เมื่อเห็นฮ่อหยุนเฉิงเป็นแบบนั้น ซูฉิงจึงรีบเข้าไปช่วยประคองเขา
“ขอฉันดูหน่อย” ซูฉิงช่วยประคองเขาไปนั่งที่โซฟงก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง
ฮ่อหยุนเฉิงขดมุมริมฝีปาก “เป็นห่วงฉันเหรอ?”
ซูฉิงเมินเฉยก่อนจะยื่นมือขวาไปจับชีพจรฮ่อหยุนเฉิง
ชีพจรของฮ่อหยุนเฉิงนิ่งมาก และไม่มีอะไรผิดปกติเลย
หรือเขาแกล้งป่วย?
ซูฉิงขมวดคิ้วมองฮ่อหยุนเฉิง และถามอย่างเย็นชาว่า “สรุปนายเป็นอะไรน่ะ?”
“ตรงนี้” ฮ่อหยุนเฉิงยังคงชี้ไปที่หน้าอกและทำท่าทางเจ็บปวด
ซูฉิงลุกขึ้นหยิบโทรศัพท์ออกมาแสร้งทำเป็นโทร “ในเมื่อนายไม่สบาย ฉันจะโทร 120 ให้คนพาไปตรวจที่โรงพยาบาลแล้วกัน”
“เธอตรวจให้ฉันก็พอ” ฮ่อหยุนเฉิงคว้าแขนของซูฉิงและมองด้วยดวงตาลึก “ฉันอยากให้เธอตรวจคนเดียว”
ซูฉิง: …
แบบนี้เขาดูเหมือนป่วยหรือไง?
แปดสิบเปอร์เซ็นต์เรียกว่าเสแสร้งต่างหาก!
“เอาล่ะ ฉันตรวจให้แล้ว ไม่มีอะไรผิดปกติ นายรีบกลับไปได้แล้ว!” ซูฉิงดึงแขนของเธอออก
ฮ่อหยุนเฉิงแสร้งทำเป็นอ่อนแอ “ฉันป่วยขนาดนี้แล้วยังไล่กันอีกเหรอ?”
“สรุปนายป่าวยเป็นอะไร?” ซูฉิงพ่นลม “มองยังไงก็มองไม่ออกว่านายป่วยนะ?”
ฮ่อหยุนเฉิงลุกขึ้นยืนทันที ก่อนจะมองลงไปที่ซูฉิงด้วยดวงตาที่ลึกและเสียงทุ้มราวเชลโล่ “ไข้ใจ”
หลังจากหยุดไปชั่วคราว เขาก็พูดเสริมว่า “มีแค่เธอที่รักษาได้”
หยอกเก่งเกินไปแล้ว…
ใบหน้าของซูฉิงเริ่มแดงขึ้นเล็กน้อย
“ขี้เกียจจะสนใจนายแล้ว” ซุฉิงสูดหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะดันฮ่อหยุนเฉิงออกไป
ฮ่อหยุนเฉิงคร่ำครวญเกินจริงอีกครั้ง “หัวใจของฉันเจ็บนะ! ซูฉิง รีบช่วยฉันที…”
“นายต้องการอะไร?” ซูฉิงหมดคำพูด หลุบตามองฮ่อหยุนเฉิงที่แสร้งทำเป็นเจ็บปวดอยู่บนโซฟาโดย
ริมฝีปากบางของฮ่อหยุนเฉิงขยับทีละนิดและดวงตาก็หรี่ลง “คืนนี้ฉันอยากอยู่ที่นี่”
“ตามใจนายก็แล้วกัน” ซูฉิงไม่คิดสนใจพฤติกรรมของเขาอีกต่อไป
“ประคองฉันขึ้นเตียงที” ฮ่อหยุนเฉิงได้คืบจะเอาศอก
ซูฉิงกลอกตา “อย่าเกินหน้าเกินตา”
“หมอมีหน้าที่ดูแลผู้ป่วยนะ” มือใหญ่เรียวยาวของฮ่อหยุนเฉิงจับแขนของซูฉิงไว้แน่น
“งั้นนายก็โซฟาแล้วกัน!” ซูฉิงผลักฮ่อหยุนเฉิงลงบนโซฟาแล้วหันหลังเดินกลับ
วินาทีต่อมา ฮ่อหยุนเฉิงก็ลุกขึ้นเข้าไปอุ้มซูฉิง
“ฮ่อหยุนเฉิง นายจะทำอะไรนั่!” ซูฉิงตั้งตัวไม่ทันและลอยขึ้นเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดของฮ่อหยุนเฉิง
ฮ่อหยุนเฉิงอุ้มซูฉิงขึ้นเตียงโดยไม่ฟังคำค้านจากนั้นก็คร่อมเอาไว้
“ปล่อยฉันนะ!” ซูฉิงพยายามดิ้นรน
“อย่าขยับนะซูฉิง ให้ฉันกอดหน่อย” ฮ่อหยุนเฉิงกอดซูฉิงไว้แน่น
นานแค่ไหนแล้วที่เขาไม่ได้มีความรู้สึกคุ้นเคยแบบนี้?
