ตอนที่ 603 ความงดงามตั้งแต่แรกพบ เนิ่นนานไม่มีวันลืม
“เมื่อกี้คุณเห็นไหม” ฟ่านอวี่มองไปยังทิศทางที่รถของเหนียนเสี่ยวมู่จากไปโดยตลอด ผ่านไปนานทีเดียว เขาถึงเอ่ยปาก
“…” ผู้ช่วยตะลึงงัน ไม่เข้าใจว่าเขาหมายความว่าอะไร
ฟ่านอวี่หลุบตาลง “สีหน้าตอนที่เธอเห็นอวี๋เยว่หานปรากฏตัว”
“…”
“เธอเป็นแบบนี้ตั้งแต่เด็ก เฉยๆ กับทุกคน มีมารยาทมากกับคนที่ไม่สนิท รู้สึกว่าเธอละเอียดอ่อนเหมือนตุ๊กตา แต่ขาดความกล้า คนอื่นไม่รู้เรื่องนี้หรอก แต่ขอแค่เธอเห็นของที่ชอบ ดวงตาของเธอจะเป็นประกาย”
“…”
“ผมเคยทุ่มเททุกอย่าง คิดแค่ว่าอยากให้เธอตาเป็นประกายตอนที่เห็นผม แต่ตอนนี้อวี๋เยว่หานไม่ต้องทุ่มเทอะไรก็ทำได้แล้ว”
ฟ่านอวี่พูด บนใบหน้าอ่อนโยนปรากฏความโดษเดี่ยวเล็กน้อย
เขาไม่เคยคิดมาก่อน ว่าเขาตามหามาหลายปี ผิดหวังมาแล้วหลายคน แต่ก็ยังหาเธอจนเจอ
ทว่าเขาก็ไม่คิดมาก่อนเช่นกัน ว่าเขาตามหาลิ่วลิ่วเจอแล้ว แต่ลิ่วลิ่วไม่ใช่ลิ่วลิ่วของเขาอีกแล้ว
ข้างกายของเธอมีอวี๋เยว่หานแล้ว
แถมพวกเขายังมีลูกสาวน่ารักอีกด้วย…
เด็กคนนั้นมีดวงตากลมโตสดใส เหมือนกับหญิงสาวในตอนเด็กๆ อย่างยิ่ง…
สิบปีที่เขาพลาดไปนั้น เขาไม่ได้เสียไปแค่เวลา แต่เสียเธอไปโดยสิ้นเชิง
“คุณชายฟ่าน ไม่เป็นไรใช่ไหมครับ” ผู้ช่วยไม่เข้าใจว่าเขากำลังพูดอะไร เพียงแต่เห็นสีหน้าของฟ่านอวี่ดูแปลกไป จึงถามด้วยความกังวลอยู่บ้าง
แต่ผู้ช่วยยังไม่ทันได้คำตอบจากเจ้านาย อีกฝ่ายก็ขับรถไปแล้ว
ฟ่านอวี่ไม่ได้หยุดอยู่หน้าโรงเรียนอนุบาลนานจนเกินไป
เขากลับไปที่คฤหาสน์ส่วนตัวของตัวเอง ก่อนจะเข้าไปในห้องหนังสือ
ในห้องหนังสืออันโอ่โถงไม่ได้เปิดไฟไว้ แสงมืดสลัวอยู่บ้าง
แสงสีส้มกระทบบนขอบหน้าต่าง เกิดเป็นความอบอุ่น
ดวงตาสีน้ำตาลเข้มของเขาเปล่งประกายเล็กน้อย
ชายหนุ่มก้าวไปข้างหน้า เปิดตู้ข้างโต๊ะออก
จากนั้นจึงหยิบกล่องใบเก่าข้างในออกมา แล้วเป่าฝุ่นบนกล่องทิ้งไป
“คุณชายฟ่าน คุณไม่ให้ใครแตะต้องกล่องนี้เลย ทำไมวันนี้ถึงเอาออกมา…” ผู้ช่วยยืนอยู่ข้างๆ เขา ถามด้วยความงุนงง
คนในคฤหาสน์ส่วนตัวหลังนี้ล้วนรู้ ว่าฟ่านอวี่ไม่เคยให้ใครเข้าออกห้องหนังสือตามใจชอบ
คนอื่นคิดว่าเขาคงเป็นห่วงเอกสารสำคัญที่วางอยู่ในห้องหนังสือของตัวเอง จะรั่วไหลและเป็นอันตรายต่อบริษัทตระกูลฟ่าน
ทว่ามีเพียงคนสนิทของเขาที่รู ว่าที่เขาใส่ใจจริงๆ ก็คือกล่องที่อยู่ในห้องหนังสือกล่องนี้
ไม่มีใครรู้ว่าในกล่องนี้มีอะไร
รู้เพียงว่าฟ่านอวี่ทะนุถนอมสิ่งของที่อยู่ข้างในอย่างยิ่ง นอกจากเขาแล้ว ก็ไม่มีใครได้แตะต้องมัน
แม้กระทั่งคนรับใช้เข้ามาทำความสะอาดในเวลาปกติ ก็ไม่อาจแตะต้องกล่องนี้ได้อย่างเด็ดขาด…
หลังจากผู้ช่วยพูดจบ เขาก็เห็นฟ่านอวี่เปิดกล่อง
เมื่อเห็นสิ่งของที่อยู่ข้างในชัดเจน ผู้ช่วยก็ตะลึงงันในทันที!
