อันหลินแข็งตัวท่ามกลางสายตาของประชาชี ซ้ำยังมีแผ่นน้ำแข็งหนาเตอะปกคลุมอีกด้วย
เหล่านักพรตตกตะลึงกันถ้วนหน้า
“วิชาของสหายอันหลินต้องแช่แข็งตัวเองแบบนี้เลยเหรอ!”
เฉิงอิงตะลึงจนตาค้าง ราวกับได้เปิดประสบการณ์ใหม่
“ตายังไม่หลับด้วยซ้ำ จะไม่มีปัญหาจริงๆ เหรอ” ลู่เสวี่ยเบิกตากว้าง ใบหน้าฉายความห่วงกังวล
อันหมิงชวนมองดวงตาที่เบิกโพลงของอันหลิน รวมถึงสีหน้าที่แข็งตัวจนดูเจ็บปวด ก็เป็นห่วงมากเหมือนกัน แต่กลับไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดี
“ฉันจะส่งหลินจื่อกลับเขาเป่ยอู้ก่อน!” อันหมิงชวนรู้ว่าเทพศพยังไม่ถูกกำจัด แม้จะอยู่ในจุดรวมพลของเขาฉางไป๋ แต่ยังคงอันตรายอยู่ดี จึงโพล่งขึ้นมาทันที
สถานที่ที่ปลอดภัยที่สุดที่เขานึกออกก็คือเขาเป่ยอู้ จึงตัเสินใจว่าจะย้ายร่างกายของอันหลินกลับไปพักที่นั่นก่อน
“ได้ หมิงชวนพาสหายอันหลินกลับไปก่อน ถ้ามีอะไรให้พวกเราช่วยเหลือก็บอกได้เต็มที่เลย” เฉิงอิงบอกลาอันหมิงชวน ใบหน้าฉายความห่วงใย
“อืม หมิงชวนขอบคุณหัวหน้าเฉิง”
อันหมิงชวนยกมือขึ้นคารวะแล้วเดินไปหาอันหลิน ออกแรงยกแล้วแบกขึ้นหลัง
“ท่านลุงอัน วางพี่อันไว้บนหลังข้า ข้าจะพาพวกท่านกลับเอง โฮ่ง!” ต้าไป๋พูดด้วยภาษาสัตว์ภูต
อันหมิงชวนพยักหน้า แบกอันหลินที่ถูกน้ำแข็งห่อหุ้มกระโดดขึ้นคร่อมตัวต้าไป๋ จากนั้นพุ่งทะยานขึ้นฟ้า
บนยอดเขาที่มีเมฆหมอกรายล้อม ณ เขาเป่ยอู้
ภายในศาลา มีชายวัยกลางคนคนหนึ่งกำลังดื่มชาอย่างผ่อนคลายอยู่เพียงลำพัง
ต่อมาเขาก็สัมผัสได้ถึงกลิ่นอายที่คุ้นเคย จึงเปิดตาค่ายกลต้อนรับการมาเยือนของร่างที่คุ้นเคยทันที
“ฮ่าๆ ๆ…อันหลินเสร็จธุระไวปานนี้เชียวเหรอ จะได้ดื่มกับนายสักทีนะ” ชุยเจ๋อลุกขึ้น ปรี่เข้าไปต้อนรับด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม
จากนั้นรอยยิ้มของเขาก็แข็งค้างบนใบหน้า
ทำไมคนที่นั่งอยู่บนสุนัขถึงเป็นอันหมิงชวนล่ะ!
คุณพระ! ที่อันหมิงชวนอุ้มนั่งอันหลินเหรอ อันหลินกลายเป็นน้ำแข็งไปแล้วเหรอ!
อันหมิงชวนวางอันหลินลงพื้นเบาๆ หายใจหอบเล็กน้อย
ชุยเจ๋อสาวเท้าก้าวฉับๆ ทำหน้าจกใจอย่างปิดไม่มิด “หมิงชวน อัน…อันหลินเป็นอะไรไป”
“เขากำลังฝึกวิชาอยู่ จะกลายเป็นมนุษย์น้ำแข็งสามวัน ผมพาเขามาที่นี่เพื่อความปลอดภัยของเขา” อันหมิงชวนพูดพลางเงยหน้าขึ้นมองแสงแดดที่เจิดจ้า พูดอย่างคาดหวังว่า “ตากแดดอยู่ตรงนี้แหละ ดูว่าแสงอาทิตย์พอจะให้ความอบอุ่นกับลูกผมบ้างได้ไหม…”
ชุยเจ๋อมองท่อนน้ำแข็ง ไม่รู้ว่าควรจะแสดงสีหน้าแบบไหน ไม่มีอะไรที่เป็นไปไม่ได้จริงๆ!
