บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 106
ฌอนดุด่า
“ไม่น่าแปลกใจที่พ่อแม่ผู้ให้กำเนิดไม่ต้องการเธอ คนเลวทรามอย่างเธอไม่ควรมีชีวิตอยู่ในโลกนี้ด้วยซ้ำ!”
ฟ่อ
การหายใจของมาเดลีนแข็งทื่อในทันทีที่ได้ยิน
ที่ผ่านมาเธอถูกดูถูกและตั้งคำถามจากผู้คนจำนวนมากตั้งไม่รู้กี่คนในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา แต่นั้นเธอยังคงรู้สึกมึนงงมานานเช่นกัน
เมื่อได้ยินทุกคำพูดที่ฌอนกำลังดุด่าและสาปแช่งเธอในขณะนั้นราวกับว่า มีบาดแผลนับพันที่ถูกกรีดออกที่เนื้อพร้อมกับเลือดที่เริ่มซึมออกบนร่างกายของเธอ ความเจ็บปวดสุดที่ได้รับสุดจะเล่าออกมาได้ในขณะนี้ส่งผลโดยตรงถึงระบบการหายใจให้ทำงานหนักกว่าเก่า
“คุณพ่อ ลืมมันไปเถอะ มันเป็นความผิดของฉันทั้งหมด ฉันเป็นคนที่ไม่ควรตกหลุมรักเจเรมี่ …”เมเรดิธกล่าวโทษตัวเอง
ฌอนรู้สึกทุกข์ใจมากยิ่งขึ้นเมื่อเขาได้ยินสิ่งที่ลูกสาวที่มีค่าคนนี้พูดแบบนี้ “เธอจะถูกกล่าวโทษได้อย่างไร? โทษทั้งหมดอยู่ที่ผู้หญิงเลวคนนี้!” ฌอนจ้องไปที่มาเดลีนด้วยสีหน้าเคร่งขรึม “ถ้าหล่อนไม่ขโมยเจเรมี่ไป เธอก็คงจะเป็นครอบครัวที่มีความสุขสามคนแล้ว”
“คุณพ่อ……”
“ไปหาแม่กันเถอะ”
ฌอนกอดเมเรดิธอย่างรักใคร่ เธอถูกดูแลภายใต้อ้อมกอดแห่งความรักของพ่อ
ก่อนที่จะจากไป ฌอนเอ่ยเตือนมาเดลีนอย่างดุดันว่า “ถ้าผมเห็นเธอรังแกลูกสาวของผมอีก ผมจะจัดการเองแม้ว่าเธอจะเป็นผู้หญิงก็ตาม!”
เมื่อมันมาพร้อมกับคำพูดของเขา มาเดลีนรู้สึกราวกับว่ากำปั้นที่มองไม่เห็นได้ตกลงมาที่เธอ
มาเดลีนเห็นเมเรดิธ ซึ่งหันศีรษะกลับมาเผยให้เห็นรอยยิ้มที่น่ากลัว
เธอได้รับรางวัลอีกครั้ง
ในท้ายที่สุด ผู้หญิงคนนี้ก็สวมหน้ากากเจ้าเล่ห์บนใบหน้าที่น่าเกลียดพอๆกันอย่างไร้ที่ติ
เมื่อคืนนี้มาเดลีนก็กลับไปที่บ้านของเธอด้วยความงุนงง
เธอกำลังทำอาหารอย่างเหม่อลอยเมื่อมีเสียงกริ่งประตูดังขึ้น
มาเดลีนหันกลับไปเพื่อเปิดประตู เมื่อประตูถูกเปิดออก เธอก็เห็นเฟลิเป้ยืนอยู่ข้างนอกอย่างนึกไม่ถึงมาก่อน
เขาสวมเสื้อคลุมสีเทาและมีเกล็ดหิมะอยู่บนศีรษะสีหน้าของเขาสง่างามเป็นพิเศษ
“คุณวิทแมน? มาทำอะไรที่นี่?” มาเดลีนมองเขาด้วยความประหลาดใจ
เฟลิเป้จ้องและยิ้มเผย รอยยิ้มของเขาอ่อนโยน
“ผมได้ยินมาว่าเมื่อคืนเธอกลับมาคนเดียวอย่างกะทันหัน ผมกลัวว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นกับเธอ เลยอยากมาดูสักหน่อย”
มาเดลีนหยุดชะงักเล็กน้อยหัวใจของเธออบอุ่น “ขอบคุณ คุณวิทแมน สำหรับความห่วงใย ฉันสบายดี เข้ามานั่งเถอะ ข้างนอกมันหนาว”
เธอรีบเปิดประตูและเปิดเครื่องทำความร้อนอย่างไม่เห็นแก่ตัว จากนั้นเธอก็รินน้ำร้อนให้เฟลิเป้หนึ่งถ้วย
“เธออาศัยอยู่ที่นี่?” เฟลิเป้มองไปรอบๆ
มาเดลีนพยักหน้า “มันเพียงพอแล้ว”
“ผมหมายความว่า เธอกับเจเรมี่เป็นสามีภรรยากันแล้ว ทำไมเธอถึงอยู่ที่นี่คนเดียว?”
มือของมาเดลีนที่เพิ่งหยิบแก้วน้ำขึ้นมาสั่นสะท้านกับคำถามของเฟลิเป้ น้ำร้อนเดือดทะลักออกมากระเด็นใส่หลังมือของเธอ เธอเพียงแค่ได้รับความเจ็บปวดที่ทนได้
“มาเดลีน เป็นไงมั่ง?”
“ฉันไม่เป็นไร มันเป็นแค่ความเจ็บเล็กน้อยเท่านั้น” มาเดลีนเอากระดาษเช็ดคราบน้ำออก
เมื่อเทียบกับความเจ็บปวดที่เจเรมี่ทำ อาการบาดเจ็บเล็กน้อยเท่านี้ก็ถือว่ามันเทียบไม่ได้เลย
เฟลิเป้สังเกตเห็นว่ามาเดลีนดูอึดอัดเล็กน้อย เขาจึงไม่ถามอะไรอีก แต่เพียงแค่ มองไปที่แก้มของเธอที่ถูกพันด้วยผ้าก๊อซอีกครั้ง เขาก็อดสงสัยไม่ได้และถามว่า “บาดเเผลบนใบหน้าของเธอเกิดการอักแสบอีกครั้งงั้นหรือ?”