ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ บทที่ 93 นอนร่วมเตียง
กู้โม่หานลืมตาขึ้นมาในเวลานี้ ดวงตาคู่ที่เรียวยาวเหล่เล็กน้อย และจับข้อมือของหนานหว่านเยียนเอาไว้อย่างแน่น
เขาอ้าปากอย่างเย็นชา”เช้าๆจะมาทำตัวบ้าบอคอแตกอะไรอีก!”
หนานหว่านเยียนปวดหัวจนใกล้จะระเบิดแล้ว รู้สึกคับข้องใจยิ่งนัก ตะโกนใส่เขาว่า”กู้โม่หาน เมื่อคืนเจ้าทำอะไรไปไม่มีความสำนึกในตัวหรือ?ข้าคิดไม่ถึงว่าเจ้าจะเป็นคนที่ฉวยโอกาสตอนคนอื่นลำบาก!”
เขาพูดอยู่ตลอดเวลาว่าจะรักษาตัวให้ดอกบัวขาวน้อยคนนั้น แต่คิดไม่ถึงว่าแค่สักพักหนึ่งเองก็มานอนที่เตียงนางแล้ว ผู้ชายคนนี้เลวจริงๆ!
อยู่ๆกู้โม่หานก็รู้สึกหดหู่ใจ
เดิมทีเมื่อคืนเขาก็ถูกหนานหว่านเยียนทำจนไม่รู้จะระบายความโกรธไปที่ไหนดี คิดไม่ถึงว่าหนานหว่านเยียนจะมารนหาที่ตายเองเสียก่อน
เขาหัวเราะเยาะออกมา”ข้าไม่เคยมีอะไรกับเจ้า แต่เจ้านี่แหละ กินเหล้าไม่เป็นยังจะกินอีก ในที่สุดกินจนหมดสติ ไม่เพียงแต่มาชี้หน้าด่าข้า ยังจะมากอดข้านอนอีก!”
“ในใจของข้ามีแต่โหรวเอ๋อร์……ข้าบริสุทธิ์มาก เจ้าไม่รู้ความจริงของเรื่องยังมาหาเรื่องกลับอีก ตลกจริงๆ!”
หนานหว่านเยียนฟังจนอึ้งไปเลย”เข้ามาพูดเพ้อเจ้ออะไร!ข้าจะไม่……”
ยังพูดไม่จบ นางก็อึ้งไปเลย ในสมองมีเรื่องของเมื่อคืนพาดผ่าน นางนึกถึงใบหน้าที่จนปัญญาและโกรธขรึมของกู้โม่หาน และขนตาที่อยู่ภายใต้แสงสลัวของเขา พร้อมกับ……
ท่ามกลางแห่งความคลุมเครือ หนานหว่านเยียนนึกถึงฉากที่นางรังแกกู้โม่หานล้วนๆ
ไปลวนลามเขา ยังจะซื้อเขามาเป็นคนรักอรก
หนานหว่านเยียนยิ่งคิดยิ่งอยากจะตาย ตอนที่เงยหน้าขึ้นอีกครั้งหนึ่ง ก็เห็นว่ากู้โม่หานลุกขึ้นมาแล้ว จ้องนางด้วยความโกรธแค้น
เมื่อคืนนางหมดสติจริงๆ คิดไม่ถึงว่าร่างกายของเจ้าของร่างเดิมกินเหล้าได้น้อยขนาดนี้ กินไม่เท่าไหร่เองก็กลายเป็นเช่นนี้
หนานหว่านเยียนถูกจ้องจนใจสั่น ก็ยังปากแข็งอยู่
“ข้า ข้าไม่ได้กินเหล้ามานานแล้วไง และอีกอย่างหนึ่ง เจ้านอนอยู่บนเตียงของข้า ข้าก็ต้องคิดผิดสิ”
นางพยายามทำตัวอย่างใจเย็น ผู้ชายหัวเราะเย็นชาออกมา อยู่ๆก็ก้มหน้า กอดนางอยู่ในอ้อมแขน
หนานหว่านเยียนใจสั่น คอเอียงไปข้างหลังโดยจิตสำนึก ด้านหลังศีรษะสัมผัสกับหมอนเบาๆ
“เจ้าจะทำอะไร?”
ทำไมเขามาต้อนเข้ามุมอีก!
วินาทีต่อไป เสียงของกู้โม่หานดังขึ้น”ทีหลังห้ามกินเหล้าอีก นี่เป็นคำสั่งของข้า!”
นางถามพลาดปาก”เพราะอะไรหรือ?”
“เพราะเจ้าเมาแล้วจะโวยวายเสียงดัง กวนจนข้านอนหลับไม่ดี!”น้ำเสียงของกู้โม่เยียนเต็มไปด้วยความเด็ดขาดและคุกคาม”ถ้าเจ้าไม่ฟัง ข้าจะให้คนมาเย็บปากของเจ้า”
ท่าทีของเขาเย็นชามาก หนานหว่านเยียนรู้สึกหนาวสั่นตั้งแต่หัวจรดเท้า ในที่สุดกัดฟันและผลักเขาออกไปอย่างแรง
“ประหลาดจริงๆ เจ้าอย่ามายุ่งกับข้า ข้าอยากกินก็กิน ออกไปสิ ข้าจะไปล้างหน้าแล้ว”
เมื่อเห็นเงาหลังที่โกรธขรึมของหนานหว่านเยียน กู้โม่หานเหล่ตาเล็กน้อย เต็มไปด้วยความอันตราย
ไม่ทราบว่าเป็นเพราะเหตุใด เขาไม่ยอมให้คนอื่นเห็นลักษณะที่เมาเหล้าของหนานหว่านเยียน!
