เธอ……ฟังผิดหรือเปล่า？
เขาบอกเธอก็เหมือนกัน？
เธอไม่อยากจะเชื่อคำพูดแบบนี้จริงๆ เพราะว่า เธอไม่เคยได้ยินมาก่อน
แต่ว่า มันก็เหมือนปรากฏอยู่ที่ข้างหูตัวเองจริงๆ
เพราะว่า ตอนที่เธอมองดูอย่างละเอียดอีกครั้ง ก็พบว่าจู่ๆผู้ชายคนนี้ก็หันกลับ พร้อมกับท่าทางอึดดอัดและท่าทางหงุดหงิดที่มองเห็นได้ด้วยตาเปล่า
แป๊บเดียว เขาก็ขึ้นไปชั้นบน
เส้นหมี่：“……”
แป๊บหนึ่ง ลึกลงในใจก็เหมือนมีอะไรฉีกออก พอรู้ตัวอีกที ในที่สุดก็รู้สึกถึงของเหลวที่ร้อนและโหมซัดออกมาอย่างควบคุมไม่ได้
แค่ไม่กี่วินาทีสั้นๆ แม้แต่ปลายนิ้วก็สั่นไปด้วย
เธอมันน่าผิดหวังจริงๆ！
สุดท้ายเส้นหมี่ก็จับหน้าร้อนผ่าวนั้นกลับไปที่ห้อง จากนั้นซุกไปที่ผ้าห่มตัวเอง หัวใจเต้นเหมือนกลองอยู่นานจนไม่สามารถออกมาได้
ช่างเถอะ เรื่องของลูกสาว พรุ่งนี้มีโอกาสค่อยพูดละกัน
——
วันถัดมา
พวกเด็กๆในคฤหาสน์ตื่นกันเช้ามาก โดยเฉพาะอย่างยิ่งรินจังลูกรัก หลังจากเมื่อคืนได้ยินคำพูดของหม่ามี๊แล้ว เธอก็ตื่นเช้ามาก
เธอสวมชุดนอนมาสคอตกระต่ายน้อยสีชมพูขนฟู ยังไม่ล้างหน้าแปรงฟัน พร้อมกับหัวยุ่งๆฟูๆ ตื่นขึ้นมาจากเตียงแล้วไปหาหม่ามี๊
แต่ว่า หม่ามี๊ล่ะ？
เธอมองห้องที่ยังไม่เปิดประตู ก็ขยี้ตาที่ยังสะลึมสะลือ
“ตึกตักตึกตัก……”
จู่ๆ ก็มีคนลงมาจากชั้นบน
พอเด็กตัวกลมได้ยิน มือที่กอดตุ๊กตาผ้าเงือกน้อยก็หันมองมานิ่งๆ
เป็นแด๊ดดี้！
ในที่สุดเธอก็เห็นคนที่ถือกระเป๋าเอกสารเดินลงมาด้วยท่าทางองอาจห้าวหาญอย่างชัดเจน ทันใดนั้น เธอก็กอดตุ๊กตาผ้านี้ยืนตรงนั้นไม่ขยับไปไหน
แสนรัก：“……”
ถูกต้อง เขาลงมาในเวลานี้พอดี เช้าวันนี้ยังมีประชุมเช้า เขาต้องไปบริษัทเช้าหน่อย
แต่ว่า สาวน้อยคนนี้ทำไมเห็นเขาแล้วไม่หลบ？
เขามองเธออย่างจริงจังอีกครั้ง
กลับพบว่า ตัวกลมๆชมพูหัวยุ่งๆสวมชุดฟูนี้ๆ ถึงแม้ในดวงตาโตๆที่เหมือนลูกปัดแก้วคู่นั้น จะจ้องตัวเองอย่างเขินอายเล็กน้อย
แต่ว่า เธอกลับไม่หลบอีกแล้วจริงๆ
แต่ยืนมองอย่างระมัดระวัง เหมือนเมื่อก่อน ไม่กล้าเข้าใกล้มากไป แต่รอคอยอะไรสักอย่างเหมือนกวางตัวน้อยอีกครั้ง
“หม่ามี๊หนูยังไม่ตื่นเหรอ？”
แสนรักเห็นสายตาแบบนี้ จู่ๆก็รู้สึกว่าอารมณ์ดี ดังนั้นจึงก้มหน้ามองดูยัยตัวเล็ก แล้วถามอย่างอารมณ์ดี
หนูรินจังก็กอดตุ๊กตาผ้าไว้แน่นๆ สักพักหนึ่ง ก็ตอบแด๊ดดี้ด้วยเสียงนุ่มนิ่มไปว่า：“ยังค่ะ”
“งั้นหนูก็ไปห้องพี่ชายก่อน จะได้ไม่เย็น เดี๋ยวสักพักหม่ามี๊หนูก็ตื่นแล้ว”
