ตราบใดที่ผู้คนที่นี่ถูกฆ่าตาย ตอนนั้นจะไม่มีหลักฐานการตายปรากฏขึ้นและจอมมารอาจไม่รู้ว่าพวกเขาเป็นคนฆ่า
สิ่งที่ผู้นำกองธงกล้วยไม้โกรธแค้นมากที่สุดคือ ความสัมพันธ์ของนางและเยี่ยเฟิงนั้นคลุมเครือไม่ชัดเจน
เยี่ยเฟิงเป็นคนของเขา ชีวิตนี้มีเพียงเขาคนเดียวที่สามารถแตะต้องได้ แม้ว่าจะตาย ก็มีเพียงเขาเท่านั้นที่เป็นคนฆ่าเขาให้ตาย
กู้ชูหน่วนถอยหลังออกไปและกล่าวอย่างเคร่งขรึม “พวกเจ้ารีบหนีไป ไปหาเยี่ยจิ่งหาน”
“หนีไป? นอกจากนรกแล้ว พวกเจ้าไม่มีสิทธิ์ไปที่อื่น”
วิญญาณทั้งเจ็ดแห่งหุบเขามืดและผู้นำกองธงกล้วยไม้และคนอื่นๆ ต่างยืนปิดล้อมเป็นวงกลม เพื่อปิดทางหนีของพวกเขา
พวกเขาหกคน ไม่ว่าใครก็ตามล้วนแล้วแต่เป็นปรมาจารย์ผู้มีฝีมือสูง โดยเฉพาะผู้นำกองธงกล้วยไม้และประมุขวิญญาณมืด ที่ไม่ค่อยพบคู่ต่อสู้ในโลก
แต่พวกเขาตอนนี้ พวกเขาล้วนแล้วแต่บาดเจ็บสาหัสและไร้เรี่ยวแรง แทบไม่มีกำลังที่จะต่อสู้เลยสักนิด
กู้ชูหน่วนใช้สมาธิเพื่อแก้ไขปัญหา แต่ก็ไม่สามารถหาวิธีที่ดีได้
พละกำลังของอีกฝ่ายนั้นแข็งแกร่งอย่างมาก
นางทำได้เพียงหาทิศทางที่เหมาะสมและกล่าวว่า “ทลายการปิดล้อมที่ชายตาบอดคนนั้นจะสามารถออกไปได้ทีละคน”
ผู้นำกองธงกล้วยไม้หัวเราะเยาะอย่างเย็นชา กลุ่มก้อนลูกไฟในฝ่ามือก็พุ่งกระแทกออกมา
ลูกไฟที่มีขนาดมหึมาแตกกระจายเป็นลูกไฟเล็กๆ นับไม่ถ้วนไล่ตามพวกเขาด้วยความเร็วสูงราวสายฟ้า
สีหน้าของกู้ชูหน่วนเปลี่ยนไป นางสวมกอดยายเยี่ยและคอยพยายามหลบเลี่ยงลูกไฟนั้น
เหล่าอารักขาที่บาดเจ็บไม่ทันที่จะระวังตัวจึงถูกเข้ากับลูกไฟและถูกแผดเผาจนละลายกลายเป็นสายเลือด
ทหารอารักขากว่าสิบคน แค่เพียงเวลาสั้นๆ ก็เหลือเพียงห้าคน อีกทั้งลูกไฟยังคงเคลื่อนไหวกลิ้งอยู่เช่นนั้นไม่หยุด
สีหน้าของเยี่ยเฟิงซีดขาว
ผู้มีฝีมือสูงมากมายเช่นนี้ เกรงว่าวันนี้เขาจะไร้หนทางหลบหนีออกไปได้
ดวงตาที่เย็นชาเหลือบไปที่ Gu Chunuan ซึ่งกำลังหลบซ้ายขวา จากนั้นเยี่ยเฟิงจึงตัดสินใจ
เขากำลังเดิมพัน เดิมพันว่าผู้นำกองธงกล้วยไม้ยังคงไม่หมดความสนใจในตัวเขา
เยี่ยเฟิงรวบรวมกำลังภายในที่เหลืออยู่ทั้งหมดและกระแทกออกไปไปที่ลูกไฟ
ลูกไฟเพียงแค่แกว่งไปมา แต่ไม่ได้แตกกระจาย
แต่เขากลับใช้ประโยชน์จากสถานการณ์นี้เพื่อค้นหาราชาลูกไฟตรงกลางของลูกไฟและโยนร่างของตัวเองเข้าไปในลูกไฟ
เขาเข้าใจเหลือเกินตลอดระยะเวลาที่อยู่ข้างกายของผู้นำกองธงกล้วยไม้มาหลายปี หากต้องการจัดการกับวิธีการนี้ของเขา เช่นนั้นต้องหาราชาลูกไฟให้ได้และหยดเลือดสดเข้าไป ไม่เช่นนั้นลูกไฟนี้จะไม่มีทางหยุดลง
ในขณะที่ร่างกายของเขากำลังจะหลอมรวมเข้าไปในลูกไฟ ผู้นำกองธงกล้วยไม้ก็ยกมือขวาขึ้นและดึงลูกไฟกลับไป นี่จึงเป็นการช่วยชีวิตเขาได้
เยี่ยเฟิงยกริมฝีปากขึ้นและหัวเราะเยาะกับตัวเอง
เขาเดิมพันถูกแล้ว
เขาควรที่จะดีใจที่ผู้นำกองธงกล้วยไม้ยังไม่เบื่อหน่ายในร่างกายของเขา
“กึก” เสียงดังขึ้น
ผู้นำกองธงกล้วยไม้บีบคอของเยี่ยเฟิงไว้ จากนั้นเขาก็ยกร่างของเยี่ยเฟิงขึ้น
ความรู้สึกหายใจไม่ออกก็เกิดขึ้น
ในหูมีคำพูดที่โหดร้ายและเหี้ยมโหดของผู้นำกองธงกล้วยไม้ดังขึ้น “เสี่ยวเฟิงเอ๋อร์ เจ้าคิดว่าข้าไม่กล้าฆ่าเจ้าอย่างนั้นหรือ? ในสายตาของข้า เจ้าไม่มีค่าเทียบเท่ามดตัวหนึ่งได้เลยด้วยซ้ำ”
เยี่ยเฟิงยิ้มอย่างเย็นชา ใบหน้าที่หล่อเหลาและซีดจางเผยให้เห็นความเกลียดชังปรากฏขึ้น ความเกลียดชังที่แผ่ออกมาจากกระดูกของเขา
เมื่อเห็นความเกลียดชังในดวงตาของเขา รัศมีความโกรธของผู้นำกองธงกล้วยไม้ก็เย็นลงเล็กน้อย
“เจ้ากล้าใช้สายตาเช่นนี้จ้องมองข้าอย่างนั้นหรือ? อย่าลืมสถานะตัวตนของเจ้า เจ้าก็เป็นเพียงผู้คอยปรนนิบัติคนหนึ่ง เพียงผู้คอยปรนนิบัติที่ข้าจะทำอะไรก็ได้”
“กรรมดีกรรมชั่วย่อมตามทัน เพียงแค่จะช้าหรือเร็วเท่านั้น จะต้องมีคนจัดการกับเจ้าอย่างแน่นอน”
“เพี๊ยะ……”
ผู้นำกองธงกล้วยไม้ตบออกไปอย่างแรงด้วยกำลังที่มากโข ทำให้ร่างกายของเยี่ยเฟิงกระเด็นออกไปและกระแทกอย่างแรงที่ต้นไม้ใหญ่