ราวกับไม่กล้าเชื่อว่า ในกล่องที่ฟ่านอวี่หวงแหนมาโดยตลอด จะเก็บสิ่งของชิ้นเล็กไม่มีค่าเอาไว้เท่านั้น…
“นี่คือตุ๊กตาที่เธอชอบมากที่สุด ตอนที่ผมเจอเธอครั้งแรก เธอก็ถือตุ๊กตาตัวนี้วิ่งมาข้างหน้าผม พยายามเขย่งปลายเท้าบอกว่าจะให้ผม” ฟ่านอวี่หยิบตุ๊กตาที่อยู่ข้างบนสุดจากในกล่องออกมา
แบบของตุ๊กตาดูล้าสมัยอยู่บ้าง แต่กลับเป็นตุ๊กตาที่สะสวยและประณีตมาก ความทรงจำของชายหนุ่มราวกับได้ข้ามเวลา กลับไปยังวันที่เขาเจอลิ่วลิ่วเป็นครั้งแรก
วันนั้นในตอนบ่าย
แสงแดดเป็นเหมือนวันนี้ ตะวันคล้อยอยู่บนเส้นขอบฟ้าอย่างเกียจคร้าน
ฟ่านอวี่กำตุ๊กตาในมือจนแน่น
ตอนนั้นเขาโตกว่าเธอ เห็นเธอสวมกระโปรงเจ้าหญิง และตกตะลึงในความงดงามของเธอตั้งแต่แรกเห็น
ตอนที่ 604 เธอไม่เหมือนเดิม
เขาเดินไปตรงหน้าเธอโดยไม่รู้ตัว แล้วรับตุ๊กตาในมือของเธอมา
ขณะกำลังจะถามชื่อของเธอ จู่ๆ เธอก็เขย่งปลายเท้า ยื่นมือมาลูบหน้าของเขา ในปากพึมพำว่า “พี่ชายรูปหล่อ อุ้มกลับบ้านได้ไหม…”
มือเล็กข้างนั้นราวกับสัมผัสไปถึงในใจของเขา
ทำให้เขารู้สึกหวั่นไหวไปถึงก้นบึ้งของหัวใจ
ด้วยเหตุนี้ ในใจของเขาถึงมีเงาร่างเล็กของใครบางคนเพิ่มขึ้นมา
“ในนี้มีลูกแก้วหิมะที่เธอให้ผมในวันเกิดปีหนึ่ง” ฟ่านอวี่วางตุ๊กตาลง แล้วยื่นมือไปหยิบลูกแก้วหิมะขึ้นมาเม็ดหนึ่ง
ลูกแก้วหิมะนั้นเปล่งประกาย แสงข้างในเคลื่อนไหวตามกระแสน้ำ เกลือกกลิ้งราวกับดวงดาว…
สวยมากทีเดียว
ตรงกลางคริสตัลมีรูปปั้นเจ้าหญิงติดไว้
เขาจำได้ว่าวันนั้น เธอหลบอยู่ข้างหลังประตูอย่างลับๆ ล่อๆ และถือโอกาสตอนที่เขาไม่สังเกต กระโดดมาตรงหน้าเขาอย่างกะทันหัน แล้วยื่นลูกแก้วหิมะนี้ให้เขา
“พี่ฟ่านอวี่ นี่เป็นของขวัญวันเกิดที่ลิ่วลิ่วเตรียมให้พี่ พี่ชอบไหม”
ตอนนั้นเขาเอาแต่มองใบหน้าเล็กแดงระเรื่อของเธอ จึงไม่ได้มองลูกแก้วหิมะอย่างละเอียด
ในสายตาของเขานั้น เธอให้อะไรเขาก็ไม่สำคัญหรอก
ขอเพียงเป็นสิ่งของที่เธอให้ เขาก็ชอบทั้งนั้น
“คุณชายฟ่าน…” ผู้ช่วยอยากพูดอะไรบางอย่าง ทว่าฟ่านอวี่กลับไม่ได้ยิน
