ตอนที่ 593 นอกจากแรดเงียบยังแอ๊บใส
วันถัดไปเหอสือกุยต้องทำงาน เป็นธรรมดาที่จะไม่เที่ยวดึกเกินไป เห็นเวลาพอสมควรแล้วเขากับซย่าเสี่ยวหร่านก็บอกลาพร้อมกัน
เจียงฉี่อดกลั้นอยู่ตลอด หลายครั้งที่อยากจะไปหาเหอสือกุยแต่ก็ไม่มีโอกาสเลย ตอนนี้เหอสือกุยจะไปแล้ว ความอดทนของเธอแทบจะถึงขีดสุด รีบลุกขึ้นตามออกไป ขณะที่ประตูลิฟต์กำลังจะปิดก็พุ่งตัวเข้าไป
เหอสือกุยมึนงงครู่หนึ่ง มองเธอพร้อมกับยิ้มเล็กน้อย “เธอไม่อยู่ต่ออีกหน่อย จะกลับตอนนี้เลยเหรอ”
เจียงฉี่มีสีหน้าจริงจัง “อาจารย์เหม่ยเหรินคะ ฉันมีเรื่องจะพูดกับคุณ”
เหอสือกุยมองเธออย่างประหลาดใจ “เธอว่ามา”
หรือว่าสาวน้อยคนนี้จะเจอเรื่องไม่สบายใจอะไรเข้า
เจียงฉี่เผลอมองซย่าเสี่ยวหร่านที่อยู่ๆ แวบหนึ่ง
ใบหน้าของซย่าเสี่ยวหร่านฉายรอยยิ้มพอเป็นพิธี ตอนที่สายตาสบเข้ากับเจียงฉี่ก็ยกยิ้ม อ่อนโยนราวกับแช่ในน้ำ
เหอสือกุยเห็นสายตาของเจียงฉี่แค่นึกว่าเธอเห็นว่าซย่าเสี่ยวหร่านอยู่เลยค่อนข้างเขินอายที่จะพูดจึงยิ้มพร้อมกับเอ่ย “รอเดี๋ยว พวกเราหาที่นั่งสักที่ไหม”
เจียงฉี่ครุ่นคิดอยู่เงียบๆ จากนั้นก็ส่ายหน้า
เรื่องนี้เกี่ยวกับซย่าเสี่ยวหร่าน พูดต่อหน้าซย่าเสี่ยวหร่านก็ดี เธอไม่อยากให้เขารู้สึกว่าเธอเป็นผู้ต้องสงสัยที่โดนพูดจาว่าร้ายลับหลัง
พูดออกมาในทันที “ไม่ต้อง เกี่ยวกับคุณซย่าด้วย”
ซย่าเสี่ยวหร่านอ้าปากค้างด้วยความตกใจ ถามเจียงฉี่อย่างสงสัย “เกี่ยวกับฉันด้วยเหรอ เป็นเรื่องอะไร”
เจียงฉี่มองเธออย่างเย็นชาแวบหนึ่ง “วันนี้พี่ชายฉันกับพี่สะใภ้ชวนกินข้าว คุณไม่ใช่คนที่พวกเขารู้จัก ว่าตามเหตุผลคงไม่ได้เชิญคุณ คุณมาเพราะตามอาจารย์เหม่ยเหริน ฉันไม่รู้ว่าคุณกับอาจารย์เหม่ยเหรินมีความสัมพันธ์อะไรกัน แต่ว่าอาจารย์เหม่ยเหรินจะต้องบอกคุณแน่ วันนี้พี่ชายของฉันกับพี่สะใภ้ของฉันเลี้ยงข้าวเย็นเพราะเรื่องการหมั้น คุณไม่ควรจะพยายามยั่วยวนพี่ชายฉันลับหลังอาจารย์เหม่ยเหรินและตอนที่พี่สะใภ้ของฉันไม่อยู่!!”
คำพูดนี้ราวกับฟ้าผ่า ฟาดลงมาในลิฟต์
เหอสือกุยขมวดคิ้ว ใบหน้าตกใจ
แต่ใบหน้าอ่อนโยนของซย่าเสี่ยวหร่านเป็นสีหน้าที่โดนใส่ความ กะพริบตาคล้ายกับกระต่ายขาวอ่อนต่อโลกตัวหนึ่ง ย้อนถามอย่างมึนงง “คุณหนูเจียง คุณกำลังพูดอะไร ทำไมฉันไม่เข้าใจเลย”
ยังเสแสร้งอยู่อีก?!! เจียงฉี่อดประชดอย่างเย็นชาเสียไม่ได้ “อ๋อ นอกจากแรดเงียบ แอ๊บใสแล้วตอนนี้ยังทำตัวไร้ความผิด น่ารังเกียจ!”
