ตอนที่ 1382 หัวใจที่เจ็บปวดของนาง (4)
ไม่มีใครรู้หลายปีมานี้ความเจ็บปวดที่เพื่อนเก่าของเขาตั้งเผชิญเท่าเขาอีกแล้ว ถ้าจวินเอ๋อร์ยังมีชีวิตอยู่จริงๆ เรื่องก็ต้องแสดงความยินดี
“มู่ต้ง” ผู้อาวุโสจวินหันไปหามู่ต้ง “เจ้าช่วยพาหลิงเอ๋อร์กลับจวนตระกูลจวินหน่อยได้หรือไม่”
มู่ต้งสะดุ้ง “เจ้าตั้งใจจะทำอะไร”
“ข้าอยากเดินทางไปเมืองบูรพาหาเจ้าเมืองเพื่อถามเกี่ยวกับรูปร่างหน้าตาและชื่อของนาง!” ผู้อาวุโสจวินสูดหายใจเข้าลึกๆ ก่อนประกาศเสียงแข็ง “ครั้งนี้ข้าจะไม่กลับเมืองวิญญาณจนกว่าจะหานางเจอ!”
“ได้เลย!” มู่ต้งพยักหน้าเบาๆ “ปล่อยให้ข้าดูแลหลิงเอ๋อร์เอง เจ้าป่วยเพราะความคิดถึงมาหลายปีแล้ว ในที่สุดตอนนี้เจ้าก็ได้รับข่าวของจวินเอ๋อร์ว่ายังมีชีวิตอยู่ เจ้าต้องไม่ยอมแพ้แน่นอน!”
ผู้อาวุโสจวินส่งสายตาให้มู่ต้งแล้วตบหลังเขาแต่เขาไม่ได้เอ่ยคำขอบคุณออกมา ระหว่างพวกเขาไม่จำเป็นต้องเอ่ยคำขอบคุณกันหรอก เมื่อไม่มีอะไรแล้ว เขาก็หันหลังแล้วร่างสีขาวของเขาก็หายไปจากถนน
“ถ้าอย่างนั้นพวกเราก็กลับกันเถอะ” มู่ต้งเหลือบมองผู้คุ้มกันตระกูลจวิน “ข้าจะพาหลิงเอ๋อร์กลับบ้านอย่างปลอดภัยเอง”
“ขอรับ ท่านมู่ต้ง” ผู้คุ้มกันประสานมือเคารพแล้วก็หายไปท่ามกลางฝูงชน
…
ตั้งแต่ผ่านบททดสอบ อวิ๋นลั่วเฟิงและหงหลวนก็ติดตามกลุ่มคนแล้วออกจากนครเทียนเย่ว์ได้สำเร็จ แต่พวกนางไม่ได้อยู่ในกลุ่มต่อหลังจากออกจากนครเทียนเย่ว์ พวกนางแยกตัวออกไปทำภารกิจของตัวเอง พวกนางมุ่งหน้าไปที่มณฑลคูหลงเร็วที่สุดเท่ที่จะทำได้ ขณะเดียวภายในมณฑลคูหลงที่เงียบสงบ ใบไม้ค่อยๆ ร่วงจากต้นแล้วปลิวไปตามสายลมก่อนจะร่อนลงจนปกคลุมเต็มถนน
อาจเป็นเพราะชาวบ้านรู้ว่าในอนาคตจะเกิดการต่อสู้กันภายในมณฑลคูหลง ทุกคนจึงอพยพออกจากเมือง ทิ้งไว้เพียงถนนร้างผู้คนที่เงียบสงัด ภายในห้องส่วนตัว บุรุษผู้หนึ่งนั่งหลังตรงอยู่บนเตียง ชุดคลุมสีดำของเขาเปิดอ้าออกเผยให้เห็นกล้ามเนื้อบนตัวที่ทรงพลัง แผ่นอกเรียบเนียนกระตุ้นให้คนอยากสัมผัส
ชายหนุ่มหล่อเหลามากแต่สีหน้าของเขากลับนิ่งสนิทและเฉยชา ดวงตาเย็นชาสีดำสนิทนั้นดูเหมือนใต้พิภพที่ลึกสุดหยั่ง
“ออกไป” เสียงของชายหนุ่มเย็นเยียบจนถึงกระดูก ทำให้ชายชุดน้ำเงินที่ยืนอยู่ด้านข้างตัวสั่น
เขาประสานหมัดเคารพแล้วตอบ “ขอรับ!”
