ชูฉิงครุ่นคิดครู่หนึ่ง เม้มปากแล้วพูดว่า “ข้อตกลงสามเดือนของเรายังไม่ครบกำหนด รอจนถึงวันนั้นฉันจะให้คำตอบคุณ ระหว่างนี้ก็มาดูความประพฤติของคุณกัน”
“ยังต้องรอ…” ใบหน้าฮ่อหยุนเฉิงหมองลง
ผู้หญิงคนนี้รู้วิธีทรมานเขา
ทั้งที่ว่าเขารักเธอและอยากอยู่กับเธอขนาดนี้ แต่เธอกลับไม่ยอมตอบตกลง
“ต้องดูพฤติกรรมใช่มั้ย?” จู่ๆ ฮ่อหยุนเฉิงก็ก้มศีรษะลงมา จูบเบาๆ ที่หน้าผากซูฉิง “ต้องทำให้เธอพอใจได้แน่นอน
หมอนี่ไม่ต้องเอะอะก็จะจูบเธอได้ไหม
เธอยังไม่ตอบรับเขาเลยนะ!
ซูฉิงผลักฮ่อหยุนเฉิง ก้มมองนอกหน้าต่าง “ให้เครื่องบินพวกนี้จอดได้มั้ย?”
“ทำไม?” ฮ่อหยุนเฉิงขมวดคิ้ว
“เย็นมากแล้ว ฉันอยากกลับเร็วหน่อย” ซูฉิงกล่าวเสียงเรียบ
ฮ่อหยุนเฉิงยื่นมือมาโอบซูฉิง “ฉันจะรอคำตอบของเธอ”
ภายใต้คำสั่งของฮ่อหยุนเฉิงเฮลิคอปเตอร์ก็ค่อยๆลดระดับลงจอดบนพื้น
ซูฉิงถอนหายใจ อยู่บนพื้นดินยังรู้สึกสงบมากกว่า
“ฉันจะไปส่งเธอ” ฮ่อหยุนเฉิงกุมมือของซูฉิงเดินไปทางรถยนต์ของเขา
จู่ๆ ซูฉิงก็รู้สึกว่ามีแสงวาบมาจากทางด้านหลัง ราวกับมีคนแอบถ่ายรูปอยู่
เธอหันกลับไป ก็เห็นแค่เพียงคนจำนวนมากบนหาดกำลังมองมาที่พวกเขาจากไกลๆ ไม่ได้มีอะไรพิเศษ
หากฮ่อหยุนเฉิงไม่ได้ให้บอดี้การ์ดมาเคลียร์พื้นที่ล่วงหน้า เกรงว่าพวกเขาจะถูกล้อมรอบไปด้วยผู้คนแล้ว
ยังไงซะฮ่อหยุนเฉิงเพิ่งจะแสดงอนุภาพยิ่งใหญ่ไป เกรงว่าหลายคนจะเห็นมันแล้ว
พาดหัวข่าววันพรุ่งนี้จะเป็นฮ่อหยุนเฉิงขอแต่งงานล้มเหลวไหมนะ?
ชูฉิงเหลือบมองใบหน้าเย็นชาของชายคนที่อยู่ข้างๆ เธอ ก็ยกมุมริมฝีขึ้นอย่างเงียบ ๆ
หยิ่งทระนงอย่างฮ่อหยุนเฉิงต้องไม่ปล่อยให้ข่าวการขอแต่งงานล้มเหลวออกไปแน่!
ขณะที่กำลังคิดอยู่นั้น โทรศัพท์ของซูฉิงก็ดังขึ้น
เธอควักโทรศัพท์ออกมามองเป็นเฉินจุนเหยียนโทรมา
เมื่อเห็นว่าหน้าจอกะพริบคำว่า” เฉินจุนเหยียน” สามคำ ใบหน้าของฮ่อหยุนเฉินที่ไม่น่ามองอยู่แล้ว ก็ยิ่งเย็นชาลงไปอีก
“ฮัลโหลว เฉินจุนเหยียน” ซูฉิงเพิกเฉยต่อความเย็นชาจากชายที่อยู่ข้างๆ เธอ รับโทรศัพท์อย่างใจเย็น
เสียงเย็นใสของเฉินจุนเหยียนดังออกมากลำโพง “ซูฉิง พักแล้วใช่มั้ย? ฉันไม่ได้โทรมารบกวนเธอใช่หรือเปล่า?”