ซย่าเสี่ยวหร่านเจ็บปวดมาก หน้าเศร้าลงด้วยความเสียใจ…
รอยยิ้มบนใบหน้าของเหอสือกุยหุบลง มองเจียงฉี่อย่างจริงจัง “คำพูดบางคำไม่อาจพูดไปเรื่อย ไม่งั้นจะก่อให้เกิดความเข้าใจผิด”
“ฉันไม่ได้พูดไปเรื่อย และไม่ต้องการสร้างความเข้าใจผิดอะไร ที่ฉันพูดล้วนเป็นความจริง ฉันเห็นกับตา เธอ…”
เจียงฉี่พูดพลางชี้นิ้วไปที่ซย่าเสี่ยวหร่าน “เมื่อกี้เธอเจอกับพี่ฉันที่ข้างนอกห้องวีไอพี จากนั้นก็ทำตัวแนบชิดกับพี่ชายฉันและยังพูดหาที่อะไรสักที่คุณอยากดูยังไงก็ดูอย่างนั้น แววตาและการกระทำนั้นไม่ใช่ยั่วยวนแล้วคืออะไร”
“ฉันออกไปแล้ว แต่ฉันไม่ได้คุยกับคุณฟัง ฉันไม่รู้ว่าคุณกำลังพูดอะไรอยู่” ซย่าเสี่ยวหร่านมีสีหน้างุนงง ไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น ส่ายหน้าให้กับเหอสือกุยอย่างหมดคำพูด
“ขอโทษด้วย!” เหอสือกุยเอ่ยขอโทษซย่าเสี่ยวหร่านก่อน จากนั้นก็พูดกับเจียงฉี่ “คุณหนูเจียง ฉันไม่รู้ว่าคุณต้องการจะทำอะไร ถ้าเบื่อ ตอนนี้ก็ไม่ดึกมาก คุณยังไปเที่ยวเล่นอีกสักหน่อยได้ พวกเราขอตัวก่อน!”
ในตอนนี้ประตูลิฟต์เปิดออกแล้ว เหอสือกุยจึงนำซย่าเสี่ยวหร่านออกไป
ตอนที่ 594 แค่หวังว่าจะไม่โดนหลอก
เจียงฉี่ขบริมฝีปาก!
นี่อาจารย์เหม่ยเหรินไม่เชื่อเธอ? นึกว่าเธอกำลังก่อเรื่อง? เธอเป็นพวกชอบก่อเรื่องเหรอ
ประตูลิฟต์กำลังจะปิดลง เจียงฉี่รีบร้อนดันเอาไว้จากนั้นก็ตามออกไป
ที่ลานจอดรถ ก่อนเหอสือกุยเตรียมจะขึ้นรถ เจียงฉี่รั้งเอาไว้ พูดอย่างเคร่งเครียดและจริงจังมาก “อาจารย์เหม่ยเหริน ฉันไม่ได้โกหกคุณ และฉันก็ไม่ได้เบื่อจนมาแกล้งคุณเล่น เรื่องแบบนี้ฉันก็คงไม่เอามาล้อเล่นหรอก ที่ฉันพูดล้วนเป็นสิ่งที่ฉันเห็นกับตาของตัวเอง ฉัน…”
ใบหน้าของเหอสือกุยที่สุภาพอ่อนโยนอยู่เสมอนั้นในตอนนี้ค่อนข้างบึ้งตึงเคร่งเครียด
ดวงตาของเขาคล้ายกับย้อมด้วยหมึกดำพร้อมกับจ้องมองเจียงฉี่ไม่วางตาและพูดแทรกคำพูดของเธออย่างเย็นชา “คุณหนูเจียง เธอก่อเรื่องพอรึยัง?!”
เจียงฉี่ทำตาโต มองเหอสือกุยอย่างเหลือเชื่อ
ก่อเรื่อง?!
เขายังคิดว่าเธอก่อเรื่องอยู่อีก ทำไมเขาไม่เชื่อเธอล่ะ
เจียงฉี่ร้อนใจไม่หยุด รีบร้อนเอ่ย “ฉันไม่ได้ก่อเรื่อง ที่ฉันพูดเป็นความจริงหมด!” จะต้องทำยังไงคุณถึงจะเชื่อ?!