ตอนนี้อันหลินตกอยู่ในสภาวะที่มหัศจรรย์อย่างยิ่ง เขาไม่ได้หลับใหลแต่อย่างใด
จักษุประสาท โสตประสาทของเขาไม่ได้รับผลกระทบ มีแค่ร่างกายที่ถูกความเย็นกัดกร่อนไม่หยุดไม่หย่อนเท่านั้น
มันเป็นความเย็นอย่างมหันต์ที่แม้แต่วิญญาณก็รู้สึกเจ็บปวดไปด้วย พลังความเย็นแบบนี้ทำให้เขาทรมานเหลือเกิน
เขามองเห็นสีหน้าที่กระวนกระวายของพ่อ สีหน้าที่เป็นห่วงปนความสงสัยของชุยเจ๋อ มองเห็นต้าไป๋ที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขาสบตาเขาด้วยดวงตากลมมนที่เบิกกว้างของมัน
จู่ๆ ต้าไป๋ก็ยิ้มชั่วร้าย
มันส่งกระแสจิตมาว่า ‘พี่อัน เจ้ายังมีชีวิตอยู่หรือเปล่า พูดได้ไหม’
อันหลิน “…”
เขาแสดงท่าทางอะไรไม่ได้เลย มีแค่สติสัมปชัญญะที่ยังตื่นตัว แต่สื่อสารไม่ได้
จากนั้นเขาก็เห็นต้าไป๋ล้วงมือถือออกมาต่อสายหาใครบางคน
“ฮัลโหล สวีเสี่ยวหลาน ตอนนี้อันหลินกลายเป็นน้ำแข็งไปแล้ว อยากมาดูหน่อยไหม”
“ไม่เป็นไร! ไม่ต้องวิตก มีเวลาชมแค่สามวันนะ อย่าพลาดโอกาส เพราะเวลาไม่หวนคืน”
“อืม ข้าจะส่งพิกัดให้ หึๆ ๆ…โฮ่ง!”
สายตัดไปแล้ว จากนั้นก็โทรหาอีกคนต่อ
“ฮัลโหลเซวียนหยวนเฉิง ตอนนี้อันหลินกลายเป็นน้ำแข็งไปแล้ว อยากมาดูหน่อยไหม”
“อย่าวู่วาม! ไม่ต้องแก้แค้น เขาแปลงร่างเอง มีเวลาชมแค่สามวันนะ”
“อย่าพลาดโอกาส เพราะเวลาไม่หวนคืน หึๆ ๆ…ข้าจะส่งพิกัดให้…โฮ่ง!”
จากนั้นต้าไป๋ก็ทำหน้าสับสน
“น่าเสียดาย รู้สึกว่าจะไม่มีเบอร์ของสาวสวยหลิวเชียนฮ่วนนะ…โฮ่ง!”
ภายในน้ำแข็ง อันหลินอัดอั้นตันใจเหลือเกิน
ให้ตายสิ! เรียกให้คนมาชมเจ้านายของตัวเองงั้นเหรอ
เหอะๆ ต้าไป๋เติบโตแล้วสินะ อีกสามวันถ้าเขาออกมา เขาจะกินเนื้อหมา!
สวีเสี่ยวหลานกับซูเฉี่ยนอวิ๋นมาถึงก่อนใคร พวกนางเหาะลงจากฟ้า หยุดลงตรงหน้าอันหลิน
สิ่งที่ทำให้อันหลินปลื้มใจก็คือ ใบหน้าของพวกนางมีความกังวลทั้งคู่ ไม่ไร้จิตใจเหมือนต้าไป๋
“อันหลิน เจ้าเป็นอะไร พูดสิ อย่าทำให้ข้าตกใจนะ!” ดวงหน้างดงามของสวีเสี่ยวหลานมีแต่ความตื่นตระหนก มือขาวผ่องดุจหยกตบชั้นน้ำแข็งเบาๆ พยายามจะปลุกเขา
“เสี่ยวหลานใจเย็นๆ เกิดเผลอตบสหายอันหลินจนแตกละเอียดจะแย่เอานะ” ซูเฉี่ยนอวิ๋นรีบเข้าไปห้ามสวีเสี่ยวหลาน
“งั้นข้าจะใช้ไฟ!”
ปลายนิ้วเรียวของสวีเสี่ยวหลานมีลูกไฟสีทองผุดขึ้นมา ทิ่มไปที่แผ่นน้ำแข็งตรงหน้า
ลูกไฟแฝงด้วยพลังที่มีอานุภาพรุนแรงยิ่ง จะว่าไปอันหลินรับรู้ได้ถึงความอบอุ่นจริงๆ นะ
ความรู้สึกเหมือนอยู่ท่ามกลางความหนาวเหน็บ จู่ๆ ก็เจอความอบอุ่น!
