“อืม ขอบคุณนะ ข้าจะพยายามเปิดเผยความจริงในเรื่องนี้โดยเร็วที่สุด ข้าจะไม่ให้เกิดอะไรขึ้นกับพี่ชายของเจ้า ข้ากลับก่อนนะ” ชีอ้าวชวางยืนขึ้นและกำลังจะเดินไป ตอนนี้นางต้องการใช้เวลาในการแยกแยะข้อความที่พาริน่ามาบอกในวันนี้
“เดี๋ยวก่อน! ชีอ้าวชวาง!” พอชีอ้าวชวางกำลังจะยืนขึ้นพาริน่าก็ลุกขึ้นยืนและวิ่งเข้าไปในอ้อมแขนของชีอ้าวชวางทันที
“พาริน่า!” สีหน้าของชีอ้าวชวางเปลี่ยนไปทันที นางยื่นมือออกไปเพื่อจะดันพาริน่าออกจากอ้อมกอด แต่พาริน่าใช้กำลังทั้งหมดของนางกอดเอวของชีอ้าวชวางไว้แน่นไม่ยอมปล่อย
“ชีอ้าวชวาง ข้าชอบเจ้า ข้าไม่เคยชอบใครเลย ข้าไม่เคยสนใจใครแบบนี้ ข้าชอบเจ้าจริงๆ นะ…” คำสารภาพของพาริน่าทำให้ชีอ้าวชวางอารมณ์เสียมากขึ้นอีก
คำสารภาพของพาริน่าเป็นเหมือนลมกระโชกและฝนคะนอง เหมือนเปลวเพลิงที่แผดเผา ถ้าเป็นผู้ชายทั่วไปจะต้องตื่นเต้นมาก แต่ใจของชีอ้าวชวางกลับรู้สึกแย่มาก
“พาริน่า ฟังข้านะ ข้าเคยบอกไว้ชัดเจนแล้วก่อนหน้านี้และมันจะเป็นเหมือนเดิมทั้งในปัจจุบันและอนาคต ข้ายอมรับเจ้าไม่ได้…” ชีอ้าวชวางพูดอย่างอดทน
“ข้ารู้ๆ เจ้ามีคนรักแล้ว และเจ้าก็พยายามอย่างหนักมากเพื่อจะเข้าไปพบนางที่นั่น ข้ารู้” พาริน่าขึ้นเสียงใส่โดยไม่รอให้ชีอ้าวชวางพูดจบ แต่เสียงของนางเจือเสียงร้องไห้อยู่
“ดังนั้นเจ้าก็น่าจะรู้ดี ข้ายอมรับเจ้าไม่ได้ และข้าก็ชอบเจ้าไม่ได้! ข้ามองเจ้าเป็นเพียงน้องสาวเท่านั้น เจ้าอย่ามาทำให้ข้าต้องตัดความสัมพันธ์สุดท้ายนี้ไปเลย!” เสียงของชีอ้าวชวางเริ่มเย็นชามากขึ้นแล้ว
“ข้าไม่ได้ร้องขอมากขนาดนั้น ข้ารู้ว่าตำแหน่งของคนในหัวใจเจ้าคงไม่มีใครแทนที่ได้ และข้าก็ไม่มีวันแทนที่ได้ คำขอของข้านั้นเล็กน้อยมาก ข้าแค่หวังว่าข้าจะได้อยู่ข้างๆ คอยดูแลเจ้าอย่างเงียบๆ ก่อนที่เจ้าจะต้องไปที่แห่งนั้นก็เพียงพอแล้ว” พาริน่าร้องไห้ออกมาแล้วมองชีอ้าวชวางอย่างเศร้าสร้อย จากนั้นก็ถามทั้งที่น้ำตานองหน้าอยู่ “ชีอ้าวชวาง ไม่ได้เลยหรือ? มองข้าเป็นแค่ของทดแทนก็ได้ แค่ให้ข้าอยู่เคียงข้างเจ้าในช่วงเวลานี้เท่านั้นเอง…”
หัวใจของชีอ้าวชวางวุ่นวายไปหมด พอมองท่าทางที่น่าสงสารของพาริน่า ชีอ้าวชวางก็อยากจะบอกนางไปตรงๆ ว่า ‘ข้าไม่ใช่ผู้ชาย และข้าก็ยอมรับความรักแบบนี้ของเจ้าไม่ได้ ในโลกนี้ ทุกคนต่างมีความพิเศษ ไม่มีใครแทนที่ใครได้!’ แต่พูดไปแบบนี้พาริน่าจะเชื่อหรือ? คงจะรู้สึกเพียงว่าตนเองต้องการผลักไสนางเลยหาข้อแก้ตัวที่ไร้สาระเช่นนี้ เรื่องราวก็อาจจะวุ่นวายไปอีก
