ตอนที่ 1380 หัวใจที่เจ็บปวดของนาง (2)
อย่างที่คิด มู่ต้งอารามณ์เย็นขึ้นเล็กน้อย แต่ไม่นานอารมณ์เขาก็กลับมาตึงเครียดอีกครั้ง “หลังจากเราศึกษาปัญหานี้แล้ว ข้าจะกลับมาจัดการเจ้าอีกครั้ง!”
“ไม่ต้องห่วง หลังจากพวกเราแก้ปัญหานี้เสร็จแล้ว ชายแก่คนนี้จะขอโทษแล้วเปลี่ยนตัวเองแน่นอน” ผู้อาวุโสพูดพร้อมฉีกยิ้มกว้าง “สิ่งที่สำคัญที่สุดตอนนี้คือหาคนมาทดลองวิธีการของนาง”
มีคนเพียงหยิบมือในโลกนี้ที่สามารถตอบคำถามโบราณยากๆ นี้ได้ แต่ถ้าเป็นที่หวาเซี่ย ไม่ว่าศัลยแพทย์คนใดก็ทำได้!
แน่นอนว่ายังมีคนอย่างหนานกงอวิ๋นอี้ที่ถึงแม้จะมาจากหวาเซี่ยก็ตอบคำถามนี้ไม่ได้ แต่อย่างไรก็ตามสมุนไพรในโลกนี้ก็ต่างจากที่หวาเซี่ย แม้ว่าสมุนไพรจะมีชื่อเหมือนกัน แต่ก็ไม่แน่ว่าจะทำให้เกิดผลเหมือนกัน
สาเหตุที่อวิ๋นลั่วเฟิงสามารถเขียนวิธีการผ่าตัดหัวใจและตอบคำถามเก่าแก่แสนยากนี้ได้ก็เพราะนางฉลาดพอจะใช้ประโยชน์จากความรู้ที่ได้จากคัมภีร์เซียนแล้วนำมาผสมผสานเขากับความรู้ที่เรียนจากหวาเซี่ย
หลังจากผู้อาวุโสจวินพูดจบ พวกเขาก็รีบส่งคนไปตามหาคนไข้ที่มีอาการเดียวกัน โชคดีที่ถึงแม้มู่ต้งจะเก็บตัวอยู่ที่นี่ เขาก็ยังมียอดฝีมือจำนวนมากภายใต้อำนาจเขา ดังนั้นไม่นานพวกเขาก็พบคนไข้…
วิธีการรักษาต้องไม่มีข้อผิดพลาด ดังนั้นผู้อาวุโสจวินและมู่ต้งจึงศึกษาคำตอบอย่างละเอียดและพาแพทย์หลายคนจากโถงโอสถมาช่วยก่อนทดสอบวิธีรักษาของอวิ๋นลั่วเฟิง…
แต่พวกเขาก็ไม่เคยคิดว่าวิธีการนี้จะใช้เวลาถึงสามวันสามคืน
ด้วยความแข็งแกร่งของผู้อาวุโสและมู่ต้ง การอดนอนหรือไม่ได้พักผ่อนเป็นเวลาสามวันขึ้นไปที่อาจทำให้จิตใจตึงเครียดได้กลับดูไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรสำหรับพวกเขา ทว่าคนจากโถงโอสถไม่สามารถทนได้และอ่อนแรงจนถึงขีดสุด วินาทีที่พวกเขากำลังจะสลบ เสียงหัวเราะก็ดังขึ้นทั่วท้องฟ้าเหนือจวนตระกูลมู่
“พวกเราทำสำเร็จ! พวกเราทำสำเร็จจริงๆ! ปัญหาที่ยากจนแก้ไม่ได้นี้ถูกแก้ได้ด้วยมือของเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง ฮ่าๆๆ!” ผู้อาวุโสจวินระเบิดเสียงหัวเราะ สีหน้าของเขาดีใจเป็นอย่างมาก ดีใจที่เขาตาแหลมและรับอัจฉริยะเป็นหลานสาว มู่ต้งชะงักไปสองสามวินาทีก่อนจะพุ่งเข้าไปหาผู้อาวุโสจวินทันที ก่อนที่ผู้อาวุโสจวินจะปลดปล่อยความสุข เขาก็โดนบีบคอจนสำลักอย่างโหดร้าย
“คืนศิษย์ข้ามา! คืนศิษย์ข้ามาเดี๋ยวนี้!”