“ไม่หรอก โทรหาฉันมีเรื่องอะไร?” ซูฉิงถามเสียงเรียบ
“เป็นแบบนี้ เกี่ยวกับ “ตำนานรักแห่งวังหลัง” น่ะ ฉันเลือกบทบาทที่ค่อนข้างเหมาะกับเธอออกมาแล้ว ไม่รู้ว่าเธอจะชอบบทไหน เธอว่างเมื่อไหร่ มาคุยสักหน่อยเถอะ” เฉินจุนเหยียนถามปลายสายโทรศัพท์
ซูฉิงครุ่นคิด เอ่ยว่า “งั้นพรุ่งนี้ตอนเย็นเถอะ”
“ได้ พรุ่งนี้เจอกัน” เห็นซูฉิงตอบตกลง น้ำเสียงของเฉินจุนเหยียนก็ผ่อนคลายลง
ซูฉิงพยักหน้า “พรุ่งนี้เจอกัน”
ฮ่อหยุนเฉิงได้ยินคำพูดนั้นใบหน้าก็ยิ่งเย็นชาลงไปอีก
พรุ่งนี้เจอกัน?
พรุ่งนี้ตอนเย็นซูฉิงมีนัดกับเฉินจุนเหยียน?
แล้วยังนัดกันต่อหน้าเขา?
ใบหน้าของฮ่อหยุนเฉิงตึง ริมฝีปากเม้มแน่น พูดอย่างเย็นชาว่า “เย็นพรุ่งนี้เธอจะไปพบเฉินจุนเหยียนเหรอ?”
“ใช่” ซูฉิงยืนยันกับเขา
คิ้วกระบี่ของฮ่อหยุนเฉิงขมวดแน่น เขาพูดอย่างใช้อำนาจ “ไม่ให้ไป”
“ทำไม นายจะจำกัดอิสรภาพของฉันเหรอ?” ซูฉิงจ้องฮ่อหยุนเฉิง พูดด้วยน้ำเสียงหยอกล้อ “เพิ่งจะวันแรกก็ทำตัวไม่ดีแล้วเหรอ?”
ฮ่อหยุนเฉิง：……
นี่ไม่ใช่ปัญหาเรื่องความประพฤติซะหน่อย
เขาจะทนมองซูฉิงไปเดทกับเฉินจุนเหยียนต่อหน้าต่อได้อย่างไร?
ถึงซูฉิงจะไม่ได้คิดอะไรกับเฉินจุนเหยียน แต่ความรู้สึกของเฉินจุนเหยียนที่มีต่อซูฉิง เขารู้ดียิ่งนักและก็ให้ความสนใจอย่างมาก
แถมเฉินจุนเหยียนยังตามจีบซูฉิงมาสองปีเต็ม เมื่อวานเองก็เพิ่งขอแต่งงานไป
“เฉินจุนเหยียนมาหาฉันเพราะเรื่องบทของตำนานรักแห่งวังหลัง เป็นเรื่องงานน่ะ” เมื่อเห็นใบหน้าของฮ่อหยุนเฉินดำยิ่งกว่าถ่านหิน ซูฉิงจึงพูดอธิบาย
“เธอจะรับเล่นบทบาทในเรื่องนั้นจริง?” ฮ่อหยุนเฉิงขมวดคิ้ว ริมฝีปากเม้มเป็นเส้นบาง แสดงออกว่าในเวลานี้เขากำลังไม่พอใจ
“แน่นอนสิ กษัตริย์ตรัสแล้วไม่คืนคำ” ซูฉิงพยักหน้ายืนยันอย่างมั่นใจ
ในเมื่องานประกาศรางวัลเมื่อคืนนี้ เธอประกาศไปแล้วว่าจะรับเล่นบทในการแสดงเรื่องนี้ เพื่อโปรโมตละครเรื่องใหม่ เธอจะผิดคำพูดได้ยังไง?
