังทลาย กลับว่าทำอะไรไม่ได้เลย ทำได้เพียงมองดูเท่านั้น
เจี่ยงหยาวไม่ยินยอมอย่างมาก นี่เป็นร้านอาหารที่3แล้ว ใช้เงินที่เก็บสะสมมาทั้งหมดเกลี้ยงแล้ว ถ้าหากถูกทำลายอีก งั้นครอบครัวของพวกเขาก็ไม่เหลืออะไรแล้ว
ไม่มีร้านอาหารแล้ว ครอบครัวของพวกเขาก็ไม่มีช่องทางทำมาหากินแล้ว เธอก็ไม่สามารถเรียนที่อู่โจวต่อไปได้แล้ว อนาคตข้างหน้าของเธอก็ถูกตัดแล้ว
มองดูกลุ่มคนที่ทำลายเหล่านั้น นัยน์ตาของเจี่ยงหยาวปรากฏความแน่วแน่ออกมา แน่วแน่ โดยที่ยอมตายโดยไม่ยี่หระใดๆทั้งสิ้น
“ไม่ได้ ฉันต้องขัดขวางพวกเขา ฉันจะต้องขัดขวางพวกเขาไว้ ฉันไม่มีทางไปจากอู่โจว ฉันจะต้องเรียนหนังสือด้วยกันกับพี่เฉินโม่!”
“หยุดนะ!”เจี่ยงหยาวตะโกนด้วยความโมโห ลุกขึ้นยืนทันที ออกจากอ้อมกอดของพ่อแม่ ยื่นแขนทั้งสองข้างออกไปยังชายหนุ่มตรงหน้าที่เตรียมจะทุบทำลายตู้
ชายหนุ่มผู้นั้นกำลังง้างกระบองยาวขึ้น ทุบลงอย่างมีความสุขและจริงจัง ไม่ได้เตรียมใจว่าจะมีใครเข้ามาอย่างกะทันหันเลย
“หลีกไป!”
ชายหนุ่มตกใจจนหน้าซีดขาว กระบองที่ยกสูงมากตกลงแล้ว เก็บไม่ทันเลยด้วยซ้ำ ทันใดนั้นก็จะทุบลงบนใบหน้าน้อยๆที่งดงามของเจี่ยงหยาว
“หยาวหยาว”พ่อแม่ของเจี่ยงหยาวตะโกนเสียงดังอย่างหวาดกลัว กระโจนเข้าไปช่วยไว้ แต่ไม่ทันแล้ว
ถ้าหากไม้กระบองนี้ทุบเข้าแล้ว เกรงว่าเจี่ยงหยาวก็เสียชีวิตเลย
เจี่ยงหยาวหลับตาลงอย่างสิ้นหวัง น้ำตาไหลแอบแก้มทั้งสองข้าง มุมปากเผยรอยยิ้มที่โศกเศร้า : “พี่เฉินโม่ ไว้เจอกันใหม่ชาติหน้า!”
แช้บ!
เสียงกร๊อบแกร๊บ ไม้กระบองที่หนาเท่าแขนหักออกเป็นหลายท่อน
“ทำไมฉันถึงไม่รู้สึกเจ็บปวด?หรือว่าคนตายไม่เจ็บปวดงั้นเหรอ?”เจี่ยงหยาวลืมตาขึ้นอย่างประหลาดใจ
ทันใดนั้น เจี่ยงหยาวอึ้งแล้ว จู่ๆตรงหน้าเป็นใบหน้าที่คิดถึงทุกคืนวันนั่น สายตาของเจี่ยงหยาวเฉื่อยชา ริมฝีปากอ้าเล็กน้อย
“ดูเหมือนว่าฉันคงตายแล้วจริงๆ แต่ว่าสามารถเห็นพี่เฉินโม่ได้หลังจากตายแล้ว ฉันก็ตายตาหลับแล้ว”พูดจบ ใบหน้าน้อยๆที่งดงามของเจี่ยงหยาวก็เผยรอยยิ้มที่พึงพอใจ
เฉินโม่มองดูใบหน้าที่ไร้เดียงสาผสมดื้อรั้น ความขี้อายที่แอบซ่อนในความงดงามตรงหน้า ในใจเต็มไปด้วยเจตนาฆ่า สีหน้ากลับว่าเผยรอยยิ้มที่อบอุ่น
ชาติก่อน ตอนที่เขาสุขสมหวัง เจี่ยงหยาวแอบมองเขาอย่างเงียบๆ ตอนที่เขาตกทุกข์ได้ยาก เจี่ยงหยาวไม่ทอดทิ้งไปไหน
ชาติก่อน เฉินโม่ทำให้เจี่ยงหยาวผิดหวัง ชาตินี้ เฉินโม่จะชดเชยให้อย่างสุดกำลัง
“ยัยบื้อ มีฉันอยู่ เธอไม่ตายหรอกนะ แม้ว่าเธอตายจริงๆ ฉันจะไล่ตามไปถึงนรก 18 ขุมในยมโลก พาเธอกลับมา!”