แพทย์ทุกคนที่ก่อนหน้านี้งีบหลับก็สะดุ้งตื่น เมื่อพวกเขาเห็นว่าท่าทางควบคุมสติไม่ได้ของมู่ต้งก็รีบวิ่งเข้าไปหาเขาแล้วพยายามจับแขนของเขาเอาไว้
“ผู้อาวุโสมู่ อย่าทำอะไรหุนหันเลยขอรับ! ท่านต้องใจเย็นก่อน! ปล่อยเขาเถอะขอรับ”
“แค่กๆ”
หลังจากมู่ต้งปล่อยมือ ผู้อาวุโสจวินก็ไออยู่สองสามครั้ง เขาไม่ได้โกรธสิ่งที่มู่ต้งทำแล้วยกยิ้มอยู่ “มู่ต้ง หลานสาวข้าไม่ใช่ศิษย์ เจ้าอย่ามาพูดมั่วๆ”
มู่ต้งค่อยๆ ใจเย็นลงแล้วสูดหายใจลึกๆ ก่อนเอ่ยถาม “หลานสาวเจ้ายังขาดปู่อยู่หรือเปล่า ข้าสามารถยกทรัพย์สมบัติทั้งหมดของข้าให้นางตราบใดที่นางเรียกข้าว่าปู่บ้าง”
เทียบกับความหายนะของผู้อาวุโสจวิน มู่ต้งให้ความสำคัญกับอัจฉริยะ สำหรับเขา ทรัพย์สมบัติก็มีอยู่ทั่วไปดังนั้นเขาคิดว่าการแลกทรัพย์สินของเขาหลานสาวอัจฉริยะอย่างนางคุ้มค่า
“เจ้าแน่ใจหรือ” ผู้อาวุโสจวินเลิกคิ้ว “สมบัติที่อยู่ในการครอบครองของเจ้ามีมากมายนับไม่ถ้วน แม้แต่สมุนไพรต้นเดียวก็มีค่ามหาศาลแล้ว! เจ้าต้องการใช้สมบัติทั้งหมดเพื่อแลกกับการมีหลานสาวงั้นหรือ”
ตอนที่ 1381 หัวใจที่เจ็บปวดของนาง (3)
“ถูกต้อง! ตราบใดที่ได้นางเป็นหลานสาวข้า ข้าจะให้นางทุกอย่าง”
“ไม่ดี ไม่ดี” ผู้อาวุโสจวินส่ายหน้าด้วยความตื่นตระหนก “ข้ายังไม่ได้เตรียมของขวัญให้หลานสาวข้าเลย ถ้าเจ้าชนะข้าจะทำอย่างไร ข้าได้ยินว่าเขตติดทะเลของเมืองหลวงมีสมุนไพรที่ช่วยพัฒนาความแข็งแกร่งของบุคคลอย่างมาก รอให้ข้าได้สมุนไพรนั่นมาให้หลานสาวที่ข้าเลือกก่อน ข้าถึงจะพาเจ้าไปหานาง”
“จวินหลิงเทียน ให้ข้าพูดอะไรหน่อย ถ้าเจ้าไม่พาข้าไปหานางวันนี้ ปัญหาของเราก็ยังไม่จบ!” มู่ต้งจ้องหน้าผู้อาวุโสอย่างโมโห
เห็นได้ชัดว่าถ้าผู้อาวุโสจวินปฏิเสธ เขาไม่มีทางปล่อยชายแก่ผู้นี้ไปง่ายๆ แน่ เมื่อเห็นมู่ต้งใกล้จะบ้าคลั่งแล้วในที่สุด ผู้อาวุโสจวินก็ยอม “อย่าลืมสิ่งที่เจ้าพูดเล่า เจ้าจะยกสมบัติที่มีให้นาง ถ้าเจ้ากลับคำ ข้าจะไม่พาเจ้าไปเจอนาง” ถึงแม้ว่าเขาจะยังให้ของขวัญกับอวิ๋นลั่วเฟิงไม่ได้ แต่เขาจะปฏิเสธโอกาสที่จะให้อวิ๋นลั่วเฟิงได้รับทรัพย์สมบัติมากมายได้อย่างไร
โชคร้ายที่สุดท้ายมู่ต้งก็ยังต้องผิดหวังอยู่ดี…
ตอนที่พวกเขากำลังจะเข้าไปในโรงเตี๊ยมก็ได้รู้ว่าเมื่อสองสามวันก่อนอวิ๋นลั่วเฟิงได้ออกไปแล้ว ชายชราทั้งสองทำได้แค่กลับบ้านอย่างผิดหวัง