ชีอ้าวชวางหลับตาลงอย่างจนใจ ในหัวกำลังแยกแยะความคิดอยู่ นางกำลังคิดว่าจะปฏิเสธพาริน่าให้ดูน่าเชื่อถือมากขึ้นได้อย่างไรดี
“ไม่ได้หรือ? ชีอ้าวชวาง ให้ข้าอยู่เคียงข้างเจ้าก่อนที่เจ้าจะไปที่แห่งนั้นเถอะนะ…” พาริน่าสะอื้น
“ไม่ได้แน่นอน เพราะเจ้าจะต้องตายที่นี่คืนนี้” น้ำเสียงเย็นเยียบดังขึ้นในคืนที่เงียบสงัด
หลังจากนั้น พลังที่น่าสะพรึงกลัวก็พุ่งขึ้นไปในอากาศแล้วพุ่งเข้าใส่พาริน่าที่อยู่ในอ้อมแขนของชีอ้าวชวาง
ม่านตาของชีอ้าวชวางหดตัวอย่างรวดเร็ว นางกอดพาริน่าไว้แน่นและหันหลังให้พลังที่น่ากลัวทั้งหมดนั้นกระทบกับตัวเอง
เกิดเสียงดังขึ้น ชีอ้าวชวางกำลังอดทนต่อการรับการโจมตีนั้น
ไม่จำเป็นต้องรอให้คนคนนั้นปรากฏตัว ชีอ้าวชวางก็รู้อยู่แล้วว่าเป็นใคร คนคนนั้นก็คือไดทันส์! เขาตามนางมา! ชีอ้าวชวางรู้สึกหงุดหงิดมาก เขาจะฆ่าพาริน่า!
“ชีอ้าวชวางๆ เจ้าเป็นอะไรหรือไม่?” พาริน่าเงยหน้าขึ้นถามชีอ้าวชวางที่มีเลือดไหลซึมออกจากมุมปาก
“ไม่เป็นไร” ชีอ้าวชวางเอื้อมมือไปเช็ดเลือดจากมุมปากและหันไปดันพาริน่าไปอยู่ข้างหลังแล้วมองร่างที่ค่อยๆ ปรากฏตัวขึ้นในเวลากลางคืน จากนั้นก็พูดอย่างเย็นชา “ไดทันส์ ข้าเตือนเจ้าแล้วว่าไม่ต้องมายุ่งเรื่องของข้า”
“แต่นางจะขัดขวางไม่ใช่เจ้าก้าวหน้า และนางก็สมควรตายด้วย” ไดทันส์เดินเข้ามาใกล้ทั้งสองอย่างช้าๆ ด้วยท่าทางเย็นชา
“ไดทันส์!” ชีอ้าวชวางโกรธจริงๆ ไดทันส์เข้ามายุ่งเรื่องของนางซ้ำแล้วซ้ำเล่า และครั้งนี้เขาก็พยายามจะฆ่าพาริน่าอีก นางจะไม่ยอมให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นเด็ดขาด
“ชีอ้าวชวาง อย่าบังคับให้ข้าต้องทำร้ายเจ้า ผู้หญิงคนนี้อยู่ต่อไปไม่ได้ นางจะขัดขวางความก้าวหน้าของเจ้า” น้ำเสียงของไดทันส์สงบมาก
“ข้าบอกเจ้าไปนานแล้วว่าข้าจะไม่ตกหลุมรักผู้หญิง” ชีอ้าวชวางหงุดหงิด “ข้าไม่ได้รักพาริน่า เจ้าไม่ต้องกังวลเรื่องนี้”
“แต่นางชอบเจ้า นางต้องตาย” ไดทันส์พูดเบาๆ “การพัวพันของนางจะทำให้เจ้าเสียสมาธิ”
“หุบปาก ข้าบอกว่าเจ้าไม่ต้องมายุ่งกับเรื่องของข้าไง” ชีอ้าวชวางตะคอกด้วยความโกรธ
“ช่วยไม่ได้!” ไดทันส์พูดอย่างเย็นชาและจะลงมืออีก
ใบหน้าของชีอ้าวชวางดูแย่ลงทันที นางรู้ว่าวันหนึ่งนางจะต้องต่อสู้กับไดทันส์ แต่ไม่คิดว่าการต่อสู้จะมาถึงอย่างรวดเร็วขนาดนี้ และก็มีพาริน่าที่ดูหวาดกลัวอยู่ข้างหลังชีอ้าวชวางด้วย พาริน่าไม่ได้คิดว่านางจะเป็นสาเหตุการต่อสู้ระหว่างสองคนนี้เลย ตอนนี้นางเสียใจมาก ความแข็งแกร่งของไดทันส์นั้นสูงกว่าชีอ้าวชวาง หากชีอ้าวชวางได้รับบาดเจ็บเพราะนางจะทำอย่างไรล่ะ?