แสนรักได้ยินคำตอบนี้ ในหัวก็อดไม่ได้ที่จะนึกถึงเมื่อคืนที่เขากลับมาดึกมาก ห้องนอนนั้นยังเปิดอยู่ หน้าหล่อเหลานั้นก็ดูอึดอัดขึ้นมา
ดีที่ วันนี้สาวน้อยเชื่อฟังมาก
แด๊ดดี้ให้เธอไปห้องของพี่ชาย เธอก็ไม่ร้องไห้ไม่งอแงจริงๆ และก็ไม่งอน เธอกอดตุ๊กตาผ้าไปที่ห้องของคุณชายคิว
ก็แค่ ตอนที่เธอเข้าไป ก็ยังแอบมองแสนรัก
ยัยหนูไร้เดียงสา！
ตอนที่แสนรักถือกระเป๋าเอกสารลงไป ก็อารมณ์ดีอย่างมาก รู้สึกว่าต่อไปตัวเองดีกับเด็กคนนี้ได้มากขึ้นหน่อย
ยังไงซะ พ่อเธอก็ตายแล้ว งั้นก็ทำเป็นประโยชน์สาธารณะ
เพราะแสนรักไปบริษัทแล้ว หน้าที่ส่งพวกเด็กไปโรงเรียนอนุบาล ก็ส่งต่อให้เส้นหมี่ที่ตื่นมาภายหลัง
“ไปเถอะ ลูกๆที่รัก วันนี้หม่ามี๊ส่งพวกลูกไปโรงเรียนอนุบาลเสร็จ ยังต้องไปทำงานอีก”
“ทำงาน？หม่ามี๊หม่ามี๊ทำงานอะไรเหรอ？”
คำนี้พูดออกมา คุณชายคิวที่เพิ่งถูกหม่ามี๊อุ้มขึ้นรถ ก็ถามขึ้นมาในรถ
เส้นหมี่ได้แต่อธิบายต่อไปว่า：“หม่ามี๊หางานที่โรงพยาบาลได้ ต่อไปต้องไปทำงานทุกวันแล้ว ดังนั้นพวกลูกต้องเป็นเด็กดีที่โรงเรียนนะ”
คุณชายคิว：“……”
ชินจัง：“……”
มีแค่รินจังลูกรักที่ไร้เดียงสา ได้ยินว่าหม่ามี๊หางานใหม่ได้แล้ว ก็ยกมือเล็กๆเนื้อเยอะๆนั้นขึ้นมาปรบมือให้หม่ามี๊
“หม่ามี๊ หม่ามี๊เจ๋งจริงๆ！”
“ใช่ไหมล่ะ หม่ามี๊ก็ว่างั้น มา ลูกรัก ให้จูบหน่อยสิ”
จากนั้นสองคนแม่ลูกก็กอดแล้วจูบกัน
ลูกชายสองคนที่มองอยู่ด้านหลังก็ถอนหายใจด้วยใบหน้าเศร้าๆ……
ครึ่งชั่วโมงถัดมา ส่งลูกรักทั้งสามคนไปที่โรงเรียนอนุบาลแล้ว เส้นหมี่ก็ขับรถออกไปทันที แล่นออกไปเร็วยิ่งกว่ากระต่าย
คุณชายคิวเห็น ก็รีบดึงพี่ชายไปที่แปลงดอกไม้ข้างๆ แล้วเริ่มถกเถียงถึงเรื่องที่เกิดขึ้นกะทันหันของหม่ามี๊
“ทำไมจู่ๆหม่ามี๊ก็ไปทำงานที่โรงพยาบาลล่ะ？เมื่อก่อนเธอทำงานที่บริษัทแด๊ดดี้ไม่ใช่เหรอ？”
“ไม่รู้สิ”
เรื่องนี้ ชินจังก็ไม่รู้อะไรเลย
คุณชายคิวเห็น คิ้วเล็กๆก็ขมวดแน่นขึ้น：“เรื่องราวไม่ธรรมดาแน่ๆ ก่อนหม่ามี๊พาพวกเรากลับมา ในตัวมีเงินเก็บสี่แสน เงินก้อนนี้ เพียงพอที่จะให้พวกเราใช้กินช่วงหนึ่ง ไม่จำเป็นต้องรีบออกไปหางานแบบนี้เลย”
เด็กคนนี้ แม้แต่เงินเก็บของเส้นหมี่ก็รู้ดี
ชินจังได้ยิน ก็ปรากฏท่าทางที่ไม่ดูดีเท่าไหร่ออกมา
“งั้นสืบไหม？”
“ได้ นายสืบพื้นเพของโรงพยาบาลนี้ก่อน ถึงตอนนั้นพวกเราค่อยดูสถานการณ์อีกที ถ้าไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ฉันจะไปกับตัวเอง”
คุณชายคิวเห็นด้วยกับการตัดสินใจนี้ จากนั้นเอาแท็บเล็ตที่ตัวเองเอามาด้วยในกระเป๋าเรียนใบเล็กยื่นให้พี่ชาย