ตั้งแต่ถังรั่วอิงปรากฏตัว ซูฉิงก็ยกเลิกการหมั้นและรักษาระยะห่างจากเขามาตลอด
แขนที่แข็งแรงของฮ่อหยุนเฉิงโอบซูฉิงไว้แน่น
ทั้งสองที่กำลังแนบแน่นจนใจซูฉิงก็หวั่นไหวไปชั่วขณะ
ความรู้สึกใจเต้นที่เหมือนจะกระโดดออกมาอีกครั้ง
หรือจะบอกได้ว่าเธอไม่เคยลืมเลย
ฮ่อหยุนเฉิงก้มศีรษะลงและโน้มตัวมากดจูบผู้หญิงที่อยู่ใต้ร่าง
เมื่อมองไปที่ใบหน้าหล่อเหลาแสนคุ้นเคยของฮ่อหยุนเฉิง ภายค่อยๆ ใกล้เข้ามาและหัวใจก็เต้นระรัว
เมื่อริมฝีปากของฮ่อหยุนเฉิงกำลังจะประทับบนใบหน้าของซูฉิง โทรศัพท์มือถือของเขาก็ดังขึ้นอย่างบ้าคลั่ง
ซูฉิงที่ได้สติก่อนจะดันฮ่อหยุนเฉิงออกไป “โทรศัพท์นาย”
ฮ่อหยุนเฉิงขมวดคิ้วมองโทรศัพท์ก่อนจะวางไว้ด้านข้าง
ซูฉิงเห็นชื่อกระพริบบนหน้าจอโทรศัพท์จากหางตา: “ถังรั่วอิง”
โทรศัพท์ยังคงดังอยู่ จนในที่สุดฮ่อหยุนเฉิงก็หยิบขึ้นมาอย่างไม่สบอารมณ์ “มีอะไรหรือเปล่าถังถัง?”
“พี่เฉิง ฉันเจ็บแผลจัง” เสียงของถังรั่วอิงดังออกมา
ฮ่อหยุนเฉิงขมวดคิ้วและพูดอย่างเคร่งขรึม “เจ็บแผลก็ให้หมอดูสิ”
“แต่คนเขาคิดถึงพี่…พี่มาหาฉันที่โรงพยาบาลได้ไหม?” เสียงของถังรั่วอิงแฝงด้วยความง้องอน
ซูฉิงยกมุมริมฝีปากก่อนจะเข้าไปใกล้โทรศัพท์ของอีกคนและพูดด้วยเสียงค่อนข้างคลุมเครือ “ฮ่อหยุนเฉิง เมื่อกี้นายไม่ได้บอกว่าอยากกอดฉันเหรอ?”
“ฉันยังมีธุระต้องทำ” ฮ่อหยุนเฉิงพูดจบก็ตัดสาย
ดวงตาลึกของเขาจ้องไปที่ใบหน้าของซูฉิงก่อนจะพูดน้ำเสียงที่ชัดเจน “เธอหึงเหรอซูฉิง?”
ซูฉิงกลอกตาใส่เขาก่อนจะเปลี่ยนเรื่องทันที “นายคิดจะทำยังไงกับเรื่องของถังรั่วอิง?”