ซย่าเสี่ยวหร่านที่ยืนรอข้างรถอยู่อีกฝั่ง ลำตัวพิงกับประตูรถพลางถามด้วยใบหน้าน้อยใจ “คุณหนูเจียง ฉันไม่รู้ว่าเพราะอะไรคุณถึงว่าฉันแบบนี้กันแน่ ฉันไปทำให้คุณไม่พอใจตรงไหนใช่ไหม หรือเพราะว่าฉันกับหมอเหอมาด้วยกัน ดังนั้นคุณเลยไม่พอใจ คุณชอบหมอเหอ?”
เจียงฉี่นิ่งอึ้ง สีเลือดฝาดบนหน้าฉายออกมา ตะโกนเสียงดังในทันที “คุณพูดจาเหลวไหล ฉันแค่กำลังบอกสิ่งที่ฉันเห็น ทำไมคุณต้องดึงมาแบบนี้ด้วย?!”
ซย่าเสี่ยวหร่านยิ้มอย่างจนปัญญา ท่าทางเข้าใจในฉับพลัน “ที่แท้เธอชอบหมอเหอ เพราะอย่างนั้นจึงมาว่าฉันแบบนี้ งั้นฉันควรอธิบายให้คุณสักหน่อย ฉันกับหมอเหอเป็นแค่เพื่อนร่วมงาน และไม่ได้มีความสัมพันธ์แบบนั้นอย่างที่คุณคิด เพราะฉะนั้นรบกวนอย่าดูถูกฉันแบบนี้ ว่าฉันอ่อยพี่ชายคุณ คุณพูดแบบนี้ในขณะเดียวกันก็กำลังดูถูกพี่ชายของคุณ”
พูดประโยคนี้จบเธอก็มุดเข้าไปนั่งในรถเรียบร้อย
ดวงหน้าของเจียงฉี่ซีดจนไร้สีเลือด เธอส่ายหน้าใส่เหอสือกุย “ฉันเปล่า ที่ฉันพูดเป็นความจริงทั้งหมด ฉันแค่หวังว่าคุณจะรู้ว่าเธอเป็นคนแบบไหน หวังว่าคุณจะไม่โดนเธอหลอก”
เหอสือกุยมีสีหน้าเย็นชาอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน พูดอย่างนิ่งเรียบ “คุณหนูเจียง ขอบคุณมาก แต่ว่าฉันจะโดนหลอกหรือไม่กลับไม่ได้เกี่ยวกับเธอสักนิดเดียว”
ดวงตาของเจียงฉี่เบิกโต ขบริมฝีปากอย่างดื้อดึง “คุณเป็นอาจารย์ของพี่สะใภ้ฉัน งั้นก็เป็นอาจารย์ของฉัน ฉัน…”
เหอสือกุยพูดแทรกคำพูดเธออีกครั้ง “ถ้าเธอเป็นห่วงว่าฉันจะเอาเรื่องที่เคยทำผิดพลาดไปบอกคนอื่น งั้นเธอก็ไม่ต้องเป็นห่วง ฉันขอบอกเธออย่างมั่นใจได้ว่าฉันจะไม่บอกคนอื่น”
เจียงฉี่แค่รู้สึกว่าหัวใจทั้งห่อเหี่ยวทั้งเจ็บปวด เธอนัยน์ตาแดงก่ำ ถามอย่างตกใจ “คุณมองฉันเป็นแบบนี้เหรอ คุณคิดว่าฉันทำทุกสิ่งทุกอย่างแค่เพื่อปกปิดที่ฉันเคยทำผิด?”
เหอสือกุยไม่ตอบเธอ ดึงมือเธอออกอย่างเย็นชาแล้วขึ้นรถ
ซย่าเสี่ยวหร่านซึ่งนั่งอยู่บนรถแล้วใบหน้าเผยรอยยิ้มจนปัญญา “ดูเหมือนเธอจะหึง คิดว่าคุณพาฉันมาเพราะชอบฉัน ใครจะรู้ว่าคุณแค่ไม่อยากดูตัว”
ตอนที่เหอสือกุยชวนเธอมาก็บอกซย่าเสี่ยวหร่านแบบนี้ เพราะหลายครั้งที่เขากับอวี๋กานกานคุยกันล้วนพูดให้เขาดูตัวขึ้นมาทั้งที่ตั้งใจและไม่ตั้งใจ ด้วยเหตุนี้ถึงได้เชิญซย่าเสี่ยวหร่านมาขวางการดูตัว”
“ผมขอโทษคุณแทนเธอด้วย” เหอสือกุยพูดเรียบๆ “เธอยังเป็นแค่เด็ก ชอบเล่นตลกไปบ้าง”
ซย่าเสี่ยวหร่านจ้องเหอสือกุยไม่วางตาพร้อมกับถาม “งั้นคุณเชื่อเธอไหม”