บทที่ 328
บทที่ 328
เช่าฟ๋างดูท่าจะอยากรู้ว่าถังหยินทำได้อย่างที่พูดจริงหรือไม่ เขาจึงไม่รอช้า ปรบมือแล้วประตูก็เปิดออก “เอาเขาคนนี้ก็แล้วกัน !”
เด็กรับใช้ที่ไม่รู้เรื่องอะไรได้เข้าเดินมาก้มหัวให้กับเขา “ฝ่าบาทต้องการสิ่งใดหรือ ?”
เช่าฟ๋างมองถังหยิน
ชายหนุ่มทำท่าสบาย ๆ ก่อนจะชักดาบออกมาแทงเด็กหนุ่มคนนี้อย่างรวดเร็วจนเช่าฟ๋างและตงเฉิงมองไม่ทัน
เมื่อกลับมามองอีกครั้ง ก็เห็นถังหยินนั่งอยู่ในท่าปกติเรียบร้อยแล้ว
เด็กหนุ่มเองก็ไม่รู้อะไร จนกระทั่งก้มหน้ามองเห็นเลือดที่ไหลออกมาจากหน้าอกตัวเอง
“ฝ่าบาท ?” เขากำลังจะร้องตะโกน แต่ก็หมดแรงแล้วล้มลงไปบนพื้นเสียก่อน
“เขาตายแล้วหรือ ?” ตงเฉิงมองเด็กหนุ่มด้วยความตะลึง
ถังหยินประกบมือหันไปยังเช่าฟ๋าง “ฝ่าบาท อย่างน้อยก็หาคนมาห้ามเลือดเขาไว้ก็ดี ไม่งั้นเขาเสียเลือดจนตายแน่”
องค์ชายตกใจจนรีบลุกขึ้นแล้วตะโกนบอก “ใครก็ได้เข้ามาที !”
พวกทหารยามพุ่งเข้ามากันนับสิบนายแล้วถามขึ้นพร้อมกัน “เกิดอะไรขึ้นฝ่าบาท ?”
เช่าฟ๋างชี้ไปยังร่างของเด็กหนุ่มบนพื้น “เขาบาดเจ็บ ไปตามหมอมาเร็วเข้า !”
“ขอรับฝ่าบาท !”
พวกทหารแปลกใจจนคาดไม่ถึง เพราะปกติแล้วเช่าฟ๋างมักจะฆ่าคนทิ้งเป็นว่าเล่นอยู่แล้ว แต่ในครั้งนี้กลับเรียกหาหมอให้ช่วยมารักษาคน ?
ไม่นานนัก พวกทหารก็ไปตามหมอเข้ามาด้วยความร้อนรน เขากำลังจะคุกเข่าเคารพ แต่ก็โดนเช่าฟ๋างห้ามเอาไว้ “ไม่ต้องมากพิธี ไปดูแลเขาก่อน !”
หมอคนเดิมเดินเข้าไปยังร่างของเด็กหนุ่มคนนี้แล้วมองไปยังบาดแผลที่เกิดขึ้นด้วยความฉงน แผลขนาดนี้ไม่ว่าจะเป็นเซียนหรือใครก็ต้องตายแน่ ๆ เขาหันไปมองเช่าฟ๋าง “ฝ่าบาท บาดแผลสาหัสเกินไป เขาไม่รอดแล้ว”
ตงเฉิงจ้องถังหยินด้วยสายตาโกรธเคือง
ชายหนุ่มรีบชิงพูดก่อน “เจ้ายังไม่ได้ทำแผลเลยก็บอกว่าเขาไม่รอดแล้ว นี่เจ้าเป็นหมอจริงหรือ ?”
หมอวัยกลางคนยังไม่ยอมแพ้ “ดูจากบาดแผลแล้วเขาถูกแทงที่หัวใจ แบบนี้จะไปรอดได้ยังไงกัน ?”
“ก็ตรวจดูเสียหน่อยสิ”
หน้าของหมอแดงก่ำ ก่อนจะก้มตัวลงตรวจสภาพของเด็กหนุ่มคนนี้ แต่แล้วร่างของหมอก็สั่นเทาด้วยความสงสัย เขาเอามือไปทาบลำคอของเด็กหนุ่มด้วยท่าทีไม่เชื่อสายตาตนเอง
“แปลกจริง ?” หมอพึมพำกับตัวเองแล้วฉีกเสื้อของเด็กหนุ่มออกและทำแผลให้ด้วยความประหลาดใจ เขาไม่เคยเจออะไรแบบนี้มาก่อนเลย “เขายังไม่ตาย ?”
“นี่มันอะไรกันฝ่าบาท ? ทั้ง ๆ ที่หัวใจของเขาถูกแทงไปแล้ว แต่ก็ยังมีชีวิตรอดอยู่ เขารอดมาได้ยังไงกัน ?”
ทั้งเช่าฟ๋างและตงเฉิงต่างก็ตะลึง พวกเขาเห็นกับตาว่าถังหยินทำอะไรลงไป แต่เป้าหมายก็ยังมีชีวิตรอดอยู่ !
…หลังจากที่ได้รับการยืนยันจากหมอแบบนี้ ก็ดูเหมือนว่าถังหยินจะพูดความจริงเสียแล้ว
เช่าฟ๋างถามอีกครั้ง “เขาเป็นไงบ้าง ?”
หมอวัยกลางคนส่ายหัว “ฝ่าบาท เขายังไม่ตายแถมยังชีพจรปกติด้วย ยิ่งไปกว่านั้นเขายังไม่มีบาดแผลภายในเลย เขาแค่สลบไปเพราะเสียเลือดมากเกิน”
“ปาฏิหาริย์จริง ๆ!” ได้ยินแบบนั้นเช่าฟ๋างก็ตกใจแล้วหัวเราะลั่นออกมา …แม้แต่ตงเฉิงก็ยังหันมองถังหยินอีกครั้ง
องค์ชายรองเดินออกมา “เจ้าคงไม่ว่าอะไรใช่ไหม หากข้าจะให้เจ้าเก็บเรื่องนี้เป็นความลับ ?”