ใบหน้าของฮ่อหยุนเฉิงเย็นชา ไม่ได้พูดอะไร
ตลอดทั้งทางทั้งสองคนไม่ได้พูดอะไร ฮ่อหยุนเฉิงไปส่งซูฉิงที่เฉิงตงฮวาหยวน
ซูฉิงลงจากรถ ส่งรอยยิ้มให้ฮ่อหยุนเฉิง “ขอบคุณนะที่นายมาส่งฉัน”
เธอกำลังจะขึ้นตึก กลับพบว่าฮ่อหยุนเฉิงเดินมาด้านหลัง
“นายยังไม่กลับหรือ?” ซูฉิงชะงักฝีเท้า หันหน้ากลับมาถาม
ฮ่อหยุนเฉิงคว้าแขนซุฉิงไว้ เอ่ยเสียงทุ้มว่า “ซูฉิง ย้ายกลับเมืองใหม่สุ่ยเยว่เถอะ”
“ทำไมล่ะ?” ซูฉิงขมวดคิ้ว
“เธอเป็นคู่หมั้นของฉัน พักอยู่ในคอนโดของผู้ชายคนอื่น มันได้ที่ไหนกัน?” ใบหน้าฮ่อหยุนเฉิงเย็นชา จนเหมือนกับว่าอุณหภูมิรอบตัวลดลงไปอีก
“ใครบอกว่าฉันเป็นคู่หมั้นนายกัน? ฉันยังไม่ได้พูด” ซูฉิงมองฮ่อหยุนเฉิงอย่างอารมณ์เสีย
เธอผลักฮ่อหยุนเฉิงกลับไปที่รถ “นายกลับไปเถอะ”
ซูฉิงหมุนตัวกลับไป กลับโดนฮ่อหยุนเฉิงดึงไว้
“นายทำอะไรน่ะ?” ซูฉิงหมดคำจะพูด ผู้ชายคนนี้จะไม่จบใช่ไหม?
ฮ่อหยุนเฉิงดึงซูฉิงเข้าไปในอ้อมกอด ก้มศีรษะพูดเสียงทุ้มข้างหูของเธอว่า “ซูฉิง ฉันรอคำตอบจากเธอ อย่าให้ฉันรอนานจนเกินไปนะ”
ลมหายใจอุ่น ๆ ของฮ่อหยุนเฉิงรินรดอยู่บนคอของซูฉิง
จั๊กจี้ราวกับมีขนนกนุ่มปัดผ่านที่ลำคอของเธอเบาๆ
ไม่ใช่เพิ่งพูดไปเหรอว่ารอดูพฤติกรรมนายน่ะ?” ชูฉิงสูดหายใจเข้าลึก ใช้แรงผลักฮ่อหยุนเฉิงออกไป เม้มริมฝีปากแล้วพูดเบา ๆ
มองแผ่นหลังซูฉิงที่หมุนกายเดินไป แววตาของฮ่อหยุนเฉิงหลากอารมณ์จากนั้นเปลี่ยนเป็นมุ่งมั่นเป็นพิเศษ
เขาจะต้องทำให้ซูฉิงให้คำตอบที่แน่นอนกับเขาให้ได้
และเขาเชื่อว่า เขาคงรออีกไม่นาน
กลับมาถึงบ้าน ซูฉิงรู้สึกเหนื่อยล้าเล็กน้อย เดิมทีคิดว่าจะแก้ไขการออกแบบ” น้ำแข็งและไฟ” แต่ก็ถูกระงับชั่วคราวไปแล้ว
ขณะที่นอนเกียจคร้านอยู่บนเตียง ในสมองของซูฉิง ก็ฉายภาพที่ฮ่อหยุนเฉิงขอเธอแต่งงานในเย็นวันนี้อย่างโรแมนติก สะบัดออกไปเท่าไรก็สะบัดไม่ออก
หลังจากพลิกตัวไปมา ไม่รู้ว่านานแค่ไหนกว่าที่ซูฉิงถึงหลับไปท่ามกลางความงุนงง
ในความฝัน เธอถึงกับฝันถึงฮ่อหยุนเฉิง!
ยิ่งไปกว่านั้นเป็นความฝันไม่เหมาะสำหรับเด็กเลยสักนิด
เธอฝันเห็นฮ่อหยุนเฉิงปล้ำจูบเธอ และเธอไม่ได้ขัดขืนเลยแต่มีความสุขอย่างมาก ทั้งสองคนกอดจูบกันอย่างร้อนแรงบนเตียงหลังใหญ่…
ซูฉิงตื่นขึ้นอย่างกะทันหัน เปิดไฟแล้วมองไปรอบๆ แต่กลับพบว่าเป็นความฝันที่เพ้อพก
ให้ตายเถอะ!
เธอฝันแบบนี้ได้ยังไงกัน?
นี่ต้องโทษฮ่อหยุนเฉิงทั้งหมดที่เอะอะก็เอาแต่ยั่วเย้าคนอื่น
ซูฉิงสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ถึงไล่อารมณ์บางอย่างออกไปได้
………….