ไดทันส์หยุดพูดและก้มหน้าลง ร่างกายของชีอ้าวชวางก็นิ่งเตรียมพร้อมเช่นกัน
เวลาต่อมา ไม่มีใครเห็นเลยว่าไดทันส์ลงมืออย่างไร แต่คลื่นพลังรุนแรงก็ซัดไปที่ทั้งสองอย่างบ้าคลั่งแล้ว
สีหน้าของชีอ้าวชวางไม่เปลี่ยนแปลง นางแค่ยื่นมือออกไปด้วยท่าทีผ่อนคลายแล้วคลื่นพลังนั้นก็หายไป
พอไดทันส์เห็นแบบนี้ เขาก็ตกใจเล็กน้อยและเลิกคิ้วขึ้น สายตาของเขาเต็มไปด้วยความพึงพอใจในความแข็งแกร่งที่เพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วของชีอ้าวชวาง! มันเกินความคาดหมายของเขามาก บางทีในการต่อสู้ในวันนี้อาจจะบอกไม่ได้เลยว่าจะชนะหรือแพ้ แต่นี่ก็ไม่ได้เปลี่ยนความตั้งใจที่จะฆ่าพาริน่าของเขาไปได้หรอก
พอไดทันส์กำลังจะทำมันอีกครั้งก็มีเสียงร้องอย่างกังวล “หยุด! ไดทันส์หยุด! ฟังข้าก่อนนะ!”
เสียงนี้เป็นเสียงของโจนาธาน
ไดทันส์หยุดการเคลื่อนไหวและขมวดคิ้วมองโจนาธานที่กำลังวิ่งมา ชีอ้าวชวางก็หันหน้าไปมองโจนาธานที่ดูกังวลแต่ก็ไม่ได้ขยับไปไหน ยังคงปกป้องพาริน่าอยู่ พาริน่ามองแผ่นหลังของชีอ้าวชวางอย่างประทับใจ
“เจ้าจะพูดอะไร?” ไดทันส์ถามและมองโจนาธานที่วิ่งเข้ามาด้วยความไม่พอใจ
ชีอ้าวชวางก็สงสัยเช่นกัน
“ไดทันส์ เจ้าอยากจะฆ่าพาริน่าเพราะเจ้ากลัวว่าชีอ้าวชวางจะถูกรบกวนทางความรู้สึกใช่หรือไม่?” โจนาธานไม่ตอบคำถามของไดทันส์ แต่ถามกลับไปแทน
ไดทันส์ไม่ได้พูดอะไร เขาหน้านิ่ง แต่ก็ถือว่ายอมรับแล้ว
“เช่นนั้นก็ง่ายเลย มันไม่มีเรื่องกวนใจอะไรทั้งนั้นแหละ” โจนาธานหันไปมองชีอ้าวชวางและพูด “พาริน่า เมื่อเทียบกันแล้ว หากเจ้าต้องตายเพราะชีอ้าวชวาง แถมยังต้องต้องรู้สึกไปดีไปตลอดอีก ข้ารู้สึกว่าการบอกความจริงกับเจ้าเลยน่าจะดีกว่า”
“หมายความว่าอะไร?” พาริน่ารู้สึกไม่สบายใจ
ชีอ้าวชวางขมวดคิ้วมองโจนาธานอย่างสับสนและไม่เข้าใจว่าโจนาธานจะทำอะไร
“ชีอ้าวชวาง ถ้าข้าบอกความลับของเจ้าออกไป เจ้าจะรู้สึกแย่หรือไม่?” โจนาธานถามอย่างระมัดระวัง ถึงอย่างไรตัวตนผู้ชายในตอนนี้ของชีอ้าวชวางก็ต้องมีความกังวล
ชีอ้าวชวางผงะไปแล้วมองใบหน้าของโจนาธานอย่างสงสัยว่าโจนาธานหมายถึงอะไร โจนาธานค่อยๆ หยิบกระจกออกมาแล้วพูดกับชีอ้าวชวาง “กระจกบานนี้มองเห็นใบหน้าที่แท้จริงของคนได้ คราวที่แล้วข้าแอบเอากระจกส่องเจ้า…”