อันหลินดีใจยกใหญ่ สวีเสี่ยวหลานดีที่สุด!
“โธ่! เสี่ยวหลานใจเย็นๆ เกิดพลาดท่าเผาสหายอันหลินจะแย่เอานะ!” ซูเฉี่ยนอวิ๋นรีบเข้ามาห้ามปรามสวีเสี่ยวหลาน
อันหลิน “…”
สวีเสี่ยวหลานขมวดคิ้ว แต่สุดท้ายก็หยุดใช้ไฟ เพราะนางพบว่าเปลวไฟของตนไม่อาจทำให้ชั้นน้ำแข็งด้านนอกสุดละลายได้ เห็นได้ชัดว่าไม่ใช่น้ำแข็งธรรมดา
ด้วยเหตุนี้ อันหลินจึงสูญเสียแม้กระทั่งความอบอุ่นเสี้ยวสุดท้ายไป
เขาตกอยู่ในสภาวะที่หนาวเหน็บไร้ที่สิ้นสุดอีกครั้ง ทรมานชะมัดยาด
ถ้าร้องไห้ได้ เขาคงน้ำตาอาบหน้าไปนานแล้ว
เขาอยากให้สวีเสี่ยวหลานเผาต่อไปเหลือเกิน ซูเฉี่ยนอวิ๋นทำไมต้องห้ามสวีเสี่ยวหลานด้วย…
ในตอนนั้นเอง อันหมิงชวนเดินเข้ามา เมื่อเห็นสวีเสี่ยวหลานก็ดีใจยิ่งนัก
“หนูคือสวีเสี่ยวหลานใช่ไหม ฉันเป็นพ่อของอันหลิน ชื่ออันหมิงชวน!” อันหมิงชวนมองสวีเสี่ยวหลานด้วยความเอ็นดู
ใบหน้างดงามของสวีเสี่ยวหลานมีรอยยิ้มบางๆ ตอบอย่างสุภาพอ่อนโยนว่า “สวัสดีค่ะคุณลุงอัน ได้ยินอันหลินพูดถึงคุณลุงนานแล้ว อืม…ฉันมีของขวัญเล็กๆ น้อยๆ อยากมอบให้คุณลุงอยู่พอดี”
อันหมิงชวนกรับยาวิเศษและเครื่องรางป้องกันตัวที่สวีเสี่ยวหลานมอบให้อย่างปลาบปลื้ม ยิ่งมองว่าที่ลูกสะใภ้คนนี้ก็ยิ่งรู้สึกถูกชะตา
เมื่อซูเฉี่ยนอวิ๋นรู้ว่าอันหมิงชวนเป็นพ่อของอันหลิน ก็หยิบประคำสงบจิตออกมายัดใส่มืออันหมิงชวนเช่นกัน
อันหมิงชวนตะลึงกับรูปโฉมงามล่มเมืองของซูเฉี่ยนอวิ๋น ถึงจะอายุปูนนี้แล้ว แต่ใจก็เผลอกระตุกวูบ ซูเฉี่ยนอวิ๋นเป็นผู้หญิงที่สวยที่สุดในบรรดาผู้หญิงที่เขาเคยเจอ
พอเขารู้ว่าซูเฉี่ยนอวิ๋นก็สนิทกับอันหลินเหมือนกัน ก็เชิญหญิงสาวทั้งสองคนไปดื่มชา พูดคุยสัพเพเหระในศาลาอย่างเริงร่า แม้ซูเฉี่ยนอวิ๋นจะพูดภาษาจีนไม่ได้ แต่ไม่เป็นไร สวีเสี่ยวหลานแปลได้
อันหมิงชวนเล่าเรื่องสนุกในโลกมนุษย์รวมถึงเรื่องในวัยเด็กของอันหลิน สวีเสี่ยวหลานกับซูเฉี่ยนอวิ๋นบอกเล่าสิ่งได้เจอได้ยินในแดนจิ่วโจว ทั้งสามพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน เข้ากันได้ดี สบายใจเฉิบ
ต้าไป๋ก็อิงแอบแนบชิดซูเฉี่ยนอวิ๋นกับสวีเสี่ยวหลานอย่างระริกระรี้ ทั้งแอ๊บแบ๊ว ปล่อยเนื้อปล่อยตัว สบายอุรายิ่งแล้ว
มีแค่คนน่าสงสารคนหนึ่งที่ถูกแช่แข็งนอนอยู่ในมุมที่ถูกลืมเพียงลำพัง ฟังเสียงหัวเราะภายในศาลาเงียบๆ
แสงแดดบนท้องฟ้าที่สาดส่องลงมา ให้ความอบอุ่นแก่ธรณิน ลอดผ่านชั้นน้ำแข็งโปร่งใส แต่ไม่อาจทำให้หัวใจของเขาอบอุ่นได้เลย…