ตอนที่ 601 เธอเป็นใครกันแน่…
ทันทีที่เหนียนเสี่ยวมู่เอ่ยปาก เงาร่างที่หันหลังให้เธอก็ค่อยๆ หันกลับมา
เมื่อเห็นคนตรงหน้าชัดเจน ว่าเป็นฟ่านอวี่จริงๆ แววตาของเธอพลันวูบไหวเล็กน้อย ก่อนจะถามด้วยความประหลาดใจ “คุณมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง”
ที่นี่คือโรงเรียนอนุบาล แล้วเขาก็ไม่มีลูก
“ผมมาหาคุณ” ฟ่านอวี่มองเหนียนเสี่ยวมู่ที่อยู่ตรงหน้า พลางขยับริมฝีปากบางพูดอย่างชัดถ้อยชัดคำ
ใบหน้าของเขาดูเรียบนิ่ง ทว่าภายในใจรู้ดี ว่าเธอก็คือคนที่เขาตามหา คือลิ่วลิ่วของเขา…
ในในของเขาสั่นสะท้านราวกับเกิดระลอกคลื่น!
ชายหนุ่มมองใบหน้าที่คุ้นเคยตรงหน้า เขาควรจะจำเธอได้ ตั้งแต่ตอนที่เห็นเธอครั้งแรก
ทำไมตอนนั้นต้องลังเลด้วย
ทำให้ระหว่างพวกเขา เสียเวลาไปเปล่าๆ ตั้งมากมาย
ถ้าเขารู้ก่อนแล้วว่าจะจำเธอได้ เธอจะไม่คบกับอวี๋เยว่หานใช่หรือเปล่า
ถ้าเขารู้ก่อนแล้วว่าจะหาเธอเจอ เธอจะไม่อยู่ในโลกภายนอกลำพังนานถึงขนาดนั้นใช่ไหม…
ตอนนั้นเธอบาดเจ็บ
บาดเจ็บหนักหรือเปล่า หายดีแล้วหรือยัง
ในใจของฟ่านอวี่มีคำถามนับไม่ถ้วนเอ่อขึ้นมาพริบตา ทุกคำถามทรมานเขามาตลอดทางจนแทบเป็นบ้า
เมื่อรู้ว่าเธอพาลูกสาวของอวี๋เยว่หานมาที่โรงเรียนอนุบาล เขาก็รีบมาที่นี่ราวกับคนคลั่ง
หลังจากเห็นโรงเรียนอนุบาลว่างเปล่า เขาคิดว่าตัวเองได้ข่าวมาผิด แต่ขณะกำลังจะจากไป เขาถึงได้ยินเสียงของเธอ…
บางทีสวรรค์อาจจะอดทนเห็นพวกเขาคลาดกันอีกไม่ได้แล้ว
คราวนี้ถึงได้ส่งเธอกลับมาข้างกายเขาอีกครั้ง!
“มาหาฉัน? มีธุระอะไรเหรอ” เหนียนเสี่ยวมู่งุนงงกับคำพูดของอีกฝ่าย จึงมองเขาด้วยความสงสัย
สายตาที่ฟ่านอวี่มองเธอดูแปลกไปบ้าง
เป็นสายที่เหม่อมองข้ามเธอไป ราวกับกำลังมองใครบางคนอยู่ ทำให้เธอกระวนกระวายใจอย่างน่าประหลาด
ทว่ากำลังจะถาม ฟ่านอวี่ก็ก้าวมาข้างหน้า พลางยื่นมือมาจับไหล่ของเธอไว้ “เหนียนเสี่ยวมู่ ผมมีเรื่องสำคัญอยากพูดกับคุณ!”
“…”
“คุณฟังผมนะ คุณแต่งงานกับอวี๋เยว่หานไม่ได้ ความจริงแล้วคุณ…” อวี๋เยว่หานเพิ่งพูดโพล่งออกมา แต่เสี่ยวลิ่วลิ่วที่ซบไหล่ของเหนียนเสี่ยวมู่อยู่ตลอดกลับเหมือนได้ยินสิ่งที่ไม่ดี
เด็กหญิงยกศีรษะขึ้นทันใด แล้วหันกลับไปมองเขา
ทันทีใบหน้าเล็กรูปไข่สะสวยปรากฏอยู่ตรงหน้าฟ่านอวี่ ชายหนุ่มอ้าปากเล็กน้อย พลันพูดไม่ออก
เขามองเจ้าก้อนข้าวเหนียวในอกของหญิงสาวด้วยสายตางุนงง ก่อนจะถามอย่างไม่อยากเชื่อ
“นี่คือลูกสาวของอวี๋เยว่หานเหรอ”
ดวงตาคู่นั้น ทั้งยังสายตาที่มองเขา แทบจะเหมือนกับลิ่วลิ่วของเขาตอนที่ยังเด็กอย่างกับแกะ…
โดยเฉพาะตอนนี้ เด็กหญิงซบอยู่ในอกของเหนียนเสี่ยวมู่ แถมยังเลียนแบบท่าทางของหญิงสาวอีก ไม่ว่าใครเห็นเขา ก็คงคิดว่าพวกเธอเป็นแม่ลูกกัน!
