เมื่อเห็นสีหน้าที่หมองหม่นของเย่เทียนและคนอื่น ๆ หยางเฟิงไม่ได้สนใจไยดี
เขาจูงมือเย่เมิ่งเหยียน แล้วเดินไปอยู่ตรงหน้าหลันซินและเย่ไห่
“คุณพ่อ คุณแม่ ขอโทษด้วยที่ผมมาสาย!”
“นี่……”
เผชิญหน้ากับหยางเฟิงที่แข็งกร้าวเช่นนี้
ทำให้หลันซินไม่รู้จะพูดอะไรอยู่ชั่วขณะหนึ่ง
โดยเฉพาะเมื่อเห็นกองทัพที่อยู่ข้างหลัง
เธอรู้สึกกระสับกระส่ายเป็นอย่างมาก
“หยางเฟิงขอโทษด้วย ทั้งหมดนั้นมันเป็นความผิดของแม่ ที่ปฏิบัติต่อลูกไม่ค่อยดีนัก…”
ตอนนี้แม้กระทั่งคนของตระกูลเย่ก็สารภาพผิดต่อหน้าหยางเฟิงแล้ว
สุดท้ายหลันซินจึงจำเป็นต้องยอมก้มหัว
หยางเฟิงยิ้ม
“คุณแม่อย่ากล่าวเช่นนั้น พวกเราคือครอบครัวเดียวกัน”
“ไม่ว่าเมื่อก่อนคุณแม่จะปฏิบัติต่อผมอย่างไร แต่อย่างไรแล้วผมก็เป็นลูกเขยของคุณแม่”
เมื่อได้ยินเช่นนั้น หลันซินก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกทันที
ตอนนี้เย่ไห่ไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้
แต่ไหนแต่ไรมา
สำหรับเขาแล้ว หยางเฟิงเป็นคนไร้ประโยชน์
วันนี้เขาสวมชุดทหารและมีทหารกล้าอยู่ในมือ
นี่มันลบล้างจินตนาการของเขาไปจริง ๆ
หยางเฟิงไม่ได้พูดอะไรอีก
แต่เดินไปอยู่ตรงหน้าคนตระกูลหลัน
เมื่อเผชิญหน้ากับดวงตาที่เฉียบคมของหยางเฟิง
หลันเจิ้นตัวสั่นเล็กน้อย
“หยางเฟิง……ผม”
ตุ๊บ!
ยังไม่ทันกล่าวจบ
หลันเจิ้นคุกเข่าลงทันที
“หยางเฟิง เมื่อก่อนนั้นมันเป็นความผิดของพวกเราเอง ขอร้องคุณโปรดปล่อยตระกูลหลันไปเถอะ”
ถ้าเขาปฏิบัติต่อครอบครัวของเย่เมิ่งเหยียนดีกว่านี้
บางทีมันอาจแตกต่างจากตอนนี้อย่างสิ้นเชิง…
เมื่อเผชิญหน้ากับหลันเจิ้นที่คุกเข่าต่อหน้าตนเอง
สีหน้าของหยางเฟิงไร้อารมณ์
เมื่อมองคุณพ่อตัวเอง
คุณตาของตัวเอง
คุกเข่าต่อหน้าหยางเฟิง
สีหน้าของหลันซินและเย่เมิ่งเหยียนนั้นซับซ้อนมาก
หยางเฟิงไม่ได้พูดอะไร แต่มองไปที่หลันเฟิง
ตุ๊บ!
หลันเฟิงไม่สามารถทนต่อแรงกดดันมหาศาลได้อีกต่อไป
เขาจึงคุกเข่าลง!
สายตาของหยางเฟิงมองไปรอบ ๆ
โจวห้าว
หลันจื่อ
ทุกคนล้วนคุกเข่าลงแล้ว!
ขณะนี้ คนของตระกูลหลันตัวสั่นอยู่ตรงหน้าหยางเฟิง
เหมือนลูกแกะที่กำลังรอจะถูกเชือด
หยางเฟิงไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่ยืนอยู่ที่เดิมอย่างเงียบ ๆ
คนของตระกูลหลันรู้สึกสั่นสะท้าน เหงื่อเย็นไหลออกมาจากหน้าผากของพวกเขา
โดยเฉพาะโจวห้าวและหลันจื่อ
ก่อนหน้านั้นพวกเขาเหยียดหยามหยางเฟิงและเย่เมิ่งเหยียนมากขนาดนั้น
ตอนนี้หยางเฟิงกลับมาอย่างแข็งกร้าว
พวกเขากลัวว่าตนเองจะมีจุดจบเหมือนตระกูลเย่
“ขอโทษคุณพ่อคุณแม่ และภรรยาของผมด้วย”
หลังจากผ่านไปนาน หยางเฟิงกล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
เมื่อได้ยินประโยคนี้ หลันเจิ้นมองหลันซินและเย่ไห่
“ลูกหลันซิน ลูกเขย ก่อนหน้านั้นพ่อลำเอียงเกินไป พ่อขอโทษด้วย”
เผชิญหน้ากับคำขอโทษจากพ่อของตนเอง
ทันใดนั้น
หลันซินก็ร้องไห้ออกมา
ช่วงเวลาที่ผ่านมานั้น การที่เธออาศัยอยู่ในตระกูลหลันนั้น เธอต้องใช้ชีวิตด้วยความยากลำบาก
แม้แต่พ่อผู้ให้กำเนิดก็ยังปฏิบัติกับตนเองด้วยความเย็นชา
ตอนนี้ ในที่สุดเขาก็ขอโทษตนเองแล้ว
เฮ้อ!
เย่ไห่ถอนหายใจเบา ๆ ด้วยสีหน้าที่ซับซ้อน
เขาในฐานะลูกเขยของตระกูลหลัน
ตลอดเวลาที่ผ่านมานั้น เขาถูกตระกูลหลันเหยียดหยาม และไม่มีสถานะใด ๆ
เขาคุ้นชินนานแล้ว
เพราะไม่ว่าจะอยู่ในตระกูลเย่หรือตระกูลหลัน เขาก็ไม่มีสถานะอะไร
“น้องสาว น้องเขย พี่ใหญ่ขอโทษพวกคุณด้วย”
“น้องสาว ทั้งหมดนั้นมันเป็นความผิดของพวกเรา ขอร้องคุณได้โปรดยกโทษให้พวกเราด้วย”
“ต่อไปพวกเราจะไม่กล้าอีกแล้ว ขอร้องคุณได้โปรดยกโทษให้พวกเราด้วยเถอะ!”
หลังจากนั้น หลันเฟิง โจวห้าว หลันจื่อและคนอื่น ๆ ต่างกล่าวคำขอโทษ
เมื่อเห็นเช่นนั้น เย่เมิ่งเหยียนอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ
ก่อนหน้านั้น คนเหล่านี้ยังคงถากถางและหยิ่งยโสโอหัง
วันนี้ พวกเขามาคุกเข่าขอร้องให้ตนเองยกโทษให้
ทั้งหมดนี้เป็นเพราะหยางเฟิง
เมื่อคิดถึงตรงนี้
เย่เมิ่งเหยียนมองไปที่หยางเฟิง