หนานหว่านเยียนแบบนั้นอันตรายจริงๆ การกระทำของเขาเป็นการปกป้องคนอื่น……
คิดอยู่เช่นนี้ เขาก็ใส่ชุดเรียบร้อยแล้วเดินออกไปจากห้องด้วยก้าวใหญ่
……
หนานหว่านเยียนใช้น้ำเย็นล้างหน้าของตัวเองอย่างต่อเนื่อง”ตายแล้ว!หน้าแตกต่อหน้ากู้โม่หานไปหมดเลย!”
นางยังพะวงอยู่ในเรื่องเมาของเมื่อคืน ตอนนี้เสียใจภายหลังมาก
อนาคตกินเยอะไม่ได้แล้ว อย่างน้อยก็ไม่สามารถกินเหล้าต่อหน้ากู้โม่หาน!
คิดอยู่เช่นนี้ นางก็เห็นเซียงวี่ยกน้ำอุ่นมาถังหนึ่ง มีความตั้งตารอคอยปรากฏอยู่บนใบหน้า ถามนางว่า”พระชายาเพคะ เมื่อคืนกับท่านอ๋องได้……”
ถึงแม้ตอนหลังๆนางไม่ได้เผ้าอยู่หน้าประตู แต่เมื่อเช้าตอนที่ท่านอ๋องไป นางเห็นกับตาว่าเขาไปอย่างรีบร้อน
ดูเหมือนว่า เมื่อคืนพระชายาเมาเหล้า ไม่ได้ทำอะไรต่อท่านอ๋อง แต่กลับทำให้ความสัมพันธ์ดีขึ้น!
หนานหว่านเยียนรู้สึกอึดอัดใจ ไม่มีปฏิกิริยาใดๆ
เซียงวี่ตื่นเต้นมาก”ผ่านมาห้าปี พระชายากว่าจะได้มีเพศสัมพันธ์กับท่านอ๋องอีกแล้ว!ดีใจ……”
“มีเพศสัมพันธ์อะไรกัน เจ้าคิดมากไป”หนานหว่านเยียนเช็ดหน้าทันที แล้วทำลายความฝันของเซียงวี่อย่างไม่เกรงใจ
เป็นไปไม่ได้ที่นางจะไปมีอะไรกับกู้โม่หาน เพียงแค่นางสูญเสียสติไปหลังจากเมาเหล้า
“อ๊ะ?”แล้วเซียงวี่ถึงรู้ว่าตัวเองเข้าใจผิด ความตื่นเต้นเสียเปล่าไปสักแล้ว”บ่าวพูดผิดเพคะ บ่าวรับใช้พระชายาล้างหน้าเพคะ”
ก็ใช่แล้ว ท่านอ๋องรักษาตัวให้หยุนอี่ว์โหรวมาห้าปี รักหยุนอี่ว์โหรวมากขนาดนั้น จะทำกับพระชายาได้อย่างไร……
อยู่ๆ นางก็พูดแบบไม่ได้คิด”แล้วคุณหนูสองคน……”
นึกถึงอะไรขึ้นมาได้ เซียงวี่หุบปากอีกครั้งหนึ่ง
ถ้าคุณหนูสองคนเป็นลูกของท่านอ๋อง งั้นท่านอ๋องจะต้องเปลี่ยนแปลงความคิดต่อพระชายาแน่นอน พอพ่อแม่มีความสัมพันธ์ที่ดี ถึงจะมีผลประโยชน์ต่อเด็กสองคน
แต่โอกาสที่หายากขนาดนี้ ท่านอ๋องก็ไม่ได้มีอะไรกับนาง……งั้นหมายความว่าท่านอ๋องยืนยันว่าจะมีพระชายารองหยุนเพียงคนเดียว
ตอนนี้ถ้านางเน้นถึงตัวตนของคุณหนูสองคนอีก ก็ถือว่าเป็นการซ้ำเติมบาดแผลของพระชายา
หนานหว่านเยียนสะบัดลูกปัดน้ำในมือ”เป็นไร?เมื่อกี้เจ้าพูดถึงเด็กสองคนเป็นไรหรือ?”
เซียงวี่รีบเปลี่ยนแปลงคำพูด”บ่าวอยากจะพูดว่า ไม่ได้เจอมาวันหนึ่งแล้ว คุณหนูคงต้องคิดถึงพระชายาแล้วเพคะ”
หนานหว่านเยียนยิ้มมุมปาก เมื่อพูดถึงลูกสาวนางก็มีความสุขมาก”ข้าก็คิดถึงพวกนางเช่นกัน เอ๊ะ หลังจากเมื่อคืนที่ข้าจากไปแล้ว ห้องโถงต้อนรับแขกได้เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่า?”
นางกินจนหมดสติ เลยจำเรื่องที่หลังจากเมาแล้วไม่ได้ทั้งสิ้น
เซียงวี่อ้าปาก”เมื่อคืนบ่าวกลับมาพร้อมกับท่านอ๋องและพระชายา เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเพคะ แต่เมื่อเช้าบ่าวได้ยินบางอย่างที่มีผลเสียต่อท่านเพคะ……”
หนานหว่านเยียนกะพริบตา”เจ้าว่ามาสิ ได้ยินอะไรเกี่ยวกับข้า……”