เพื่อเป็นการพิสูจน์การคาดเดาของเขา เหนียนเสี่ยวมู่ยังไม่ทันเอ่ยปาก เสี่ยวลิ่วลิ่วก็ทำปากจู๋ เอ่ยปากคุยโว
“มามา คุยกับคุณอารูปหล่อไม่ได้ เดี๋ยวปาปาจะโกรธเอานะ!”
“แม่…” ฟ่านอวี่ทวนคำเรียกของเด็กหญิง สีหน้าเปลี่ยนไปในทันที
เหนียนเสี่ยวมู่ก็ไม่รู้จะอธิบายสถานการณ์ซับซ้อนกับเขาอย่างไร ครั้นได้ยินเสี่ยวลิ่วลิ่วพูด สีหน้าของเธอก็ดูอึดอัดขึ้นมา “เอ่อ เสี่ยวลิ่วลิ่วยังเด็ก เลยพูดไปตามประสาเด็ก คุณอย่าได้ใส่ใจ…”
หญิงสาวพูดพลางเตรียมจะถาม ว่าคำถามของเขาก่อนหน้านี้หมายความว่าอะไร
ทว่าเมื่อฟ่านอวี่ได้ยินชื่อของเสี่ยวลิ่วลิ่ว เขาก็ชะงักงัน!
ผ่านไปนานทีเดียว เขาได้แต่มองสองแม่ลูก พูดไม่ออกแม้แต่คำเดียว…
ลิ่วลิ่ว
เสี่ยวลิ่วลิ่ว
อย่างไรเขาก็คิดไม่ถึง ว่าแม่ของลูกสาวของอวี๋เยว่หาน จะเป็นเธอ
พวกเขามีลูกด้วยกันแล้ว…
เหนียนเสี่ยวมู่เห็นสีหน้าของเขาแปลกไป จึงคิดจะกลับก่อน ทว่าเสียงทุ้มต่ำของฟ่านอวี่พลันดังขึ้นอย่างเฉยชาเสียก่อน
“คุณไม่อยากรู้เหรอ ว่าคุณเป็นใครกันแน่”
ตอนที่ 602 ลูกสาวแท้ๆ ของคุณออนไลน์แล้ว!
“…” เหนียนเสี่ยวมู่ชะงักฝีเท้า มองเขาด้วยความประหลาดใจอยู่บ้าง เพราะไม่เข้าใจความเขาหมายถึงอะไร
เมื่อคิดถึงประโยคที่เขาพูดก่อนหน้านี้ เธอก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย
เธอเป็นใคร เกี่ยวอะไรกับที่เธอจะแต่งงานกับอวี๋เยว่หาน
เหนียนเสี่ยวมู่ตื่นขึ้นมาในโรงพยาบาล ล์มเรื่องราวมากมายก่อนหน้านี้ไป
ในหัวมีเพียงความเลือนราง มองภาพอะไรไม่ชัดเจนทั้งนั้น
เธอไม่เคยจินตนาการถึงตัวเองก่อนความจำเสื่อม
เธอเป็นใคร
ครอบครัวของเธอล่ะ
ในหัวของเธอมองเห็นภาพไฟไหม้อยู่ตลอด เกิดอะไรขึ้นกันแน่
เธอมีชีวิตรอดออกมา แล้วครอบครัวของเธอจะรอดหรือเปล่า
ทำไมถึงไม่มีใครตามหาเธอ…
คำถามพวกนี้ปรากฏอยู่ในหัวเธอซ้ำอยู่หลายครั้ง ตอนที่เธอเพิ่งตื่นขึ้นมา
ทุกครั้งที่เธอคิดหาคำตอบ ก็จะปวดหัวจนแทบระเบิดเป็นเสี่ยงๆ
คิดอย่างไรก็คิดไม่ออก…
ก่อนหน้านี้ถานเปิงเปิงเป็นหมอจิตเวช ถ้าไม่ใช่เพราะถานเปิงเปิงอยู่ข้างกายเธอมาตลอด คอยคำแนะนำเธอ ให้เธอรู้จักปล่อยวางความคิด และเริ่มต้นชีวิตใหม่อีกครั้ง เธอคงจะไม่สามารถปล่อยวางความเจ็บปวดได้เลยจริงๆ
ตั้งแต่เธอความจำเสื่อมจนถึงตอนนี้ ก็ผ่านมาสามปีแล้ว
เวลาสามปีที่ยาวนานมาก
