บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 109
เมื่อจบประโยค เขาหยิบเสื้อคลุมขึ้นมาแล้วเดินจากไปอย่างเงียบๆทันที
มาเดลีนมองไปที่ด้านหลังของเฟลิเป้ขณะที่เขากำลังจะจากไปแสงสว่างในดวงตาของเธอก็ดับลงทีละนิด ท้ายที่สุดไม่มีอะไรเหลือนอกจากความสิ้นหวังในดวงตาของเธอ
เธอไม่รู้ว่าเจเรมี่จะจัดการกับเธออย่างไร เธอรู้เพียงแค่ว่าวิธีการของเขาจะโหดร้ายมาก
เธอจะไม่มีวันลืมว่าเขาเป็นเหมือนปีศาจจากขุมนรก เขาขุดหลุมฝังศพอีกทั้งยังปล่อยให้ขี้เถ้าของลูกสาวของเขาถูกพัดพาไปตามลมและหิมะ และเขายิ้มออกมาอย่างไม่ไยดีกับสิ่งนั้น
เมื่อเห็นดวงตาสีแดงของมาเดลีนจ้องมองไปยังทิศทางการจากไปของเฟลิเป้ เจเรมี่เริ่มโกรธขึ้นมากกว่าเก่า
“เธอเสียใจมากไหมที่เขากลับไป? มาเดลีน ครอว์ฟอร์ด เธอทำกับผมราวกับว่าผมตายไปแล้วหรือไง? ผมคือคนที่เป็นสามีของเธอ”
เขาผลักมาเดลีนออกจากอ้อมแขนด้วยความโกรธ
มาเดลีนเดินโซเซและล้มลงข้างโซฟา แก้มที่ได้รับบาดเจ็บของเธอถูกับมุมโซฟาทำให้เธอกัดฟันจนสั่นด้วยความเจ็บปวด
“ทำความสะอาดสถานที่นี้ ไม่ว่าเธอจะทำอะไรให้ผู้ชายคนนั้นกิน ทำมันให้ผมใหม่เดี๋ยวนี้!!”
มาเดลีนลดสายตาลงและยิ้มอย่างขมขื่น “โอเค ตราบใดที่เธอมีความสุข สามีของฉัน เธอสามารถให้ฉันทำอะไรก็ได้”
เจเรมี่มองไปที่มาเดลีนที่ลุกขึ้นช้าๆ ถึงอย่างนั้น เขารู้สึกว่าวิธีที่เธอเรียกเขาว่าสามีฟังดูน่าหมั่นไส้เป็นพิเศษ
ฝ่าอุปสรรคทั้งลมและหิมะ ในที่สุดมาเดลีนไปถึงที่ซุปเปอร์มาร์เก็ตเพื่อซื้ออาหารจากนั้นเธอปรุงอาหารให้เจเรมี่ทันทีหลังจากที่เธอกลับมา
มาเดลีนยังเตรียมอาบน้ำให้เจเรมี่ตามความปรารถนาของเขา
เธอไม่กล้าคัดค้านเขา เธอรู้แค่ว่าถ้าเธอไปต่อต้านเขา โชคชะตาของคนรอบตัวเธอก็เป็นได้ว่าจะเป็นคนที่ต้องทนทุกข์ทรมาน
จังหวะที่พอดี ตอนที่มาเดลีนเตรียมผ้าขนหนูผืนใหม่ให้เจเรมี่ ในทันทีนั้น มีอาการปวดท้องน้อยอย่างกะทันหันในขณะที่เธอลุกขึ้นยืน
เธอหมอบลงด้วยความเจ็บปวด ใบหน้าของเธอเปลี่ยนเป็นซีดราวกับหิมะในทันที
“มาเดลีน” เสียงของเจเรมี่ไปถึงหูของเธอ
เธออยากจะลุกขึ้น แต่ความเจ็บปวดอย่างรุนแรงทำให้เธอไม่สามารถยืดร่างกายของเธอให้ตรงได้
มาเดลีนนอนลง บนกระเบื้องเซรามิกที่เย็นเฉียบในขณะที่งอร่างกายของตัวเอง เธอขดตัวมากขึ้นจากความเจ็บปวดที่ทรมานมากขึ้นและสติของเธอก็ดูเหมือนจะลดน้อยลง …
“มาเดลีน ครอว์ฟอร์ด เธอหูหนวกหรือเปล่า?”
เสียงเร่งเร้าของชายคนนั้นฟังดูไม่มีความอดทน มาเดลีนยกมือขึ้นมาเพื่อกัดฟันอย่างแรง
ฟ่อ
ความเจ็บปวดลึกถึงกระดูกแผ่ซ่านไปทั่วร่างกายของเธอ มาเดลีน ปิดตาที่พร่ามัวของเธอขึ้นในทันที และในขณะที่เธอกำลังจะลุกขึ้นจากพื้น ร่างของเจเรมี่ก็ปรากฏขึ้นตรงหน้าเธอ
เมื่อเห็นมาเดลีนที่ดูเหมือนเธอกำลังจะตาย เจเรมี่มองเธออย่างดูถูก
“เธอกำลังพยายามแสดงท่าทางโดยแกล้งทำเป็นตายอีกครั้งเพื่อให้ได้รับความเห็นใจหรือไง?”
มาเดลีนหายใจเข้าลึกๆและเงยหน้าขึ้นด้วยความยากลำบาก “คุณวิทแมน ช่วยเอายาแก้ปวดบนโต๊ะกาแฟมาให้ฉันได้ไหม … ”
เธอเจ็บปวดมากจนแทบหายใจไม่ออก เจเรมี่มองไปที่มาเดลีนเป็นเวลาสองวินาที จากนั้นก็หันกลับมา
หลังจากนั้นไม่นาน เจเรมี่ก็กลับมาในขณะที่ถือขวดยาแก้ปวดไว้ในมือ “นี่คือสิ่งที่เธอต้องการ?”เขาถามมาเดลีนที่กำลังพยุงตัวเองให้ลุกขึ้นอยู่ข้างอ่างอาบน้ำ
มาเดลีนกัดฟันพยักหน้าแล้วยื่นมือออกไป “ขอบคุณ…”
ก่อนที่เธอจะพูดจบ ริมฝีปากของเจเรมี่การกระตุกเล็กน้อย รอยยิ้มของเขาก็มืดมน ราวกับปีศาจ
เขาเปิดขวด เทยาทั้งหมดลงในชักโครก แล้วกดทิ้งไปอย่างไม่ไยดี
ด้วยเสียงที่ดังขึ้น ยาทั้งหมดก็ถูกชำระล้างให้หายไปด้วยน้ำ รวมทั้งหัวใจของมาเดลีนดูเหมือนจะหายไปพร้อมกันในทันที
เธอมองผู้ชายที่กำลังมองมาที่เธออย่างเหยียดหยามราวกับว่าเธอเป็นสุนัข หมอกที่ปกคลุมทำให้การมองเห็นของเธอพร่ามัว “เจเรมี่ ฉันรู้สึกไม่ค่อยสบายเท่าไหร่ …”
“แล้วไง?” ชายคนนั้นหัวเราะอย่างไม่ไยดี “มันเป็นแค่ความรู้สึกไม่สบาย เหมือนตอนที่เธอพูดกับเฟลิเป้ เธอจะไม่ตายไง”
“… ”