ทันทีที่ผู้อาวุโสก้าวเท้าออกจากโรงเตี๊ยม ก็มีร่างร่อนลงมาหยุดคุกเข่าข้างหนึ่งตรงหน้าเขา คนคนนั้นพูดด้วยน้ำเสียงเคารพว่า “ท่านอดีตผู้นำตระกูล ในที่สุดบ่าวก็หาท่านเจอ”
สีหน้าของชายชราเคร่งเครียดขึ้นมาทันทีแล้วน้ำเสียงเขาก็เย็นเหมือนน้ำแข็ง “ชายแก่คนนี้บอกแล้วว่าเรื่องในตระกูลจวินไม่เกี่ยวกับข้า ทำไมพวกเจ้ายังตามหาข้าอยู่อีก”
“ท่านอดีตผู้นำตระกูล เรื่องนี้พิเศษขอรับ” ผู้คุ้มกันปาดเหงื่อที่ไม่มีสักหยดบนหน้าผาก “ผู้นำตระกูลได้รับจดหมายว่าครั้งหนึ่งเจ้าเมืองบูรพาได้พบคนที่ห้อยพู่หยกด้วยตัวเขาเอง ดังนั้นเขาเลยส่งจดหมายแจ้งตระกูลจวินโดยเฉพาะขอรับ”
ผู้คุ้มกันยื่นจดหมายที่มีรูปภาพของหยกสลักให้เขาทันที ร่างของผู้อาวุโสจวินแข็งค้าง เขายื่มมือสั่นๆ ไปรับกระดาษแล้วคลี่ออกอย่างเชื่องช้า
หลายปีมานี้เขาต้องพบกับความหวังและความสิ้นหวังอยู่ตลอด จนกระทั่งสุดท้ายเขาก็ไม่กล้าหวังอีก ดังนั้นตอนนี้เขาจึงรู้สึกว่าความหวาดกลัวคืบคลานมาสู่ร่าง เขากลัวว่าหยกสลักชิ้นนี้จะไม่ใช่อันที่เขาวางไว้ที่เสื้อผ้าเด็กทารกของบุตรสาวเขา
แต่ทันทีที่เขาคลี่กระดาษออก น้ำตาเขาก็ไหล เขาค่อยๆ ลูบตัวอักษร ‘จวิน’ บหยกอย่างอ่อนโยน
“นี่แหละ นี่คือหยกสลักที่ตอนนั้นข้าให้จวินเอ๋อร์ จวินเอ๋อร์ยังมีชีวิตอยู่สินะ นางยังมีชีวิตอยู่!”
เวลาผ่านไปกี่ปีแล้วนะ เขาใช้เวลากี่ปีอยู่ท่ามกลางความโหยหาและสิ้นหวัง เขาไม่เคยหมดหวังแต่ใครจะคิดว่าเขาจะมีโอกาสได้เห็นหยกสลักตอนที่เขายังมีชีวิตอยู่
ผู้อาวุโสจวินเงยหน้าแล้วถามอย่างตื่นเต้น “เจ้าเมืองบูรพาได้ให้ภาพเหมือนวินเอ๋อร์หรือชื่อตอนนี้ของนางบ้างหรือไม่”
“เขาพูดแค่ว่าอีกฝ่ายเป็นหญิงสาวอายุประมาณยี่สิบปีแล้วไม่ได้บอกอย่างอีกขอรับ”
“หญิงสาวงั้นหรือ” ผู้อาวุโสจวินสะดุ้งแล้วความปีติบนใบหน้าก็ยิ่งมากขึ้น “หรือว่าจวินเอ๋อร์จะมีบุตรของตัวเองแล้ว เด็กสาวคนนั้นเป็นบุตรของจวินเอ๋อร์ใช่หรือไม่ ดีมาก ชายแก่คนนี้มีหลานสาวอีกคนแล้ว!” ผู้อาวุโสจวินที่น่าสงสารเขาไม่รู้ว่าอวิ๋นลั่วเฟิงไม่ใช่บุตรสาวของจวินเฟิ่งหลิง แต่เป็นลูกสะใภ้ต่างหาก
“ยินดีด้วย” มู่ต้งอาจจะยังโมโหอยู่แต่เวลาแบบนี้เขาก็ยังเดินเข้าไปตบบ่าสหายสนิทของเขา