เธอคิดอยู่หลายครั้ง ว่าถ้าเธอมีครอบครัวจริงๆ พวกเขาอาจจะตามหาเธอเจอไปแล้วก็ได้
เธอลืมเรื่องราวทุกอย่าง ทว่าให้ไปสืบค้นอดีต ก็มีแต่จะทำให้ตัวเองเจ็บปวด…
ทว่าตอนนี้…
ดวงตาสดใสของเหนียนเสี่ยวมู่เปล่งประกายเล็กน้อย เธอมองฟ่านอวี่ ก่อนจะพูดย้ำทีละคำ “คุณรู้จัก…ฉันเมื่อก่อนเหรอ”
ครั้นได้สบสายตาลุ่มลึกของเขา เธอก็รู้สึกหวั่นไหวเล็กน้อย
สายตาอย่างนี้ดูคุ้นตามาก
ราวกับว่าเขามองเธอแบบนี้ตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอกัน
สายตาที่มองทะลุเธอ เหมือนกำลังมองใครบางคน…
เธอไม่เคยใส่ใจเลย และไม่เคยคิดว่าฟ่านอวี่จะรู้จักเธอ
ริมฝีปากของเหนียนเสี่ยวมู่เริ่มสั่นเครือ เธออยากพูดอะไรบางอย่าง แต่ทันใดนั้นก็เห็นรถหรูสีดำจอดที่ข้างทาง
เมื่อประตูรถเปิดออก อวี๋เยว่หานก้าวขาเคลื่อนร่างสูงส่งของเขาลงจากในรถ
ทันทีที่เห็นเหนียนเสี่ยวมู่ยืนอยู่กับฟ่านอวี่ สีหน้าของเขาก็ดำคล้ำขึ้นในพริบตา
“ปาปา!” พอเสี่ยวลิ่วลิ่วเห็นเขา เธอก็ไถลลงจากอ้อมอกของเหนียนเสี่ยวมู่ทันที แล้วสาวเท้าวิ่งไปหาเขา
เด็กหญิงกอดต้นขาของเขาเอาไว้ ก่อนจะเงยหน้าฟ้อง
“มามากำลังคุยกับคุณอารูปหล่อ เป็นคุณอาที่หล่อเหมือนกับปาปาเลย!”
เหนียนเสี่ยวมู่ “…”
นี่ไม่ใช่ลูกสาวแท้ๆ ของเธอแน่!
แบบนี้เหมือนศัตรูใต้เตียงชัดๆ!
หลังจากได้ยินเสี่ยวลิ่วลิ่วพูด อวี๋เยว่กานก็ก้มลงอุ้มเธอขึ้น หอมแก้มลูกสาวด้วยความเอ็นดูฟอดหนึ่ง จากนั้นถึงสาวเท้าเดินไปข้างๆ เหนียนเสี่ยวมู่
ก่อนจะยื่นมือไปดึงหญิงสาวมาไว้ในอ้อมกอด
ดวงตาสีดำเลื่อนขึ้นกวาดมองฟ่านอวี่ครั้งหนึ่ง
“วันนี้เป็นวันวาเลนไทน์ คุณชายฟ่านมีธุระอะไรครับ ถ้าไม่มีเรื่องสำคัญอะไร ผมจะพาคู่หมั้นกับลูกสาวของพวกเราไปเที่ยว”
เขาย้ำหนักแน่น ว่าหญิงสาวเป็นคู่หมั้นของเขา
ทั้งยังมีลูกสาวของพวกเขาด้วย…
สามคนพ่อแม่ลูกพร้อมหน้า
ส่วนฟ่านอวี่นั้น ขืนยังอยู่ต่อ ก็เป็นก้างขวางคอที่ไม่รู้เรื่องราวอะไรแล้ว
ฟ่านอวี่ “…” !!
เขายังไม่ทันเอ่ยปาก อวี๋เยว่หานก็โอบเหนียนเสี่ยวมู่เดินไปยังรถที่จอดอยู่ข้างทางแล้ว
ทั้งสามคนขึ้นไปบนรถ แล้วหายไปในพริบตา
“คุณชายฟ่าน…” ผู้ช่วยเดินมาหยุดอยู่ข้างๆ ฟ่านอวี่ พร้อมทั้งร้องเรียกเสียงเบา
เดิมทีเขาคิดว่าด้วยนิสัยของฟ่านอวี่แล้ว ชายหนุ่มจะขวางพวกเขาเอาไว้ แล้วบอกความจริงกับเหนียนเสี่ยวมู่
คิดไม่ถึงเลยว่าฟ่านอวี่เพียงแค่มองเธอจากไปอย่างนี้