หมอคนเดิมพยักหน้าอย่างรวดเร็ว เพราะไม่กล้าถามอะไรมากความ “แน่นอน แน่นอน แน่นอน ฝ่าบาท วางใจเถิด ข้าจะไม่แพร่งพรายเรื่องนี้แน่นอน”
เช่าฟ๋างหัวเราะแล้วถามอีกครั้ง “ข้าจะเชื่อใจเจ้าได้ยังไง ?” เขาหันกลับไปแล้วชักดาบออกมา
หมอวัยกลางคนก้มหัวลงตัวสั่นด้วยความหวาดกลัว แล้วพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ “ข้ามิอาจละเมิดคำของท่านได้หรอกฝ่าบาท !”
เช่าฟ๋างยักไหล่ก่อนจะมองดาบในมือ “ข้าไม่เชื่อเจ้าหรอก” เขายื่นดาบออกไปแทงเข้าใส่หัวใจของหมอคนนี้ทันที
หมอผู้นั้นกรีดร้องก่อนจะแน่นิ่งลงไป
ได้ยินเสียงร้อง พวกทหารก็เข้ามากันมากขึ้นแล้วเห็นร่างของหมอที่นอนอยู่บนพื้น เช่นเดียวกับดาบในมือของเช่าฟ๋างที่ยังคงมีหยดเลือดไหลออกมา
องค์ชายเก็บดาบแล้วโยนมันไปที่ศพ “เอาร่างเขาออกไปทิ้ง”
“ขอรับฝ่าบาท !”
พวกทหารองครักษ์รีบลากศพออกไปแล้วเช็ดเลือดพร้อมกับถอนตัวกลับไป
เมื่อทุกคนออกไปแล้ว เช่าฟ๋างก็ได้เดินเข้ามาหาถังหยิน “เจ้าทำได้ยังไง ?”
ชายหนุ่มยิ้มให้ “ถ้าท่านคุ้นชินกับกายวิภาคของมนุษย์พร้อมกับได้รับการฝึกมา ใคร ๆ ก็ทำได้”
อันที่จริง ถ้าหากไม่ได้รับการฝึกมาตั้งแต่เด็ก ก็คงไม่มีใครทำแบบนี้ได้หรอก !
เช่าฟ๋างหัวเราะ “ไม่รู้สินะ ข้าว่าสวรรค์คงเข้าข้างข้าแล้วล่ะ”
“อย่าเพิ่งดีใจไปฝ่าบาท ไปดูอาการของเด็กคนนั้นให้รอดจากคืนนี้ก่อนเถิด” เรื่องที่เกิดขึ้นทำให้ตงเฉิงยิ่งกังวลเกี่ยวกับถังหยินมากขึ้นกว่าเดิม ด้วยชายหนุ่มนั้นเป็นเหมือนกับเขาวงกตที่น้อยคนนักจะมองเกมเขาขาด …ไม่มีใครเดาอะไรเขาได้ทั้งนั้น !
เด็กหนุ่มที่ถูกแทงฟื้นขึ้นมาก่อนช่วงดึก นอกจากใบหน้าที่ซีดเพราะขาดเลือด ส่วนอื่น ๆ ก็ไม่มีปัญหาใด
หลังจากที่เช่าฟ๋างยืนยันว่าเด็กคนนี้รอดตายแล้ว เขาก็ลงมือปิดปากอีกฝ่ายในทันที ทั้งยังจัดการเผาศพเพื่อไม่ให้มีร่องรอย
องค์ชายรองเริ่มโล่งใจมากขึ้นเมื่อรู้ว่าถังหยินสามารถทำได้อย่างที่บอกเอาไว้ ส่วนตงเฉิงเองก็ไม่ได้ห้ามอะไรแล้ว ทั้งยังสั่งให้เริ่มแผนคืนพรุ่งนี้ได้เลยอีกด้วย
วันต่อมา
ไม่มีใครคุยอะไรกันจนกระทั่งคืนนั้น ที่ถังหยินเดินไปยังห้องของเช่าฟ๋าง
เพราะองค์ชายบอกพวกทหารเรียบร้อยแล้ว ชายหนุ่มจึงไม่มีอุปสรรคใด ๆ
เมื่อเข้าไปในห้อง เช่าฟ๋างก็รีบวิ่งเข้ามาหาเขาด้วยความตื่นเต้น “คืนนี้ชีวิตข้าอยู่ในกำมือเจ้าแล้ว ฝากด้วยล่ะ”
ถังหยินยิ้มออกมา “ไม่ต้องกังวลไปหรอกฝ่าบาท ข้ามั่นใจในฝีมือตัวเองมากพอ”
เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายยังกังวลอยู่ ถังหยินก็พูดอย่างจริงจัง “ตอนนี้ข้ากับท่านลงเรือลำเดียวกันแล้ว พวกเราจะรุ่งหรือรอดก็ขึ้นอยู่กับคืนนี้ ข้าจะไม่ให้เกิดอะไรขึ้นกับท่านแน่นอน ข้าจะทำให้ท่านเป็นอ๋องแคว้นโมตามที่สัญญาเอาไว้ให้ได้ !”
เช่าฟ๋างหยิบแก้วไวน์ขึ้นมาดื่ม ก่อนจะสูดหายใจเข้าลึก ๆ แล้วตะโกน “เข้ามาเลย สหายถัง !”