ชายหนุ่มวางลูกแก้วหิมะลง แล้วหยิบช็อคโกแล็ตกล่องหนึ่งขึ้นมา
“นี่เป็นช็อคโกแล็ตที่เธอให้ผมตอนงานวันเด็กปีหนึ่ง คุณว่าเธอโง่หรือเปล่า มีอย่างที่ไหนเด็กผู้หญิงให้ของขวัญผู้ชายก่อน”
มือของฟ่านอวี่ลูบกล่องช็อคโกแล็ตอย่างเบามือ
ลิ่วลิ่วของเขาพิเศษมาก
ตั้งแต่เล็กจนโต ขอเพียงเธอชอบ เธอจะต่อสู้เพื่อมันอย่างจริงจัง
และไม่เคยลังเลเลย
ผู้ช่วย “…”
เขามองในมือของฟ่านอวี่ ช็อคโกแล็ตที่ชายหนุ่มตัดใจกินไม่ลงหมดอายุไปแล้ว จู่ๆ ผู้ช่วยก็ไม่รู้ว่าควรปลอบใจอีกฝ่ายอย่างไรดี
คนบางคนมองฟ่านอวี่ว่าอ่อนโยน มีมารยาท และเข้ากับคนอื่นได้ง่ายมาก
แต่ความจริงแล้ว ใจของเขาค่อนข้างคับแคบ เพียงพอให้คนคนหนึ่งอยู่ได้เท่านั้น
เมื่อคนคนนั้นปรากฏตัว ในสายตาของเขาก็มองไม่เห็นใครอื่นอีก…
“แล้วก็มีเจ้านี่ แมวที่เธอวาดให้กับมือ…” ฟ่านอวี่หยิบสิ่งของที่อยู่ในกล่องออกมาทีละชิ้น
ของเหล่านี้ล้วนเป็นสิ่งที่เขานำมา ก่อนจะจากเธอไป
ทุกชิ้นล้วนเกี่ยวข้องกับลิ่วลิ่ว
เขาไม่กล้าเปิดมันเลย
เพราะขอเพียงเขาได้เห็นสิ่งของที่อยู่ข้างในกล่อง เขาก็จะคิดถึงเรื่องลิ่วลิ่ว คนที่เขาทำหายไป
ชายหนุ่มคิดมาตลอด ว่าเมื่อเขาพบเธอแล้ว จะต้องพาเธอมาที่นี่ และเปิดกล่องนี้ด้วยมือตัวเองกับเธอ
เปิดความทรงจำระหว่างพวกเขา…
แต่ตอนนี้คงจะไม่จำเป็นอีกแล้ว
สิ่งของเหล่านี้ อาจจะพูดได้ว่าไม่มีความใดๆ สำหรับเธอ
มีแต่เขาที่ปล่อยวางไม่ได้เท่านั้น…
ฟ่านอวี่นำสิ่งของข้างในกล่องออกมาเช็ดทีละชิ้น แล้วค่อยวางกลับลงไปใหม่
ผู้ช่วยที่อยู่ข้างๆ เห็นแล้วก็อดไม่ได้
“คุณชายฟ่าน คุณเหนียนแค่ลืมเรื่องราวในอดีต ขอแค่คุณบอกว่าเธอเป็นใคร เธอจะต้องจำคุณได้แน่ครับ!”
พวกเขาเสียแรงและเวลาไปมากขนาดนั้น จนตามหาคนคนหนึ่งเจออย่างยากลำบาก และยืนยันตัวตนของเหนียนเสี่ยวมู่
ผู้ช่วยไม่เข้าใจจริงๆ ว่าทำไมฟ่านอวี่ถึงได้ยอมแพ้อย่างกะทันหันเอาตอนนี้
เมื่อครู่เขาพูดออกมาได้แท้ๆ
แค่เพียงเขาพูดออกไป เหนียนเสี่ยวมู่จะต้องไม่จากไปแบบนั้นแน่
และคงไม่เห็นเขาเป็นคนแปลกหน้าอีกต่อไป
“ยังกลับไปได้เหรอ”