ฮ่อหยุนเฉิงกระตุกริมฝีปากด้วยสีหน้าเย็นชา “ฉันรู้นะซูฉิง ว่าเธอไม่ชอบที่ถังถังมาอยู่ แต่ว่าถังถังช่วยฉันไว้เมื่อแปดปีก่อน เขาเป็นคนมีบุญคุณ ฉันเมินเขาไม่ได้”
“ดังนั้น แม้ว่าเธอจะทรยศต่อตระกูลฮ่อกรุ๊ปและโทษฉัน นายก็จะไม่ทำอะไร?” เสียงของซูฉิงนิ่งขึ้น
ฮ่อหยุนเฉิงกระแอมในลำคอ “ฉันจะจัดงานแถลงข่าวเพื่อชี้แจงเรื่องนี้และคืนความบริสุทธิ์ให้เธอ ส่วนถังรั่วอิง ฉัยจะคอยดูแลรับผิดชอบแค่เรื่องข้าวของเครื่องใช้เท่านั้น”
“นายจะให้เธอมาเป็นภาระ? หรือว่า…นายยังชอบเธออยู่กันแน่?” ใบหน้าของซูฉิงเริ่มดูไม่น่าดูเล็กน้อย
เมื่อเห็นซูฉิงเป็นแบบนั้น ฮ่อหยุนเฉิงจึงเอื้อมมือออกไปจับมือเธอ “ซูฉิง นี่คือสิ่งที่ฉันเป็นหนี้ถังถัง ถ้าตอนนั้นไม่ได้ถังถังช่วยไว้ก็ไม่มีฮ่อหยุนเฉิงในวันนี้นะ”
“นายไม่เคยสงสัยว่าถังรั่วอิงไม่ใช่ถังถังเลย?” ซูฉิงถามไปก่อนจะกระตุกมุมปาก
ฮ่อหยุนเฉิงส่ายหัว “ถังถังมีปานรูปดอกพลัมอยู่บนไหล่และถังรั่วอิงก็มี อีกทั้งเรื่องในตอนนั้น ถังรั่วอิงก็พูดได้ไม่ผิดสักคำ”
ซูฉิงคิดเกี่ยวกับมัน มันต้องมีอะไรผิดปกติแน่นอน
สงสัยเธอจะต้องตรวจสอบเองเสียแล้ว
แต่ตอนนี้ก็ยังมีประโยชน์ที่จะเก็บถังรั่วอิงไว้อยู่
“ฉันสงสัยว่ามีความลับอะไรบางอย่างระหว่างถังรั่วอิงกับหลี่เฉิงหยาง ถังรั่วอิงทรยศต่อตระกูลฮ่อกรุ๊ป ไม่ใช่แค่การใส่ร้ายฉันธรรมดาๆ แน่นอน” ซูฉิงกล่าวอย่างครุ่นคิด
ฮ่อหยุนเฉิงเอื้อมมือออกไปกอดซูฉิงเอาไว้ “ไม่ต้องห่วงนะ ฉันจะให้คนตรวจสอบเอง”
ซูฉิงดันตัวฮ่อหยุนเฉิงออกไปอย่างใจเย็น ก่อนจะลุกขึ้นจากเตียงแล้วมองลงไปที่เขา “นายไม่ได้ป่วยหรือไง? รีบนอนไปเถอะ!”
ใบหน้าของฮ่อหยุนเฉิงมืดลงก่อนจะถามว่า “แล้วเธอล่ะ?”
“ฉันจะไปนอนโซฟา” ซูฉิงพูดเสียงเรียบก่อนจะหยิบผ้าห่มเดินตรงไปที่ห้องนั่งเล่น
คอนโดของเฉินจุนเหยียนนี้เป็นห้องสวีทแบบหนึ่งห้องที่มีเพียงหนึ่งห้องและหนึ่งเตียง
ตอนนี้ฮ่อหยุนเฉิงต้องการนอนบนเตียงเธอมาก ดังนั้นซูฉิงจึงทำได้เพียงไปนอนบนโซฟาเท่านั้น
มองตามหลังซูฉิงที่เดินไปที่ห้องนั่งเล่น ดวงตาของฮ่อหยุนเฉิงก็หรี่ลงเล็กน้อย
เขาต้องทำให้เธอกลับมาหาเขาโดยเร็วที่สุด!
หลังจากที่ถังรั่วอิงได้ยินเสียงทางโทรศัพท์ก่อนสายจะถูกตัด สีหน้าเธอก็พลันดูไม่ดีทันที
เมื่อกี้
เธอได้ยินเสียงของซูฉิงจากทางโทรศัพท์!
กล่าวอีกนัยหนึ่งคือฮ่อหยุนเฉินอยู่กับซูฉิง!
แต่ก่อนแค่เธอแสร้งทำเป็นป่วย ฮ่อหยุนเฉิงก็จะมาหาเธออย่างห่วงใยเสมอ
แต่เมื่อกี้เขากลับตัดสายเธอ
ทำไมกัน?!
ต้องเป็นเพราะซูฉิงแน่!
เดิมทีเธอวางแผนไว้ทุกอย่างแล้ว และโยนข้อหาที่ราคาประมูลของตระกูลฮ่อกรุ๊ปที่รั่วไหลไปยังซูฉิง
แต่ไม่คิดว่าจะถูกซูฉิงเปิดเผยได้อย่างง่ายดาย
มันยิ่งทำให้ฮ่อหยุนเฉิงผิดหวังในตัวเธอมากขึ้น
เมื่อนึกอย่างนั้น ถังรั่วอิงจึงกำมือแน่น ทั้งสีหน้ายังดูไร้ความปราณีอีกด้วย
ซู!ชิง!!
เธอจะไม่มีวันปล่อยซูฉิงไปแน่!
…