ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 122
เมื่อมาถึงลานอิสระแห่งหนึ่งภายในตำหนัก ภายในสวนจุดโคมไฟหยางเจี่ยว หน้าประตูมีทหารกว่าสิบนายถือดาบอันยาวคอยคุ้มกันอยู่ เมื่อลมพัดโชยมา มีกลิ่นคาวเลือดก็ฟุ้งกระจายในอากาศอย่างรุนแรง
เมื่อประตูทางเข้าเปิดออก มีคนถือน้ำออกมา จื่ออานเห็นว่าในอ่างน้ำนั้นแดงไปหมด และส่งกลิ่นคาวเลือดแรงมาก
องค์ชายอานและจื่ออานรีบเดินเข้าไปข้างใน แต่กลับพบว่าภายในห้องโถงมีศพวางเรียงรายกันอยู่จำนวนหนึ่งโดยมีผ้าสีขาวคลุมเอาไว้ และบนผ้าสีขาวนั้นก็เปื้อนคราบเลือด
เดินเข้าไปห้องชั้นในอีกหน่อย ภายในห้องมีเตียงชั่วคราววางเรียงกันอยู่ แต่ละเตียงมีคนบาดเจ็บนอนอยู่ หนึ่งในนั้นคือ หนี่หรง
มีหมอหลวงกว่าสิบคนกำลังวิ่งวุ่น พวกเขาสวมชุดเครื่องแบบ คาดว่าคงจะเป็นหมอจากสำนักฮุ้ยหมิน
จื่ออานตกใจมาก ตกลงว่านี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่? ภัยพิบัติใหญ่หรือ? ทำไมผู้คนถึงถูกส่งกลับมาที่นี่กันหมด?
ม่านถูกเปิดออก ชายร่างสูงสวมชุดเครื่องแบบทหารสีดำเดินออกมา เมื่อเห็นองค์ชายอานมาถึง เขาก็เลิกคิ้วขึ้นและถามด้วยน้ำเสียงจริงจังว่า “ท่านอ๋องมาแล้ว พาหมอเซี่ยมาหรือยังพ่ะย่ะค่ะ?”
องค์ชายอานดันตัวจื่ออานออกมา เขาจึงถาม “ซูชิง เขาเป็นยังไงบ้าง?”
คนที่ถูกเรียกว่าซูชิงเหลือบมองจื่ออานเล็กน้อย และกล่าวว่า “เข้าไปก่อนแล้วค่อยว่ากัน”
ทั้งสามคนเดินเข้าไป พื้นหินอ่อนที่ขาวบริสุทธิ์เปื้อนด้วยคราบเลือด มันคงจะหยดตอนที่ส่งตัวกลับมาและกระจายตลอดทางไปจนถึงข้างเตียง
มู่หรงจ้วงจ้วงนั่งลงกับพื้น “พระเจ้า นี่มันอะไรกัน?”
มีหมอหลวงกำลังจัดการกับบาดแผลของมู่หรงเจี๋ยอยู่ข้างเตียง จื่ออานไม่แม้แต่จะคิด เธอรีบเดินเข้าไปหาทันที
เห็นหน้าเขาเพียงชั่วพริบตา จื่ออานก็รู้เลยว่าสถาณการณ์ไม่ค่อยดี เขาเสียเลือดมากเกินไป ไม่ต้องพูดถึงสีหน้า แม้แต่ริมฝีปากก็เปลี่ยนเป็นสีขาวแล้ว
หมอหลวงกำลังจัดการกับบาดแผลบริเวณหน้าอก เสื้อของเขานั้นไม่ได้ถอดออก เพียงแค่ตัดออกไปเล็กน้อย
“กรรไกร!” จื่ออานอดกลั้นความหวาดกลัวภายในจิตใจเอาไว้ แล้วออกคำสั่ง
ซูชิงรีบนำกรรไกรส่งให้เธอ จื่ออานค่อย ๆ ดึงเสื้อขึ้นมาอย่างระมัดระวัง แล้วตัดมันให้ขาดจากด้านข้าง แขนเสื้อเองก็ตัดด้วย ตัดไปจนถึงกางเกง
ในบรรดาบาดแผลทั้งสิบสองรอยบาดแผลที่ร้ายแรงที่สุดคือ รอยดาบที่บริเวณหน้าอก ตั้งแต่หน้าอกข้างขวาลากยาวจนมาถึงท้องซ้ายล่าง
รอยกรีดบนผิวหนังนั้นเป็นรอยแผลเรียบ เป็นรอยแผลที่มาจากดาบคม
“ใช้ผงห้ามเลือดไม่ได้แล้ว มันช้าเกินไปที่จะห้ามแล้ว!” โชคดีที่พกกระเป๋าเข็มติดตัวมาด้วย จื่ออานรีบฝังเข็มลงบนจุดฝังเข็มที่สำคัญ วิธีการนี้เป็นการสกัดจุดเพื่อห้ามเลือด
ขาขวามีอีกหนึ่งบาดแผล แผลนั้นเป็นสีดำ นี่เป็นสัญญาณของพิษ
จื่ออานกล่าวเสียงเข้ม “มียาถอนพิษไหม? หากไม่มี ก็เอาดินปืนมา”
“ดินปืน?” หมอหลวงถาม “เจ้าจะเอาดินปืนไปทำอะไร?”
“บาดแผลมีพิษ การใช้ดินปืนสามารถหยุดพิษไม่ให้เข้าสู่ร่างกายได้อย่างรวดเร็ว” จื่ออานไม่มีเวลามาอธิบายให้เขาฟังว่าในดินปืนมีส่วนผสมของกำมะถันอยู่ ซึ่งมีฤทธิ์ลดการอักเสบและขับพิษได้ในระดับหนึ่ง
“ตอนนี้จะไปหาดินปืนได้จากที่ไหนกัน?” ซูชิงขมวดคิ้ว
องค์ชายอานกล่าว “ประทัด มีประทัดหรือไม่?”
“ข้าจะออกไปถามดู” ซูฉินหมุนตัววิ่งออกไป
น้ำร้อนถูกยกขึ้นมาอ่างต่ออ่าง จื่ออานก็คอยทำความสะอาดบาดแผลอย่างต่อเนื่อง ในใจกังวลถึงที่สุด
ลมหายใจของเขาอ่อนแรง สัญญาณชีพมีเพียงแต่ลมหายใจที่อ่อนแรงและการเต้นของหัวใจที่แทบจะไม่ขยับ เขาเสียเลือดมาก ตอนนี้สิ่งที่ต้องการก็คือการถ่ายเลือด แต่ไม่มีทางทำสำเร็จ
ทำได้เพียงใช้วิธีการสกัดจุดทำให้เลือดหยุดไหล และหลังจากที่จัดการกับบาดแผลทั้งหมดดีแล้ว ก็จะฝังเข็มลงไปที่ไขกระดูก เพื่อไปกระตุ้นไขกระดูกให้ผลิตเลือดอย่างรวดเร็ว