ชายชุดน้ำเงินเข้าใจว่าหลังจากพยายามสกัดยาอยู่หลายวันหลายคืน น้ำยาจากหัวใจแห่งมันตาก็สำเร็จ ที่เหลือก็แค่ผ่าหัวใจของเขาออกเพื่อเอาแก่นเลือดของไป๋ซู่ออกมา
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ ชายชุดน้ำเงินก็ถอยออกไปเงียบๆ แล้วปิดประตูให้ชายอีกคน ภายในห้องก็เงียบสนิท
ชายหนุ่มพลิกฝ่ามือแล้วถือกริชสีเงินไว้ในมือ เขาหันปลายกริชเย็นๆ เข้าหาอกแล้วแทงเข้าไปอย่างแรง ความเจ็บปวดมหาศาลทำให้เขาส่งเสียงร้องเบาๆ แต่คิ้วของเขากลับไม่ขยับเลยแม้แต่น้อย และตัวเขาเองก็ไม่ได้ดึงกริชออก
เสียงตกใจดังขึ้นจากนอกห้อง ทำให้มือของชายหนุ่มสั่นจนเกือบจะทำกริชหล่น
“นายหญิง ท่านมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร”
ปัง!
ทันใดนั้นประตูก็ถูกเตะให้เปิดออก อวิ๋นลั่วเฟิงพุ่งเข้ามาในห้องแล้วสิ่งที่สะท้อนเข้าสู่ตานางคือภาพของอวิ๋นเซียวกำลังใช้กริชกรีดผ่าหน้าอกตัวเอง ฉากน่ากลัวนี้ทำให้หัวใจของอวิ๋นลั่วเฟิงสั่นสะท้าน นางถามอย่างไม่อยากเชื่อ “อวิ๋นเซียว เจ้ากำลังทำบ้าอะไร”
“เฟิงเอ๋อร์ ท่านมาที่นี่ได้อย่างไร” อวิ๋นเซียวสะดุ้งแล้วใช้สายตามองไปที่เด็กสาวราวกับว่าเขาลืมความเจ็บปวดไปแล้ว
ตอนที่ 1383 หัวใจที่เจ็บปวดของนาง (5)
“บอกข้ามาว่าเจ้าทำอะไรอยู่” เสียงของอวิ๋นลั่วเฟิงเต็มไปด้วยความเกรี้ยวกราดอย่างควบคุมไม่ได้ “เจ้าบอกว่าต้องจากไปสักพักเพื่อมาทำร้ายตัวเองงั้นหรือ เจ้าตั้งใจจะทำอะไร เหตุใดถึงไม่บอกข้า”
ตั้งแต่ที่นางรู้ว่าอวิ๋นเซียวมีหัวใจแห่งมันตา นางก็สัมผัสได้ว่าน่าจะมีอะไรร้ายแรงเกิดขึ้น แต่นางไม่เคยคิดว่าเขาจะผ่าอกตัวเอง ทำไมชายคนนี้ถึงไม่ยอมบอกอะไรนางแล้วทำไมเขาต้องทนเก็บไว้คนเดียว อวิ๋นลั่วเฟิงกำหมัดแน่น หัวใจของนางรู้สึกเหมือนถูกบีบอย่างรุนแรงจนร่างทั้งร่างสั่นด้วยความเจ็บปวด
“เฟิงเอ๋อร์ออกไป…” อวิ๋นเซียวขมวดคิ้วเล็กน้อย “อย่ามอง”
นางเดินเข้าไปหาเขาเหมือนไม่ได้ยินที่เขาพูด
“เฟิงเอ๋อร์!” อวิ๋นเซียนกำกริชในมือแน่น “ข้าขอร้องล่ะ…ได้โปรดออกไป”
“อวิ๋นเซียว ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น พวกเราจะเผชิญมันด้วยกัน บอกข้ามาว่าเจ้าตั้งใจจะทำอะไร ไม่แน่ข้าอาจจะช่วยเจ้าได้” เสียงของอวิ๋นล่วเฟิงสั่นสายตาหยุดอยู่ที่แผ่นออกเปื้อนเลือดของอวิ๋นเซียว นางต้องการทำบางอย่างให้เขาแต่ไม่รู้ว่าเขาตั้งใจจะทำอะไร
“นายหญิง”