ยังไม่ทันที่เขาจะพูดจบ ชีอ้าวชวางก็เข้าใจคำว่าใบหน้าที่แท้จริงแล้ว นางมักจะรู้สึกอยู่เสมอว่าท่าทีของโจนาธานที่มีต่อนางนั้นแปลกไปจากเมื่อก่อน ที่แท้ก็เพราะเขาได้เห็นแล้วว่านางเป็นผู้หญิงนี่เอง
“ได้ ให้พาริน่าดูเองเลย เพราะข้าพูดนางก็คงไม่เชื่อ” ชีอ้าวชวางตัดสินใจอย่างจนใจ เพราะนางรู้ว่าถ้าเรื่องของพาริน่าไม่ได้รับการแก้ไข พาริน่าก็จะจมลึกลงไปอีก จนสุดท้ายก็จะกู่ไม่กลับ ให้พาริน่ายอมแพ้ไปเลยในตอนนี้มันก็คงจะดีกว่า ชีอ้าวชวางเชื่อว่ากลุ่มคนที่อยู่ที่นี่ตอนนี้คงไม่เอาเรื่องตัวตนที่แท้จริงของนางไปเผยแพร่หรอก
“อะไร? อะไรกัน?” พาริน่าตกใจและความกังวลในใจก็ท่วมท้นไปหมด
ไดทันส์ก็ขมวดคิ้วและยืนอยู่อย่างเงียบๆ คอยดูสิ่งที่อยู่ตรงหน้า
“เข้ามาดูสิ เจ้าจะได้เข้าใจ ความเจ็บปวดในระยะยาวนั้นแย่กว่าความเจ็บปวดในระยะสั้นนะ เจ้าจะได้ไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับชีอ้าวชวางอีกในอนาคต” โจนาธานก้าวไปข้างหน้าแล้วส่องกระจกไปที่ชีอ้าวชวางและให้พาริน่าดู
“ไม่! ข้าไม่ดู!” พาริน่าพอจะเข้าใจแล้วว่าเกิดอะไรขึ้น หัวใจของนางเริ่มต็มไปด้วยความวิตกกังวลและความกลัว นางจึงก้มหน้าและปฏิเสธที่จะมองเข้าไปในกระจกนั้น
สายตาของชีอ้าวชวางมองที่กระจกและเลิกคิ้วขึ้นอย่างประหลาดใจ นานแค่ไหนแล้วที่นางไม่ได้เห็นตัวเองแบบนี้
ผมสีดำและตาสีดำ…
โจนาธานก็เอนตัวไปดู เมื่อเห็นคนในกระจก โจนาธานก็ตกตะลึง
ช่างเป็นใบหน้าที่น่าทึ่งมาก! ผมสีดำเข้ม นัยน์ตาสีดำหายาก ริมฝีปากเล็กเป็นสีแดงก่ำ แต่ความโศกเศร้าจางๆ ระหว่างคิ้วไม่เปลี่ยนแปลงเลย โจนาธานตะลึงเมื่อเห็นใบหน้าที่สมบูรณ์แบบนั้น เขาคิดไว้แล้วว่าใบหน้าที่แท้จริงของชีอ้าวชวางจะต้องงดงาม แต่เขาไม่คาดคิดว่าชีอ้าวชวางจะสวยขนาดนี้!
พอเห็นโจนาธานที่ดูล่องลอยนั้น ไดทันส์ก็ขยับตัวและเดินไป พอเขาเหลือบมองในกระจกก็ตัวแข็งทื่อทันที
“นี่มันกระจกอะไร!” หลังจากผ่านไปสักพัก ไดทันส์ก็พูดออกมา แต่น้ำเสียงของเขากลับแตกต่างออกไปอย่างเห็นได้ชัด
“มันเป็นสิ่งประดิษฐ์แยกย่อยจากกระจกแห่งความจริง ไม่มีอะไรผิดพลาดแน่นอน!” โจนาธานตอบคำถามของไดทันส์