บทที่ 223
หานเฟิงและคนอื่นนั่งอยู่ข้างล่างเงียบๆ เทียบกับสองเดือนที่แล้ว พวกเขาดูนิ่งขึ้นเล็กน้อย
โดยเฉพาะหานเฟิง ตรงหางตามีแผลเป็นจากกระบี่เล็กๆ
แผลเป็นเล็กน้อยแค่นี้ ใช้ยาทาก็หายแล้ว หานเฟิงได้ยามาจากจวนอากาศธาตุไม่น้อย อยากลบรอยแผลเป็น ทำได้ง่ายดายมาก
แต่เขาไม่ได้ทำเช่นนั้น จงใจทิ้งแผลเป็นเอาไว้ หานเฟิงถึงจะจดจำการฝึกพิเศษครั้งนี้ได้ขึ้นใจ จากที่เขาพูดว่า “ไม่ได้เป็นคณะอันดับหนึ่ง จะไม่ลบรอยแผลเป็นนี้”
แน่นอนว่านี่เป็นความคิดของเขา ถ้าให้ฉู่สิงหรือศิษย์พี่ใหญ่พูด การกระทำของหานเฟิง ไม่มีอะไรนอกจาก “ไอ้หมอนี่ทิ้งรอยแผลเป็นเอาไว้ เพราะคิดว่าเท่เท่านั้น!”
“อาจารย์เต้ากวง ทำไมยังไม่เรียกศิษย์น้องลู่ฝานออกมาอีก นักเรียนยอดฝีมือของแต่ละคณะ ใกล้จะเอาป้ายแล้ว จะให้ศิษย์น้องลู่ฝานพลาดพิธีนี้ไม่ได้”
ฝ่ามืออาจารย์เต้ากวง กุมแสงสีดำเอาไว้อยู่
ด้านในเป็นจวนอากาศธาตุที่ลู่ฝานอยู่
อาจารย์เต้ากวงขมวดคิ้ว “ฉันส่งเสียงเข้าไปแล้ว แต่ลู่ฝานยังไม่ตื่น นายจะรีบร้อนทำไม”
หานเฟิงพูดว่า “ผมต้องรีบสิครับ ศิษย์แต่ละคณะที่เข้าร่วมการแข่งขันวันนี้ ล้วนต้องโดดเด่น ถ้าลู่ฝานไม่ออกมา เมื่อถึงตอนนั้น เขาจะไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าร่วมการต่อสู้จัดอันดับ”
ฉู่สิงก็พูดว่า “อาจารย์เต้ากวง คุณเร่งอีกครั้งสิ”
อาจารย์เต้ากวงโมโหมาก คิดว่าเขาไม่ได้เร่งหรือไง
ตั้งแต่รีบมาเมื่อเช้า เขาเร่งมาตลอดทาง แต่พลังปราณที่ใส่เข้าไป เหมือนก้อนหินจมดิ่งลงในทะเล ไม่มีการตอบกลับเลย เขาจะทำอะไรได้อีก คงไม่สามารถใช้แรงทำลายจวนอากาศธาตุแล้วเข้าไป นั่นจะเป็นการรบกวนลู่ฝาน
“รออีกหน่อย!”
อาจารย์เต้ากวงพูดด้วยเสียงเย็นชา
ศิษย์พี่ใหญ่หัวเราะแล้วนั่งลงข้างๆ กัดน่องไก่ พลางพูดว่า “วางใจเถอะ ศิษย์น้องลู่ฝานสบายดี”
ศิษย์พี่ใหญ่พูดแบบนี้ แน่นอนว่าต้องมีเหตุผลของเขา ในเข็มขัดอากาศธาตุของเขา กระบี่หนักไม่คมยังอยู่ดี ไม่เป็นอะไรสักอย่าง ยังเห็นรอยเลือดนั้นอย่างชัดเจน ศิษย์น้องลู่ฝานต้องไม่เป็นอะไรแน่นอน
หานเฟิงและคนอื่น ไม่รู้ศิษย์พี่ใหญ่เอาความมั่นใจมาจากไหน แต่ศิษย์พี่ใหญ่ทำให้พวกเขาเดาไม่ออก อีกทั้งไม่ว่าเรื่องอะไร ยังไม่เคยพูดผิดพลาด ด้วยเหตุนี้ พวกเขาจึงเชื่อใจศิษย์พี่ใหญ่มาก และไม่ได้พูดอะไรมาก
บนหอคอย เสียงของท่านผอ.เทียนหยาจื่อดังขึ้นอีกครั้ง
“นักเรียนยอดฝีมือแต่ละคณะ ขึ้นมาบนเวที”
เมื่อพูดจบ นักเรียนห้าคนของคณะนานา ที่นั่งอยู่หน้าสุด กระโดดขึ้นไปบนเวที ทันใดนั้น นักเรียนของคณะนานาทุกคน ส่งเสียงเชียร์ขึ้นมา
“คณะนานาชนะ!”
“ไปสามอันดับแรกให้ได้!”
นักเรียนพวกนี้ คือคนที่เข้าร่วมการต่อสู้จัดอันดับของสถาบันครั้งนี้ เพียงแค่ขึ้นมาบนเวที ก็จะได้เข้าร่วม และเอาป้ายบู๊ของคณะตัวเองไป
มีคนขึ้นไปเรื่อยๆ หานเฟิงพูดออกมาว่า “อาจารย์ เราควรขึ้นไปได้แล้ว”
อาจารย์เต้ากวงมองแสงดำในมือ แล้วพูดว่า “รออีกหน่อย เราจะรีบไปทำไม”
ขณะนั้นอาจารย์เต้ากวงเห็นแสงดำในมือสว่างขึ้น
อาจารย์เต้ากวงสีหน้ายินดีทันที นี่เป็นสัญญาณของการออกจากการเก็บตัว
วินาทีต่อมา แสงดำกะพริบอย่างรวดเร็ว กลายเป็นประตูบานเล็ก
หานเฟิงและคนอื่น จ้องเข้าไปข้างใน เห็นไข่หินใบหนึ่ง สั่นอย่างต่อเนื่อง รอยร้าวนับไม่ถ้วนปรากฏขึ้นมา
ตู้ม!
ไข่หินระเบิดออก ตัวลู่ฝานปรากฏอยู่ในสายตา