บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 87
มันช่างหนาวเย็น
มันหนาวมากจนหัวใจของมาเดลีนบีบแข็งตัวแทบช็อคในทันที
อย่างไรก็ตาม เธอมีความหวังว่ามันอาจจะเย็นลง มันจะดีมากถ้ามันหนาวจนให้ความรู้สึกชาไปทั้งตัว
นั่นคือเธอจะไม่ต้องรู้สึกเจ็บปวดอีกต่อไป ไม่ว่าจะเป็นร่างกาย หรือหัวใจของเธอ
เจเรมี่สังเกตุเห็นมาเดลีนไม่ดิ้นรนหรือต่อต้านใดๆเลย ดังนั้น เขาจึงหยุดสิ่งการกระทำของตัวเองและดึงมาเดลีนขึ้นมาในขณะที่เธอตัวสั่น
เขาเห็นว่าใบหน้าของเธอขาวราวกับหิมะใบหน้าของเธอไม่มีสีสันหลงเหลืออยู่เลยแม้แต่น้อยเธอดูเหมือนหุ่นเชิดที่มีเลือดไหลออกมาจากร่างกาย สิ่งที่เหลืออยู่มีเพียงเปลือกที่ว่างเปล่าของมัน
จู่ๆเจเรมี่รู้สึกกลัวขึ้นมาทันที “มาเดลีน มาเดลีน …”
เขาเรียกชื่อเธอแต่เธอไม่ตอบรับ
“มาเดลีน อย่าแกล้งตาย! ผมบอกให้เธอพูด!” หัวใจของเจเรมี่เต้นเร็วมากเขารู้สึกราวกับว่ามันเกินพิกัด ความกลัวที่เขาไม่เคยรู้สึกมาก่อนเริ่มครอบงำเขา
เมื่อเห็นว่ามาเดลีนยังคงไม่ไหว เขาจึงอุ้มเธอและวางเธอลงบนเตียง
เขารีบไปเอาเสื้อผ้าที่สะอาดมาให้เธอเปลี่ยน แต่เขาหันกลับมาและเห็นมาเดลีนลุกขึ้นนั่ง
เจเรมี่รู้สึกราวกับว่าเขาถูกหลอกอย่างแรง เขาโยนเสื้อผ้าลงพื้นแล้วพุ่งตัวไปคว้าคอเสื้อของมาเดลีน
“มาเดลีน นี่เธอแกล้งตายงั้นหรอ!”
เขาส่งเสียงครวญครางผ่านฟันกราม
ร่างที่สั่นเทาของมาเดลีนถูกเจเรมี่กอดไว้แน่น หากความเจ็บปวดที่รุนแรงในร่างกายของเธอไม่ได้ขัดขวางให้เธอหลับไป เธอก็อาจจะไม่มีวันตื่นขึ้นมา
“บอกผมสิ บอกผมทีว่าเฟลิเป้และเธอมีความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งกัน! ถ้าไม่อย่างนั้น ทำไมท่าทีที่แสดงออกของเขาถึงให้ความสำคัญกับสิ่งที่เธอทำมากนัก?”
คำถามของเจเรมี่สร้างความขบขันให้กับมาเดลีน
การให้ความสนใจที่เขาคิดว่าเฟลิเป้มอบให้เธอนั้นมันเป็นเพียงความโง่เขลาของเขาเท่านั้น
“เธอหัวเราะอะไร? ตอบผมมา! เธอชอบเขาใช่ไหม?” เจเรมี่ถามด้วยความประหลาดใจในดวงตา ที่ก่อนหน้านี้ดื่มแอลกอฮอล์ ดังนั้นสายตาของเขาจึงดูมึนเมาเล็กน้อย
มาเดลีนเงยหน้าขึ้นมองอย่างงุนงงแล้วยิ้มให้เขา “ใช่ ฉันชอบเขา เขาอ่อนโยนและเป็นผู้ใหญ่กว่าคุณมาก นอกจากนี้ เขายังเอาใจใส่ฉันด้วย จะไม่ให้ฉันหลงผู้ชายแบบนั้นได้ยังไง? ตั้งแต่ที่คุณไม่ชอบฉัน ฉันก็ควรหาผู้ชายที่รู้วิธีดูแลฉันไม่ใช่หรอ”
“มาเดลีน!”
เจเรมี่โกรธมาก
มาเดลีนรู้สึกวูบวาบและกำลังจะหมดสติลง แต่เมื่อเธอได้ยินเขาเรียกชื่อเขาผ่านฟันที่ขบกันของเขา เธอก็ตื่นเต็มตา
แต่อย่างนั้น ความโกรธของเจเรมี่ไม่สามารถยับยั้งได้อีกต่อไป
เขาฉีกเสื้อผ้าของมาเดลีนด้วยความโกรธและกัดไหปลาร้าของเธอเล็กน้อย
เส้นประสาทของมาเดลีนทั้งหมดรับรู้ถึงความเจ็บปวดจากบาดแผล เขาผลักเธอไปข้างหลังเมื่อเธอไม่มีแรงที่จะต่อสู้กับเขา
เธอไม่สามารถต่อสู้กับการลงโทษของเจเรมี่ได้ ราวกับว่าเขาต้องการที่จะฉีกเธอออกจากกัน เขาไม่ยอมให้เธอมีโอกาสแม้แต่จะหายใจ
เธอรู้สึกหวาดกลัวอย่างมากกับอารมณ์แปรปรวนของผู้ชายคนนี้
เมื่อเขาอารมณ์ดี เขาจะทำอาหารเช้าให้เธอ
และเมื่อเขาอารมณ์ไม่ดี เขาจะฆ่าเธอได้จริงๆ
มาเดลีนกลัวว่าเธอไม่สามารถทนต่อสิ่งนี้ได้ เธอกลัวว่าเธอจะตายก่อนที่เธอจะได้แก้แค้น เธอไม่สามารถตายแบบนี้ได้
“คุณวิทแมน คุณแน่ใจหรือว่าต้องการสัมผัสผู้หญิงที่สกปรก ต่ำต้อย น่ารังเกียจ และไร้ยางอายที่มีผู้ชายคนอื่นอยู่ในใจแล้วเหรอ?”
ในขณะที่เจเรมี่กำลังกระทำเธออีกครั้ง มาเดลีนพูดกับเขาอย่างใจเย็น ชายคนนั้นนิ่งค้างและมองต่ำมาที่เธอหลังจากที่เธอพูดแบบนั้น เขาก็หมดความสนใจในตัวเธอทันที
เธอบอกว่าเธอมีผู้ชายอีกคนอยู่ในใจแล้ว
มาเดลีนมองไปที่ดวงตาที่โกรธเกรี้ยวของเจเรมี่ จากนั้นเธอก็รวบรวมความกล้า “เจเรมี่ มาหย่ากันเถอะ”