อยู่ๆ เสี่ยวโม่ก็ปรากฏที่ข้างตัวอวิ๋นลั่วเฟิง เขาจ้องอวิ๋นเซียวแล้วพูดว่า “มีแก่นเลือดอยู่ในหัวใจของเขา ข้าเชื่อว่าเขาตั้งใจจะเอาแก่นเลือดออกมา”
ตอนแรกเสี่ยวโม่สัมผัสถึงแก่นเลือดภายในร่างอวิ๋นเซียวไม่ได้ จนกระทั่งอวิ๋นเซียวผ่าหน้าอกเขาออกเสี่ยวโม่ถึงสัมผัสที่มันได้ชัดเจน
ความเจ็บปวดพุ่งเข้าสู่หัวใจนาง “เสี่ยวโม่ มีวิธีอื่นหรือไม่”
ชายชุดน้ำเงินที่ตอนแรกเฝ้าอยู่หน้าห้องเดินเข้ามาข้างในอีกครั้ง เขามองอวิ๋นเซียวก่อนหันมาหาอวิ๋นลั่วเฟิง “ไป๋ซู่เป็นคนฝังแก่นเลือดไว้ในร่างนายท่านจนเกิดเป็นคำสาปเลือดขอรับ คำสาปเลือดนี้ทำให้นายท่านไม่สามารถอยู่กับท่านได้ นายหญิง ทางเดียวที่จะทำลายคำสาปเลือดได้คือต้องมีอะไรกับสตรีอื่น แต่นายท่านไม่ต้องการทรยศนายหญิง ทำให้นายท่านเลือกใช้วิธีนี้ขอรับ”
“ออกไป!” อวิ๋นเซียวทำสีหน้าจริงจังอย่างเย็นชาถึงแม้น้ำเสียงเขาจะอ่อนแรงแต่ก็ยังแสดงถึงนิสัยเกรี้ยวกราดและยโสของเขา คำพูดของเขาส่งตรงไปที่ชายชุดน้ำเงิน หากไม่ใช่เพราะความเจ็บปวดมหาศาลบริเวณอกของอวิ๋นเซียว ชายชุดน้ำเงินคงไม่สามารถพูดจนจบได้
แต่ชายชุดน้ำเงินไม่ได้รู้สึกเสียใจกับสิ่งที่พูดออกไป ถึงแม้ว่าเขาจะถูกส่งกลับไปรับโทษเหมือนหลินฉงเขาก็ต้องบอกนายหญิงเรื่องการกระทำของนายท่าน ไม่อย่างนั้นนายหญิงก็จะไม่รับรู้ถึงทุกอย่างที่นายท่านเสียไป
“เฟิงเอ๋อร์ ข้าไม่เป็นอะไร ข้าขอร้องท่าน… อย่ามอง” กริชในมืออวิ๋นเซียวยังคงมีเลือดหยดอยู่แต่เพราะอวิ๋นลั่วเฟิงอยู่ที่นี่ เขาจึงขยับอะไรไม่ได้และทำได้แค่ขอร้องเท่านั้น
ทว่าเมื่อเขาเลื่อนสายตาไปที่ใบหน้าของเด็กสาวอีกครั้ง เขาก็ชะงัก “ท่าน…ร้องไห้หรือ”
ตั้งแต่ที่เขารู้จักนางมา เขาไม่เคยเห็นนางมีน้ำตาสักหยดเดียว แต่ตอนนี้นางกำลังร้องไห้… เพราะเขา?
เมื่อคิดถึงตรงนี้หัวใจของอวิ๋นเซียวก็ถูกปกคลุมด้วยความรู้สึกผิดและต่อว่าตัวเองมากจนกระทั่งเขาลืมความเจ็บปวดที่อกแล้วเหลือแต่ความเจ็บปวดที่หัวใจ! น้ำตาแต่ละหยดของนางเหมือนลูกธนูที่ทำให้หัวใจเขารู้สึกเหมือนถูกลูกธนูนับพันปักเข้ามา
“เสี่ยวโม่ ดูเหมือนตอนนี้จะสายเกินไปที่จะใช้สมุนไพรยาชา” อวิ๋นลั่วเฟิงไม่ได้ตอบอวิ๋นเซียวแล้วหันไปมองเสี่ยวโม่ “ดังนั้นข้าอยากให้เจ้าช่วย”
เสี่ยวโม่สะดุ้ง “ท่านวางแผนจะถ่ายพลังฌานในมิติคัมภีร์เซียนให้อวิ๋นเซียวหรือ นายหญิง มิติคัมภีร์เซียนเกี่ยวข้องกับความลับของท่านถ้าท่านถ่ายพลังฌานให้คนอื่นจะทำให้มิติคัมภีร์เซียนเสียหายแล้วตอนนั้นท่านก็จะเสียชีวิตไปด้วย!”