เจี่ยงหยาวฟังน้ำเสียงที่นิ่งๆแต่กลับว่าดุดันอย่างไม่อาจจะเทียบได้ ตกใจทันที : “พี่เฉินโม่ พี่กลับมาแล้ว! ฉัน ฉันยังไม่ตาย?”
เฉินโม่ยิ้มเล็กน้อยพร้อมหยักหน้า : “ฉันบอกแล้วไง มีฉันอยู่ เธอไม่มีทางตาย!”
“ฉันก็รู้อยู่แล้วว่าพี่เฉินโม่ต้องมาช่วยฉันแน่นอน!” เจี่ยงหยาวร้องไห้ด้วยความดีใจ ปล่อยเนื้อปล่อยตัว กระโจนเข้าไปในอ้อมแขนเฉินโม่ทันที
กอดเจี่ยงหยาวขยับร่างกายของคนเขา นัยน์ตาเฉินโม่มีเพียงความอบอุ่น ไม่มีความคิดอื่นใดสอดแทรกเลย
ปล่อยเจี่ยงหยาวออก หันหลัง เฉินโม่มองชายหนุ่มที่สีหน้าหวาดกลัวตรงหน้าคนนั้น ในมือยังถือท่อนไม้อีกท่อนหนึ่งที่เหลือจากการถูกร่างกายของเฉินโม่ตัดท่อนเมื่อตะกี้
สีหน้าเฉินโม่นิ่งเฉย ไม่เศร้าโศกไม่ยินดี ในใจเต็มไปด้วยเจตนาฆ่า น้ำเสียงไร้ความรู้สึก : “วันนี้ พวกแกอย่าคิดที่จะรอด!”
เปรี๊ยะ!
เฉินโม่ตบเข้าไปที่หน้าชายหนุ่มที่มีรอยแผลเป็นด้านซ้ายฉาดหนึ่ง ตบจนศีรษะของเขาหมุนรอบคอกว่าหลายรอบ ตายคาที่
ในที่เกิดเหตุเงียบสงัดทันที!
เฉินโม่ไม่แม้แต่จะมอง ขยับสายตา หยุดตรงที่ชายหนุ่มที่ในมือถือท่อเหล็กไว้
“ถึงตาแกแล้ว!”
ชายหนุ่มผู้นั้นตกใจจนปล่อยมือ ท่อเหล็กตกลงพื้นเสียงดังติ๊งต่างทันที เปิดแนบ แต่จะวิ่งสู้เฉินโม่ได้ยังไง?
ตบฉาดหนึ่ง ศีรษะของชายหนุ่มถูกตบลอยออกไปอย่างกับลูกบอลเลย ภาพฉากน่ากลัวขีดสุด
เฉินโม่หันหลังทันที จ้องมองพวกกุ๊ยที่เหลือในร้านอาหาร น้ำเสียงไร้ความรู้สึก อย่างกับเป็นคำพิพากษาของยมราช : “ถึงตาพวกแกแล้ว!”