บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 108
เจเรมี่เดินเข้ามาด้วยสีหน้าสงบไอเย็นกำลังห่อหุ้มรอบๆร่างของเขา
“เจเรมี่” เฟลิเป้เอ่ยทักเขา
เจเรมี่ไม่ตอบสนอง ดวงตาเย็นชาของเขากวาดไปทั่วโต๊ะอาหารก่อนที่จะไปสิ้นสุดลงด้วยการจ้องไปที่ใบหน้าที่ซีดของมาเดลีน
“มาเดลีน เธอถามอะไรผม? ผมเป็นสามีของเธอ มันแปลกมากนักหรือไงที่ผมจะมีกุญแจห้องภรรยาตัวเอง?”
“… ”
“เธอพาผู้ชายคนอื่นมากินดื่มตอนที่ผมไม่อยู่งั้นเหรอ?”
เจเรมี่พูดด้วยรอยยิ้มแต่เขาจ้องเฟลิเป้ด้วยสายตาที่เฉียบคม “แล้ว ลุงเฟลิเป้ ชอบผู้หญิงแบบนี้งั้นเหรอ?”
การเต้นของหัวใจมาเดลีนเริ่มตะกุกตะกัก
‘ผู้หญิงแบบนี้’ เขาใช้คำเหล่านี้เพื่ออธิบายเธอ
ใบหน้าของมาเดลีนดูซีดลงด้วยคำพวกนั้น แต่เธอก็ไม่กล้าเผชิญหน้ากับเขาอยู่ดี
เมื่อหันหน้าไปทางเขาตอนนี้ เธอเหมือนนกตกใจ ตื่นตระหนกและเหมือนไม่สบายใจเลย
“เจเรมี่ อย่าเข้าใจฉันผิด” เฟลิเป้อธิบายอย่างใจเย็น “ผมแค่กังวลว่ามีอะไรเกิดขึ้นกับมาเดลีน ดังนั้นผมจึงมาหาเธอ”
“ฮึ่ม” เจเรมี่หัวเราะเยาะอีกครั้ง “กังวลเกี่ยวกับผู้หญิง ที่โหดร้ายใจดำ ที่แสนน่ากลัวคนนี้?”
หัวใจของมาเดลีนเหมือนจะมีเลือดออกเมื่อเธอได้ยินคำพูดที่น่าขันของเจเรมี่
เฟลิเป้ขมวดคิ้ว “เจเรมี่ มาเดลีนเป็นภรรยาของนาย พูดกับเธอแบบนั้นได้ยังไง?”
“ผมผิดอะไร?”
เจเรมี่เดินไปทางด้านข้างของมาเดลีนเขาก้มหน้าเล็กน้อยลมหายใจอุ่นๆของเขาที่ไหลผ่ายข้างหูของเธอ มาเดลีนได้กลิ่นไวน์จางๆ เขาดื่มมา
“บอกให้ลุงเฟลิเป้รู้ อะไรที่ผมพูดผิด? เธอไม่มีการยับยั้งช่างใจตัวเองและพยายามหาทางให้ได้ขึ้นเตียงกับผมจริงไหม?”
การที่เจเรมี่ถามอะไรที่น่าอับอายเช่นนี้ โดยไม่สนใจเกี่ยวกับการตัวตนของเฟลิเป้ที่อยู่ที่นี่ ทำให้ มาเดลีนกัดฟัน ดวงตาของเธอเปลี่ยนเป็นสีแดง
“ใช่” ในที่สุดเธอก็เปิดปากและหัวเราะกับตัวเอง “ฉันเป็นผู้หญิงที่น่ารังเกียจ ชั่วช้า และร้ายกาจที่คุณวิทแมนเคยพูดเอาไว้ ฉันได้ทำสิ่งที่ไร้ยางอายหลังจากนั้นเพื่อให้ได้คุณมา” เธอกล่าวพร้อมกับเงยหน้าขึ้นสบตากับการจ้องมองที่เย็นชาของเจเรมี่
“และเพื่อไม่ให้คุณวิทแมนมีความรู้สึกรังเกียจต่อไป เราจะหย่ากันโดยเร็วที่สุด”
มาเดลีนคิดว่าเธอจะไม่เพียงแต่ร่วมมือกับเจเรมี่ในการดูถูกเธอแต่เธอจะทำให้เขาพอใจในสิ่งนี้ด้วย
แต่เธอพบว่า ทำอย่างนั้น ความเย็นชาเหล่านั้น กลับมีแสงมืดครึ้มออกมาจากดวงตาของเขาทำให้เขามองเธออย่างมุ่งร้าย
“มาเดลีน เธอมีสิทธิ์พูดถึงการอย่าร้างกับผมงั้นหรอ? เธอมีค่าพอหรือไงกัน?”
“เจเรมี่ ถ้านายไม่ชอบมาเดลีนมากขนาดนั้น การหย่าร้างมันก็ดีสำหรับตัวนาย”
เจเรมี่หัวเราะเบาๆทันทีที่คำพูดโน้มน้าวใจของเฟลิเป้เข้าหู
เขามองเฟลิเป้ด้วยสายตาที่เย็นชามาก “ลุงเฟลิเป้อยากเห็นผมหย่ากับผู้หญิงคนนี้จริงๆเหรอ?”
น้ำเสียงของเจเรมี่ในตอนนี้ฟังดูมีกลิ่นดินปืนอย่างรุนแรง ทันใดนั้นเขาก็บีบใบหน้า ตรงคางของเธอ และเธอถูกบังคับให้หันไปหาเฟลิเป้ “ลุงเฟลิเป้ชอบหน้าตาแบบนี้เนี่ยนะ? แม้ว่ามันจะเน่าไปแล้วครึ่งนึง แต่ก็ยังน่าดึงดูดอยู่ดีสินะ”
การถากถางของชายคนนั้นเป็นไปอย่างราบรื่นและทำให้มาเดลีนรู้สึกได้ถึงเจ็บปวด บาดแผลที่พันไว้ระหว่างวันดูเหมือนจะเปิดออกอีกครั้ง ความรู้สึกที่เหมือนบางอย่างฉีกขาดทำให้หนังศีรษะของเธอเริ่มชา
เธออยากจะหลุดพ้นสิ่งนี้ แต่มือของเจเรมี่แข็งแกร่งมาก
“เจเรมี่ นายเมามากเกินไปแล้ว” คิ้วของเฟลิเป้ขมวดมากขึ้นกว่าเดิม
“ปล่อยมาเดลีนเดี่ยวนี้ เธออึดอัด”
เมื่อเขาได้ยินคำพูดเหล่านั้น เจเรมี่มองไปที่มาเดลีนที่ถูกขังอยู่ในอ้อมแขนของเขาพร้อมกับหัวเราะเบาๆ “บอกให้ลุงรู้ไปสิ ว่าเธอรู้สึกอึดอัดหรือไม่ หืม?”
เมื่อมองไปที่ดวงตาที่เย็นฉ่ำของเจเรมี่ มาเดลีนต้องทนกับความเจ็บปวด เธอกัดฟันและยิ้มเบาๆ ให้เฟลิเป้ “ไม่อึดอัดค่ะ”
“มาเดลีน”
“คุณวิทแมน ไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับฉัน ฉันจะไม่ตายแน่นอน คุณกลับไปก่อนเถอะ”
ดูเหมือนว่าเฟลิเป้จะพิจารณาสักสองสามวินาทีก่อนจะพยักหน้า “เจเรมี่ มาเดลีนเป็นแค่ผู้หญิงอย่ารุนแรงกับเธอขนาดนั้น”